All Chapters of Habol Ang Secretary Wife: Chapter 1 - Chapter 10

LESLIE’S POVAng aking asawa at boss na si Kian, ay tumatawa sa bawat biro na lumalabas sa labi ng kanyang first love habang pinagmamasdan ko sila sa mga glass door na naghihiwalay sa sa akin at sa kanyang opisina. Masunurin akong naghahanda ng ilang mga dokumento na nangangailangan ng kanyang pirma at naghahanda din ng kanyang mga meeting para sa araw na tulad ng ginawa ko sa loob ng pitong taon bilang kanyang sekretarya ngunit mula nang dumating si Beverly, wala na akong nagawang trabaho. Nakaramdam ako ng kirot sa dibdib ko sa tuwing tumatawa si Kian, halos maiyak sa kakaisip na hindi pa siya tumawa ng ganyan sa paligid ko. Tinitigan ko ang kanyang balingkinitang katawan, ang kanyang maganda na itim na buhok na tumatalbog pabalik sa kanyang pwesto kahit na tumingala ang kanyang ulo sa kakatawa at ang karikitan sa bawat galaw niya. Si Beverly ang imahe ng karikitan ng isang babae at ang bawat parte niya ay patunay kung bakit gusto siya ni Kian kahit na naghiwalay sila maraming tao

LESLIE’S POV Ang libing ni Lola ay ginaganap sa isang madilim na araw, na labis kong hindi ikinatuwa. Nakinig ako sa weather forecast upang mapili ko ang perpektong araw para sa libing, at ayon sa forecast, maaraw dapat ngayong araw at maliwanag tulad ni Lola. Pakiramdam ko ay naloko ako ng nakatayo sa tabi ng libingan ni lola, ang langit ay natatakpan ng mga ulap na nagpapalala lamang sa madilim at nakapanlulumong pakiramdam na namuo sa aking loob mula nang siya ay mamatay. Iyak ako ng iyak kaya wala na akong luhang natitira sa libingan ni lola at ngayon ay kailangan kong magsuot ng maitim na sunglasses para itago kung gaano kapula at namamaga ang aking mga mata sa halip na iterno ito sa aking itim na damit. Mayroong ilang mga tao na tumatambay sa iba pang mga libingan sa sementeryo upang magbigay ng kanilang huling paggalang sa kanilang mga mahal sa buhay, at sa bawat libingan, mayroong hindi bababa sa dalawang tao; magkahawak-kamay na mag-asawa, pinapatahan sa isa't isa ang

LESLIE’S POV Nagpapasalamat ako na hindi nagtatanong si Travis habang hinahatid niya ako pauwi. Nag-aalok siya na ihatid ako papasok sa compound ngunit tinalikuran ko siya at naghintay hanggang sa magmaneho siya paalis bago ako bumuntong-hininga at pumasok sa bahay. Ang bahay ay puno ng mga maid na lumapit sa akin sa sandaling marinig nila ang pagbukas ng pinto ngunit itinaas ko ang isang kamay upang pigilan silang lahat na makalapit sa akin. Hindi na ako ang maybahay ng bahay. Nilagpasan ko silang lahat para makarating sa kwarto ko. Magka-kuwarto lang kami ni Kian kapag gusto niyang makuntento ang kanyang mga pagnanasa. Gumapang siya sa aking kama at hinahalikan ang buong katawan ko hanggang sa sumuko ako at iyon lang ang pagkakataong naramdaman kong gusto niya ako. Habang naglalakad ako papasok sa kwarto, pinipigilan kong tumitig sa kama nang mas matagal kaysa sa nararapat, natatakot na baka ang mga alaala namin na magkasama sa mga kumot na nakabaon sa kaloob-looban ko ay

LESLIE’S POV Nagsisimula ang pag-ulan nang malakas sa sandaling lumabas ako ng bahay, isang manipestasyon ng madilim na ulap na naroroon mula noong ako ay nasa libingan ni lola. Hindi ako handa sa biglaang pagbabago ng panahon at nag-iisip akong tumalikod upang maghanap ng masisilungan hanggang sa humupa ang malakas na ulan ngunit ano na ako ngayon? Isang babaeng duwag na hindi kayang manindigan. Kaya dumaan ako sa ulan, hila-hila ang aking maleta sa likod ko habang ginagawa ko ito. Ang mga kalye ay walang laman, walang nakikitang isang kotse na nangangahulugan na hindi ko kayang tumawag ng taxi. At paano kung kaya ko? Saan ako pupunta? Sa sandaling yun, naiintindihan ko kung ano ang kahihinatnan ng aking walang pag-iisip na mga aksyon. Wala akong mapupuntahan. Hindi ko pinagsisisihan ang aking desisyon ngunit ang aking kawalan ng kakayahan ay kinasusuklaman ko sa aking sarili. Napaluha ako sabay iyak. Luha na totoo, hindi lang na-trigger ng allergy. Pinipigilan ng tunog ng ulan

LESLIE’S POVAng pakiramdam ng paggising ay nagpapagaan sa akin ng ilang segundo, para akong lumulutang sa lugar sa pagitan ng buhay at kamatayan hanggang sa tuluyang maramdaman kong bumalik ang aking kamalayan. Pumikit ang aking mga mata pagkatapos noon. Kumurap ako ng isang beses, dalawang beses at ilang beses pa nang ang paningin sa harap ko ay hindi nagbabago sa isang pamilyar na lugar. Umupo ako, umaasang makikita ko ang boring na asul na dingding ng aking silid ngunit ang silid na aking ginisingan ay iba ang pintura sa mas maliwanag at mas mainit na kulay na nagpapagaan sa aking pakiramdam na nandito ako. Bago ko simulan ang pagtatanong sa mga pagbabagong hindi ko nakasanayan, isang mabilis na tren ng mga alaala ang bumagsak sa aking isipan at ang lahat ay nagsimulang magkaroon ng kahulugan. Lahat ng nangyari mula sa libing ni Lola hanggang sa pagtayo ko sa harap ng hotel, pagod at desperado. Mula doon, wala na akong ibang naaalala. Siguradong nahimatay ako, tuluyang nawalan