LESLIE’S POV Nagsisimula ang pag-ulan nang malakas sa sandaling lumabas ako ng bahay, isang manipestasyon ng madilim na ulap na naroroon mula noong ako ay nasa libingan ni lola. Hindi ako handa sa biglaang pagbabago ng panahon at nag-iisip akong tumalikod upang maghanap ng masisilungan hanggang sa humupa ang malakas na ulan ngunit ano na ako ngayon? Isang babaeng duwag na hindi kayang manindigan. Kaya dumaan ako sa ulan, hila-hila ang aking maleta sa likod ko habang ginagawa ko ito. Ang mga kalye ay walang laman, walang nakikitang isang kotse na nangangahulugan na hindi ko kayang tumawag ng taxi. At paano kung kaya ko? Saan ako pupunta? Sa sandaling yun, naiintindihan ko kung ano ang kahihinatnan ng aking walang pag-iisip na mga aksyon. Wala akong mapupuntahan. Hindi ko pinagsisisihan ang aking desisyon ngunit ang aking kawalan ng kakayahan ay kinasusuklaman ko sa aking sarili. Napaluha ako sabay iyak. Luha na totoo, hindi lang na-trigger ng allergy. Pinipigilan ng tunog ng ulan
Ibinigay ko sa driver ang address at siya ay nagmaneho papunta sa lugar na nasa isang mas liblib na bahagi ng lungsod, sinigurado ko na magbayad sa kanya ng dagdag para sa pagbasa sa kanyang upuan ng aking basang damit. Dumating kami doon sa loob ng ilang minuto at nakita ko ang aking landlord na nakatayo sa labas ng bahay na parang alam niyang darating ako. Plano ko na tawagan siya pagdating ko dahil malapit lang naman siya sa bahay. Sa ngayon, hindi ko mapigilan ang kakaibang pakiramdam na bumabalot sa loob ko habang bumababa ako ng taxi, binabayaran ang driver at naglakad papunta sa landlord ko. Ni hindi niya ako hinayaang magsalita bago niya sabihin, "Hindi ka maaaring manatili dito." Hindi ko maitago ang pagkagulat ko sa sinabi niya, “Anong ibig mong sabihin? Matagal nang walang laman ang bahay at handa akong magbayad upang magpatuloy sa pananatili dito." Ang lalaki ay hindi man lang tumingin sa mga mata ko at sinabi niya, “Patawad, ngunit tumawag ang asawa mo ngayon.”
LESLIE’S POVAng pakiramdam ng paggising ay nagpapagaan sa akin ng ilang segundo, para akong lumulutang sa lugar sa pagitan ng buhay at kamatayan hanggang sa tuluyang maramdaman kong bumalik ang aking kamalayan. Pumikit ang aking mga mata pagkatapos noon. Kumurap ako ng isang beses, dalawang beses at ilang beses pa nang ang paningin sa harap ko ay hindi nagbabago sa isang pamilyar na lugar. Umupo ako, umaasang makikita ko ang boring na asul na dingding ng aking silid ngunit ang silid na aking ginisingan ay iba ang pintura sa mas maliwanag at mas mainit na kulay na nagpapagaan sa aking pakiramdam na nandito ako. Bago ko simulan ang pagtatanong sa mga pagbabagong hindi ko nakasanayan, isang mabilis na tren ng mga alaala ang bumagsak sa aking isipan at ang lahat ay nagsimulang magkaroon ng kahulugan. Lahat ng nangyari mula sa libing ni Lola hanggang sa pagtayo ko sa harap ng hotel, pagod at desperado. Mula doon, wala na akong ibang naaalala. Siguradong nahimatay ako, tuluyang nawalan
KIAN’S POV Tatlong araw–ganyan katagal na ang nakalipas mula noong naglakas-loob si Leslie na lumabas ng aming tahanan. Bilang isang businessman, sapat na ang ilang oras para malampasan ko ang mga kawalan, dahil isang tanga lang ang patuloy na magluluksa sa pagkawala, ngayong dapat ay lumipat na siya sa susunod na pinakamagandang pagkakataon para makabawi. Ganyan din palagi sa mga tao, wala akong pakialam kung sino ang aalis, dahil sa pang matagalan, laging may mas mabuting papalit sa kanila. Gayunpaman, tatlong buong araw na ang lumipas at hindi ko maalis ang kakaibang damdaming ito na sumikip sa dibdib ko sa tuwing naiisip ko siya. Tila hindi ko maiugnay ang aking karaniwang lohika ng pagkawala at kapalit sa isang taong dapat ay wala akong pakialam kung mawala siya. Hindi ko matanggap na may ibig sabihin ang sikip ng dibdib ko, ginamit ko ang mga talagang makakayanan ko. Hinayaan kong mag-ugat sa aking isipan ang damdamin ng pagkabalisa, galit, kahihiyan at kabuuang kawalang-
“Wala lang. Nakaka-stress lang ang trabaho kamakailan lang at ang pagiging mag-isa sa katahimikan ay nakakatulong sa akin na mag-relax at mag-isip." sagot ko. Ramdam ko ang mainit niyang mga kamay na humawak sa balikat ko habang dahan-dahan niya itong minamasahe. Noon noong girlfriend ko si Beverly, ang bawat hawak niya sa akin ay exciting para sa akin, pero ngayon, wala akong nararamdaman. “Nate-tense ka, Kian. Ramdam ko ang tensyon sa mga kalamnan mo. Hayaan mong tulungan kita.” Ang sabi niya, bumaba ang boses niya habang pumupunta sa likod ko at sinimulang imasahe ang mga balikat ko para mabawasan ang tensyon na sinasabi niya pero wala akong naramdamang pagbabago. Patuloy na minamasahe ni Beverly ang aking mga balikat at sa mga unang segundo, pinananatili niya ang kanyang mga kamay sa parehong lugar hanggang sa bigla na lang itong kumilos sa ibang bahagi ng aking katawan. Ang kanyang mga kamay ay pumapasok sa aking shirt upang kuskusin ang aking dibdib nang mapang-akit at siya
LESLIE’S POVKitang-kita ang pagkabigla ko sa sinabi ni Travis, sa paraan ng napanganga ako at sa paraan ng paglagpas ng aking mga mata sa kanilang normal na laki. Tinitigan ko siya at siya naman ay patuloy na nakatitig sa card na para bang first time niya itong makita. Marahil, ang realisasyon na pamilyar siya sa may-ari nito ang dahilan kung bakit tinitingnan niya ngayon ang card sa isang bagong liwanag. Natuklasan ko rin na bukod sa kulay ng card, wala na akong ibang alam dahil hindi ko pa ito natingnan ng maayos mula nang mamatay ang aking lola. Ang pagkabigla at ang paghahanda para sa kanyang libing ay hindi nagbigay sa akin ng oras upang gawin iyon. Kaya hinihintay ko na malinawan ni Travis ang tungkol sa alam niya tungkol sa navy blue card. "Sinabi mo bang binigay ito sayo ng lola mo?" Lumipas ang mga segundo bago tuluyang ibinalik sa akin ni Travis ang card. Kinuha ko ito sa magkabilang kamay, walang gana na tumango kay Travis habang tinitingnan ko ang card.Natuklasan ko
Walang imik si Travis sa mga sumunod na segundo, matalim na nakatitig sa akin habang matindi ang titig niya sa akin at umaasang tatanggapin niya lang ang sinabi ko at hindi ipaalam kay Kian ang lahat ng ito. Pagkatapos ng mahabang sandali ng mahabang katahimikan, tumango si Travis. "Sige, wala akong sasabihin kay Kian." Nakahinga ako ng maluwag.“Salamat, Travis. Hindi talaga magiging sapat ang pasasalamat ko sayo." Inabot niya sa akin ang natitirang tsaa sa mug. Masaya kong inubos ang natitira nito at ibinalik iyon. Sa proseso, ang aking mga daliri ay dumikit ng bahagya sa kanya at siya ay tumahimik, ang mga mata niya ay nakatingin sa akin na may pag-ikot sa mga ito na nagpabighani sa akin sa loob ng ilang segundo hanggang sa kahit papaano ay nagawa niyang humiwalay at tumayo ng tumuwid. Umubo ako, ang mga pisngi ko ay namumula bilang resulta ng awkward na sitwasyon. "Dapat kang magpahinga." Sabi niya at tumalikod, naglakad palabas ng pinto bago pa ako makasagot sa mga sinabi
LESLIE’S POV Humakbang ako paatras nang muling humakbang pasulong ang lalaki, mas lalong papalapit sa aking personal na espasyo. Ang paghanap kay Travis para sa tulong sa sandaling iyon ay hindi nakakatulong kahit kaunti dahil mayroon din siyang parehong hitsura ng pagkalito na nakasulat sa malinaw na mga linya sa kanyang mukha. “Hindi ako makapaniwala na ikaw talaga. Tingnan mo, malalaki ka na." Nakangiti siya habang lumuluha. Nang bigla niyang hawakan ang kamay ko, napasigaw ako sa hindi inaasahang paglapit, napaatras ako sa kanya. Iyon mismo ang kailangan ni Travis para makawala sa kanyang kalituhan habang humahakbang siya sa pagitan namin. Nagtago ako sa likod niya, hinihimas ang mga kamay na hawak ng lalaki hindi pa lang nagtagal. "Sir," sabi ni Travis, "Okay lang ba ang lahat?" Sa mga salita ni Travis, ang lalaki ay nakatakas sa anumang spell na inilagay sa kanya mula nang makita niya ako. “Naku, ang bastos ko,” Ang sabi niya at pagkatapos ay tumingin siya sa mg
BEVERLY’S POV Nakatayo siya sa pintuan na literal na kakapasok niya lang. Mukhang hindi siya nasisiyahang makita akong nakatayo roon, sa tabi ng kanyang lolo at nakatitig siya sa akin mula sa kinatatayuan niya. Pinigilan ko ang sarili ko na umirap sa kanya dahil galit na galit din ako sa kanya sa itinawag niya sa akin. "Siya ang aking bisita, lolo." Ulit niya, ngayon ay isinara ang pinto sa likod niya at dahan-dahang naglalakad patungo sa amin. Hindi ko mapigilan ngayon, suminghal ako. "Kian, apo, saan ka nagpunta, iniiwan mo akong naghihintay sa iyong opisina ng ganoon?" Nagsasalita ang kanyang lolo. "Pasensya kung pinaghintay kita." Humihingi ng paumanhin si Kian, na ngayon ay nakatayo sa pagitan namin ng kanyang lolo. Kumaway ng kamay ang lolo niya, “So? Nasaan si Leslie? Bigla ka na lang nawala at hindi na ako nakatiis kaya pumunta ako dito, inaasahan na mahanap ko siya pero wala din siya at ang mga maid mo ay walang sinasabi tungkol sa kinaroroonan niya." Nararamda
BEVERLY’S POV "Huwag kang magsalita sa kanya, naririnig mo ba ako? On the way na ako.” Paulit-ulit na umaalingawngaw sa aking isipan ang mga salita ni Kian kahit ilang minuto na ang nakalipas mula nang ibigay niya ang mahigpit na babalang iyon sa pamamagitan ng telepono. Naiinis ako kapag kinakausap niya ako sa ganoong tono, ang mala-business na tono na naglalayong iguhit ang linya at ilagay ako sa likod nito. Nababaliw ako dahil dito at gusto kong mag rebelde sa pinaka-dramatiko na paraan upang alam niya na walang linya sa pagitan namin. Kaya ipinapaalala sa kanya na habang dinadala ko ang kanyang anak, kontrolado ko siya at maaari lamang niyang manabik sa nawala sa pamamagitan ng pagsuko sa akin noong gabing iyon dalawang buwan na ang nakakaraan. Ngunit ang mahalagang bagay tungkol sa pagrerebelde ay ang pag-alam kung kailan dapat umatras. Tulad sa kasalukuyang sandali kung saan nababahala ang lolo ni Kian. Isang tao lang ang tinitingala ni Kian at ang taong iyon ay ang
"Hindi mo na kailangang magpaliwanag ulit, Travis. Alam kong ako lang ang hinahanap mo at nagpapasalamat ako." Mahinang sabi niya at tumango naman ako. Tumahimik siya pagkatapos noon na parang pinag-iisipan ang mga susunod niyang sasabihin, marahil ay tugon sa tanong ko kanina. “Naharap ko na si Kian. Hindi na niya ipapakita ang mukha niya sa paligid ko, hindi mo kailangang mag-alala sa kanya." Sinubukan din ni Leslie para magmukhang nakakakumbinsi, ngunit nabigo siya dahil naintindihan ko agad.“Sigurado ka?” Nakataas ang kilay ko. “Okay lang ako, Travis, pangako. Ito ay isang maliit na hadlang sa aking araw, hindi seryoso." Pinilit niyang ngumiti, matigas ito ngunit tumango pa rin ako. “Okay.” “Gusto ko magpalipas ng oras kasama ka, pero pagod na ako, baka sabay tayong maglunch sa susunod? Bukas?” Alok niya at napapangiti talaga ako. "Sige, susunduin kita bukas." Tumango siya at nawala papunta sa kwarto niya. Nakatayo ako roon nang matagal pagkatapos na nawala si
TRAVIS' POV Hindi ako mapakali, naglalakad sa harap ng balkonahe ng bahay ni Sir Hanson. Nakakuyom at lumuwag ang aking mga kamao. Paulit-ulit na kina-crack ang aking mga kamao sa nakasanayan, pagkabalisa at marahil kahit isang maliit na pahiwatig ng galit. Lagpas 7pm na, isang oras lagpas sa normal na oras na dapat ay paalis si Leslie sa trabaho, ngunit hindi pa siya umuuwi. Ngayon, bago ako maging obsessed at paranoid dahil sa pag-aalala ko, hindi ko binalak na pumunta dito ngayong gabi para hanapin si Leslie. Oo naman, iniisip ko siya sa bawat sandali. Gusto ko siyang tawagan lagi upang yayain siya sa dinner o baka lunch kasama ko. Gusto ko pumunta sa mansyon ng tatay niya araw araw para lang makita ko ang mukha niya. Ngunit hindi ko kailanman ginawa ang mga bagay na iyon. Nagpigil ako at nilabanan ko ang kagustuhan na gawin ang mga iyon dahil ang huling bagay na gusto ko ay takutin siya o iparamdam sa kanya na sinasamantala ko ang kanyang divorce para gumawa ng kilos sa
Nilapitan ko siya sa dalawang hakbang, kinulong siya at isinara ang pinto ng malakas na tunog sa buong bakanteng lote at nanlaki ang mga mata ni Leslie. “Hindi mo ba ako narinig? Sabi ko bumalik na si lolo." Walang ibang emosyon ang mga mata ni Leslie sa mga salitang iyon maliban sa galit na namumuo sa kanila simula nang makita niya ako. “Klaro ang pagkakarinig ko sayo, Kian. Hindi ko nakikita kung ano ang kinalaman nito sa akin ngayon at ikaw ang pamilya niya, hindi ako.” "Hindi ito tungkol sa pagiging pamilya ko. Alam mo kung gaano ka kamahal ng matandang iyon." Sabi ko ulit sa kanya, umaasang dumikit iyon sa kanya. "Divorced na tayo ngayon, hindi mahalaga kung ano ako sa kanya noon." Matigas niyang sagot at masyado akong mahina para mahuli niya ang mga salita. "Hindi ko sinabi sa kanya ang tungkol sa divorce, Leslie, Sa katunayan, hindi niya pwedeng malaman hanggang sa bumalik siya sa London sa loob ng dalawang linggo. Siya ay may sakit at alam mo iyon ng higit sa i
KIAN’S POV Para siyang nagngangalit na bola ng apoy nang lumabas siya ng kotse, kitang-kita ang nanginginig sa galit na hindi ko pa nakikita. Halos humadlang ito sa akin, halos punitin ang tapang na ginamit ko sa ilang oras ng paghihintay sa kanya. Halos. Hindi ako tanga. Alam ko mula sa pangalawang pagkakataon na dumating ang kanyang personal assistant upang sabihin sa akin na siya ay nasa isang meeting na ito ay isang kasinungalingan ngunit naghintay ako, tulad ng isang tanga. Naghintay ako dahil umaasa akong mahuhuli ko siya kung magtatagal lang ako. Sa isang magandang araw, ang paghihintay sa isang tao ay isang insulto sa aking pangalan at sa lahat ng aking itinayo. Ang pananahimik na bulong ng mga empleyado habang dumaan sila sa akin sa waiting area nang higit kaysa sa aking mabilang ay isang patunay sa katotohanang iyon. Ngunit kahit na iyon ay hindi ako nagpatalo, tutal, si Leslie ay nagawang iparamdam sa akin at gawin ang mga bagay na hindi ko akalaing posible nitong mg
LESLIE'S POV "Sino ang sabi mo na humihiling na makita ako?" Ang tanong ko, iniisip kung mali ang narinig ko o ang personal na assistant ko ay sinabi sa akin na ang ex-husband ko ay kasalukuyang nasa lobby ng kumpanya, nagre-request na makipagkita sa akin. "Naniniwala ako na ang kanyang pangalan ay Kian Winston, CEO ng WS fashion company." Kinukumpirma niya ito muli. Nasa isang meeting ako kasama ang team ng iba pang mga designer na nakatalaga sa akin noong una siyang nagdala ng balita. Binalewala ko lang ito sa oras na yun, masyadong abala sa agenda ng meeting para alalahanin ang anumang bagay. Ipapalabas ang aking mga disenyo sa loob ng tatlong buwan at iyon ang naayos sa aking buong focus, buong emosyon–mabuti at masama. Nang malaman na nandito si Kian ay nagdudulot din ng pagbabago sa focus at emosyon. “Sigurado ka ba?” May mali siguro. Bakit nga ba pupunta dito si Kian pagkatapos naming magkahiwalay ng landas? Sa tingin ko ay mahihiya siyang ipakita ang kanyang mukha
KIAN'S POV Kumportable si lolo sa isa sa mga sofa na nagpapalamuti sa aking opisina, humihigop ng chamomile tea na inihanda ni Peter para sa kanya bago ako iniwan para harapin ang problemang kinakaharap. Isang napakalaking problema. Ang aking lolo ay palaging kusang-loob, na may parang bata at walang malasakit na ugali na nakapagtataka kung paano niya pinatakbo ang kumpanyang ito sa loob ng tatlumpung taon. Kaya, ang kanyang biglaang pagdating ay hindi dapat ikagulat sa akin. Gayunpaman, hindi ko ito mapigilan. Walang naghanda sa akin para sa kanyang pagbabalik dahil hindi siya dapat na malapit dito hanggang sa susunod na taon ngunit narito siya, tahimik na humihigop at nakangiti sa sarili, halatang masaya na nakauwi habang ako ay nababaliw na nag-iisip kung ano ang unang sasabihin sa kanya–ang tungkol ba sa inaasahan kong anak mula sa ibang babae na hindi si Leslie, o ang tungkol sa pagiging divorced namin. Ang sobrang sakit ng ulo mula kaninang umaga ay bumalik nang buong
KIAN'S POVSa gitna ng pagpupursige ng aking ina sa ideya ng panibagong kasal sa bawat pagkakataon na natatanggap niya, at pag-uwi araw-araw kay Beverly na palaging nasa harapan ko at maging ang tungkulin ng isang asawa sa aking tahanan, trabaho ang tanging paraan upang kayanin ko itong mga nakaraang araw.Alas-8 na ng umaga at naghahanda na naman ako para sa isa pang abalang araw, ngunit sa parehong oras ay umaasa na wala sa sarili kong tahanan para sa natitirang bahagi ng araw. Tumayo ako sa harap ng salamin para ayusin ang tie ko at bumukas agad ang pinto ng mga sandaling iyon. Napabuntong-hininga ako nang maabutan ko ang repleksyon ni Beverly sa salamin. "Beverly, sabi ko kumatok ka muna bago pumasok sa kwarto ko." sabi ko. Sa mga araw na ito, tila hindi niya naiintindihan ang konsepto ng mga hangganan at nilalampasan niya ang bawat itinakda ko. Hinding-hindi ginagawa ni Leslie iyon. Hindi pinapansin ni Beverly ang halatang sama ng loob ko at dumulas lang sa harap ko, hawa