LESLIE’S POVKitang-kita ang pagkabigla ko sa sinabi ni Travis, sa paraan ng napanganga ako at sa paraan ng paglagpas ng aking mga mata sa kanilang normal na laki. Tinitigan ko siya at siya naman ay patuloy na nakatitig sa card na para bang first time niya itong makita. Marahil, ang realisasyon na pamilyar siya sa may-ari nito ang dahilan kung bakit tinitingnan niya ngayon ang card sa isang bagong liwanag. Natuklasan ko rin na bukod sa kulay ng card, wala na akong ibang alam dahil hindi ko pa ito natingnan ng maayos mula nang mamatay ang aking lola. Ang pagkabigla at ang paghahanda para sa kanyang libing ay hindi nagbigay sa akin ng oras upang gawin iyon. Kaya hinihintay ko na malinawan ni Travis ang tungkol sa alam niya tungkol sa navy blue card. "Sinabi mo bang binigay ito sayo ng lola mo?" Lumipas ang mga segundo bago tuluyang ibinalik sa akin ni Travis ang card. Kinuha ko ito sa magkabilang kamay, walang gana na tumango kay Travis habang tinitingnan ko ang card.Natuklasan ko
Walang imik si Travis sa mga sumunod na segundo, matalim na nakatitig sa akin habang matindi ang titig niya sa akin at umaasang tatanggapin niya lang ang sinabi ko at hindi ipaalam kay Kian ang lahat ng ito. Pagkatapos ng mahabang sandali ng mahabang katahimikan, tumango si Travis. "Sige, wala akong sasabihin kay Kian." Nakahinga ako ng maluwag.“Salamat, Travis. Hindi talaga magiging sapat ang pasasalamat ko sayo." Inabot niya sa akin ang natitirang tsaa sa mug. Masaya kong inubos ang natitira nito at ibinalik iyon. Sa proseso, ang aking mga daliri ay dumikit ng bahagya sa kanya at siya ay tumahimik, ang mga mata niya ay nakatingin sa akin na may pag-ikot sa mga ito na nagpabighani sa akin sa loob ng ilang segundo hanggang sa kahit papaano ay nagawa niyang humiwalay at tumayo ng tumuwid. Umubo ako, ang mga pisngi ko ay namumula bilang resulta ng awkward na sitwasyon. "Dapat kang magpahinga." Sabi niya at tumalikod, naglakad palabas ng pinto bago pa ako makasagot sa mga sinabi
LESLIE’S POV Humakbang ako paatras nang muling humakbang pasulong ang lalaki, mas lalong papalapit sa aking personal na espasyo. Ang paghanap kay Travis para sa tulong sa sandaling iyon ay hindi nakakatulong kahit kaunti dahil mayroon din siyang parehong hitsura ng pagkalito na nakasulat sa malinaw na mga linya sa kanyang mukha. “Hindi ako makapaniwala na ikaw talaga. Tingnan mo, malalaki ka na." Nakangiti siya habang lumuluha. Nang bigla niyang hawakan ang kamay ko, napasigaw ako sa hindi inaasahang paglapit, napaatras ako sa kanya. Iyon mismo ang kailangan ni Travis para makawala sa kanyang kalituhan habang humahakbang siya sa pagitan namin. Nagtago ako sa likod niya, hinihimas ang mga kamay na hawak ng lalaki hindi pa lang nagtagal. "Sir," sabi ni Travis, "Okay lang ba ang lahat?" Sa mga salita ni Travis, ang lalaki ay nakatakas sa anumang spell na inilagay sa kanya mula nang makita niya ako. “Naku, ang bastos ko,” Ang sabi niya at pagkatapos ay tumingin siya sa mg
“Ang iyong ina ay isang mabuting babae...Nainlove ako sa kanya sa kabila ng aming pagkakaiba. Bumisita ako sa club upang makita ko lang siya. Dapat ay kinokontrol ko ang aking sarili na alam kung ano ang mayroon kami ay hindi gusto ng publiko at ng aking pamilya ngunit hindi ko magawa. Minahal ko ng sobra si Chloe para isuko siya." “Ako…kami…” tila nawalan siya ng sasabihin. Ibinaon niya ang kanyang ulo sa kanyang mga palad, tumataas at bumababa ang kanyang likod. Nang iangat niya muli ang kanyang ulo, ang kanyang mga mata ay namumula, malapit na muling umiyak. Puno siya ng pagsisisi at hindi ko gusto itong nararamdaman ko mula sa pagkakakita sa kanya ng ganito. Pinuno ako ng takot at gusto kong tumakbo palabas ng pinto bago ko marinig ang hindi maiiwasang katotohanan. "Patawad, Leslie. Patawad at hindi ko ipinaglaban kayo ng nanay mo. Patawad atbinitawan ko kayong dalawa noong mas kailangan niyo ako. Ikinalulungkot ko sa pagpili ng katanyagan, pera at pamilya ko kaysa sa inyo.
KIAN’S POV Ako ay walang kahihiyan at obsess na nagbibilang ng mga araw mula noong umalis si Leslie. Kaya naman hindi ko na kailangang tumingin sa kalendaryo para malaman na pitong araw na ang nakalipas. Isang buong linggong nawala si Leslie na walang naiwan na bakas para masubaybayan ko. Ang Hotel na nagbigay ng footage sa kanya kasama ang estranghero ay hindi makakuha ng mas malinaw na footage kaya nahihirapan akong makilala ang estranghero kahit gaano ko sinubukan. Araw-araw simula nang mawala siya ay naging walang katapusang cycle ng pagkadismaya para sa akin at ang mga tao sa paligid ko ang nasa dulo ng aking pang-araw-araw na inis habang pinapagalitan ko sila sa bawat pagkakataong makukuha ko. Nalampasan ko na ang pagpapanggap na maayos at may kontrol nang unti-unti akong nawawala sa sarili sa bawat araw na lumilipas nang wala si Leslie. "Sir," Isang malambing na boses ang tumawag at nagpatigil sa aking pag-iisip. Hindi ito ang unang pagkakataon na mag-zone out a
Palaging nagsusuot si Leslie ng dull na kulay, mga kulay na hindi gaanong nakakaakit ng atensyon sa kanya bilang isang sekretarya dahil hindi siya dapat namumukod-tangi. Siya ay hindi kailanman lumalaban upang tumayo at ginagawa ang kanyang trabaho nang epektibo. Binuksan ko ang aking mga mata at nawala ang perpektong imahe niya. Napabuntong-hininga ako, tinatanong ang sarili ko kung unti-unti na ba akong nababaliw. May kumatok sa pintuan ko at napamura ako sa inis. "Hindi ako magbibigay ng interview sa sinuman ngayon, Peter." Si Peter, ang aking assistant, ay nagbukas ng pinto, pumasok at yumuko. “Pinauwi ko na ang ibang mga aplikante sir. Nandito ako para sa ibang dahilan." “Ano yun?” Naglagay siya ng brown envelope sa table ko at binigyan ko ito ng maikling tingin bago tumingin kay Peter para sa mga sagot. “Ito ay ipinadala sa opisina. Galing sa asawa niyo, sir." Nang marinig ko iyon, umupo ako sa aking upuan at kinuha ang sobre, ang pagmamadali ay parang dug
KIAN’S POV Sinundo ko si Beverley sa hotel na tinutuluyan niya sa nakalipas na dalawang buwan mula nang bumalik siya. Mukhang natutuwa siya sa akin, isang pag-unlad na dapat banggitin pagkatapos kung paano niya iniwan ang aking bahay nang galit na galit pagkatapos kong tanggihan ang kanyang mga pag-usad. Ang date ay isang pagkakataon upang ayusin ang mga bagay-bagay at marahil ay ipaunawa sa kanya na ang aming pagkakamali ay hindi maaaring magdulot sa amin ng higit pa kaysa sa mayroon ito. Kilala ko si Beverly sa halos buong buhay ko; ang kanyang mga kagustuhan, kung ano ang nakakaakit sa kanya at ang mga bagay na nagpapa-excite sa kanya. Ito ang dahilan kung bakit pinakamadali ang pagpili ng pinakamagandang lugar para sa aming date. Ang restaurant ay isa sa pinakamaganda sa lungsod, isang lugar para sa mga mayayaman na may mamahaling taste. Ang mga pagkain dito ay ginawa ng mga batikang chef na isa sa mga dahilan kung bakit ang pagpasok sa restaurant ay strictly by reservation
"Magpakasal tayo, Kian." Nabulunan ako sa tubig, bumubulwak ito sa buong damit ko. Paulit-ulit akong umuubo habang si Beverly ay sinusubukang tumulong sa pamamagitan ng pagkuha ng isa sa mga napkin sa aming mesa at pag-abot nito para punasan ang mantsa sa aking shirt, ngunit kinuha ko ito mula sa kanya upang ako mismo ang gumawa nito, lumilingon sa paligid upang tingnan kung may nakakita sa makapangyarihang CEO na ginawang tanga ang sarili. Iyon ay eksakto kapag nakikita ko siya sa isang iglap–si Leslie o isang taong kamukha niya, hindi ako sigurado, hindi ko masabi sa side profile lang ng tao habang dumadaan sila sa isang sulok na inaakala kong papunta sa banyo. Sa una, sa tingin ko ay nawala na ako sa sarili sa punto na ako ngayon ay nagha-hallucinate, napaka-makatotohanan upang maging isa lamang katha ng aking imahinasyon. Tumayo ako, sinasabi kay Beverly na kailangan kong gamitin ang banyo para malinis ang sarili ko at pagkatapos ay umalis ako sa aming mesa, sinusundan ang
BEVERLY’S POV Nakatayo siya sa pintuan na literal na kakapasok niya lang. Mukhang hindi siya nasisiyahang makita akong nakatayo roon, sa tabi ng kanyang lolo at nakatitig siya sa akin mula sa kinatatayuan niya. Pinigilan ko ang sarili ko na umirap sa kanya dahil galit na galit din ako sa kanya sa itinawag niya sa akin. "Siya ang aking bisita, lolo." Ulit niya, ngayon ay isinara ang pinto sa likod niya at dahan-dahang naglalakad patungo sa amin. Hindi ko mapigilan ngayon, suminghal ako. "Kian, apo, saan ka nagpunta, iniiwan mo akong naghihintay sa iyong opisina ng ganoon?" Nagsasalita ang kanyang lolo. "Pasensya kung pinaghintay kita." Humihingi ng paumanhin si Kian, na ngayon ay nakatayo sa pagitan namin ng kanyang lolo. Kumaway ng kamay ang lolo niya, “So? Nasaan si Leslie? Bigla ka na lang nawala at hindi na ako nakatiis kaya pumunta ako dito, inaasahan na mahanap ko siya pero wala din siya at ang mga maid mo ay walang sinasabi tungkol sa kinaroroonan niya." Nararamda
BEVERLY’S POV "Huwag kang magsalita sa kanya, naririnig mo ba ako? On the way na ako.” Paulit-ulit na umaalingawngaw sa aking isipan ang mga salita ni Kian kahit ilang minuto na ang nakalipas mula nang ibigay niya ang mahigpit na babalang iyon sa pamamagitan ng telepono. Naiinis ako kapag kinakausap niya ako sa ganoong tono, ang mala-business na tono na naglalayong iguhit ang linya at ilagay ako sa likod nito. Nababaliw ako dahil dito at gusto kong mag rebelde sa pinaka-dramatiko na paraan upang alam niya na walang linya sa pagitan namin. Kaya ipinapaalala sa kanya na habang dinadala ko ang kanyang anak, kontrolado ko siya at maaari lamang niyang manabik sa nawala sa pamamagitan ng pagsuko sa akin noong gabing iyon dalawang buwan na ang nakakaraan. Ngunit ang mahalagang bagay tungkol sa pagrerebelde ay ang pag-alam kung kailan dapat umatras. Tulad sa kasalukuyang sandali kung saan nababahala ang lolo ni Kian. Isang tao lang ang tinitingala ni Kian at ang taong iyon ay ang
"Hindi mo na kailangang magpaliwanag ulit, Travis. Alam kong ako lang ang hinahanap mo at nagpapasalamat ako." Mahinang sabi niya at tumango naman ako. Tumahimik siya pagkatapos noon na parang pinag-iisipan ang mga susunod niyang sasabihin, marahil ay tugon sa tanong ko kanina. “Naharap ko na si Kian. Hindi na niya ipapakita ang mukha niya sa paligid ko, hindi mo kailangang mag-alala sa kanya." Sinubukan din ni Leslie para magmukhang nakakakumbinsi, ngunit nabigo siya dahil naintindihan ko agad.“Sigurado ka?” Nakataas ang kilay ko. “Okay lang ako, Travis, pangako. Ito ay isang maliit na hadlang sa aking araw, hindi seryoso." Pinilit niyang ngumiti, matigas ito ngunit tumango pa rin ako. “Okay.” “Gusto ko magpalipas ng oras kasama ka, pero pagod na ako, baka sabay tayong maglunch sa susunod? Bukas?” Alok niya at napapangiti talaga ako. "Sige, susunduin kita bukas." Tumango siya at nawala papunta sa kwarto niya. Nakatayo ako roon nang matagal pagkatapos na nawala si
TRAVIS' POV Hindi ako mapakali, naglalakad sa harap ng balkonahe ng bahay ni Sir Hanson. Nakakuyom at lumuwag ang aking mga kamao. Paulit-ulit na kina-crack ang aking mga kamao sa nakasanayan, pagkabalisa at marahil kahit isang maliit na pahiwatig ng galit. Lagpas 7pm na, isang oras lagpas sa normal na oras na dapat ay paalis si Leslie sa trabaho, ngunit hindi pa siya umuuwi. Ngayon, bago ako maging obsessed at paranoid dahil sa pag-aalala ko, hindi ko binalak na pumunta dito ngayong gabi para hanapin si Leslie. Oo naman, iniisip ko siya sa bawat sandali. Gusto ko siyang tawagan lagi upang yayain siya sa dinner o baka lunch kasama ko. Gusto ko pumunta sa mansyon ng tatay niya araw araw para lang makita ko ang mukha niya. Ngunit hindi ko kailanman ginawa ang mga bagay na iyon. Nagpigil ako at nilabanan ko ang kagustuhan na gawin ang mga iyon dahil ang huling bagay na gusto ko ay takutin siya o iparamdam sa kanya na sinasamantala ko ang kanyang divorce para gumawa ng kilos sa
Nilapitan ko siya sa dalawang hakbang, kinulong siya at isinara ang pinto ng malakas na tunog sa buong bakanteng lote at nanlaki ang mga mata ni Leslie. “Hindi mo ba ako narinig? Sabi ko bumalik na si lolo." Walang ibang emosyon ang mga mata ni Leslie sa mga salitang iyon maliban sa galit na namumuo sa kanila simula nang makita niya ako. “Klaro ang pagkakarinig ko sayo, Kian. Hindi ko nakikita kung ano ang kinalaman nito sa akin ngayon at ikaw ang pamilya niya, hindi ako.” "Hindi ito tungkol sa pagiging pamilya ko. Alam mo kung gaano ka kamahal ng matandang iyon." Sabi ko ulit sa kanya, umaasang dumikit iyon sa kanya. "Divorced na tayo ngayon, hindi mahalaga kung ano ako sa kanya noon." Matigas niyang sagot at masyado akong mahina para mahuli niya ang mga salita. "Hindi ko sinabi sa kanya ang tungkol sa divorce, Leslie, Sa katunayan, hindi niya pwedeng malaman hanggang sa bumalik siya sa London sa loob ng dalawang linggo. Siya ay may sakit at alam mo iyon ng higit sa i
KIAN’S POV Para siyang nagngangalit na bola ng apoy nang lumabas siya ng kotse, kitang-kita ang nanginginig sa galit na hindi ko pa nakikita. Halos humadlang ito sa akin, halos punitin ang tapang na ginamit ko sa ilang oras ng paghihintay sa kanya. Halos. Hindi ako tanga. Alam ko mula sa pangalawang pagkakataon na dumating ang kanyang personal assistant upang sabihin sa akin na siya ay nasa isang meeting na ito ay isang kasinungalingan ngunit naghintay ako, tulad ng isang tanga. Naghintay ako dahil umaasa akong mahuhuli ko siya kung magtatagal lang ako. Sa isang magandang araw, ang paghihintay sa isang tao ay isang insulto sa aking pangalan at sa lahat ng aking itinayo. Ang pananahimik na bulong ng mga empleyado habang dumaan sila sa akin sa waiting area nang higit kaysa sa aking mabilang ay isang patunay sa katotohanang iyon. Ngunit kahit na iyon ay hindi ako nagpatalo, tutal, si Leslie ay nagawang iparamdam sa akin at gawin ang mga bagay na hindi ko akalaing posible nitong mg
LESLIE'S POV "Sino ang sabi mo na humihiling na makita ako?" Ang tanong ko, iniisip kung mali ang narinig ko o ang personal na assistant ko ay sinabi sa akin na ang ex-husband ko ay kasalukuyang nasa lobby ng kumpanya, nagre-request na makipagkita sa akin. "Naniniwala ako na ang kanyang pangalan ay Kian Winston, CEO ng WS fashion company." Kinukumpirma niya ito muli. Nasa isang meeting ako kasama ang team ng iba pang mga designer na nakatalaga sa akin noong una siyang nagdala ng balita. Binalewala ko lang ito sa oras na yun, masyadong abala sa agenda ng meeting para alalahanin ang anumang bagay. Ipapalabas ang aking mga disenyo sa loob ng tatlong buwan at iyon ang naayos sa aking buong focus, buong emosyon–mabuti at masama. Nang malaman na nandito si Kian ay nagdudulot din ng pagbabago sa focus at emosyon. “Sigurado ka ba?” May mali siguro. Bakit nga ba pupunta dito si Kian pagkatapos naming magkahiwalay ng landas? Sa tingin ko ay mahihiya siyang ipakita ang kanyang mukha
KIAN'S POV Kumportable si lolo sa isa sa mga sofa na nagpapalamuti sa aking opisina, humihigop ng chamomile tea na inihanda ni Peter para sa kanya bago ako iniwan para harapin ang problemang kinakaharap. Isang napakalaking problema. Ang aking lolo ay palaging kusang-loob, na may parang bata at walang malasakit na ugali na nakapagtataka kung paano niya pinatakbo ang kumpanyang ito sa loob ng tatlumpung taon. Kaya, ang kanyang biglaang pagdating ay hindi dapat ikagulat sa akin. Gayunpaman, hindi ko ito mapigilan. Walang naghanda sa akin para sa kanyang pagbabalik dahil hindi siya dapat na malapit dito hanggang sa susunod na taon ngunit narito siya, tahimik na humihigop at nakangiti sa sarili, halatang masaya na nakauwi habang ako ay nababaliw na nag-iisip kung ano ang unang sasabihin sa kanya–ang tungkol ba sa inaasahan kong anak mula sa ibang babae na hindi si Leslie, o ang tungkol sa pagiging divorced namin. Ang sobrang sakit ng ulo mula kaninang umaga ay bumalik nang buong
KIAN'S POVSa gitna ng pagpupursige ng aking ina sa ideya ng panibagong kasal sa bawat pagkakataon na natatanggap niya, at pag-uwi araw-araw kay Beverly na palaging nasa harapan ko at maging ang tungkulin ng isang asawa sa aking tahanan, trabaho ang tanging paraan upang kayanin ko itong mga nakaraang araw.Alas-8 na ng umaga at naghahanda na naman ako para sa isa pang abalang araw, ngunit sa parehong oras ay umaasa na wala sa sarili kong tahanan para sa natitirang bahagi ng araw. Tumayo ako sa harap ng salamin para ayusin ang tie ko at bumukas agad ang pinto ng mga sandaling iyon. Napabuntong-hininga ako nang maabutan ko ang repleksyon ni Beverly sa salamin. "Beverly, sabi ko kumatok ka muna bago pumasok sa kwarto ko." sabi ko. Sa mga araw na ito, tila hindi niya naiintindihan ang konsepto ng mga hangganan at nilalampasan niya ang bawat itinakda ko. Hinding-hindi ginagawa ni Leslie iyon. Hindi pinapansin ni Beverly ang halatang sama ng loob ko at dumulas lang sa harap ko, hawa