“Wala lang. Nakaka-stress lang ang trabaho kamakailan lang at ang pagiging mag-isa sa katahimikan ay nakakatulong sa akin na mag-relax at mag-isip." sagot ko. Ramdam ko ang mainit niyang mga kamay na humawak sa balikat ko habang dahan-dahan niya itong minamasahe. Noon noong girlfriend ko si Beverly, ang bawat hawak niya sa akin ay exciting para sa akin, pero ngayon, wala akong nararamdaman. “Nate-tense ka, Kian. Ramdam ko ang tensyon sa mga kalamnan mo. Hayaan mong tulungan kita.” Ang sabi niya, bumaba ang boses niya habang pumupunta sa likod ko at sinimulang imasahe ang mga balikat ko para mabawasan ang tensyon na sinasabi niya pero wala akong naramdamang pagbabago. Patuloy na minamasahe ni Beverly ang aking mga balikat at sa mga unang segundo, pinananatili niya ang kanyang mga kamay sa parehong lugar hanggang sa bigla na lang itong kumilos sa ibang bahagi ng aking katawan. Ang kanyang mga kamay ay pumapasok sa aking shirt upang kuskusin ang aking dibdib nang mapang-akit at siya
LESLIE’S POVKitang-kita ang pagkabigla ko sa sinabi ni Travis, sa paraan ng napanganga ako at sa paraan ng paglagpas ng aking mga mata sa kanilang normal na laki. Tinitigan ko siya at siya naman ay patuloy na nakatitig sa card na para bang first time niya itong makita. Marahil, ang realisasyon na pamilyar siya sa may-ari nito ang dahilan kung bakit tinitingnan niya ngayon ang card sa isang bagong liwanag. Natuklasan ko rin na bukod sa kulay ng card, wala na akong ibang alam dahil hindi ko pa ito natingnan ng maayos mula nang mamatay ang aking lola. Ang pagkabigla at ang paghahanda para sa kanyang libing ay hindi nagbigay sa akin ng oras upang gawin iyon. Kaya hinihintay ko na malinawan ni Travis ang tungkol sa alam niya tungkol sa navy blue card. "Sinabi mo bang binigay ito sayo ng lola mo?" Lumipas ang mga segundo bago tuluyang ibinalik sa akin ni Travis ang card. Kinuha ko ito sa magkabilang kamay, walang gana na tumango kay Travis habang tinitingnan ko ang card.Natuklasan ko
Walang imik si Travis sa mga sumunod na segundo, matalim na nakatitig sa akin habang matindi ang titig niya sa akin at umaasang tatanggapin niya lang ang sinabi ko at hindi ipaalam kay Kian ang lahat ng ito. Pagkatapos ng mahabang sandali ng mahabang katahimikan, tumango si Travis. "Sige, wala akong sasabihin kay Kian." Nakahinga ako ng maluwag.“Salamat, Travis. Hindi talaga magiging sapat ang pasasalamat ko sayo." Inabot niya sa akin ang natitirang tsaa sa mug. Masaya kong inubos ang natitira nito at ibinalik iyon. Sa proseso, ang aking mga daliri ay dumikit ng bahagya sa kanya at siya ay tumahimik, ang mga mata niya ay nakatingin sa akin na may pag-ikot sa mga ito na nagpabighani sa akin sa loob ng ilang segundo hanggang sa kahit papaano ay nagawa niyang humiwalay at tumayo ng tumuwid. Umubo ako, ang mga pisngi ko ay namumula bilang resulta ng awkward na sitwasyon. "Dapat kang magpahinga." Sabi niya at tumalikod, naglakad palabas ng pinto bago pa ako makasagot sa mga sinabi
LESLIE’S POV Humakbang ako paatras nang muling humakbang pasulong ang lalaki, mas lalong papalapit sa aking personal na espasyo. Ang paghanap kay Travis para sa tulong sa sandaling iyon ay hindi nakakatulong kahit kaunti dahil mayroon din siyang parehong hitsura ng pagkalito na nakasulat sa malinaw na mga linya sa kanyang mukha. “Hindi ako makapaniwala na ikaw talaga. Tingnan mo, malalaki ka na." Nakangiti siya habang lumuluha. Nang bigla niyang hawakan ang kamay ko, napasigaw ako sa hindi inaasahang paglapit, napaatras ako sa kanya. Iyon mismo ang kailangan ni Travis para makawala sa kanyang kalituhan habang humahakbang siya sa pagitan namin. Nagtago ako sa likod niya, hinihimas ang mga kamay na hawak ng lalaki hindi pa lang nagtagal. "Sir," sabi ni Travis, "Okay lang ba ang lahat?" Sa mga salita ni Travis, ang lalaki ay nakatakas sa anumang spell na inilagay sa kanya mula nang makita niya ako. “Naku, ang bastos ko,” Ang sabi niya at pagkatapos ay tumingin siya sa mg
“Ang iyong ina ay isang mabuting babae...Nainlove ako sa kanya sa kabila ng aming pagkakaiba. Bumisita ako sa club upang makita ko lang siya. Dapat ay kinokontrol ko ang aking sarili na alam kung ano ang mayroon kami ay hindi gusto ng publiko at ng aking pamilya ngunit hindi ko magawa. Minahal ko ng sobra si Chloe para isuko siya." “Ako…kami…” tila nawalan siya ng sasabihin. Ibinaon niya ang kanyang ulo sa kanyang mga palad, tumataas at bumababa ang kanyang likod. Nang iangat niya muli ang kanyang ulo, ang kanyang mga mata ay namumula, malapit na muling umiyak. Puno siya ng pagsisisi at hindi ko gusto itong nararamdaman ko mula sa pagkakakita sa kanya ng ganito. Pinuno ako ng takot at gusto kong tumakbo palabas ng pinto bago ko marinig ang hindi maiiwasang katotohanan. "Patawad, Leslie. Patawad at hindi ko ipinaglaban kayo ng nanay mo. Patawad atbinitawan ko kayong dalawa noong mas kailangan niyo ako. Ikinalulungkot ko sa pagpili ng katanyagan, pera at pamilya ko kaysa sa inyo.
KIAN’S POV Ako ay walang kahihiyan at obsess na nagbibilang ng mga araw mula noong umalis si Leslie. Kaya naman hindi ko na kailangang tumingin sa kalendaryo para malaman na pitong araw na ang nakalipas. Isang buong linggong nawala si Leslie na walang naiwan na bakas para masubaybayan ko. Ang Hotel na nagbigay ng footage sa kanya kasama ang estranghero ay hindi makakuha ng mas malinaw na footage kaya nahihirapan akong makilala ang estranghero kahit gaano ko sinubukan. Araw-araw simula nang mawala siya ay naging walang katapusang cycle ng pagkadismaya para sa akin at ang mga tao sa paligid ko ang nasa dulo ng aking pang-araw-araw na inis habang pinapagalitan ko sila sa bawat pagkakataong makukuha ko. Nalampasan ko na ang pagpapanggap na maayos at may kontrol nang unti-unti akong nawawala sa sarili sa bawat araw na lumilipas nang wala si Leslie. "Sir," Isang malambing na boses ang tumawag at nagpatigil sa aking pag-iisip. Hindi ito ang unang pagkakataon na mag-zone out a
Palaging nagsusuot si Leslie ng dull na kulay, mga kulay na hindi gaanong nakakaakit ng atensyon sa kanya bilang isang sekretarya dahil hindi siya dapat namumukod-tangi. Siya ay hindi kailanman lumalaban upang tumayo at ginagawa ang kanyang trabaho nang epektibo. Binuksan ko ang aking mga mata at nawala ang perpektong imahe niya. Napabuntong-hininga ako, tinatanong ang sarili ko kung unti-unti na ba akong nababaliw. May kumatok sa pintuan ko at napamura ako sa inis. "Hindi ako magbibigay ng interview sa sinuman ngayon, Peter." Si Peter, ang aking assistant, ay nagbukas ng pinto, pumasok at yumuko. “Pinauwi ko na ang ibang mga aplikante sir. Nandito ako para sa ibang dahilan." “Ano yun?” Naglagay siya ng brown envelope sa table ko at binigyan ko ito ng maikling tingin bago tumingin kay Peter para sa mga sagot. “Ito ay ipinadala sa opisina. Galing sa asawa niyo, sir." Nang marinig ko iyon, umupo ako sa aking upuan at kinuha ang sobre, ang pagmamadali ay parang dug
KIAN’S POV Sinundo ko si Beverley sa hotel na tinutuluyan niya sa nakalipas na dalawang buwan mula nang bumalik siya. Mukhang natutuwa siya sa akin, isang pag-unlad na dapat banggitin pagkatapos kung paano niya iniwan ang aking bahay nang galit na galit pagkatapos kong tanggihan ang kanyang mga pag-usad. Ang date ay isang pagkakataon upang ayusin ang mga bagay-bagay at marahil ay ipaunawa sa kanya na ang aming pagkakamali ay hindi maaaring magdulot sa amin ng higit pa kaysa sa mayroon ito. Kilala ko si Beverly sa halos buong buhay ko; ang kanyang mga kagustuhan, kung ano ang nakakaakit sa kanya at ang mga bagay na nagpapa-excite sa kanya. Ito ang dahilan kung bakit pinakamadali ang pagpili ng pinakamagandang lugar para sa aming date. Ang restaurant ay isa sa pinakamaganda sa lungsod, isang lugar para sa mga mayayaman na may mamahaling taste. Ang mga pagkain dito ay ginawa ng mga batikang chef na isa sa mga dahilan kung bakit ang pagpasok sa restaurant ay strictly by reservation
Sinabi ni Kian na si Andre ay isang dating kaibigan, tiyak na sinabi ni kay Andre ang tungkol sa aming relasyon habang nagse-set up ng meeting na ito. Ngunit sa paraan ng pagtingin sa akin ni Andre ng may interes, hindi ko malaman kung alam niya o hindi, kaya sumagot na lang ako sa pinakamabuting paraan. "Malapit kami dati." As in kasal kami dati hanggang sa pinagtaksilan niya ako. Sumiklab ang hapdi sa dibdib ko gaya ng lagi nitong ginagawa kapag naiisip ko ang ginawa ni Kian. Siguro kailangan ko rin ng isang cup ng wine. Kinuha ko ang bote at nagbuhos para sa sarili ko habang nakatingin sa akin si Andre na naiintriga. “Gaano kalapit?” Tanong niya pa. Ngayon na pinag isipan ko ito, malamang na parang baliw pakinggan kapag sabihin sa kanya o sa sinuman na kami ay divorced ngunit tinutulungan niya akong mag-set up ng mga meeting at sumakay ng private jet niya ng maraming milya. Ngunit inalis ko ang ideya. Wala itong ibig sabihin. Malamang ay may mapapala si Kian sa pagtulong s
LESLIE’S POVNapakadali mag-relax sa paligid ni Andre.Ang aking mga nerves ay kumalma at ang hindi mapakali na pakiramdam ay matagal na nawala. Nakatulong ang sayaw pero karamihan ay ang palitan namin ng usapan habang sumasayaw. Parang naramdaman niya na ito ang aking unang tunay na meeting bilang isang designer at sinubukan akong patahimikin sa pamamagitan ng pagbibiro tungkol sa kung paano ko patuloy na tinatapakan ang kanyang paa at kung paano ito nagpapaalala sa kanya ng isang meme. Inilarawan niya ang meme, mas magandang sabihin na nagpakita siya ng mukha at hindi ko napigilan, tumawa ako ng malakas. Habang sumasayaw kami ay tahimik kong pinahahalagahan ang kanyang hindi kinaugalian na paraan ng pagnenegosyo. Ito ay kasing interesante dahil ito ay nakakatulong para sa akin. Dahil ginawa niyang madali na maging relaxed sa paligid niya, agad akong pumayag nang bumulong siya sa tenga ko na umalis na kami para mapirmahan na namin ang kasunduan. Ito ay ang buong punto ng pag
KIAN’S POVMuntik na niya akong makita. Sigurado ako na nakita niya ako at nag-iisip na ako kung paano eksaktong ipaliwanag kung bakit at paano ako naririto. Ngunit nakuha ni Andre—ang bastardo—ang atensyon ni Leslie at ako ay nakahinga. Bagaman, hindi ganap. Nag relax ako dahil hindi niya ako nakita, ngunit tense pa rin ako, pinapanood na maganap ang lahat ng nasa harap ko simula nang dumating ako dito. Nananatili akong nakatago sa likod ng banner, nakasimangot sa paraan ng pag-akit niya kay Leslie sa isang sayaw. Ang paraan na nahihiya na hinahayaan ni Leslie si Andre na manguna at gabayan siya nang dahan-dahan. Ang isang braso ni Andre ay nakapatong sa hubad na likod ni Leslie habang ang isa naman niyang kamay ay nag-link sa kanilang mga daliri at magkadikit.Pagkatapos ay nagsimula siyang sumayaw at gumalaw sa musika kasama si Leslie. Clumy si Leslie noong una, pero tinatawanan nila ito. Ang kanilang mga tawa ay tumalbog sa buong silid upang makarating sa akin at nagpapadal
"Andre Sanders," pagpapakilala niya.Buong buo akong humarap sa kanya, tinipon ang aking sarili at itinulak ang aking pinakamabuting ngiti habang hawak ko ang kanyang mainit na nakalahad na kamay. "Leslie Jackson." Napansin ko kung paano tumaas ang kilay niya sa pangalan ko, pero hindi ko masyadong maintindihan kung bakit ganoon ang reaksyon niya dito. "Isang karangalan na makilala ka na, Miss Jackson," sabi niya at kung paano niya diniin ang 'Miss' na aking napansin. "Hindi nakuha ng tama ng driver ko ang iyong description." Nakatingin siya sa katawan ko na nakasuot ng damit na pinili niya at napapailing siya. Bumaba ang tingin ko sa sarili ko, nagtataka kung ano ang tinutukoy niya. Ang dress ay perpekto talaga at kakaiba na nakuha niya ito para sa akin base lang sa mga salita mula sa driver niya.“Bakit? Tamang-tama naman ito.”Lalong lumalim ang kanyang pagsimangot, "Inilarawan niya sa akin ang isang simpleng babae, pero ikaw ay literal na isang diyosa." "Ah." Bulong ko,
LESLIE'S POVAng kaba at excitement ay sabay na bumabalot sa aking kaloob-looban. Nagsimula ang hindi mapakali na pakiramdam nang sumakay ako sa kotse at umalis ito sa hotel. Bigla akong hindi nakaramdam ng kumpiyansa gaya ng naramdaman ko noong pinapagalitan ko si Kian, at hindi rin ako nakatitiyak na kakayanin ko ang isang one-on-one na meeting kay Andre Sanders. Dalawang buwan pa lang ako sa negosyong ito, mula sa sekretarya at napunta sa head designer sa isang kisap-mata. Hindi pa ako nagkaroon ng tunay na meeting sa labas ng kumpanya at talagang hindi na kailangan ng isa. Ibig sabihin wala akong kahit isang clue kung ano ang ginagawa ko. Napagtanto ko ngayon kung gaano ako naging lihim at kung paano ang pagkikitang ito kay Andre ay parang isang hakbang patungo sa totoong mundo. Walang sinuman sa paligid upang harapin ito kasama ko. Hindi ang aking ama. Hindi si Travis. At siguradong hindi si Kian. At saka, huli na para bumalik ngayon. Pinapasok na ako sa isang building nan
Suminghal ako, pinipigilan ang sarili ko na sumigaw sa mukha niya na mas malaking bastardo si Andre kaysa sa inaakala niya at kusa niyang ginagawa ito. "Hindi mo gets, ginagawa niya ito para guluhin ako!" May sumabog sa loob niya. Hindi ko ito naririnig ngunit naroon ito sa kanyang mga mata, sa paraan ng paglaki ng kanyang mga mata at pagkalat ng mga batik na ginto sa kanila. "Kailangan mo lang gawin tungkol sa iyo ang lahat, no?" Sabi niya sa mahinang boses. "Leslie, hindi iyon-"“Tumigil ka na sa paliwanag. Hindi ako bulag sa naging reaksyon mo simula nang i-welcome tayo ng driver niya sa airport. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa inyong dalawa o kung magkaibigan pa nga kayo tulad ng sinasabi mo, pero sa ngayon, wala akong pakialam. Mas mahalaga ang career ko kaysa sa ego mo." Sinabi niya ang mga salitang ito na para bang ito na ang huling sasabihin niya bago niya kinuha ang mga bag at naglakad palayo mula sa akin. Ibinagsak ko ang ulo ko sa mga palad ko, naiinis sa
KIAN’S POVMas madaling umatras si Leslie kaysa sa inaasahan ko, ngunit nagpapasalamat ako na hindi siya nakikipagtalo o nakikita ang aking kasinungalingan. Siya ay naghihinala, ngunit ang pakiramdam na iyon ay higit pa sa pananabik na makilala si Andre. Kaya walang reklamo, pumasok siya sa kwarto namin kasama ako. Ang 'aming' kwarto ay hindi halos isang kwarto. Ito ay higit pa sa isang suite na may makintab na mga dingding at sahig, mga purong leather na sofa, mga vintage na kurtina at rug, mga klasikong painting at isang King sized na kama na mukhang kasya sa isang pamilyang may limang miyembro. Pinipigilan ko ang isang singhal nang makita ang maluho na hotel suite. Nagsasabi ito ng 'show-off' ngunit mukhang hindi ito napapansin ni Leslie habang naniniwala siya sa buong Andre-hospitality nang hindi alam kung bakit ito ginawa ni Andre. Naiinis ako, pinagmamasdan si Leslie habang namamangha sa kadakilaan ng lahat ng bagay sa silid. Ang hitsura ng pagkamangha sa kanyang mga mata
LESLIE’S POVNagising ako sa pinakamalambot na kama na tinulugan ko sa buong buhay ko. Sa mga unang segundo ng paggising ko, sinusubukan kong alalahanin kung kailan ako nakatulog at kung paano ako napadpad sa kama, ngunit ang aking alaala ay walang iba kundi isang blangko lamang. Ang araw ay unti-unting napupunta sa gabi at ang eroplano ay napakataas pa rin sa ulap. Naglalakad ako sa aisle ng eroplano para bumalik sa upuan ko. Nasa parehong lugar pa rin si Kian kung saan ko siya huling nakita bago ako matulog. Nagbabasa siya ng isang papel, at ngayon ay tumingala siya nang mapansin niya ang presensya ko. “Sakto lang sa landing. Nakakuha ka ba ng sapat na pahinga?" Sabi niya, hindi ko pinansin ang tanong niya at tumutok sa mga unang salita niya. Hindi ako makapaniwala na nakatulog ako sa buong biyahe. "Malapit na tayong mag landing?" tanong ko."Malapit na." Sagot ni Kian, tinabi ang kanyang papel. Bumalik ako sa upuan ko sa harap niya at naghanda para sa landing. Hindi ko
"May negosyo din ba ang asawa mo?" Tanong niya. “Oo.”“Anong trabaho niya?” "Siya ay isang CEO." Matipid kong sagot at napanganga siya. Lumitaw ang isang nurse at tinawag siya. Nakahinga ako ng maluwag na sa wakas ay naiwan akong mag-isa sa aking mga iniisip. Dahan-dahang nauubos ang waiting area, pero wala pa ring senyales ni Kian. Maya-maya, ako na lang ang natitira sa buong waiting area. Lumapit sa akin ang nurse na tila may awa sa mga mata niya. Bakit ganyan siya makatingin sa akin?“Ma’am, ang tagal niyo na. Gusto niyo bang pumasok at magpatingin sa doktor nang wala ang asawa niyo?" Napagtanto ko na hindi lang sa late si Kian, hindi siya magpapakita. "Hindi na iyon kailangan." Sabi ko, tumayo at padabog na lumabas ng ospital para hanapin si Kian. Pumara ako ng taxi diretso sa kumpanya niya. Nakakakuha ako ng kakaiba at nagtatanong na mga sulyap mula sa kanyang mga empleyado sa lobby ngunit hindi ko sila pinansin. Pwede nilang isipin ang kahit anong gusto nila,