Kabanata 5

LESLIE’S POV

Nagpapasalamat ako na hindi nagtatanong si Travis habang hinahatid niya ako pauwi.

Nag-aalok siya na ihatid ako papasok sa compound ngunit tinalikuran ko siya at naghintay hanggang sa magmaneho siya paalis bago ako bumuntong-hininga at pumasok sa bahay. Ang bahay ay puno ng mga maid na lumapit sa akin sa sandaling marinig nila ang pagbukas ng pinto ngunit itinaas ko ang isang kamay upang pigilan silang lahat na makalapit sa akin.

Hindi na ako ang maybahay ng bahay.

Nilagpasan ko silang lahat para makarating sa kwarto ko. Magka-kuwarto lang kami ni Kian kapag gusto niyang makuntento ang kanyang mga pagnanasa. Gumapang siya sa aking kama at hinahalikan ang buong katawan ko hanggang sa sumuko ako at iyon lang ang pagkakataong naramdaman kong gusto niya ako. Habang naglalakad ako papasok sa kwarto, pinipigilan kong tumitig sa kama nang mas matagal kaysa sa nararapat, natatakot na baka ang mga alaala namin na magkasama sa mga kumot na nakabaon sa kaloob-looban ko ay sumira sa aking paggawa ng desisyon. At sa ngayon, isa lang ang determinasyon ko–ang iwan si Kian ng tuluyan.

Nagsisimula akong mag-impake habang malakas pa rin ang determinasyon na iyon, ni hindi huminto kahit isang sandali para isipin ang katotohanang wala na akong mapupuntahan. Hindi ko na kayang manatili pa ng isang araw sa iisang bubong kasama si Kian, ngayon at alam ko kung gaano kalalim ang pagtataksil niya. Nag-iimpake lamang ako ng ilang mga bagay na mahalaga, tinitiyak sa aking sarili na babalik ako para sa natitirang mga bagay ko sa susunod kapag natapos na ang divorce.

Nasa kalagitnaan pa lang ako ng pag-iimpake nang marinig ko ang tunog ng isang pamilyar na boses na hindi nabigo na palamigin ang nararamdaman ko at kahit sa sandaling ito, nararamdaman ko na ang nanginginig na paggapang ng pangamba at agad akong napatigil sa pag-iimpake.

Nandito ang nanay ni Kian.

Bumuntong-hininga ako ng malalim, pinipilit kong pigilan ang paghinga ko at para hindi na rin mawala sa isipan ko ang mga nakakatakot na alaala tungkol sa kanya. Ilang malalim na paghinga at sa wakas ay napatatag ko ang sarili ko, ipinagpatuloy ang pag-impake ng mga gamit ko. Nang matapos akong mag-impake, hinila ko ang mabigat na maleta palabas ng kwarto at pumunta sa sala kung saan nakaupo ang nanay ni Kian sa isa sa mga sofa, pinagkrus ang mga paa sa isa't isa na parang pag-aari niya ang lugar.

Suot niya ang signature na simangot na hindi kumukupas kahit yumuko ako para batiin siya.

“Bakit ka nandito?” Tanong niya, nakatayo. Ako ay nalilito sa kanyang tanong at ang kawalan ko ng kakayahang magbigay ng sagot ay nagpasinghal sa kanya, ang kanyang mukha ay nakasimangot sa pinakapangit na anyo ng pagkayamot.

"Halos nakalimutan ko kung gaano ka katanga." Sabi ulit ng nanay ni Kian. Tanga. Ang paborito niyang salita na ibato sa akin sa paraang gusto niya, at syempre, hindi ito gaanong masakit ngayon. Sa totoo lang, mas masakit ngayong napagtanto ko na bukod sa kailangan kong mamuhay sa kawalang-interes ni Kian, kinailangan ko ring harapin ang poot at labis na kawalan ng respeto sa akin ng kanyang ina, at sa lahat ng panahon, ang naging tugon ko ay katahimikan o paghingi ng tawad na hindi karapat dapat sa kanya.

"Bakit ka nandito sa halip na sa opisina, ha?" Ngumisi siya at nagpatuloy, “Ang anak ko ay walang pagod na nagtatrabaho araw at gabi para lang kumita ng pera para sa isang tulad mo na linta para sa kanya, ang hinihiling lang niya sa iyo ay gawin mo ang iyong trabaho bilang kanyang sekretarya, pero kahit isang bagay ay hindi mo magawa? Sa tingin mo ba ay may karapatan ka sa kanyang pera dahil lang sa asawa ka niya?"

Ang kanyang mga salita ay parang malakas na suntok sa dibdib, bawat salitang pinagdugtong-dugtong ang kanyang mga pangungusap ay tumatama at tumatagos sa akin. Pakiramdam ko may tumataas sa loob ko. Ito ay laging naroroon ngunit palagi ko itong kinokontrol.

"Kailangan kong pumunta sa libing ng aking lola." Simpleng sagot ko, umaasang mawala ang simangot sa mukha niya pero mas lalo itong lumalim at dinagdagan pa niya ng pangungutya. Hindi ba niya alam na namatay ang lola ko?

“Siyempre, iyan ang dahilan mo sa pagiging tamad na isang gold digger. Sabihin mo sa akin, tinuruan ka ba ng lola mo na humanap ng pera ng ibang tao sa halip na magtrabaho para sa sarili mo?"

Ang bagay na tumataas sa loob ko simula nang makita ko ang nanay ni Kian ay umabot sa hangganan. Ito ay galit. Ito ay pula, puro at nagniningas, kumokontrol ito sa aking buong pagkatao na hindi ko magawang mag isip ng anumang bagay maliban sa pag-iingat sa pangalan ng aking lola na hindi madungisan.

"Wag mong pagsalitaan ng ganyan ang lola ko!" sigaw ko at bahagya siyang napatalon, nagulat sa pagsigaw ko.

“Sinigawan mo ba ako?” ang sabi niya, humakbang siya palapit, ngunit hindi man lang kumibo habang tumitig ako sa mga mata niya, “Nakalimutan mo na ba ang pwesto mo? Ikaw ay walang iba kundi isang–”

"Gold digger na pinakasalan ang iyong anak para sa kanyang pera, oo, naiintindihan ko!" Sumigaw ako sa kanya, nagsawa na ako sa mga titulo na binibigay niya sa akin, “Pero hindi mo na kailangang mag-alala pa dahil nag-file na ako ng divorce. Iiwan ko na ang anak mo para bahala ka na at lunukin mo ang lahat ng pera niya, wala akong pakialam.”

Tumalikod na ako para umalis, humihingal habang kinakaladkad ko ang mabigat na maleta ngunit pagkatapos ay ikinapit niya ang kamay niya sa maleta para pigilan ako. Tuwang-tuwa siyang nakatingin sa maleta.

"Aalis ka talaga!" Ni hindi niya maitago ang saya sa tono niya.

"Oo, kaya pakiusap lang tumigil ka at palayain mo ako."

Umiling siya, "Hindi! Hindi ka pwedeng umalis na lang." At pagkatapos ay sumenyas siya sa dalawa sa mga maid na nakatayo, pinapanood ang buong pag uusap.

“Kapkapan niyo siya!” Utos niya nang lumapit sila. Nag-alinlangan sila at pinandilatan niya ang mga ito.

“Hindi niyo ba siya narinig? Hindi na siya ang maybahay ng bahay. Kapkapan niyo siya ngayon din."

Masyado akong nabigla para mag reakt nang tuluyang inagaw sa akin ng mga maid ang maleta ko.

"Ano sa tingin niyo ang ginagawa niyo?" Sabi ko, nanginginig ang boses ko.

"Hindi kita pwedeng hayaan na lang na umalis. Sino ang nakakaalam kung anong mahahalagang bagay ang ninakaw mo sa anak ko sa loob ng bag mong may mikrobyo.”

Ilang beses na bumuka at sumasara ang bibig ko sa mga sinabi niya dahil hindi ako makabuo ng kahit isang pangungusap na sasabihin sa kanya. Pinagmamasdan ko lang ang mga gamit ko na bumabagsak sa lupa sa pagkapkap. Tumulo ang mga luha ng kahihiyan sa likod ng aking mga mata.

“Ano yun? Ibigay niyo sa akin.” Sabi ng ina ni Kian nang makita ng isa sa mga maid ang isang gintong bracelet na inilagay ko sa aking case. Ang bracelet ni lola, ang tanging natitira ko sa kanya.

“Hindi!” Mabilis akong lumapit para pigilan siya sa pagbigay, ngunit huli na ang lahat. Hawak at iniinspeksyon na ng ina ni Kian ang bracelet.

“Tama ako! May kinuha ka. Binili ba ito ng anak ko para sa iyo? Ano ang nagbibigay sa iyo ng karapatang isipin na maaari kang umalis dala ang isang bagay na nakuha niya para sa iyo pagkatapos mo magsampa ng divorce?"

"Hindi yan sa anak mo! Akin ito at nagpapasalamat ako kung ibabalik mo ito."

Ginawa niya ang kabaliktaran at nagpatuloy lang siya sa pag akusa sa akin na isa akong magnanakaw, hanggang sa bumukas ang pinto at pumasok si Kian. Hindi gumaan ang loob ko sa presensya niya tulad ng dati kapag tinatrato ako ng ganito ng nanay niya, sa halip, wala akong nararamdaman kundi sama ng loob sa kanya. Gusto kong sumigaw sa sobrang galit ko sa kanya sa mukha niya.

Napalitan ng pagkalito ang mukha niya nang makita ang sitwasyon.

“Anong nangyayari dito?” Tanong niya, naglalakad papasok sa bahay at nakatingin sa akin mula sa pagtingin sa kanyang ina.

“Salamat at dumating ka, anak. Aalis na ang linta na ito na may dalang bagay na malinaw na hindi sa kanya." Sagot ng kanyang ina. Ang mga mata ko ay nababasa na sa isang rason at nalilito ako kung bakit ako naluluha dahil sa pagdating ni Kian, ngunit ngumiti ako sa likod ng mga luha.

“Kian, pwede bang sabihin mo sa nanay mo na wala akong natanggap na regalo mula sa iyo?”

Umiling si Kian, tila walang imik sa isang segundo habang nakatitig sa kanyang mga kamay. Bumaba rin ang tingin ko sa kanyang mga kamay at sa wakas ay naiintindihan ko na kung bakit naluluha ang aking mga mata at kung bakit ako sumisinghot bilang paghahanda sa isang bumahing na bumabagabag sa aking buong katawan. Mga lilies. Allergic ako sa mga ito.

Sa kabila ng mga luhang umaagos sa aking pisngi, natatawa ako. Tawa ako ng tawa, hindi pinapansin ang nagbabagang mga tingin ng lahat ng naroroon sa kwarto na malamang sa tingin ko ay nabaliw na ako. Bumahing ako sa pagitan ng mga tawa, ngunit hindi ako tumitigil sa pagtawa habang lumingon sa ina ni Kian.

"Tatlong taon na akong kasal sa anak mo at hindi niya alam na allergic ako sa mga lilies, pero sa tingin mo kaya niya akong bigyan ng bracelet?"

Umiling ako sa malungkot kong realidad.