Kabanata 4

KIAN’S POV

Gusto ko ng divorce.

Walang tigil ang mga salitang ito na umiikot sa aking isip.

Sa lahat ng mga kalokohan na aking narinig–sa totoo lang, marami akong naririnig na kalokohan bilang isang CEO–Si Leslie na humihingi ng divorce nang biglaan ay malamang ang pinakamasama. Ako ay isang tao na ipinagmamalaki ang aking lakas at kakayahang pangasiwaan ang mga sitwasyon, ito man ay hindi inaasahan. Kasama nito ang trabaho, ngunit sa ilang kadahilanan, hindi ako makapagsalita o maigalaw ang aking mga paa hanggang sa makapasok siya sa kotse kasama ang aking tiyuhin. Nang sa wakas ay natauhan na ako, matagal na siyang nawala, iniwan akong malunod sa pool ng pagkabigla na nilikha niya.

Nabigla ako sa kanyang kapangahasan; ang paraan ng pagtingin niya sa akin habang hinagis niay ang mga salitang yun. Lubos na baliktad ng malamig na hazel na mga mata ni Leslie ang maamo at mahiyain na katangian na pagkakakilala ko sa kanya. Nabigla rin ako dahil apektado ako na dapat ay wala akong pakialam, tutal, kahit kailan ay hindi ko siya gustong pakasalan. Ang tatlong taon ng pamumuhay kasama si Leslie ay parang ako ay nasa pagkaalipin na likha ng sarili niyang panlilinlang at ng mapagmataas na saloobin ng aking lolo.

Kahit kailan ay wala akong pakialam kay Leslie, ngunit ang tunog ng divorced ay nakaapekto sa akin at hindi ako makapag isip ng diretso hanggang sa bumukas ang pinto ng kotse ko at naalala ko na nakatayo pa rin ako sa harap ng sementeryoBumaba ng kotse ang personal assistant ko at nagsalita.

“Sir, thirty minutes po mula ngayon ang appointment niyo sa paper company. Mahigit isang oras ang biyahe mula rito, umalis na po tayo kung—"

"Kanselahin ito," sabi ko, pabalik sa kotse, wala sa tamang pag-iisip na magproseso ng anuman, kahit isang meeting na ang kalalabasan ay nagkakahalaga ng milyun-milyong dolyar. Nagmamadaling sinusundan ako ng assistant ko na halatang naguguluhan.

"Pero sir, hindi lang po iyon ang appointment sa araw na ito. Meron din pong…” Sinimulan niyang basahin ang naka-pack na schedule ko para sa araw na ito nang tuluyan na akong makapasok sa kotse.

“Kanselahin silang lahat!” Sabi ko, umupo sa mga leather seat ng kotse at niluwagan ang tie ko kasabay ng pakiramdam ko na unti-unti akong nawawalan ng kakayahang huminga, "Pumasok ka at i-on ang AC." utos ko sa kanya, hindi napigilan ang galit at pagkairita sa aking boses. Sa wakas ay napansin ang mga negatibong emosyon na lumalabas sa akin ng sunod-sunod, bumulong siya ng kanyang tugon bago sumakay sa upuan ng driver at dinala ang kotse palabas ng parking lot ng sementeryo.

Nakarating na kami sa highway, bumubuga ng hangin ang AC sa kotse pero nararamdaman ko ang init na tumataas mula sa loob ko at hindi nakatulong ang pagluwag ng ilang butones sa shirt ko. Ang naiisip ko lang ay si Leslie at ang lintik na divorce. Ang aking pagkabigla ay matagal nang nawala at ako ngayon ay walang iba kundi galit.

Sino siya sa tingin niya?

Ano ang nagbibigay sa kanya ng katapangan na isipin na siya ay gumagawa ng desisyon para sa divorce?

Kung may humihingi ng divorce, ako dapat. Ako ang nagpakasal sa kanya ng labag sa kalooban ko. Siya ang hindi makatiis sa akin at humantong pa siya sa pagpapainom ng gamot sa akin upang makuha ako. Kung sinuman ang karapat-dapat na maghampas ng divorce papers sa kanyang mukha, ito ay ako, ngunit ang ideya ay hindi kailanman sumagi sa aking isipan.

Siya ay isang mahusay na sekretarya, masunurin, mahusay at palaging ginagawa ang lahat ng gusto ko. Siya rin ay maituturing na isang mabuting asawa, hindi kailanman nakikialam sa aking daan o nangangailangan ng atensyon. Kinukuha ni Leslie ang anumang ibigay ko sa kanya; ang kaunting oras, ang hindi regular na pakikipagtalik at ang konting komunikasyon, lahat ng bagay na sa tingin ko ay angkop para sa aming uri ng relasyon.

Ang biglaang pagbabago ay nagpagulo sa aking utak, nag-iisip ng iba't ibang mga posibilidad at lahat ng mga bagay na maaaring magkamali. Isang kaisipan ang sumasagi sa aking isipan at ito ay nagpapatindi sa aking galit na hindi ko maintindihan.

“Alamin kung may nakilala si Leslie nitong nakaraan. Lalo na sa mga lalaki." sabi ko. Sinalubong ako ng tingin ng aking assistant sa pamamagitan ng rearview mirror. Ang kanyang mga mata ay nabigong itago ang kanyang pagkagulat na hinihiling ko sa kanya na tingnan ang aking asawa at ang posibilidad na ang asawa ko ay nakikipagkita sa ibang mga lalaki. Hindi ko pwede hayaan ang lahat ng posibilidad at kung talagang niloloko ako ni Leslie, sinusumpa ko–

Nagvibrate ang phone ko sa tabi ko sa leather seats. Lumilitaw ang pangalan ni Beverly sa screen sa isang message notification. Tinatanong niya ako kung kailan ako magiging available para sa appointment sa opisina ng doktor. Nang makita ang mensahe ni Beverly ay napupuksa ang aking galit ngunit nag-iiwan sa akin ng higit na nakakagambalang damdamin. Naisip ko lahat ng dahilan kung bakit biglang humihingi ng divorce ang tahimik kong asawa pero hindi sumagi sa isip ko na ang pagpbuntis sa babaeng minahal ko noon ay maaaring maging dahilan.

Naaalala ko ang araw na iyon dalawang buwan na ang nakalipas nang muli, hinayaan kong akayin ako ng pag-inom sa paggawa ng pinakamasamang desisyon. Ang kailangan ko lang gawin ay sunduin si Beverley sa airport, ihatid siya sa kanyang hotel at umuwi. Sa halip, tinanggap ko ang imbitasyon na uminom sa kanyang silid sa hotel; dahil ginawa naman namin ito noon, ito ang sabi niya. Hindi lang basta inuman ang ginawa namin noong gabing iyon at ang kinalabasan ay ang paglaki ng sanggol sa loob ni Beverly. Hindi ko ito maitatawag na pagkakamali, ngunit sa loob ko, alam ko na hindi ito dapat nangyari. Hindi ko dapat hinayaan ang aking sarili na matukso sa pag-iisip kung ano ang pakiramdam sa loob ni Beverly pagkatapos ng tatlong taon.

Gusto ko ang bata. Anak ko ito at wala akong plano na mawala ito, ngunit may kapalit itong presyo na kahit kailan ay hindi ko naisip na magiging problema, at ito ang divorce kay Leslie. Hindi ako papayag na makipag-divorce sa akin si Leslie. kailangan ko siya. Sa opisina at sa bahay ko. Sekretarya ko siya ng pitong taon at walang makakagawa ng trabaho niya gaya niya. Binabayaran ko rin siya ng maayos at sinisigurado kong wala siyang kailangan bilang asawa ko. Paano niya planong mabuhay nang wala ako?

Habang nag-iisip ako ng malalim tungkol sa mga bagay na ito, nag-iisip din ako ng paraan para malunasan ang mga ito.

May kailangan lang akong gawin para gumaan ang loob niya.

"Ano ang gusto ng mga babae?" tanong ko sa assistant ko.

Nag-alinlangan siya noong una, nagulat sa biglaang tanong bago siya tumahimik at sumagot, "Erm, designer bags po siguro, ah, pati mga bulaklak."

Nag-ii-scroll na ako sa isang online shop sa aking phone, kini-click ang bawat mamahaling bag na kumuha ng atensyon ko hanggang sa naka-order na ako ng isang numero para tumagal siya ng isang buong taon. Pagkatapos ay huminto kami sa flower shop pauwi. Lumalabas na mayroong higit sa isang daang libong bulaklak at hindi ako makapagpasya kung alin ang kukunin para kay Leslie dahil kumbaga, ang mga babae ay may mga paborito pagdating sa mga bagay na walang kabuluhan gaya ng mga bulaklak. Sa huli, pumili ako ng Lilies dahil sinasabi ng attendant sa flowershop na ito ang paborito ng karamihan ng mga babae.

Uuwi ako pagkatapos noon na may isang bagay sa likod ng aking isip; Hindi ko hahayaang makipag-divorce sa akin si Leslie.