Lahat ng Kabanata ng Habol Ang Secretary Wife: Kabanata 41 - Kabanata 50

BEVERLY’S POV Nag-drum ako ng aking mga daliri sa manibela habang naghihintay, ang pagkainip at inis ay nakapulupot sa loob ko nang sabay-sabay na parang isang makamandag na ahas. Madilim, nakakatakot. Ayaw ko ang kadiliman, ngunit wala akong pakialam sa sandaling ito dahil ang lahat ng damdamin ko ay nasa naiipong galit upang mag abala sa takot ko sa mga madilim na lugar.Ang aking sasakyan ay nakaparada sa tabi ng isang luma at walang laman na warehouse sa labas ng lungsod. Ilang milya ang layo ko sa bahay at kinailangan kong magsinungaling kay Kian para makapunta dito. Wala naman siyang pakialam, hindi niya man lang ako pinapansin nang sinabi ko na magpapalipas ako ng gabi sa labas. Palagi siyang workaholic pero nitong mga nakaraang araw, para siyang makinang tumatakbo sa walang katapusang supply ng gas at hindi kailangan ng henyo para malaman kung bakit siya ganoon. Ito rin ang dahilan kung bakit ako nandito. Bahagya akong napatalon nang may kumatok sa tinted na bintana ng

KIAN'S POV Kumportable si lolo sa isa sa mga sofa na nagpapalamuti sa aking opisina, humihigop ng chamomile tea na inihanda ni Peter para sa kanya bago ako iniwan para harapin ang problemang kinakaharap. Isang napakalaking problema. Ang aking lolo ay palaging kusang-loob, na may parang bata at walang malasakit na ugali na nakapagtataka kung paano niya pinatakbo ang kumpanyang ito sa loob ng tatlumpung taon. Kaya, ang kanyang biglaang pagdating ay hindi dapat ikagulat sa akin. Gayunpaman, hindi ko ito mapigilan. Walang naghanda sa akin para sa kanyang pagbabalik dahil hindi siya dapat na malapit dito hanggang sa susunod na taon ngunit narito siya, tahimik na humihigop at nakangiti sa sarili, halatang masaya na nakauwi habang ako ay nababaliw na nag-iisip kung ano ang unang sasabihin sa kanya–ang tungkol ba sa inaasahan kong anak mula sa ibang babae na hindi si Leslie, o ang tungkol sa pagiging divorced namin. Ang sobrang sakit ng ulo mula kaninang umaga ay bumalik nang buong

KIAN’S POV Para siyang nagngangalit na bola ng apoy nang lumabas siya ng kotse, kitang-kita ang nanginginig sa galit na hindi ko pa nakikita. Halos humadlang ito sa akin, halos punitin ang tapang na ginamit ko sa ilang oras ng paghihintay sa kanya. Halos. Hindi ako tanga. Alam ko mula sa pangalawang pagkakataon na dumating ang kanyang personal assistant upang sabihin sa akin na siya ay nasa isang meeting na ito ay isang kasinungalingan ngunit naghintay ako, tulad ng isang tanga. Naghintay ako dahil umaasa akong mahuhuli ko siya kung magtatagal lang ako. Sa isang magandang araw, ang paghihintay sa isang tao ay isang insulto sa aking pangalan at sa lahat ng aking itinayo. Ang pananahimik na bulong ng mga empleyado habang dumaan sila sa akin sa waiting area nang higit kaysa sa aking mabilang ay isang patunay sa katotohanang iyon. Ngunit kahit na iyon ay hindi ako nagpatalo, tutal, si Leslie ay nagawang iparamdam sa akin at gawin ang mga bagay na hindi ko akalaing posible nitong mg

TRAVIS' POV Hindi ako mapakali, naglalakad sa harap ng balkonahe ng bahay ni Sir Hanson. Nakakuyom at lumuwag ang aking mga kamao. Paulit-ulit na kina-crack ang aking mga kamao sa nakasanayan, pagkabalisa at marahil kahit isang maliit na pahiwatig ng galit. Lagpas 7pm na, isang oras lagpas sa normal na oras na dapat ay paalis si Leslie sa trabaho, ngunit hindi pa siya umuuwi. Ngayon, bago ako maging obsessed at paranoid dahil sa pag-aalala ko, hindi ko binalak na pumunta dito ngayong gabi para hanapin si Leslie. Oo naman, iniisip ko siya sa bawat sandali. Gusto ko siyang tawagan lagi upang yayain siya sa dinner o baka lunch kasama ko. Gusto ko pumunta sa mansyon ng tatay niya araw araw para lang makita ko ang mukha niya. Ngunit hindi ko kailanman ginawa ang mga bagay na iyon. Nagpigil ako at nilabanan ko ang kagustuhan na gawin ang mga iyon dahil ang huling bagay na gusto ko ay takutin siya o iparamdam sa kanya na sinasamantala ko ang kanyang divorce para gumawa ng kilos sa

BEVERLY’S POV "Huwag kang magsalita sa kanya, naririnig mo ba ako? On the way na ako.” Paulit-ulit na umaalingawngaw sa aking isipan ang mga salita ni Kian kahit ilang minuto na ang nakalipas mula nang ibigay niya ang mahigpit na babalang iyon sa pamamagitan ng telepono. Naiinis ako kapag kinakausap niya ako sa ganoong tono, ang mala-business na tono na naglalayong iguhit ang linya at ilagay ako sa likod nito. Nababaliw ako dahil dito at gusto kong mag rebelde sa pinaka-dramatiko na paraan upang alam niya na walang linya sa pagitan namin. Kaya ipinapaalala sa kanya na habang dinadala ko ang kanyang anak, kontrolado ko siya at maaari lamang niyang manabik sa nawala sa pamamagitan ng pagsuko sa akin noong gabing iyon dalawang buwan na ang nakakaraan. Ngunit ang mahalagang bagay tungkol sa pagrerebelde ay ang pag-alam kung kailan dapat umatras. Tulad sa kasalukuyang sandali kung saan nababahala ang lolo ni Kian. Isang tao lang ang tinitingala ni Kian at ang taong iyon ay ang