All Chapters of Habol Ang Secretary Wife: Chapter 21 - Chapter 30

LESLIE’S POV Ang konsepto ng tahanan para sa akin ay paulit-ulit na nagbago sa nakalipas na tatlong taon at sa nakalipas na isang linggo. Sa ngayon, tahanan ang suburban mansion kung saan ang garahe ay kasalukuyang pinupuntahan ni Travis. Ipinarada niya ang kanyang sasakyan sa gitna ng marami pang magandang sasakyan na nagpapakita ng karangyaan at kayamanan. Kahit na sabihin ko sa kanya na hindi niya kailangan, nag-aalok si Travis na ihatid ako sa pintuan, iginiit na tiyaking nakikita niya ang sarado ang pintuan ng bahay at ako ay nasa loob nito. Marami na akong utang sa kanya pero parang labag sa pakiramdam na tanggihan ang ganoong kabaitang gawa mula sa isang tao, lalo na kapag hindi pa ako pinakitunguhan ng ganoong kabaitan at pag-aalaga ng sinuman maliban sa aking lola. At hinayaan ko siyang ihatid ako sa pinto. Bumukas ang pinto nang malapit na kami. Napatigil ako sa paglalakad nang mahagip ng mata ko ang nagbukas ng pinto. Ang bilis ng tibok ng puso ko, yung tipong reaksy

TRAVIS' POV Ang paggalang sa pangakong ginawa ko kay Leslie ay nangangahulugan na isantabi ang lahat ng bagay na nangangailangan ng aking pansin ngayon para lamang makipag-usap sa egoistic na tanga na pamangkin na meron ako. Ang aking unang dalawang pagtatangka na makipag-ugnayan sa kanya sa pamamagitan ng isang phone call at isang pagbisita sa opisina ay nabigo, nag-iwan sa akin na walang pagpipilian kundi ang magmaneho patungo sa isa pang lugar na posibleng maging tahanan niya. Kapag na-traffic ako sa kalagitnaan ng daan papunta sa pwesto niya, nagbibigay ito ng oras sa akin para iproseso ang mga emosyon ko at itago ang aking galit, dahil sa totoo lang, may gusto akong gawin na higit sa pakikipag usap kay Kian. Gusto kong ikulong kaming dalawa sa isang kwarto para lang maibigay ko sa kanya ang pambubugbog ng kanyang buhay para sa tahasang pagtataksil sa pagmamahal, tiwala at katapatan ni Leslie. Lintik, gusto kong makipagsuntukan simula noong araw na nasaksihan kong umiiyak

LESLIE’S POV Sakit ang unang bagay na naramdaman ko sa sandaling bumalik ang aking kamalayan. Hindi ito nagpapakita ng awa, pinupunit ang bawat kasukasuan, bawat kalamnan at maging ang balat, na nagdulot sa akin ng gulo sa makinis na ibabaw, nararamdaman kong namimilipit ang aking katawan. Paulit-ulit na kumurap ang mga mata ko sa pagtatangka na alisin ang sakit at ang malabong paningin ko. Gayunpaman, nagtagumpay lang ako na magkaroon ng mas malinaw na paningin habang ang aking katawan ay patuloy na nalulunod sa dagat ng matinding sakit. Habang tinatanaw ko ang mundo sa paligid ko, bumabalik din ang mga alaala ko sa mga ito. Hiniling ni Kian na makipagkita nang mag-isa dahil iyon lang ang paraan para pipirmahan niya ang mga divorce papers. Hinihintay ko siya sa harap ng walang laman na warehouse na iyon nang makorner ako ng tatlong maskuladong lalaki, ako ay inatake at nawalan ng malay. Parang kinaladkad ang walang malay kong katawan sa madilim at walang laman na warehouse

KIAN'S POV May kakaiba sa hangin sa kumpanya ngayon. Habang naglalakad ako sa lobby para makarating sa elevator, nagbigay-daan ang mga empleyado para sa akin gaya ng lagi nilang ginagawa pero hindi ko maiwasang mapansin ang kakaibang tingin sa kanilang mga mata. Mahirap ding makaligtaan ang kanilang mga tahimik na bulong na dinadala sa aking mga tainga bilang mahinang usapan. Si Peter, ang aking assistant ay naglalakad malapit sa likuran ko at nang magsara ang pinto ng elevator at kami ang nasa loob nito, lumingon ako para tanungin siya. "May napansin ka bang kakaiba sa mga tao sa kumpanya ngayon?" Umiling si Peter. Tumango ako, hindi ko ito pinansin bilang isa sa mga araw kung saan medyo sensitibo ako dahil kay Leslie at sa lintik na divorce na nasa isipan ko. Sinong niloloko ko? Ito ay hindi 'isa' sa mga araw na iyon, ito ay parang araw-araw. Nagigising ako araw-araw na masama ang pakiramdam dahil alam kong wala si Leslie sa kabilang kwarto na naghahanda na pumasok sa trab

KIAN'S POV Lumipas ang isang linggo, ngunit hindi sa isang iglap tulad ng sinasabi ng karamihan. Kahit kailan ay hindi ko nagustuhan ang kasabihan dahil hindi, ang mga linggo at araw ay hindi basta-basta lumilipas. Para sa isang businessman na tulad ko, ang bawat araw ay makabuluhan. Ang aking mga araw ay nailalarawan sa pamamagitan ng mga meeting, masipag na trabaho sa opisina, mga paglalakbay at napakaraming mahahalagang event na inimbitahan ako kaya nakakasakit na sabihing ang mga ito ay sang linggong lumipas na halos walang anumang alaala. Sa kalungkutan, pareho lang ito. Ang iba ay nag-move on dahil maraming oras na ang lumipas ngunit naaalala mo ang bawat bagay na parang kahapon. Masasabi ko pa na mas malala pa ito sa kalungkutan. Naaalala ko ang bawat araw mula nang mamatay si Leslie. Naaalala ko ang sarap ng aking mga luha na hindi ko hinayaang makita ng sinuman at ang amoy ng kanyang bakanteng silid. Naaalala ko ang mga oras na ginugol ko sa kama na pabali-baligtarin d