“Opo sir. Ako mismo ang nagdala nito dito dahil alam kong magiging interesado kayo rito." Siyempre, nakakaramdam ako ng bahid ng interes at intriga sa unang pagkakataon nitong nakaraang linggo. Ito ay dahil sinusubukan kong makipag-ugnayan sa Hanson Group sa loob ng maraming taon na ngayon. Ilang beses na akong nagpadala ng mga email na humihiling ng isang meeting para sa isang potensyal na partnership sa pagitan ng conglomerate at ng sarili kong kumpanya. Ang Group ay nagmamay-ari ng maraming business at branch sa halos lahat ng sektor. Ang shopping mall ang pinakamalaki sa buong bansa at bilang pinuno ng isang fashion company, ang layunin ko dati pa ay magkaroon ng lugar sa shopping mall ng Hanson Group para sa mga produkto mula sa aking kumpanya o marahil ay bumuo ng mas malaking partnership sa kanilang branch. na gumagawa din ng mga de-kalidad na fashion wears. Hindi ako nakatanggap ng tugon sa mga email na iyon at malapit na akong sumuko pagkatapos ng lahat ng mga taon na
LESLIE'S POV Ang tanging emosyon na nagpasigla sa aking determinasyon mula nang ipadala ang mga imbitasyon para sa charity gala ay galit. Kumalat na ito ng buo na parang cancerous na tumor, na kumukuha ng espasyo kung saan dati ang pag-ibig ni Kian at nananatiling kontrolado kahit hanggang sa mismong gabi ng gala. Habang tinitingnan ko ang magagandang damit na inilatag sa aking kama para ngayong gabi, naiisip ko ang aking sarili sa bawat isa sa mga ito, matapang at makisig. Isang katok sa aking pinto ang nag alis ng atensyon ko sa mga damit habang ang isa sa mga maid ay pumasok sa aking silid. Bahagya siyang yumuko at pilit kong inaalala ang pangalan niya. Mahirap maalala ang mga pangalan dahil hindi ko na mabilang ang bilang ng mga maid na kinuha ng aking ama para gawin ang lahat ng uri ng trabaho sa kanyang mansyon. Base sa maliit na bag sa mga kamay ng maid, halatang-halata na nandito siya para gawin ang aking makeup para sa gabi. Nangangailangan ng pangalawang opinyon sa
KIAN’S POV Isa sa mga sugnay na na-tag na mahalaga sa imbitasyon sa charity gala ay para sa mga imbitadong bisita na samahan ng isang partner. Hindi ko na kinailangan pang magtanong bago inihanda ni Beverly ang kanyang sarili na maging plus one ko sa gabing iyon at kahit na tila mali sa moral na makita sa publiko na may kasama akong ibang babae—isang buntis na babae—isang buwan pagkatapos ng pagkamatay ng aking asawa, hindi ako nakapagreklamo.” Tiniis ko na lang ito at pinagmasdan pa ang aking ina na nagpapalakas ng loob at bumubulusok kay Beverly habang tinutulungan siyang maghanda para sa gabi. Laging nakakabahala na panoorin ang kanilang mga maling akala bilang asawa at biyenan ngunit ngayong gabi ay nasa ibang antas ng pagkasuklam. Ang biyahe papunta sa gala ay nakakasakal na tulad ng pag-uwi. Sinubukan ko at hindi ko na pinapansin si Beverly habang patuloy siya sa pagsasalita. May bagay tungkol sa mamahaling dress niya o ito ba ay kung bakit hindi ako masyadong gentleman up
KIAN'S POVPatuloy sa pagsasalita si Beverly habang tumatango-tango ako at nilalagok ko ang pangalawang baso ng alak ko simula nang magsimula ang gabi. Ang mismong gala ay hindi pa nagsisimula, ngunit pakiramdam ko ay nakatayo na ako rito ng napakahabang panahon. Palihim kong sinulyapan ang aking wristwatch, sinusundan ang paggalaw ng minutong kamay at bahagya akong binibigyang pansin kung ano ang lumalabas sa kanyang mga labi. Iyon ang rason kung bakit alam kong tatlumpung minuto pa lang ako dito. Tatlumpung minuto pa lang at nilalabanan ko na ang pagnanasa na umalis dito, bahala na ang business partneship.“Kian? Kian?” Paulit-ulit siyang tumatawag ngunit malayo iyon hanggang sa pumitik siya ng dalawang daliri sa mukha ko at pumikit ako, agad na humingi ng paumanhin sa pag-zone out. Ang aking paghingi ng tawad ay sinalubong ng isang inis na panunuya. "Narinig mo ba ang kahit anong sinabi ko?"Siyempre, hindi. Hindi ko marinig sa ibabaw ng tunog ng mga boses sa aking sariling ul
KIAN’S POVHindi ko siya nakitang lumapit sa amin hanggang nakatayo siya sa tabi ko. Kung ang ekspresyon ng mukha ni Beverly ay pareho sa mukha ko noong una kong nakita si Leslie, tama si Leslie na magtanong kung nakakita ako ng multo. Ngunit hindi tulad ng kung paano ako nabigla at hindi ko magawang pagsamahin ang isang makabuluhang pangungusap, si Beverly ay mabilis na nalampasan ito nang pumagitna siya sa amin at hinawakan ang mga kamay ni Leslie. Nagulat si Leslie saglit habang kumikilos ang tiyuhin ko na parang bodyguard na kinuha para sa proteksyon ni Leslie. Selos ang unang emosyon na nakilala ko simula nang tumayo ako sa harap ng isang babae na dapat ay patay na at iyon ay dahil ang aking tiyuhin na isang buong buwan din akong nawalan ng kontak ay biglang sumulpot kasama ang aking diumano'y namatay na asawa at ngayon ay kumikilos na parang may karapatan siyang protektahan ang aking asawa. Muli, hindi ako makakapag-react bago gawin ni Beverly ang hindi inaasahan, na na
LESLIE’S POV Pinagmamasdan ko ang bawat detalye, bawat pagkibot ng mukha nilang dalawa habang sinusubukan nilang intindihin ang mga salita ko na sinadya kong hindi gawing malinaw. Ang buong limang minutong pakikipag-ugnayan sa kanilang dalawa ay nag-iwan sa akin ng sunud-sunod na damdamin mula sa tuwa sa kanilang reaksyon ng pagkakita sa akin, hanggang sa galit sa paraan ng walang hiya at ipokrita na ugali ni Beverly. Lalo na kung paano ako napahinto ng ilang sandali sa oras na makita ko na pumunta talaga si Kian dito kasama si Beverly. Oo, inaasahan ko ito. Ito ang buong punto ng mahalagang pagrequire ng isang plus one na dumalo sa gala, ngunit hindi ko na pagtanto hanggang sa nakita ko si Beverly na dumating suot ang dress na medyo ipinapahalata ang lumalaki niyang tiyan. Hindi ko napagtanto na sa loob ko, umaasa ako na hindi magpapakita si Kian, lalo na pagkatapos ako bigyan ni Travis ng update tungkol sa lahat ng meron kay Kian sa nakalipas na buwan. Ang impluwensya ng akin
KIAN’S POV Bago dumating ang chairman ng Hanson Group, nakakuyom na ang aking mga kamay, handa na itong ipadala sa mukha ng aking tiyuhin sa sobrang galit na namumuo simula noong gabing nakita ko silang magkasama sa restaurant na iyon noong isang buwan na ang nakalipas. Handa akong isuko ang lahat—ang aking reputasyon—para lang turuan siya ng leksyon para sa pakikipag sama sa aking asawa at sa paggawa ng kung anuman sa asawa ko sa loob ng isang buong buwan habang ako ay nagdadalamhati sa pagkamatay ng asawa ko na parang isang tanga. Naloko ako. Naloko. Naloko at hindi ko maintindihan kung bakit gagawin iyon ni Leslie. Ang tanging paliwanag lang ay ang sinabi ni Beverly tungkol sa kanilang dalawa kaya pinipili iyon ng utak ko at kumapit dito, logical man o hindi. At isa pang explosibong balita ang dumating bago pa man ako magkaroon ng kumpletong reaksyon sa una. Naging napakatahimik ang kwarto simula nung announcement at ako ay napilitang kumurap ng maraming beses bago ko m
"Sinasabi ko ito ng may galang, sir, siya ay si Leslie Winston, ang aking asawa at ako ay hindi—" "Kung gayon, sino ang babae sa tabi mo, Mr Winston?" Sumingit siya sa akin at tumitig siya sa akin ng makahulugan habang sinubukan kong hanapin ang tamang sagot sa tanong niya. Sa kaibuturan ko, masasabi kong alam na niya ang sagot at ramdam ko ang kahihiyan. "Miss Jackson, pakiusap." Tawag niya at tumango si Leslie, lumingon sa tiyuhin ko na nag-abot sa kanya ng dalawang magkaibang dokumento mula sa isang bag. Iniunat niya ang mga ito patungo sa akin at nag-alinlangan ako, tinitingnan ang bakanteng tingin sa kanyang mga mata. "Kunin mo ang mga papel, Mr Winston." Hinihimok ni Chairman Hanson at kakila-kilabot kong ginawa ang sinabi niya, na nakatitig sa mga papel sa aking mga kamay. Mahigpit kong hawak ang mga papel habang binabasa ko ang nilalaman, lalo na iyong may nakasulat na 'Divorce Agreement'. Tumingin ako pabalik para sa mga sagot, “Ano…ano ito? Ano sa tingin mo ang gin
BEVERLY’S POV Nakatayo siya sa pintuan na literal na kakapasok niya lang. Mukhang hindi siya nasisiyahang makita akong nakatayo roon, sa tabi ng kanyang lolo at nakatitig siya sa akin mula sa kinatatayuan niya. Pinigilan ko ang sarili ko na umirap sa kanya dahil galit na galit din ako sa kanya sa itinawag niya sa akin. "Siya ang aking bisita, lolo." Ulit niya, ngayon ay isinara ang pinto sa likod niya at dahan-dahang naglalakad patungo sa amin. Hindi ko mapigilan ngayon, suminghal ako. "Kian, apo, saan ka nagpunta, iniiwan mo akong naghihintay sa iyong opisina ng ganoon?" Nagsasalita ang kanyang lolo. "Pasensya kung pinaghintay kita." Humihingi ng paumanhin si Kian, na ngayon ay nakatayo sa pagitan namin ng kanyang lolo. Kumaway ng kamay ang lolo niya, “So? Nasaan si Leslie? Bigla ka na lang nawala at hindi na ako nakatiis kaya pumunta ako dito, inaasahan na mahanap ko siya pero wala din siya at ang mga maid mo ay walang sinasabi tungkol sa kinaroroonan niya." Nararamda
BEVERLY’S POV "Huwag kang magsalita sa kanya, naririnig mo ba ako? On the way na ako.” Paulit-ulit na umaalingawngaw sa aking isipan ang mga salita ni Kian kahit ilang minuto na ang nakalipas mula nang ibigay niya ang mahigpit na babalang iyon sa pamamagitan ng telepono. Naiinis ako kapag kinakausap niya ako sa ganoong tono, ang mala-business na tono na naglalayong iguhit ang linya at ilagay ako sa likod nito. Nababaliw ako dahil dito at gusto kong mag rebelde sa pinaka-dramatiko na paraan upang alam niya na walang linya sa pagitan namin. Kaya ipinapaalala sa kanya na habang dinadala ko ang kanyang anak, kontrolado ko siya at maaari lamang niyang manabik sa nawala sa pamamagitan ng pagsuko sa akin noong gabing iyon dalawang buwan na ang nakakaraan. Ngunit ang mahalagang bagay tungkol sa pagrerebelde ay ang pag-alam kung kailan dapat umatras. Tulad sa kasalukuyang sandali kung saan nababahala ang lolo ni Kian. Isang tao lang ang tinitingala ni Kian at ang taong iyon ay ang
"Hindi mo na kailangang magpaliwanag ulit, Travis. Alam kong ako lang ang hinahanap mo at nagpapasalamat ako." Mahinang sabi niya at tumango naman ako. Tumahimik siya pagkatapos noon na parang pinag-iisipan ang mga susunod niyang sasabihin, marahil ay tugon sa tanong ko kanina. “Naharap ko na si Kian. Hindi na niya ipapakita ang mukha niya sa paligid ko, hindi mo kailangang mag-alala sa kanya." Sinubukan din ni Leslie para magmukhang nakakakumbinsi, ngunit nabigo siya dahil naintindihan ko agad.“Sigurado ka?” Nakataas ang kilay ko. “Okay lang ako, Travis, pangako. Ito ay isang maliit na hadlang sa aking araw, hindi seryoso." Pinilit niyang ngumiti, matigas ito ngunit tumango pa rin ako. “Okay.” “Gusto ko magpalipas ng oras kasama ka, pero pagod na ako, baka sabay tayong maglunch sa susunod? Bukas?” Alok niya at napapangiti talaga ako. "Sige, susunduin kita bukas." Tumango siya at nawala papunta sa kwarto niya. Nakatayo ako roon nang matagal pagkatapos na nawala si
TRAVIS' POV Hindi ako mapakali, naglalakad sa harap ng balkonahe ng bahay ni Sir Hanson. Nakakuyom at lumuwag ang aking mga kamao. Paulit-ulit na kina-crack ang aking mga kamao sa nakasanayan, pagkabalisa at marahil kahit isang maliit na pahiwatig ng galit. Lagpas 7pm na, isang oras lagpas sa normal na oras na dapat ay paalis si Leslie sa trabaho, ngunit hindi pa siya umuuwi. Ngayon, bago ako maging obsessed at paranoid dahil sa pag-aalala ko, hindi ko binalak na pumunta dito ngayong gabi para hanapin si Leslie. Oo naman, iniisip ko siya sa bawat sandali. Gusto ko siyang tawagan lagi upang yayain siya sa dinner o baka lunch kasama ko. Gusto ko pumunta sa mansyon ng tatay niya araw araw para lang makita ko ang mukha niya. Ngunit hindi ko kailanman ginawa ang mga bagay na iyon. Nagpigil ako at nilabanan ko ang kagustuhan na gawin ang mga iyon dahil ang huling bagay na gusto ko ay takutin siya o iparamdam sa kanya na sinasamantala ko ang kanyang divorce para gumawa ng kilos sa
Nilapitan ko siya sa dalawang hakbang, kinulong siya at isinara ang pinto ng malakas na tunog sa buong bakanteng lote at nanlaki ang mga mata ni Leslie. “Hindi mo ba ako narinig? Sabi ko bumalik na si lolo." Walang ibang emosyon ang mga mata ni Leslie sa mga salitang iyon maliban sa galit na namumuo sa kanila simula nang makita niya ako. “Klaro ang pagkakarinig ko sayo, Kian. Hindi ko nakikita kung ano ang kinalaman nito sa akin ngayon at ikaw ang pamilya niya, hindi ako.” "Hindi ito tungkol sa pagiging pamilya ko. Alam mo kung gaano ka kamahal ng matandang iyon." Sabi ko ulit sa kanya, umaasang dumikit iyon sa kanya. "Divorced na tayo ngayon, hindi mahalaga kung ano ako sa kanya noon." Matigas niyang sagot at masyado akong mahina para mahuli niya ang mga salita. "Hindi ko sinabi sa kanya ang tungkol sa divorce, Leslie, Sa katunayan, hindi niya pwedeng malaman hanggang sa bumalik siya sa London sa loob ng dalawang linggo. Siya ay may sakit at alam mo iyon ng higit sa i
KIAN’S POV Para siyang nagngangalit na bola ng apoy nang lumabas siya ng kotse, kitang-kita ang nanginginig sa galit na hindi ko pa nakikita. Halos humadlang ito sa akin, halos punitin ang tapang na ginamit ko sa ilang oras ng paghihintay sa kanya. Halos. Hindi ako tanga. Alam ko mula sa pangalawang pagkakataon na dumating ang kanyang personal assistant upang sabihin sa akin na siya ay nasa isang meeting na ito ay isang kasinungalingan ngunit naghintay ako, tulad ng isang tanga. Naghintay ako dahil umaasa akong mahuhuli ko siya kung magtatagal lang ako. Sa isang magandang araw, ang paghihintay sa isang tao ay isang insulto sa aking pangalan at sa lahat ng aking itinayo. Ang pananahimik na bulong ng mga empleyado habang dumaan sila sa akin sa waiting area nang higit kaysa sa aking mabilang ay isang patunay sa katotohanang iyon. Ngunit kahit na iyon ay hindi ako nagpatalo, tutal, si Leslie ay nagawang iparamdam sa akin at gawin ang mga bagay na hindi ko akalaing posible nitong mg
LESLIE'S POV "Sino ang sabi mo na humihiling na makita ako?" Ang tanong ko, iniisip kung mali ang narinig ko o ang personal na assistant ko ay sinabi sa akin na ang ex-husband ko ay kasalukuyang nasa lobby ng kumpanya, nagre-request na makipagkita sa akin. "Naniniwala ako na ang kanyang pangalan ay Kian Winston, CEO ng WS fashion company." Kinukumpirma niya ito muli. Nasa isang meeting ako kasama ang team ng iba pang mga designer na nakatalaga sa akin noong una siyang nagdala ng balita. Binalewala ko lang ito sa oras na yun, masyadong abala sa agenda ng meeting para alalahanin ang anumang bagay. Ipapalabas ang aking mga disenyo sa loob ng tatlong buwan at iyon ang naayos sa aking buong focus, buong emosyon–mabuti at masama. Nang malaman na nandito si Kian ay nagdudulot din ng pagbabago sa focus at emosyon. “Sigurado ka ba?” May mali siguro. Bakit nga ba pupunta dito si Kian pagkatapos naming magkahiwalay ng landas? Sa tingin ko ay mahihiya siyang ipakita ang kanyang mukha
KIAN'S POV Kumportable si lolo sa isa sa mga sofa na nagpapalamuti sa aking opisina, humihigop ng chamomile tea na inihanda ni Peter para sa kanya bago ako iniwan para harapin ang problemang kinakaharap. Isang napakalaking problema. Ang aking lolo ay palaging kusang-loob, na may parang bata at walang malasakit na ugali na nakapagtataka kung paano niya pinatakbo ang kumpanyang ito sa loob ng tatlumpung taon. Kaya, ang kanyang biglaang pagdating ay hindi dapat ikagulat sa akin. Gayunpaman, hindi ko ito mapigilan. Walang naghanda sa akin para sa kanyang pagbabalik dahil hindi siya dapat na malapit dito hanggang sa susunod na taon ngunit narito siya, tahimik na humihigop at nakangiti sa sarili, halatang masaya na nakauwi habang ako ay nababaliw na nag-iisip kung ano ang unang sasabihin sa kanya–ang tungkol ba sa inaasahan kong anak mula sa ibang babae na hindi si Leslie, o ang tungkol sa pagiging divorced namin. Ang sobrang sakit ng ulo mula kaninang umaga ay bumalik nang buong
KIAN'S POVSa gitna ng pagpupursige ng aking ina sa ideya ng panibagong kasal sa bawat pagkakataon na natatanggap niya, at pag-uwi araw-araw kay Beverly na palaging nasa harapan ko at maging ang tungkulin ng isang asawa sa aking tahanan, trabaho ang tanging paraan upang kayanin ko itong mga nakaraang araw.Alas-8 na ng umaga at naghahanda na naman ako para sa isa pang abalang araw, ngunit sa parehong oras ay umaasa na wala sa sarili kong tahanan para sa natitirang bahagi ng araw. Tumayo ako sa harap ng salamin para ayusin ang tie ko at bumukas agad ang pinto ng mga sandaling iyon. Napabuntong-hininga ako nang maabutan ko ang repleksyon ni Beverly sa salamin. "Beverly, sabi ko kumatok ka muna bago pumasok sa kwarto ko." sabi ko. Sa mga araw na ito, tila hindi niya naiintindihan ang konsepto ng mga hangganan at nilalampasan niya ang bawat itinakda ko. Hinding-hindi ginagawa ni Leslie iyon. Hindi pinapansin ni Beverly ang halatang sama ng loob ko at dumulas lang sa harap ko, hawa