KIAN’S POV Isa sa mga sugnay na na-tag na mahalaga sa imbitasyon sa charity gala ay para sa mga imbitadong bisita na samahan ng isang partner. Hindi ko na kinailangan pang magtanong bago inihanda ni Beverly ang kanyang sarili na maging plus one ko sa gabing iyon at kahit na tila mali sa moral na makita sa publiko na may kasama akong ibang babae—isang buntis na babae—isang buwan pagkatapos ng pagkamatay ng aking asawa, hindi ako nakapagreklamo.” Tiniis ko na lang ito at pinagmasdan pa ang aking ina na nagpapalakas ng loob at bumubulusok kay Beverly habang tinutulungan siyang maghanda para sa gabi. Laging nakakabahala na panoorin ang kanilang mga maling akala bilang asawa at biyenan ngunit ngayong gabi ay nasa ibang antas ng pagkasuklam. Ang biyahe papunta sa gala ay nakakasakal na tulad ng pag-uwi. Sinubukan ko at hindi ko na pinapansin si Beverly habang patuloy siya sa pagsasalita. May bagay tungkol sa mamahaling dress niya o ito ba ay kung bakit hindi ako masyadong gentleman up
KIAN'S POVPatuloy sa pagsasalita si Beverly habang tumatango-tango ako at nilalagok ko ang pangalawang baso ng alak ko simula nang magsimula ang gabi. Ang mismong gala ay hindi pa nagsisimula, ngunit pakiramdam ko ay nakatayo na ako rito ng napakahabang panahon. Palihim kong sinulyapan ang aking wristwatch, sinusundan ang paggalaw ng minutong kamay at bahagya akong binibigyang pansin kung ano ang lumalabas sa kanyang mga labi. Iyon ang rason kung bakit alam kong tatlumpung minuto pa lang ako dito. Tatlumpung minuto pa lang at nilalabanan ko na ang pagnanasa na umalis dito, bahala na ang business partneship.“Kian? Kian?” Paulit-ulit siyang tumatawag ngunit malayo iyon hanggang sa pumitik siya ng dalawang daliri sa mukha ko at pumikit ako, agad na humingi ng paumanhin sa pag-zone out. Ang aking paghingi ng tawad ay sinalubong ng isang inis na panunuya. "Narinig mo ba ang kahit anong sinabi ko?"Siyempre, hindi. Hindi ko marinig sa ibabaw ng tunog ng mga boses sa aking sariling ul
KIAN’S POVHindi ko siya nakitang lumapit sa amin hanggang nakatayo siya sa tabi ko. Kung ang ekspresyon ng mukha ni Beverly ay pareho sa mukha ko noong una kong nakita si Leslie, tama si Leslie na magtanong kung nakakita ako ng multo. Ngunit hindi tulad ng kung paano ako nabigla at hindi ko magawang pagsamahin ang isang makabuluhang pangungusap, si Beverly ay mabilis na nalampasan ito nang pumagitna siya sa amin at hinawakan ang mga kamay ni Leslie. Nagulat si Leslie saglit habang kumikilos ang tiyuhin ko na parang bodyguard na kinuha para sa proteksyon ni Leslie. Selos ang unang emosyon na nakilala ko simula nang tumayo ako sa harap ng isang babae na dapat ay patay na at iyon ay dahil ang aking tiyuhin na isang buong buwan din akong nawalan ng kontak ay biglang sumulpot kasama ang aking diumano'y namatay na asawa at ngayon ay kumikilos na parang may karapatan siyang protektahan ang aking asawa. Muli, hindi ako makakapag-react bago gawin ni Beverly ang hindi inaasahan, na na
LESLIE’S POV Pinagmamasdan ko ang bawat detalye, bawat pagkibot ng mukha nilang dalawa habang sinusubukan nilang intindihin ang mga salita ko na sinadya kong hindi gawing malinaw. Ang buong limang minutong pakikipag-ugnayan sa kanilang dalawa ay nag-iwan sa akin ng sunud-sunod na damdamin mula sa tuwa sa kanilang reaksyon ng pagkakita sa akin, hanggang sa galit sa paraan ng walang hiya at ipokrita na ugali ni Beverly. Lalo na kung paano ako napahinto ng ilang sandali sa oras na makita ko na pumunta talaga si Kian dito kasama si Beverly. Oo, inaasahan ko ito. Ito ang buong punto ng mahalagang pagrequire ng isang plus one na dumalo sa gala, ngunit hindi ko na pagtanto hanggang sa nakita ko si Beverly na dumating suot ang dress na medyo ipinapahalata ang lumalaki niyang tiyan. Hindi ko napagtanto na sa loob ko, umaasa ako na hindi magpapakita si Kian, lalo na pagkatapos ako bigyan ni Travis ng update tungkol sa lahat ng meron kay Kian sa nakalipas na buwan. Ang impluwensya ng akin
KIAN’S POV Bago dumating ang chairman ng Hanson Group, nakakuyom na ang aking mga kamay, handa na itong ipadala sa mukha ng aking tiyuhin sa sobrang galit na namumuo simula noong gabing nakita ko silang magkasama sa restaurant na iyon noong isang buwan na ang nakalipas. Handa akong isuko ang lahat—ang aking reputasyon—para lang turuan siya ng leksyon para sa pakikipag sama sa aking asawa at sa paggawa ng kung anuman sa asawa ko sa loob ng isang buong buwan habang ako ay nagdadalamhati sa pagkamatay ng asawa ko na parang isang tanga. Naloko ako. Naloko. Naloko at hindi ko maintindihan kung bakit gagawin iyon ni Leslie. Ang tanging paliwanag lang ay ang sinabi ni Beverly tungkol sa kanilang dalawa kaya pinipili iyon ng utak ko at kumapit dito, logical man o hindi. At isa pang explosibong balita ang dumating bago pa man ako magkaroon ng kumpletong reaksyon sa una. Naging napakatahimik ang kwarto simula nung announcement at ako ay napilitang kumurap ng maraming beses bago ko m
"Sinasabi ko ito ng may galang, sir, siya ay si Leslie Winston, ang aking asawa at ako ay hindi—" "Kung gayon, sino ang babae sa tabi mo, Mr Winston?" Sumingit siya sa akin at tumitig siya sa akin ng makahulugan habang sinubukan kong hanapin ang tamang sagot sa tanong niya. Sa kaibuturan ko, masasabi kong alam na niya ang sagot at ramdam ko ang kahihiyan. "Miss Jackson, pakiusap." Tawag niya at tumango si Leslie, lumingon sa tiyuhin ko na nag-abot sa kanya ng dalawang magkaibang dokumento mula sa isang bag. Iniunat niya ang mga ito patungo sa akin at nag-alinlangan ako, tinitingnan ang bakanteng tingin sa kanyang mga mata. "Kunin mo ang mga papel, Mr Winston." Hinihimok ni Chairman Hanson at kakila-kilabot kong ginawa ang sinabi niya, na nakatitig sa mga papel sa aking mga kamay. Mahigpit kong hawak ang mga papel habang binabasa ko ang nilalaman, lalo na iyong may nakasulat na 'Divorce Agreement'. Tumingin ako pabalik para sa mga sagot, “Ano…ano ito? Ano sa tingin mo ang gin
KIAN'S POV Ang biyahe pauwi ng gabing iyon ay kasing-nakakasakal ng biyahe sa plaza kaninang gabing iyon. Sa pagkakataong ito, hindi ito dahil sa walang katapusang pag-uusap ni Beverly. Sa katunayan, halos hindi siya nagsalita habang nasa biyahe, hindi man lang nagreklamo kung paano ako halos umalis sa gala nang wala siya dahil masyado akong abala sa sarili kong pagnanais na makaalis doon. Ang dahilan ng nakakasakal na pakiramdam ay ang kumukulong damdamin sa loob ko, nagmamakaawa na kumulo. Nagmamakaawa na palabasin para makahinga ako. Nagmamakaawa na may gawin ang tungkol sa palitan sa gala na paulit-ulit na nagre-replay sa utak ko na parang sirang record. Nagawa kong umuwi nang hindi naibuhos ang mga damdaming iyon at wala akong pakialam kay Beverly, kung sinundan niya ako sa bahay o hindi. Hindi man lang pinansin ang nanay ko at nilagpasan lang siya nang tumayo siya para salubungin ako. “May nangyari ba?” Narinig kong tanong niya habang dumiretso ako sa kwarto ko. Alam k
LESLIE'S POV Ngayon ay opisyal na ang aking unang araw bilang bagong head designer sa Hanson's Fashion Company. Ang araw na umako ako sa isang responsibilidad na lagi kong pangarap sa buhay at ito ay talagang parang panaginip pa rin. Minsan, kinukurot ko ang sarili ko at umaasang magigising sa aking madilim na silid, 5am ng umaga sa eksaktong parehong oras na tumunog ang alarm ko sa mesa at bumangon ako sa kama para maghanda para sa trabaho. Ngunit ang lahat ng nararamdaman ko ay sakit mula sa pananakit sa aking sarili–ang magandang uri ng sakit. Habang tinutulak kong bumukas ang pinto sa aking opisina, napapikit ako saglit at sinasalubong ang bugso ng hangin na bago at lubos na nakakapresko. Ang opisina ko. Nakaka-empower ang pakiramdam na sabihin iyon. Sa wakas ay iminulat ko ang aking mga mata pagkatapos bigyan ang bagong hangin ng sandali upang isaloob, pagkatapos bigyan ang aking sarili ng pinakaunang lasa ng buhay na gusto ko noon pa man. Ang buhay na binigay ko para ka
Sinabi ni Kian na si Andre ay isang dating kaibigan, tiyak na sinabi ni kay Andre ang tungkol sa aming relasyon habang nagse-set up ng meeting na ito. Ngunit sa paraan ng pagtingin sa akin ni Andre ng may interes, hindi ko malaman kung alam niya o hindi, kaya sumagot na lang ako sa pinakamabuting paraan. "Malapit kami dati." As in kasal kami dati hanggang sa pinagtaksilan niya ako. Sumiklab ang hapdi sa dibdib ko gaya ng lagi nitong ginagawa kapag naiisip ko ang ginawa ni Kian. Siguro kailangan ko rin ng isang cup ng wine. Kinuha ko ang bote at nagbuhos para sa sarili ko habang nakatingin sa akin si Andre na naiintriga. “Gaano kalapit?” Tanong niya pa. Ngayon na pinag isipan ko ito, malamang na parang baliw pakinggan kapag sabihin sa kanya o sa sinuman na kami ay divorced ngunit tinutulungan niya akong mag-set up ng mga meeting at sumakay ng private jet niya ng maraming milya. Ngunit inalis ko ang ideya. Wala itong ibig sabihin. Malamang ay may mapapala si Kian sa pagtulong s
LESLIE’S POVNapakadali mag-relax sa paligid ni Andre.Ang aking mga nerves ay kumalma at ang hindi mapakali na pakiramdam ay matagal na nawala. Nakatulong ang sayaw pero karamihan ay ang palitan namin ng usapan habang sumasayaw. Parang naramdaman niya na ito ang aking unang tunay na meeting bilang isang designer at sinubukan akong patahimikin sa pamamagitan ng pagbibiro tungkol sa kung paano ko patuloy na tinatapakan ang kanyang paa at kung paano ito nagpapaalala sa kanya ng isang meme. Inilarawan niya ang meme, mas magandang sabihin na nagpakita siya ng mukha at hindi ko napigilan, tumawa ako ng malakas. Habang sumasayaw kami ay tahimik kong pinahahalagahan ang kanyang hindi kinaugalian na paraan ng pagnenegosyo. Ito ay kasing interesante dahil ito ay nakakatulong para sa akin. Dahil ginawa niyang madali na maging relaxed sa paligid niya, agad akong pumayag nang bumulong siya sa tenga ko na umalis na kami para mapirmahan na namin ang kasunduan. Ito ay ang buong punto ng pag
KIAN’S POVMuntik na niya akong makita. Sigurado ako na nakita niya ako at nag-iisip na ako kung paano eksaktong ipaliwanag kung bakit at paano ako naririto. Ngunit nakuha ni Andre—ang bastardo—ang atensyon ni Leslie at ako ay nakahinga. Bagaman, hindi ganap. Nag relax ako dahil hindi niya ako nakita, ngunit tense pa rin ako, pinapanood na maganap ang lahat ng nasa harap ko simula nang dumating ako dito. Nananatili akong nakatago sa likod ng banner, nakasimangot sa paraan ng pag-akit niya kay Leslie sa isang sayaw. Ang paraan na nahihiya na hinahayaan ni Leslie si Andre na manguna at gabayan siya nang dahan-dahan. Ang isang braso ni Andre ay nakapatong sa hubad na likod ni Leslie habang ang isa naman niyang kamay ay nag-link sa kanilang mga daliri at magkadikit.Pagkatapos ay nagsimula siyang sumayaw at gumalaw sa musika kasama si Leslie. Clumy si Leslie noong una, pero tinatawanan nila ito. Ang kanilang mga tawa ay tumalbog sa buong silid upang makarating sa akin at nagpapadal
"Andre Sanders," pagpapakilala niya.Buong buo akong humarap sa kanya, tinipon ang aking sarili at itinulak ang aking pinakamabuting ngiti habang hawak ko ang kanyang mainit na nakalahad na kamay. "Leslie Jackson." Napansin ko kung paano tumaas ang kilay niya sa pangalan ko, pero hindi ko masyadong maintindihan kung bakit ganoon ang reaksyon niya dito. "Isang karangalan na makilala ka na, Miss Jackson," sabi niya at kung paano niya diniin ang 'Miss' na aking napansin. "Hindi nakuha ng tama ng driver ko ang iyong description." Nakatingin siya sa katawan ko na nakasuot ng damit na pinili niya at napapailing siya. Bumaba ang tingin ko sa sarili ko, nagtataka kung ano ang tinutukoy niya. Ang dress ay perpekto talaga at kakaiba na nakuha niya ito para sa akin base lang sa mga salita mula sa driver niya.“Bakit? Tamang-tama naman ito.”Lalong lumalim ang kanyang pagsimangot, "Inilarawan niya sa akin ang isang simpleng babae, pero ikaw ay literal na isang diyosa." "Ah." Bulong ko,
LESLIE'S POVAng kaba at excitement ay sabay na bumabalot sa aking kaloob-looban. Nagsimula ang hindi mapakali na pakiramdam nang sumakay ako sa kotse at umalis ito sa hotel. Bigla akong hindi nakaramdam ng kumpiyansa gaya ng naramdaman ko noong pinapagalitan ko si Kian, at hindi rin ako nakatitiyak na kakayanin ko ang isang one-on-one na meeting kay Andre Sanders. Dalawang buwan pa lang ako sa negosyong ito, mula sa sekretarya at napunta sa head designer sa isang kisap-mata. Hindi pa ako nagkaroon ng tunay na meeting sa labas ng kumpanya at talagang hindi na kailangan ng isa. Ibig sabihin wala akong kahit isang clue kung ano ang ginagawa ko. Napagtanto ko ngayon kung gaano ako naging lihim at kung paano ang pagkikitang ito kay Andre ay parang isang hakbang patungo sa totoong mundo. Walang sinuman sa paligid upang harapin ito kasama ko. Hindi ang aking ama. Hindi si Travis. At siguradong hindi si Kian. At saka, huli na para bumalik ngayon. Pinapasok na ako sa isang building nan
Suminghal ako, pinipigilan ang sarili ko na sumigaw sa mukha niya na mas malaking bastardo si Andre kaysa sa inaakala niya at kusa niyang ginagawa ito. "Hindi mo gets, ginagawa niya ito para guluhin ako!" May sumabog sa loob niya. Hindi ko ito naririnig ngunit naroon ito sa kanyang mga mata, sa paraan ng paglaki ng kanyang mga mata at pagkalat ng mga batik na ginto sa kanila. "Kailangan mo lang gawin tungkol sa iyo ang lahat, no?" Sabi niya sa mahinang boses. "Leslie, hindi iyon-"“Tumigil ka na sa paliwanag. Hindi ako bulag sa naging reaksyon mo simula nang i-welcome tayo ng driver niya sa airport. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa inyong dalawa o kung magkaibigan pa nga kayo tulad ng sinasabi mo, pero sa ngayon, wala akong pakialam. Mas mahalaga ang career ko kaysa sa ego mo." Sinabi niya ang mga salitang ito na para bang ito na ang huling sasabihin niya bago niya kinuha ang mga bag at naglakad palayo mula sa akin. Ibinagsak ko ang ulo ko sa mga palad ko, naiinis sa
KIAN’S POVMas madaling umatras si Leslie kaysa sa inaasahan ko, ngunit nagpapasalamat ako na hindi siya nakikipagtalo o nakikita ang aking kasinungalingan. Siya ay naghihinala, ngunit ang pakiramdam na iyon ay higit pa sa pananabik na makilala si Andre. Kaya walang reklamo, pumasok siya sa kwarto namin kasama ako. Ang 'aming' kwarto ay hindi halos isang kwarto. Ito ay higit pa sa isang suite na may makintab na mga dingding at sahig, mga purong leather na sofa, mga vintage na kurtina at rug, mga klasikong painting at isang King sized na kama na mukhang kasya sa isang pamilyang may limang miyembro. Pinipigilan ko ang isang singhal nang makita ang maluho na hotel suite. Nagsasabi ito ng 'show-off' ngunit mukhang hindi ito napapansin ni Leslie habang naniniwala siya sa buong Andre-hospitality nang hindi alam kung bakit ito ginawa ni Andre. Naiinis ako, pinagmamasdan si Leslie habang namamangha sa kadakilaan ng lahat ng bagay sa silid. Ang hitsura ng pagkamangha sa kanyang mga mata
LESLIE’S POVNagising ako sa pinakamalambot na kama na tinulugan ko sa buong buhay ko. Sa mga unang segundo ng paggising ko, sinusubukan kong alalahanin kung kailan ako nakatulog at kung paano ako napadpad sa kama, ngunit ang aking alaala ay walang iba kundi isang blangko lamang. Ang araw ay unti-unting napupunta sa gabi at ang eroplano ay napakataas pa rin sa ulap. Naglalakad ako sa aisle ng eroplano para bumalik sa upuan ko. Nasa parehong lugar pa rin si Kian kung saan ko siya huling nakita bago ako matulog. Nagbabasa siya ng isang papel, at ngayon ay tumingala siya nang mapansin niya ang presensya ko. “Sakto lang sa landing. Nakakuha ka ba ng sapat na pahinga?" Sabi niya, hindi ko pinansin ang tanong niya at tumutok sa mga unang salita niya. Hindi ako makapaniwala na nakatulog ako sa buong biyahe. "Malapit na tayong mag landing?" tanong ko."Malapit na." Sagot ni Kian, tinabi ang kanyang papel. Bumalik ako sa upuan ko sa harap niya at naghanda para sa landing. Hindi ko
"May negosyo din ba ang asawa mo?" Tanong niya. “Oo.”“Anong trabaho niya?” "Siya ay isang CEO." Matipid kong sagot at napanganga siya. Lumitaw ang isang nurse at tinawag siya. Nakahinga ako ng maluwag na sa wakas ay naiwan akong mag-isa sa aking mga iniisip. Dahan-dahang nauubos ang waiting area, pero wala pa ring senyales ni Kian. Maya-maya, ako na lang ang natitira sa buong waiting area. Lumapit sa akin ang nurse na tila may awa sa mga mata niya. Bakit ganyan siya makatingin sa akin?“Ma’am, ang tagal niyo na. Gusto niyo bang pumasok at magpatingin sa doktor nang wala ang asawa niyo?" Napagtanto ko na hindi lang sa late si Kian, hindi siya magpapakita. "Hindi na iyon kailangan." Sabi ko, tumayo at padabog na lumabas ng ospital para hanapin si Kian. Pumara ako ng taxi diretso sa kumpanya niya. Nakakakuha ako ng kakaiba at nagtatanong na mga sulyap mula sa kanyang mga empleyado sa lobby ngunit hindi ko sila pinansin. Pwede nilang isipin ang kahit anong gusto nila,