Kabanata 1

LESLIE’S POV

Ang aking asawa at boss na si Kian, ay tumatawa sa bawat biro na lumalabas sa labi ng kanyang first love habang pinagmamasdan ko sila sa mga glass door na naghihiwalay sa sa akin at sa kanyang opisina. Masunurin akong naghahanda ng ilang mga dokumento na nangangailangan ng kanyang pirma at naghahanda din ng kanyang mga meeting para sa araw na tulad ng ginawa ko sa loob ng pitong taon bilang kanyang sekretarya ngunit mula nang dumating si Beverly, wala na akong nagawang trabaho.

Nakaramdam ako ng kirot sa dibdib ko sa tuwing tumatawa si Kian, halos maiyak sa kakaisip na hindi pa siya tumawa ng ganyan sa paligid ko. Tinitigan ko ang kanyang balingkinitang katawan, ang kanyang maganda na itim na buhok na tumatalbog pabalik sa kanyang pwesto kahit na tumingala ang kanyang ulo sa kakatawa at ang karikitan sa bawat galaw niya. Si Beverly ang imahe ng karikitan ng isang babae at ang bawat parte niya ay patunay kung bakit gusto siya ni Kian kahit na naghiwalay sila maraming taon na ang nakaraan. Kahit na pinakasalan niya ako.

Biglang bumaba ang dark blinds ng opisina niya, na humarang sa paningin ko sa kanilang dalawa at ngayon ay itim na lang ang nakikita ko. Para bang pinipigilan ako ni Kian na sumilip kahit na asawa niya ako at wala dapat privacy sa pagitan namin, lalo na pagdating sa babaeng mahal na mahal niya noon.

Naaalala ko pa rin kung paano ako nagulat noong lumapit si Beverly sa akin noon, tumutunog ang mga heels niya sa tiles ng opisina. Nakita ko ang mga paa niya na may suot na shiny red heels bago ako tumingala para tumingin sa kanya.

“Leslie, hindi ko alam na dito ka pa pala nagtatrabaho! Hindi ako makapaniwala na pinagtatrabaho ka pa rin ni Kian kahit na pareho na kayong kasal. Iba talaga ang lalaking iyon, di ba?"

Ang sabi niya, ngumiti siya ng matamis habang ang pulang mga labi niya na mukhang nakakatakot sa akin kung sinubukan ko ang ganung shade ng lipstick. Hindi ako makapagsalita, nabigla sa pagkakatitig sa kanya nang harapan pagkatapos ng lahat ng mga taon na ito, lalo na't mayroon pa rin siyang aura ng yaman at kumpiyansa na noon pa man ay alam kong taglay niya. Sa ilang sandali, naging insecure ako dahil sa kanya suot ang aking gray office wear at masikip na hair bun at dahil konti lang ang suot kong makeup.

“Beverly!”

Ang boses ni Kian ang nagpawala sa pagkatulala ko habang siya ay lumabas ng kanyang opisina at doon, sa mismong harapan ko, niyakap niya si Beverly ng sobrang higpit tulad ng isang malapit na kaibigan bago niya ito pinabalik sa kanyang opisina nang hindi man lang ako sinusulyapan.

Ngayon, sila lang ang magkasama sa opisina niya, ang mga blinds ng opisina niya ay sinarado para hindi ko sila makita pero naririnig ko na lang paminsan-minsan ang mga mahinang boses at sariling tawa ni Kian. Naiinis ako sa upuan ko sa tuwing tumatawa sila, mahigpit ang pagkakahawak sa gilid ng mesa ko at masyadong destabilized para magawa ang anumang trabaho habang pareho silang nakakulong doon.

Napatingin ako sa kalendaryo sa table ko. Ang petsa ngayon ay minarkahan ng pulang marker at huminga ako ng malalim. Alam ba niyang third wedding anniversary na namin ngayon? Taon-taon, parang ako lang ang nakakaalala nito at ngayon sa pagdating ni Beverly, alam ko nang lilipas ang araw na ito na parang panibagong araw lamang.

Alam kong darating si Beverly ngayon. Ang pagiging sekretarya ko ni Kian ang tanging dahilan kung bakit alam ko ang mga bagay na gustong itago ni Kian sa akin. Ibinalita na niya sa akin ang tungkol sa isang bagong business partner na kababalik lang ng bansa dalawang buwan na ang nakakaraan at nasa opisina anumang oras. Ang hindi ko alam, o mas mabuting sabihin sabihin, ang sadyang itinatago niya sa akin ay ang tinaguriang business partner ay si Beverly Anderson at marahil ang dahilan kung bakit siya naging mas malamig at walang pakialam kaysa karaniwan, mula nang bumalik siya.

Kumikirot ang puso ko sa realization pero mas masakit dahil wala akong magawa. Kahit kailan ay wala akong lugar sa puso ni Kian Minahal ko siya simula pa lang nakilala ko siya pero hindi ko rin masabi sa kanya.

Palagi niya akong pinaaalalahanan kahit hindi nagsasalita, na ang kasal namin ay walang iba kundi isang pagtatangka na tuparin ang kagustuhan ng kanyang lolo at alam kong kung nakuha niya ang kanyang gusto, hindi na siya tumingin sa akin, hindi para pag-usapan ang pagpapakasal sa akin.

Ang pagmamahal sa akin ni lolo ay marahil ang tanging dahilan kung bakit ako ay matino pa rin sa walang pag-ibig na kasal na ito. Hindi tumitigil ang matanda na ipakita kung gaano niya ako kamahal, ngunit kailan pa naging sapat iyon? Kasal ako kay Kian at hindi sa pamilya niya.

Ang orasan ay walang katapusan, ngunit si Kian ay nananatili roon kasama niya.

Nawala bigla ang tawa nila at halos hindi ko na marinig ang mga sinasabi nila. Hindi na ako nakapagpigil pa, tumayo ako bago ako mapatay ng pagkabalisa. Ako ang kanyang asawa at nararapat kong malaman kung ano ang nangyayari. Para magmukhang natural, mabilis akong gumawa ng dalawang tasa ng kape. Tutal, secretary niya ako at parte ito ng trabaho ko.

Tumutulo ang pawis sa aking noo dahil sa nerbiyos habang nilalakad ko ang daan patungo sa kanyang opisina nang hindi siguradong mga hakbang. Huminga ako ng malalim, binuksan ko ang pinto at pumasok. Kumirot ang puso ko nang makita silang dalawa, relaxed sa piling ng isa't isa habang magkalapit sila sa isa't isa sa isa sa mga sofa sa opisina ni Kian. Lumunok ako ng mariin at sinubukang lumakad papunta sa mesa na may kumpiyansa na maaari kong makuha.

"Nagtimpla ako ng kape." Ang sabi ko, ngunit hindi man lang nila ako pinansin, nasa piling ng isa’t isa at sa kung anumang pinag uusapan nila. Saglit kong sinuri si Beverly, pinapanood ang pag-ikot ng kanyang mahabang itim na buhok gamit ang isang daliri habang nakaupo na naka-cross ang isang paa sa kabila upang ipakita ang isang mapanuksong parte ng hita, nakangiti nang napakatingkad na hindi ko matukoy kung peke lang ba ito.

Gusto kong tumalikod at umalis ngunit hindi makagalaw ang mga paa ko. Hindi ako pwedeng umalis ng ganito. Hanggang kailan ako tatahimik at hahayaan ito?

"Sir," tawag ko, diretsong nakatingin kay Kian. Kasal na kami pero hindi siya nagkulang sa pagpapaalala sa akin na tinutugunan ko siya bilang boss ko sa trabaho. Hindi man lang kumibo si Kian na tumingin sa akin at unti-unting namumuo ang galit sa loob ko.

“Sir,” tawag ko ulit at sa wakas ay tiningnan niya ako ng malamig na tingin na halos kinamumuhian ako ngunit nananatili akong matatag sa kanyang titig.

"May kailangan tayong pag usapan, mahalaga ito." Nagsinungaling ako. Nararamdaman ko ang titig ni Beverly na tumutunaw sa akin, ngunit sinubukan kong hindi tumingin sa kanya, sa takot na maglaho ang kumpiyansa ko.

Kinawayan lang ako ni Kian.

“Maaari itong makapaghintay. Sa nakikita mo, may bisita ako."

"Hindi ito makakapaghintay." Sabi ko, mas mariin pa pero bumalik na siya sa pagngiti at pakikinig kay Beverly na parang teenager na lovesick. Ilang beses ko pa siyang tinawag at hindi na ako nakapagpigil, tinawag ko na lang siya sa pangalan niya.

“Kian!”

Napatingin silang dalawa sa akin na may halo-halong ekspresyon. Yung kay Kian ay puro galit habang si Beverly halatang iritado. Alam ko na kahit kailan ay hindi ako nagustuhan ni Beverly noong ako ay secretary lang ni Kian at siya ang girlfriend nito, nagreklamo siya sa bawat bagay na ginagawa ko.

“Kian, ano ito? Ganito bmo ba hinahayaan ang mga empleyado mo na hindi ka igalang?" Sinasabi niya ito nang may ganap na pagkasuklam at kawalang-galang.

Natigilan ako sa sinabi niya, natulala ako kaya napangiti ako. Empleyado? May lakas ng loob siyang sabihin ito sa akin kahit alam na alam niyang hindi lang ako isang empleyado.

Tumayo si Kian, matangkad siya at natakpan ako ng anino niya habang mahigpit kong hawak ang tray ng kape sa aking mga kamay.

"Leslie, labas. Ngayon na.” Utos niya at napuno ako ng sobrang sakit na nanginginig ang mga kamay ko at nanginginig ang labi ko.

“Bakit naman ako aalis? May karapatan ako na pumunta sa kwartong ito at may karapatan akong kausapin ka upang makinig ka sa akin."

Sabay tumayo si Beverly.

"Mukhang may sama ng loob sa akin ang asawa mo at hindi ako uupo dito at tatanggap ng mga pang-iinsulto."

Nagsimula nang maglakad si Beverly palayo, sinundan siya ni Kian. Sinubukan kong umalis sa daan niya ngunit nabigo ang aking pagtatangka nang mabigat ang pagkakabunggo ng kanyang balikat sa akin sa paraang masyadong malupit para maituring na hindi sinasadya. Nabitawan ko ang tray at natumba paharap, at pagkatapos ay ang mainit na kape ay tumalsik sa kanyang damit na mukhang napaka mahal at sa akin. Tumili siya, umatras palayo sa akin at tumingin ng masama sa sumunod na sandali.

“Ano bang problema mo?” Sigaw niya. Wala pang isang minuto ay lumapit si Kian sa kanyang tabi, nagrereklamo sa kanyang mantsadong damit at inalok pa sa kanya ang panyo ni Kian habang nakatayo ako roon, basang-basa sa kape habang ang aking asawa ay nag-aalaga ng ibang babae. Ramdam ko ang pagbuo ng mga luha sa gilid ng mata ko pero ano ba ang dahilan ng pag-iyak ko sa harap ng babaeng ito?

“Hindi ako makapaniwala sayo! Ano bang ginawa ko sayo? Kaayawan mo na ako kung gusto mo pero may limitasyon kung hanggang saan ang pwede mong gawin at nilagpasan mo na iyon.” Muli niyang sabi, namumula sa hindi mapigilang galit.

Lumingon sa akin si Kian, madilim ang mga mata sa galit. Nanginginig ako. Nararamdaman ko ang hindi maisip na sakit ng malaman kong galit siya sa akin dahil sa ibang babae.

"Humingi ka ng tawad, ngayon din!" Utos niya at napasinghal naman ako. Paano siya tatayo at kakampi kay Beverly kung wala naman akong ginawang mali?

“Bakit ko naman gagawin yun? Wala naman akong ginawang masama. Siya ang bumunggo sa akin!” Depensa ko, paos ang boses ko. Nanginginig ang mga labi.

"Wala akong ginawang ganyan!" Defensive na sabi ni Beverly pero iba ang sinasabi ng mga mata niya.

"Narinig mo ako, Leslie. Humingi ka ng tawad sa kanya ngayon din." Sabi ulit ni Kian, nakatingin pa rin sa akin. Muntik na akong matawa sa katotohanan na ang tanging pagkakataon na nakatingin lang siya sa akin ng diretso sa mga mata pagkatapos ng tatlong taong pagsasama ay kapag ibang babae ang nasasangkot.

Umiling ako, mahirap paniwalaan ang lahat ng ito.

“So naniniwala ka sa kanya kaysa sa akin? Tanggap mo ang kanyang mga salita ngunit ang akin ay hindi mahalaga? Ako ang asawa mo.”

"Isang asawang hindi ko gustong pakasalan!" Sigaw niya pabalik at dinurog ang natitira sa wasak kong puso.