Kabanata 2

LESLIE’S POV

Natahimik ako sa mga sumunod na segundo habang tinatamaan ako ng kanyang mga salita na parang isang tren. Naghihintay ako. Hinihintay kong lumambot ang matitigas niyang mga mata sa pagsisisi sa mga masasakit na salita na ibinato niya sa akin, ngunit hindi iyon nangyayari. Nakatitig siya sa akin, namumula ang ilong sa galit.

"Kian, paano...paano mo nasabi sa akin 'yan?" Sabi ko, tumingin ang mga mata ko kay Beverly na ngayon ay nagtatago ng sarili niyang katawan sa likod ng matangkad, maskuladong katawan ni Kian, "Sa harap niya?"

"Dahil ito ang katotohanan!" Muli siyang sumigaw, na ikinagulat ko at gumawa ng maliit na tunog na tila walang magawa. Kahit kailan hindi ako sinigawan ni Kian. At kahit masakit sa akin na aminin na totoo ang sinasabi niya, hindi pa niya ito sinabi sa harapan ko at hindi ko talaga akalain na gagawin niya iyon. Noon pa man ay alam ko na pero ang sakit marinig na galing ito sa kanya. Parang tinutusok ng isang libong karayom ​​ang puso ko at pinadudugo ako sa sobrang sakit.

Pinasadahan niya ng mga daliri ang kanyang buhok, tila naiinis. Parang mas gugustuhin niyang huwag na lang kami mag-usap. At kapag naisip kong tapos na, patuloy pa rin siya sa pagsasalita, na mas lalong bumasag sa akin.

"Ikaw ay walang iba kundi isang sekretarya lamang na pumasok sa buhay ko. Kung hindi mo pinilit ang sarili mo sa akin noong gabing iyon, hindi mangyayari ang lahat ng ito! Ang kasal na ito ay hindi mangyayari at alam mo iyon."

Binanggit niya ang nakaraan. Ang aming nakaraan. Ang gabing yun ay lahat para sa akin, ngunit malinaw na walang kahulugan sa kanya. Paulit-ulit akong lumulunok hanggang sa matuyo ang lalamunan at bibig ko. Hindi ako maka iyak. Hindi, hindi ako maaaring magmukhang mahina. Hindi sa harap ni Kian, at lalo na hindi sa harap ni Beverly, kaya pinipigilan kong tumulo ang mga luha ko, hinihimok silang bumalik bago tumulo ang mga ito sa pisngi ko.

“Kahit kailan ay hindi ko pinilit ang sarili ko sa iyo, Kian. Bakit ayaw mong maniwala sa akin?" Nagawa kong sabihin ngunit tinaas niya ang kamay niya para pigilan ako sa pagsasalita at sinara ko ang mga labi ko.

“Huwag kang tumayo diyan at subukang magmukhang inosente, Leslie, dahil malayo iyon sa kung sino ka. Sinabi ko lang ang totoo at wala akong pakialam kung hindi mo matanggap." Sabi niya at seryoso akong tinitigan.

“Huwag mong hayaang maulit muli ang nangyari ngayon. Alamin mo ang iyong lugar at hindi ako magkakaroon ng anumang dahilan para makipag-usap sa iyo ng ganito. Naiintindihan mo ba?”

Binibigyang-diin niya ang bawat salitang babala na ibinibigay niya sa akin at tinalikuran niya ako bago ko pa man maibuka ang aking bibig para magsalita muli.

“Okay ka lang ba?” Hindi ako makapaniwala na ang boses niya ay mula malupit, naging matamis ito sa oras na kinausap niya si Beverly. Si Beverly ay nagpakita ng isang mukha na kung saan gusto kong ikuyom ang aking kamay. Isang mukha na malinaw na nagsasabing hindi siya okay.

"Mainit ang kape at sa palagay ko ay kailangan kong bisitahin ang ospital upang maiwasan na mag-iwan ng peklat ang paso." Sabi niya sa mahinang boses. Bumaba ang tingin ko sa sarili kong katawan na basang-basa din sa parehong kape. Ang kape ay hindi sapat na mainit upang magdulot ng paso ngunit agad na naniwala si Kian kay Beverly. Hinila niya ito sa isang yakap at ang kahihiyan ay bumalot sa akin na parang timba ng yelo.

“Ako ang magda-drive. Maghintay ka dito, kukunin ko ang susi ko." sabi ni Kian habang umaalis, nagmamadaling pumunta sa office table niya para kunin ang susi ng kotse niya bago bumalik sa tabi ni Beverly. Kinuha niya ang pitaka ni Beverly mula dito at inakay palabas si Beverly. Pareho silang nasa piling ng sa isa't isa kaya nakalimutan na nila ang tungkol sa akin, naiwan akong mag-isa sa gitna ng kwarto.

Katahimikan ang bumalot sa akin at naiwan ako na nagiisip, hinihilom ang sugat na dulot ng kanyang mga salita. Kahit kailan ay hindi ko nakumbinsi si Kian na hindi ko pinilit ang sarili ko sa kanya, ngunit sa araw na ito, naniniwala pa rin siya na pinainom ko siya ng gamot upang sumiping sa kanya sa gabi na may dinner kami kasama ang pamilya niya noong tatlong taon na ang nakalipas. Hinding-hindi ko makakalimutan ang purong kasuklaman at pagkagulat sa mukha niya nang magising kaming dalawa na magkayakap kinaumagahan.

Alam kong simula noon hindi na ako mamahalin ni Kian, pero umaasa ako. Sa paglipas ng mga taon, ang pag-asa ay patuloy na lumiliit, at ang kanyang lolo, bilang ang tanging support system sa lahat.

Bumuntong-hininga, bumalik ako sa opisina ko at kinuha ang phone ko. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang may numerong paulit-ulit na tumatawag sa phone ko kanina pa noong nasa opisina ako ni Kian. Ang pangamba na bumabalot sa akin ay nagmula sa katotohanan na nakilala ko ang numero bilang numero ng ospital.

Tumawag ako agad, bumilis ang tibok ng puso ko. Sinagot nila ito sa ikalawang ring.

"Mrs Winston, buong hapon namin kayong tinatawagan!" Sabi ng boses babae.

“Bakit? May problema ba? Okay lang ba ang lola ko?" Tanong ko, nagmamadaling magsalita habang puno ako ng pangamba at gulat.

"Kailangan niyong pumunta sa ospital, ang inyong lola—"

Hindi ko na hinintay na marinig ang iba pa niyang mga salita. Tumakbo ako palabas ng kwarto at tumawag ng taxi para ihatid ako sa ospital. Dumiretso ako sa kwarto niya sa ospital pero inayos na ang mga sheets at kumot at walang laman ang kama. Lalong gulat. Higit pang pangamba.

“Nasaan ang lola ko?” Tanong ko, "Nasaan siya?"

Ang nurse na naglilinis ng silid ay nagbibigay sa akin ng isang tingin ng awa at naduduwal ako dahil dito.

"Ikinalulungkot ko, Mrs Winston, ngunit ang inyong lola ay namatay sampung minuto ang nakalipas at inilipat sa mortuary ng ospital. Paumanhin.” sabi niya.

Huminto ang mundo sa paligid ko at hindi ko alam kung paano ako nakakalakad sa aking dalawang paa patungo sa mortuary kung saan ako dinala ng Nurse. Huminto siya sa pintuan at itinuro ang aking lola na nakahiga sa isang mesa sa silid, ang kanyang katawan ay natatakpan ng puting kumot mula ulo hanggang paa.

Naglalakad ako papunta sa gilid ng kama na nanginginig ang mga paa at sa sandaling tanggalin ko ang kumot at itinuon ko ang aking mga mata sa kanyang maputlang mukha, umiyak ako sa malakas na hikbi, nais kong bumalik sa isang buwan na nakalipas para maiwasan ko ang aksidenteng iyon na nagdulot nito sa kanya. Ang aksidenteng inilayo sa akin ang nag-iisang buhay kong pamilya.

“Lola…” tawag ko sa paos na boses habang inaabot ko ang kamay niya. Masyadong malamig ang mga ito, walang buhay at nagsimulang tumulo ang mga luha sa aking mga mata habang naaalala ko kung gaano kainit ang mga kamay na ito noong hawak ng mga ito ang aking mukha.

"Patawad... Patawad po." Umiiyak ako, niyakap siya ng mahigpit at kinasusuklaman ang sarili ko dahil wala ako sa mga huling sandali niya. Dapat kasama ko siya pero masyado akong abala sa pag-aalala sa lugar ko sa buhay ng asawa ko.

Pumasok ang nurse sa silid at sinabing, "Hiniling niya sa amin na ibigay ito sa inyo."

Pinunasan ko ang aking mga luha, suminghot habang kinukuha ko ang tila isang business card mula sa kanya. Wala akong maisip na dahilan kung bakit magiging business card ang parting gift ni lola sa akin pero parang wala akong pakialam. Hinampas ako ng malamig niyang mga kamay sa realidad ng nangyari. Patay na si lola. Napaluhod ako sa tabi ng kama at umiiyak, bumubulong-bulong at tinawag siyang bumalik sa akin.

"Leslie." tawag ng boses ni Kian mula sa likuran ko. Pareho akong nagulat at nakahinga ng maluwag nang makita ko siya doon. Malamang ay nakontak na rin siya ng ospital at napahinto dahil pumunta na rin siya rito kasama si Beverly. Nakatayo sa kwarto namin si Beverly pero hindi ko siya pinansin. Nakatutok ako kay Kian dahil kailangan ko siya. Kailangan ko ng taong hahawak sa akin at sasabihin sa akin na magiging maayos ang lahat.

“Kian.” Umiiyak ako habang naglalakad palapit sa kanya at niyakap siya ng walang dalawang isip, ang mga luha ko ay naiipon at bumagsak muli. Naninigas ang katawan niya sa pagkakahawak ko pero hindi ko binibitawan. Kailangan ko ang init niya. Kailangan ko siya dahil siya na lang talaga ang natitira sa akin at hindi ko kayang mawala din siya. Inaasahan kong itutulak niya ako palayo, pero hindi niya ito ginawa. Hindi niya ako niyakap pabalik, pero wala akong pakialam habang walang tigil ako sa pag iyak. Tumulo ang luha ko at paulit-ulit akong suminghot at dahan-dahang binitawan siya.

Umubo siya at inilabas ang kanyang telepono, sinasabing; "Tatawag ako para simulan ang paghahanda para sa kanyang libing." Tumalikod siya para umalis na sinusundan din siya ni Beverly pero hindi ko kayang makitang tumalikod siya sa akin at umalis. Hinawakan ko ang kamay niya.

"Manatil ka." Mahina ang boses ko at tila nakakaawa, ngunit wala akong pakialam “Pakiusap, wag kang umalis.. Manatili ka kasama ko.” pakiusap ko.

Ibinuka ni Kian ang kanyang bibig para magsalita ngunit isang malakas na sigaw ang nagpatigil sa aming dalawa. Sabay kaming lumingon sa pinanggalingan ng sigaw at nakayuko si Beverly, hawak-hawak ang tiyan niya na bakas ang sakit. Mabilis na pumunta si Kian sa tabi ni Beverly at mas lalong lumubog ang puso ko pababa sa tiyan ko.

"Beverly, okay ka lang?" Tanong ni Kian na may pag-aalala sa boses niya.

Umiling si Beverly, "May isang bagay na gusto kong sabihin sa iyo ngunit hindi ko alam kung paano." Sabi niya habang nakahawak sa tiyan niya habang diretsong nakatingin sa akin.

“Ano iyun?” Tanong ni Kian na nag-aalala pa rin.

"Kian...ako...ay buntis."