All Chapters of โซ่สายใยดวงใจซาตาน: Chapter 21 - Chapter 30

เย็นของวัน"สวัสดีค่ะคุณลอเลนโซ่เป็นยังไงบ้างคะ"ลัลลลิลมาตรวจคนไข้เคสของเธอก่อนจะออกเวรที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีวันนี้อาการเขาดูดีกว่าตอนที่มาเมื่อวานอย่างมาก"เมื่อไรผมจะได้ออกจากที่นี่"ลอเลนโซเปรยหางตามองหมอสาวร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเขารู้สึกเบื่อห้องนี้จะแย่"อีกคงสักสองสามวันค่ะ.. แล้วนี่คุณยังไม่ได้ทานยาอีกเหรอคะ"ลัลลลิลเหลือบไปเห็นแก้วที่ใส่ยาอยู่บนหัวโต๊ะสองแก้วเท่ากับว่าวันนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้กินยาเลยสักมื้อ"ผมไม่อยากกิน"ลอเลนโซส่งสายตาอวดดีมายังหมอสาวเขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง"ถ้าไม่กินยาคุณก็คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานกว่าสามวันค่ะ"ลัลลลิลเจอคนไข้มาหลายรูปแบบและรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนจัดการเธอจึงบอกชายหนุ่มด้วยท่าทีขึงขัง"ผมจะกลับแล้วหมอก็ไปตรวจผมที่บ้านเองละกันผมจ่ายเงินเพิ่มอยากได้เท่าไรก็ว่ามา"ลอเลนโซส่งข้อเสนอให้หญิงสาวเยี่ยงคนเอาแต่ใจ"อืมม..""โอ้ยย...ทำอะไรของคุณเนี่ย"ลัลลลิลยื่นมือไปบิดข้อเท้าชายหนุ่มไปมาหน้าตาเฉยจนชายหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ร้องลั่น"รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ"หญิงสาวถามคนไข้ของเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ"ปวดน่ะสิถามได้""ปวดก็ทานยาค่ะแล้วก็กร

เช้าวันต่อมา"คุณฟรานคะได้เวลาทำแผลแล้วค่ะ"ปลายฝนถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากตู้หลังจากที่ฟรานซิสล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว"อืม..""ถ้าเจ็บบอกนะคะ"ปลายฝนค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือมากที่สุดในขณะที่ชายหนุ่มนั่งถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงนอนตัวเดียวมีผ้าห่มคลุมขาอยู่กรายๆ"โอ้ยยย..""เจ็บเหรอคะ..."ฟรานซิสส่งเสียงร้องในขณะที่ปลายฝนกำลังแกผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของเขาจนเธอนั้นหยุดชะงักเงยหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าแววตาตกใจที่ทำเขาเจ็บ"เปล่า..แค่อยากแกล้งเธอรู้ไหมเธอน่ารักนะเวลาทำหน้าตกใจ"ฟรานซิสจ้องสายตาไปที่ดวงตาของหญิงสาวอมยิ้มหยอกเอินเธอเล่น"พูดแบบนี้จีบฉันเหรอคะ"ปลายฝนหลี่ตามองชายหนุ่มพร้อมละมือจากผ้าพันแผลจับไปที่พวงแก้มของเขาและค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ".....""แดดดี๊..ฮับ.."เฮเลนอุ้มต้นหนาวเข้ามาในห้องฟรานซิสภาพตรงหน้าทำให้เธอกำลังจะก้าวเดินออกไปเงียบๆแต่ดูท่าเหลนชายของเธอจะทำบรรยากาศโรแมนติกของพ่อกับแม่พังซะแล้ว"เอ่อ..ย่าเข้ามาผิดเวลารึเปล่า...เมื่อกี้ย่าไม่เห็นอะไรเลยนะ..ไม่เห็นเลย"เฮเลนยิ้มแหยๆให้หลานทั้งสองที่อยู่บนเตียงทั้งเดินมานั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ"ไม่เนียนเลยนะครับ

"โห่... หมอเค้าพูดกับคนไข้แบบนี้เหรอ"ลอเลนโซเบือนสายตามาหมอสาวอย่างไม่สบอารมณ์"เฉพาะคนไข้ที่สมองสามขวบอย่างคุณเท่านั้นแหละต้นหนาวยังจะพูดรู้เรื่องซะกว่าเลย"ลัลลลิลพูดจาแบบนี้กับคนไข้อย่างเขาเท่านั้นเพราะคนอย่างเขาพูดดีด้วยก็ไม่ค่อยจะเข้าไปในสมองเท่าไร"คุณเอาผมไปเปรียบเทียบกับหลานได้ยังไง""ก็มันจริงไหมล่ะ... เงียบปากแล้วกินข้าวไปเลย"ลัลลลิลเลื่อนโต๊ะวางถาดอาหารมาตรงหน้าชายหนุ่มทั้งยังมองค้อนเขาไปหนึ่งที"หึ่..."ลอเลนโซสบถอย่างอารมณ์เสีย"อีกสามวันฉันจะพาคุณไปผ่าเฝือกที่โรงพยาบาล""ผ่าที่นี่ไม่ได้หรือไง""ที่นี่มีแต่มีดทำครัวหรือคุณจะให้ฉันทำล่ะ""ชิ..ผ่าออกก็ดีจะได้โล่งซะที""ผ่าแล้วใส่ใหม่ค่ะไม่ใช่ผ่าแล้วผ่าเลย""หา...ใส่ทำไมอีกล่ะ"ลอเลนโซมีสีหน้าผิดหวัง"คุณคิดว่าแค่อาทิตย์กว่าๆกระดูกคุณจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยหรือไงทำอย่างกับไม่เคยเจ็บตัว"ลัลลลิลรู้ว่าเขาเคยจะตัวอยู่บ่อยครั้งแต่ทำไมไม่อยากจะชินกับการรักษาเสียที"เฮ้อ.."ลอเลนโซถอนหายใจมองจานข้าวตรงหน้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสนามบินxxx"ทำไมพีถึงกลับมาเข้าโรงพยาบาลได้อีก"ภูผานักธุรกิจหนุ่มวัย39ที่เป็นพี่ชายของพิรัชเขาร่วมหุ้นเปิด

ครู่ต่อมา"ได้ยินว่าคุณจะหมั้น"ลอเลนโซ่ขอตัวจะทุกคนมาคุยกับเคลี่ที่ลานOutdoorของโรงแรมเพราะตอนนี้ที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบเหมาะแก่การที่เขาจะเคลียร์ปัญหาหัวใจกับเธอที่เขาต้องรีบกลับมาที่นี่อย่างกะทันหันเพราะรู้ว่าเธอกลับมาเมืองไทยโดยที่ไม่บอกเขานั่นเอง"ค่ะ... เมื่อเจอคนที่ใช่ฉันก็อยากจะใช้ชีวิตครอบครัว""แต่คุณกลับมาโดยไม่ได้บอกผมก่อนคุณจงใจหนีผมกลับมา"ลอเลนโซ่พูดด้วยท่าทีน้อยใจ"ฉันไม่ได้หนีค่ะแต่เราจบกันไปแล้วฉันจะไปไหนจะทำอะไรมันก็ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องรับรู้"เคลี่เห็นว่าเรื่องนี้เธอไม่จำเป็นต้องบอกเขาเพราะเธอเลือกที่จะจบกับเขาตั้งแต่อยู่ที่เนเธอร์แลนด์แล้วและเธอก็ได้เจอคนที่เข้ากับเธอได้และเธอก็อยากสร้างครอบครัวร่วมกับเขา"ผมมันด้อยกว่าคู่หมั้นคุณตรงไหนทำไมระยะเวลาหลายปีที่ผมคบกับคุณขอคุณแต่งงานครั้งแล้วครั้งเล่าคุณไม่เคยจะตกลงแต่กับคนอื่นคบไม่กี่เดือนกลับจะหมั้นกันเสียอย่างนั้นลอเลนโซสบถออกมาอย่างไม่ยอมรับความจริงและน้อยใจ"ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รักคุณนะคะแต่ฉันไม่เห็นว่าคนอย่างคุณจะมีความคิดที่โตพอจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ฉันว่าฉันให้เวลาคุณมามากพอแล้วนะคะกับการพิสูจ

"ยังจะมาห่วงฉันอีกห่วงตัวเองก่อนเอาตัวมาบังแบบนั้นได้ยังไง"ฟรานซิสเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของหญิงสาวเบาๆความรู้สึกของเขาตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงเธออย่างบอกไม่ถูกหากวันนี้เธอไม่ตื่นขึ้นมาจะเป็นอย่างไร"ฉันกลัวคุณตาย"ปลายฝนพูดตามความคิดของเธอในเวลานั้น"แล้วเธอไม่กลัวตัวเองตายหรือไง"ฟรานซิสเชื่อเธอเลยดูหญิงสาวพูดเข้าดูเธอเหมือนจะไม่ห่วงตัวเองเอาเสียเลย"ก็กลัว... แต่ตอนนั้นไม่ทันคิดนี่นา" ปลายฝนหลบสายตาลงเล็กน้อยเธอไม่ใช่ไม่กลัวแต่ตอนนั้นเธอเป็นห่วงเขามากกว่า"เธอเป็นแม่คนแล้วต้องคิดให้เยอะๆสิถ้าเธอเป็นอะไรไปต้นหนาวจะอยู่ยังไง""อยู่กับคุณไงคะ""ฉันไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้นลูกฉันต้องมีแม่ฉันเป็นห่วงเธอนะคราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม"ฟรานซิสพูดด้วยท่าทีรู้สึกผิดที่ความบาดหมางของเขากับใครก็ยังไม่รู้มาทำให้เธอต้องโดนลูกหลงโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่"คุณเป็นห่วงฉันเหรอคะ"ปลายฝนถามด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ"อืม.. นอนพักผ่อนเถอะ"ฟรานซิสพยักหน้าทั้งสั่งให้เธอหยุดพูดเพราะอยากจะให้เธอพักผ่อนก่อนในตอนนี้"ต้นหนาวล่ะคะ"คนที่เธอจะอดห่วงไม่ได้ก็คือลูกชายของเธอนั่นเองจึงถามชายหนุ่มว่าตอนนี้ต้นหนาวนั้นอยู