บททั้งหมดของ ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว: บทที่ 1 - บทที่ 10

ในช่วงเวลาสะลึมสะลือ ชายกระโปรงก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆเสิ่นซางหนิงคิดว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตานางเป็นถึงนายหญิงใหญ่ที่ได้รับความเคารพจากทุกคนในจวนหนิงกั๋วกง（ตำแหน่งบรรดาศักดิ์สูงสุดที่ขุนนางจะได้รับพระราชทานจากจักรพรรดิ） ผู้ใดกล้าปีนขึ้นไปบนเตียงของนางในกลางดึกเล่าจนกระทั่งได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด เสิ่นซางหนิงก็ตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน นางลืมตาขึ้นและตรงหน้ามืดจนมองไม่เห็นอะไรเลยทว่าบนตัวกลับมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่คุณพระช่วยเสิ่นซางหนิงรู้สึกตกใจมาก และยื่นมือออกเพื่อผลักเขาออกทันที "ช่างบังอาจ ไอ้..."คำพูดถูกบรรยากาศที่ช่างเร้าอารมณ์นั้นขัดจังหวะกระแสนิยมของสังคมปัจจุบันกลับแย่กว่าแต่ก่อนเลย ผู้คนที่มีนิสัยไม่ดีได้มากขึ้นเรื่อยๆเสิ่นซางหนิงเป็นม่ายมาหลายปีแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่านี่ก็อายุสี่สิบปีแล้ว ยังต้องเจอกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ผลกระทบนั้นมันรุงแรงมาก จนนางไม่สามารถได้ยินเสียงตัวเองได้เปลี่ยนไปเป็นเสียงตอนสมัยสาวๆ ด้วยซ้ำ"ไอ้สารเลว!"นางผลักเขาไม่ออก แต่ก็สู้อีกฝ่ายไม่ได้ จึงต้องโหดร้ายขึ้นมาและกัดไหล่ของชายคนนั้นอย่างแรง เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บเลย"เฮ้อ" ชายคนนั้นสู

เผยหลูเยียนยืนขึ้น วางขวดสุราลง แล้วเดินไปที่โต๊ะ ก่อนนั่งลงอย่างเคร่งขรึม "ข้ามีงานต้องจัดการ คืนนี้จะพักอยู่ที่ห้องหนังสือ"ก็ได้เขาบอกว่าเขาอยากอยู่กับงานเสิ่นซางหนิงอยากถามว่ามันมีงานอะไรเยอะแยะเช่นนั้น จริงๆ แล้วก็ไม่อยากร่วมรักกับนางก็เท่านั้นแม้ว่าจะถูกปฏิเสธ แต่เสิ่นซางหนิงก็ไม่อยากยอมแพ้ "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะอยู่เพื่อนท่านที่ห้องหนังสือ"หญิงสาวผู้กล้าหาญกลัวที่จะถูกผู้ชายตามตื้อ ผู้ชายก็เช่นกันฮึ่ม นางไม่เชื่อหรอกว่าการมีลูกจยากขนาดนั้นหลังจากพูดอย่างนั้น นางก็นอนลงบนที่นอนพลางหลับตาและทำท่าเหมือนกับจะนอนที่นี่แต่ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของเผยหลูเยียนแต่อยาสงใดเป็นเวลานาน เขาไม่ได้ขับไล่นางออกไป ซึ่งทำให้นางประหลาดใจนางแอบลืมตาขึ้นอย่างสงสัย และบังเอิญว่าเผยหลูเยียนก็เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะด้วยท้องสองคนสบตากันหลังจากถูกจับได้ เสิ่นซางหนิงก็คว้าผ้าห่มจากด้านข้างและปกปิดตัวเองด้วยความเขินอาย "มันหนาวนิดหน่อย"ดวงตาของเผยหลูเยียนสงบนิ่งและเฉียบคม แต่ดูเหมือนว่าเขาสามารถมองความคิดของนางออก ซึ่งทำให้เสิ่นซางหนิงตัวร้อนขึ้นมานางดึงผ้าห่มคลุมศีรษะ เพื่อให้ตัวนางอยู่ในค

เสิ่นซางหนิงขี้เกียจที่จะฝืนยิ้ม "ทำไมน้องถึงมั่นใจขนาดนั้น"เสิ่นเมี่ยวอี๋สำลักด้วยสีหน้าไม่อาจหยั่งรู้ได้ "ข้ามีวิธีรู้ ข้ายังรู้ด้วยซ้ำว่าสามีของข้าจะเป็นคนใหญ่คนโตในอนาคต"เป็นคนใหญ่คนโตงั้นเหรอเผยเชิ่อเปลี่ยนจากผู้ชายเสเพลกลายเป็นแม่ทัพที่สร้างผลงานทางทหารมากมาย ต่อมาก็สืบทอดยศหนิงกั๋วกง ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตจริงๆเสิ่นซางหนิงยอมรับว่าเผยเชิ่อเก่งศิลปะการต่อสู้และมีไหวพริบในการนำกองทหารไปออกรบ แต่ถ้าไม่มีนางที่ทุ่มเงินใช่เส้นสาย เขาไม่มีทางที่จะเป็นแม่ทัพใหญ่ในเวลาสิบปีต้องรู้ว่านับตั้งแต่ปู่ของเผยหลูเยียนเสียชีวิต จวนหนิงกั๋วกงก็ตกต่ำลง ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาต้องพึ่งพาเผยหลูเยียนสอบขุนนางติดอันดับหนึ่งถึงได้รักษาฐานะในแวดวงเมืองหลวงเผยหลูเยียนเป็นความหวังของทั้งจวน พอเผยหลูเยียนเสียชีวิต สามีภรรยาหนิงกั๋วกงก็สุขภาพแย่ลง ในตระกูลก็เกิดเรื่องไม่หยุด บ่อเงินของจวนก็ใช้เงินหมดในเวลาไม่ถึงสองปีการตกอับอย่างเร็วนั้นน่าเหลือเชื่อจริงๆในอีกด้านหนึ่ง เผยเชิ่อต้องการเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ แต่จวนหนิงกั๋วกงอยู่ในฝ่ายผู้รู้หนังสือและแทบไม่ได้ไปมาหาสู่กับพวกทหาร หากอยากให้เผยเชิ่อก้าวไ

ประโยคนี้ ไม่ได้อ้อมค้อมจนทำให้ผู้ฟังต้องตกใจแม้แต่อวี้เฟย สาวใช้ที่มาส่งร่มก็ยังได้ยินเข้าแล้ว และยืนเงียบๆ ข้างทางเดินเพื่อรอคำตอบจากซื่อจื่อความประหลาดใจและความซับซ้อนฉายแววไปทั่วดวงตาของเผยหลูเยียน ฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขากำหมัดแน่น แต่ใบหน้ายังคงสงบมาก "สิ่งที่ข้าพูดกับเจ้าในเมื่อคืน เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ"เมื่อคืนดวงตาของเสิ่นซางหนิงเต็มไปด้วยความสับสน "อะไรนะ...ท่านพูดอะไร"หรือว่าก่อนที่นางจะเกิดใหม่หรือ เขาได้พูดอะไรไป"เฮอะ" เผยหลูเยียนอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย "ไม่มีอะไร"หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่มองเสิ่นซางหนิงอีกเลย และเดินตากฝนไป"ท่านยังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลย" เสิ่นซางหนิงตะโกนนางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเผยหลูเยียนถึงอารมณ์ร้อนขนาดนี้ถ้าจำไม่ได้ก็แค่บอกอีกครั้งก็ได้แล้วนี่ชาติที่แล้ว นางรู้แค่ว่าเขาเป็นคนไม่แยแส และทำอะไรอย่างเด็ดขาด แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเจ้าอารมณ์เช่นนี้เกรงว่าจะโกรธมากจนหัวใจวายตายเสิ่นซางหนิงกำลังบ่นอยู่ในใจ แต่ชายในท่ามกลางฝนก็หยุดลงเผยหลูเยียนหันหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าได้ตอบไปแล้ว"ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็เดินไปที่ลานบ้านอ

หลังจากที่เสิ่นซางหนิงตัดสัมพันธ์กับจวนป๋อ นางคิดว่าตระกูลเวยเซิงจะอยู่เคียงข้างนาง แต่ในท้ายที่สุด หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียแล้ว พวกเขาก็เลือกเฉิงอันป๋อและเสิ่นเมี่ยวอี๋แม้ว่าเสิ่นซางหนิงจะเป็นหลานสาวแท้ๆ ของตระกูลเวยเซิงแล้วทำไม แต่สามีของนางคือเผยเชิ่อ ซึ่งเป็นคนเสเพลที่ไร้ประโยชน์แต่เสิ่นเมี่ยวอี๋เป็นฮูหยินของซื่อจื่อหนิงกั๋วกงในเวลานั้น จู่ๆ เสิ่นซางหนิงก็เข้าใจได้ว่าบางทีอาจจะมีท่านยายที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ และบางทีลุงและป้าสะใภ้ของนางก็จริงใจนิดหน่อยเช่นกัน แต่ก็สู้ผลประโยชน์ไม่ได้ถึงยังไงพวกเขาสามารถละทิ้งลูกสาวของตัวเองได้ หลานสาวก็ยิ่งไม่มีความสำคัญอะไรเลยเพียงแต่คราวนี้ เสิ่นซางหนิงเป็นฮูหยินซื่อจื่อ ซึ่งมีทั้งสถานะและสายเลือดนางคิดว่าทางเลือกของตระกูลเวยเซิงอาจแตกต่างกันไม่ว่าตัวเลือกก่อนหน้านี้ของตระกูลเวยเซิงจะเป็นอย่างไร เสิ่นซางหนิงจะไม่มีวันลืมว่าท่านยายปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดีจริงๆยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนางอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด ร้านค้าในชื่อของนางและเงินสดที่เหลือล้วนมาจากตระกูลเวยเซิงดังนั้นหลังจากได้รับอำนาจแล้ว นางยังคงช่วยเหลื