All Chapters of ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

"เด็กใช้คนนั้นน่าสงสารมาก ไม่ว่าเขาจะขอร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เขาแค่ได้มองภาพเหมือนแวบหนึ่งเองก็ถูกขายไป"จื่อหลิงพูดอย่างเป็นตุเป็นตะ ทำหน้าจริงจัง "ว่ากันว่าซื่อจื่อในตอนนั้นมีอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดปี หลังจากที่เด็กคนนั้นถูกขายไป ข่าวก็ยังไปถึงหูของกั๋วกง กั๋วกงดุยกใหญ้ หาว่าซื่อจื่อเสเพล ไม่เอาไหน จนเผาภาพวาดด้วย ทำให้ความคิดของซื่อจื่อต้องจบลงทันที"เสิ่นซางหนิงถามว่า "แล้วไงต่อล่ะ""อะแฮ่ม ไม่มีใครในจวนจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ได้ยินว่าฐานะครอบครัวไม่ค่อยเท่าไร" จื่อหลิงลดเสียงลงเพราะกลัวว่าจะถูกได้ยินเข้า "ท่านกั๋วกงเลยเตือนซื่อจื่อว่าถ้าเขาคิดถึงหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง เขาจะให้ครอบครัวของนางเห็นดีแน่ๆ""ใช้อำนาจกดขี่!" จื่อหลิงส่ายหัว "แน่นอนว่าซื่อจื่อต้องยอมแพ้ และเรื่องนี้ก็จบลงอย่างนั้น"เพราะมันไม่ใช่ข่าวที่ได้รับการยืนยัน ดังนั้นเสิ่นซางหนิงจึงเชื่อเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นหากเป็นเรื่องจริงก็แสดงว่าเผยหลูเยียนขาดความรัก มันสามารถสังเกตเห็นได้หลายๆ ที่เสิ่นซางหนิงนั่งบนเก้าอี้โยกในลานบ้าน ขัดจังหวะความอยากรู้อยากเห็นของจื่อหลิง "ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ไปเรียกเขา

อวี้เฟยคิดว่าเขาลืมไปแล้ว "ตอนที่ท่านยังเป็นเด็ก ท่านกินเม็ดบัวสิบเม็ดและตกอยู่ในอาการสลบเป็นเวลาสองวัน... ครัวเล็กมีแต่คนใหม่ บางทีพวกเขาอาจจำข้อห้ามของซื่อจื่อไม่ได้ ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเจ้าค่ะ"หลังจากพูดอย่างนั้น อวี้เฟยยังคงรู้สึกหดหู่ "พวกเขาไม่รู้ข้อห้ามของซื่อจื่อ และตัวซื่อจื่อเองก็ไม่รู้เช่นกัน"ในฐานะลูกสาวของแม่นม สถานะของอวี้เฟยในจวนนั้นอยู่เหนือกว่าสาวใช้ธรรมดา บางครั้งก็ตัดเตือนได้บ้างเพราะหากเผยหลูเยียนดินมันเข้าไป แล้วเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็ อย่าว่าแต่ครัวเล็ก แม้แต่คนทั้งเรือนต้องโดนแน่ๆหลังจากที่อวี้เฟยจากไป ในห้องก็ตออยู่ความเงียบงันอีกครั้งเสิ่นซางหนิงไม่รู้จริงๆ นางแค่เลือกน้ำหวานเพื่อวางยาในตอนนี้ นางรู้สึกดีใจที่หนิงโหวคว่ำน้ำหวานนั้นไม่อย่างนั้น ถ้าดื่มมันเข้าไปหนึ่งชาม ทั้งแพ้และตัวร้อน เมื่อหมอมาก็ไม่รู้ว่าจะรักษาอาการไหนดีเมื่อถึงเวลานั้น เรื่องการวางยาจะปกปิดไม่ได้อีก...แค่คิดเกี่ยวกับมันก็รู้สึกหวาดกลัว เสิ่นซางหนิงเป็นเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด และนางก็เงียบลงมากเผยหลูเยียนคิดว่านางกำลังโทษตัวเองอยู่ เลยไอเบาๆ "บางทีพอโตขึ้นแล้วอาจจ

"อะไร ทำไมแมวตัวนี้ถึงสนิทกับท่านเร็วขนาดนี้" จื่อหลิงอุทานหนิงโหวเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่หยิ่งผยองของมันจ้องมองไปที่จื่อหลิง จากนั้นมองไปที่เสิ่นซางหนิง "เหมียว~"ทันใดนั้น มันก็ก้มศีรษะลงและเอาหัวไปถูที่คางของนางเสิ่นซางหนิงดีใจมากกับมัน นางนั่งบนเก้าอี้ วางหนิงโหวไว้บนตักอย่างมีความสุข และลูบขนของมันเบาๆ "ลูกที่รักของข้า"ขณะที่จื่อหลิงกำลังจะออกไปเทน้ำนั้น จู่ๆ นางก็พูดขอโทษว่า "สามีตัวน้อยของเจ้ายังไม่เกิด คราวนี้เกรงว่าจะไม่สามารถช่วยเจ้าจับคู่ชีวิตให้นะ""ถึงยังไงเจ้าก็ไม่มีความทรงจำ เดี๋ยวจื่อซูจะพาใครกลับมาให้ สำหรับเจ้าแล้วก็คงไม่ได้ต่างกันสินะ"การจับคู่แบบขอไปที แมวนี่ก็น่าสงสารจริงๆทันใดนั้น มันก็นอนบนตักของเสิ่นซางหนิงโดยไม่เคลื่อนไหว ดวงตาอันสูงส่งของมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังจื่อหลิงเทน้ำเสร็จ และเดินเข้าไปในห้องอย่างลึกลับ "อะแฮ่ม เช้านี้ข้าน้อยได้ยินข่าวซุบซิบอีกเรื่องหนึ่ง"เสิ่นซางหนิงและหนิงโหวเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน"ตั้งแต่งานแต่งงานมา เจ้านายทั้งสองจากเรือนฝูฮวาก็สนิทสนมมาโดยตลอด ทุกคนก็รู้กันดี"ดวงตาของจื่อหลิงฉายแววการซุบซิบ "แต่เมื่อคืนนี้ คุณชายรองไม่

หญิงสาวราวกับดอกไม้บอบบางที่ปลูกในเรือนกระจก ทุกการเคลื่อนไหวและรอยยิ้มของนางเผยให้เห็นถึงความไร้เดียงสาและความอ่อนหวานหน้าตานี้ เสิ่นซางหนิงคุ้นเคยดี"คุณหนูงั้นหรือ" อวี้เฟยพูดด้วยความประหลาดใจหญิงสาวที่กำลังยื่นกล่องอาหาให้เผยหลูเยียนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น ก็คืออวี๋เหมียนเหมียน ลูกพี่ลูกน้องของเผยหลูเยียน ซึ่งเป็นคุณหนูแห่งจวนผิงหยางโหวนางชอบใจเผยหลูเยียนมานานแล้ว แม้ว่านางจะไม่ถึงขั้นที่รักจนยอมเสียสละเป็นอนุ แต่นางยังรู้สึกไม่ยอม เลยทำให้นางมักไปก่อปั่นปัญหาที่จวนหนิงกั๋วกงในชาติที่แล้ว มักจะหาทางยุยงให้นางอวี๋ "สอนบทเรียน" ให้กับเสิ่นเมี่ยวอี๋มาโดยตลอด"ฮูหยินน้อย จะให้ข้าน้อยไปขอยากับซื่อจื่อหรือไม่เจ้าคะ" อวี้เฟยถามอย่างระมัดระวัง "คุณหนูอวี๋ไม่มีอะไรกับท่านซื่อจื่อนะเจ้าค่ะ"เสิ่นซางหนิงยิ้ม แน่นอนว่านางรู้ว่าพวกเขาไม่มีอะไรกันแม้แต่นางกับเผยหลูเยียน ก็บอกได้ว่าไม่มีอะไรกันเช่นกันเสิ่นซางหนิงยังไม่ละสายตา เมื่อเห็นเผยหลูเยียนรับกล่องอาหารจากมือของอวี๋เหมียนเหมียนหลังจากนั้น อวี๋เหมียนเหมียนไม่มีทีท่าจะจากไป และดูเหมือนจะต้องการขึ้นรถม้าและจากไปพร้อมกับเผยหลูเยี

เผยหลูเยียนนั่งตัวตรงบนฟูก เผากระดาษจดหมายให้หมด และใบหน้ายังคงนิ่งๆ"ท่านพ่อ ผ่านไปตั้งยี่สิบปีแล้ว ท่านไม่เคยคิดเลยหรือว่าอาจจะเกิดเรื่องกับองค์รัชทายาทแล้ว""ไร้สาระ!" หนิงกั๋วกงขมวดคิ้ว "ฝ่าบาทมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เขาเป็นอะไรได้อย่างไร?"บอกว่ามีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เผยหลูเยียนก็แค่เคยได้ยินมาเท่านั้น เขายังไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทมาก่อนด้วยซ้ำได้ลือกันว่า อาณาจักรแห่งนี้เป็นฝ่าบาทและองค์รัชทายาทเอาชนะมาด้วยกันนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมองค์รัชทายาทถึงมีผู้ติดตามมากมาย ถึงแม้องค์รัชทายาทจะหายตัวไปหลายปี แต่ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงแต่เผยหลูเยียนใส่ใจครอบครัวของเขามากกว่า และเขาก็มีสติมากกว่า "ถ้าตามหาได้ คงได้พบมานานแล้ว"เมื่อองค์รัชทายาทออกจากเมืองหลวงมีอายุเพียงยี่สิบสามปี บัดนี้หากองค์รัชทายาทไม่ยอมปรากฏตัว แค่ใช้ภาพเหมือนในวัยหนุ่มเพื่อตามหาองค์รัชทายาทก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร"ท่านพ่อ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะกลับมา จวนกั๋วกงของพวกเราก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย"เผยหลูเยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึมและจริงจังว่า "ฝ่าบาทเข้าสู่ปีที่หกสิบแล้ว ท่านพ่อควรวางแผนล่วงหน้าขอรับ""เ