บทที่ 21

"เด็กใช้คนนั้นน่าสงสารมาก ไม่ว่าเขาจะขอร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เขาแค่ได้มองภาพเหมือนแวบหนึ่งเองก็ถูกขายไป"

จื่อหลิงพูดอย่างเป็นตุเป็นตะ ทำหน้าจริงจัง "ว่ากันว่าซื่อจื่อในตอนนั้นมีอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดปี หลังจากที่เด็กคนนั้นถูกขายไป ข่าวก็ยังไปถึงหูของกั๋วกง กั๋วกงดุยกใหญ้ หาว่าซื่อจื่อเสเพล ไม่เอาไหน จนเผาภาพวาดด้วย ทำให้ความคิดของซื่อจื่อต้องจบลงทันที"

เสิ่นซางหนิงถามว่า "แล้วไงต่อล่ะ"

"อะแฮ่ม ไม่มีใครในจวนจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ได้ยินว่าฐานะครอบครัวไม่ค่อยเท่าไร" จื่อหลิงลดเสียงลงเพราะกลัวว่าจะถูกได้ยินเข้า "ท่านกั๋วกงเลยเตือนซื่อจื่อว่าถ้าเขาคิดถึงหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง เขาจะให้ครอบครัวของนางเห็นดีแน่ๆ"

"ใช้อำนาจกดขี่!" จื่อหลิงส่ายหัว "แน่นอนว่าซื่อจื่อต้องยอมแพ้ และเรื่องนี้ก็จบลงอย่างนั้น"

เพราะมันไม่ใช่ข่าวที่ได้รับการยืนยัน ดังนั้นเสิ่นซางหนิงจึงเชื่อเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

หากเป็นเรื่องจริงก็แสดงว่าเผยหลูเยียนขาดความรัก มันสามารถสังเกตเห็นได้หลายๆ ที่

เสิ่นซางหนิงนั่งบนเก้าอี้โยกในลานบ้าน ขัดจังหวะความอยากรู้อยากเห็นของจื่อหลิง "ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ไปเรียกเขา