บทที่ 20

จากนั้น เสียงของเผยเช่อก็หายไปจากลานบ้าน

เมื่อซู่หยุนเข้าไปในห้อง นางเห็นเสิ่นเมี่ยวอี๋กำลังขว้างแก้วด้วยความโกรธ

"ซู่หยุน! เจ้าบอกข้าสิ ข้าผิดตรงไหน นางเวยเซิงมันต่ำช้ามันเป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!"

"เอาแต่บอกว่ารักข้า แล้วเขาก็มาชักสีหน้าใส่ข้าเพราะเรื่งองนี้หรือ เขาดูถูกข้าหรือเปล่า?"

มีเสียงพังเครื่องอยู่ในห้องตลอดเวลา และสาวใช้นอกห้องต่างก็ถอยกลับออกไปเมื่อได้ยินเสียงนี้

"ฮูหยินน้อย โปรดใจเย็นๆ" ซู่หยุนลังเลอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจพูด "ค่าเช่ารายปีสำหรับร้านอาหารทางเขตตะวันออกของเมืองคือหนึ่งหมื่นตำลึง และต้องเช่าขั้นต่ำคือสามปี"

การกระทำของการขว้างสิ่งของก็ค้างอยู่ในกลางอากาศ เสิ่นเมี่ยวอี๋รู้สึกตกใจ "สามหมื่นตำลึง"

กล้าเสนอราคาแพงเช่นนี้

ในสองวันที่ผ่านมาเพิ่งได้ขายร้านค้าหลายแห่งในทำเลไม่ดี รวมเงินสินเดิมก็มีเงินแค่หนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงเท่านั้น

ยังขาดอีกครึ่งหนึ่ง

ข่าวร้ายแบบนี้มันเท่ากับซ้ำเติมเสิ่นเมี่ยวอี๋ชัดๆ

แต่แล้วไงล่ะ

"ข้ายังมีร้านอื่นๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ ให้ขายไปครึ่งหนึ่ง หากไม่พอ ข้าก็ใช้สินเดิมและเครื่องประดับไปแลกเงิน"

เสิ่นเมี่ยวอี๋ตัดสินใจ