Share
บทที่ 19
Related chapters
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 20
จากนั้น เสียงของเผยเช่อก็หายไปจากลานบ้านเมื่อซู่หยุนเข้าไปในห้อง นางเห็นเสิ่นเมี่ยวอี๋กำลังขว้างแก้วด้วยความโกรธ"ซู่หยุน! เจ้าบอกข้าสิ ข้าผิดตรงไหน นางเวยเซิงมันต่ำช้ามันเป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!""เอาแต่บอกว่ารักข้า แล้วเขาก็มาชักสีหน้าใส่ข้าเพราะเรื่งองนี้หรือ เขาดูถูกข้าหรือเปล่า?"มีเสียงพังเครื่องอยู่ในห้องตลอดเวลา และสาวใช้นอกห้องต่างก็ถอยกลับออกไปเมื่อได้ยินเสียงนี้"ฮูหยินน้อย โปรดใจเย็นๆ" ซู่หยุนลังเลอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจพูด "ค่าเช่ารายปีสำหรับร้านอาหารทางเขตตะวันออกของเมืองคือหนึ่งหมื่นตำลึง และต้องเช่าขั้นต่ำคือสามปี"การกระทำของการขว้างสิ่งของก็ค้างอยู่ในกลางอากาศ เสิ่นเมี่ยวอี๋รู้สึกตกใจ "สามหมื่นตำลึง"กล้าเสนอราคาแพงเช่นนี้ในสองวันที่ผ่านมาเพิ่งได้ขายร้านค้าหลายแห่งในทำเลไม่ดี รวมเงินสินเดิมก็มีเงินแค่หนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงเท่านั้นยังขาดอีกครึ่งหนึ่งข่าวร้ายแบบนี้มันเท่ากับซ้ำเติมเสิ่นเมี่ยวอี๋ชัดๆแต่แล้วไงล่ะ"ข้ายังมีร้านอื่นๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ ให้ขายไปครึ่งหนึ่ง หากไม่พอ ข้าก็ใช้สินเดิมและเครื่องประดับไปแลกเงิน"เสิ่นเมี่ยวอี๋ตัดสินใจ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 21
"เด็กใช้คนนั้นน่าสงสารมาก ไม่ว่าเขาจะขอร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เขาแค่ได้มองภาพเหมือนแวบหนึ่งเองก็ถูกขายไป"จื่อหลิงพูดอย่างเป็นตุเป็นตะ ทำหน้าจริงจัง "ว่ากันว่าซื่อจื่อในตอนนั้นมีอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดปี หลังจากที่เด็กคนนั้นถูกขายไป ข่าวก็ยังไปถึงหูของกั๋วกง กั๋วกงดุยกใหญ้ หาว่าซื่อจื่อเสเพล ไม่เอาไหน จนเผาภาพวาดด้วย ทำให้ความคิดของซื่อจื่อต้องจบลงทันที"เสิ่นซางหนิงถามว่า "แล้วไงต่อล่ะ""อะแฮ่ม ไม่มีใครในจวนจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ได้ยินว่าฐานะครอบครัวไม่ค่อยเท่าไร" จื่อหลิงลดเสียงลงเพราะกลัวว่าจะถูกได้ยินเข้า "ท่านกั๋วกงเลยเตือนซื่อจื่อว่าถ้าเขาคิดถึงหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง เขาจะให้ครอบครัวของนางเห็นดีแน่ๆ""ใช้อำนาจกดขี่!" จื่อหลิงส่ายหัว "แน่นอนว่าซื่อจื่อต้องยอมแพ้ และเรื่องนี้ก็จบลงอย่างนั้น"เพราะมันไม่ใช่ข่าวที่ได้รับการยืนยัน ดังนั้นเสิ่นซางหนิงจึงเชื่อเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นหากเป็นเรื่องจริงก็แสดงว่าเผยหลูเยียนขาดความรัก มันสามารถสังเกตเห็นได้หลายๆ ที่เสิ่นซางหนิงนั่งบนเก้าอี้โยกในลานบ้าน ขัดจังหวะความอยากรู้อยากเห็นของจื่อหลิง "ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ไปเรียกเขา
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 22
ค่ำคืนเริ่มมืดลงเรื่อยๆ และมีลมเย็นพัดผ่านเสิ่นซางหนิงรออยู่บนเก้าอี้โยกเป็นเวลานาน และในที่สุดก็เห็นเผยหลูเยียนปรากฏตัวรูปร่างของชายคนหนึ่งดูเรียวมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออยู่ใต้โคมไฟ และคิ้วของเขาเหมือนหยกสีขาวใต้แสงจันทร์ สง่างามและสดใสจื่อซูเดินอย่างรวดเร็วไปที่ด้านข้างเสิ่นซางหนิง และกระซิบว่า "คำพูดของท่าน ข้าน้อยยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย แต่ซื่อจื่อก็ตกลงมาทานอาหารเย็นแล้ว"เขาไม่ได้บอกว่าอยากนอนอยู่ในห้องหนังสือหรือ ทำไมเขาถึงยอมมาง่ายๆก่อนที่เสิ่นซางหนิงจะลุกขึ้น เผยหลูเยียนก็เดินไปข้างๆ นางแล้ว ไหล่กว้างของเขาบังแสงที่ส่องมาบนใบหน้าของนาง"ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะพักที่เรือนหอในวันที่หนึ่ง สิบห้า และยี่สิบของทุกเดือน"เขาดูประหม่า และหลังจากพูดจบ เขาก็ถามด้วยความไม่แน่ใจ "ถ้าเจ้าไม่อยาก"คำว่า "ก็ไม่เป็นไร" ยังไม่ได้พูดออกไปเสิ่นซางหนิงรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้โยกแล้วพูดว่า "ข้าเห็นด้วย"นางเห็นด้วยเสมอแม้ว่านางจะรู้สึกว่าสามครั้งต่อเดือนนั้นน้อยเกินไป แต่ในเมื่อเขายอมอ่อนข้อให้ นางก็ไม่อาจจะขออะไรมากกว่านั้นเสิ่นซางหนิงชี้ไปที่ท้องฟ้าและเตือนเขา——"วันนี้วันที่สิบห้านะ"เส
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 23
อวี้เฟยคิดว่าเขาลืมไปแล้ว "ตอนที่ท่านยังเป็นเด็ก ท่านกินเม็ดบัวสิบเม็ดและตกอยู่ในอาการสลบเป็นเวลาสองวัน... ครัวเล็กมีแต่คนใหม่ บางทีพวกเขาอาจจำข้อห้ามของซื่อจื่อไม่ได้ ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเจ้าค่ะ"หลังจากพูดอย่างนั้น อวี้เฟยยังคงรู้สึกหดหู่ "พวกเขาไม่รู้ข้อห้ามของซื่อจื่อ และตัวซื่อจื่อเองก็ไม่รู้เช่นกัน"ในฐานะลูกสาวของแม่นม สถานะของอวี้เฟยในจวนนั้นอยู่เหนือกว่าสาวใช้ธรรมดา บางครั้งก็ตัดเตือนได้บ้างเพราะหากเผยหลูเยียนดินมันเข้าไป แล้วเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็ อย่าว่าแต่ครัวเล็ก แม้แต่คนทั้งเรือนต้องโดนแน่ๆหลังจากที่อวี้เฟยจากไป ในห้องก็ตออยู่ความเงียบงันอีกครั้งเสิ่นซางหนิงไม่รู้จริงๆ นางแค่เลือกน้ำหวานเพื่อวางยาในตอนนี้ นางรู้สึกดีใจที่หนิงโหวคว่ำน้ำหวานนั้นไม่อย่างนั้น ถ้าดื่มมันเข้าไปหนึ่งชาม ทั้งแพ้และตัวร้อน เมื่อหมอมาก็ไม่รู้ว่าจะรักษาอาการไหนดีเมื่อถึงเวลานั้น เรื่องการวางยาจะปกปิดไม่ได้อีก...แค่คิดเกี่ยวกับมันก็รู้สึกหวาดกลัว เสิ่นซางหนิงเป็นเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด และนางก็เงียบลงมากเผยหลูเยียนคิดว่านางกำลังโทษตัวเองอยู่ เลยไอเบาๆ "บางทีพอโตขึ้นแล้วอาจจ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 24
นับเวลาดูแล้ว นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่มันมีอารมณ์เป็นเรื่องปกติที่เผยหลูเยียนจะไม่รู้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเลี้ยงแมวเสิ่นซางหนิงยังคงคิดอยู่ว่าจะอธิบายอย่างอ้อมๆ ได้ยังไง ก็เห็นเขาลุกจากเตียง และก็พูดอย่างจริงจังว่า"เจ้าไปนอนก่อน ข้าจะไปหาสัตวแพทย์ให้มัน"สัตวแพทย์งั้นหรือจะไปตามหาสัตวแพทย์ประเภทอะไร หากถูกพบว่าได้กินยาเข้าไป วั้นก็เรื่องแตกเลย...เสิ่นซางหนิงวิตกกังวลและโพล่งออกมาว่า "นี่มันฤดูใบไม้ผลินี่น่ะ แม้แต่สัตวแพทย์ก็คงช่วยอะไรไม่ได้นะ"เสิ่นซางหนิงไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้ แต่รู้เพียงว่าเขาเงียบไปชั่วขณะแล้วจึงนอนลงเงียบๆเสียงแมวร้องอยู่ข้างนอกตลอดเวลา ทำให้นางรู้สึกร้อนใจมากนางหมดอารมณ์ที่จะยั่วยวนเผยหลูเยียน และซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเพื่อกันเสียงจากโลกภายนอกลมยามค่ำคืนไม่สามารถพัดผ่านกระดาษหน้าต่างได้ และเสียงร้องของแมวก็ไม่รู้ว่าหยุดลงตอนไหนผู้นอนหลับถูกปกคลุมไปด้วยผ้าห่มจนเหงื่อออก และนางก็เตะผ้าห่มออกเสิ่นซางหนิงนอนหลับสนิท ในความฝันนางตกลงไปในทะเล และพึมพำอย่างสะลึมสะลือว่า "หนาว..."นางคลำด้วยมือ โดยอาศัยสัญชาตญาณในการทำให้ร่างกายอบอุ่น จา
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 25
"อะไร ทำไมแมวตัวนี้ถึงสนิทกับท่านเร็วขนาดนี้" จื่อหลิงอุทานหนิงโหวเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่หยิ่งผยองของมันจ้องมองไปที่จื่อหลิง จากนั้นมองไปที่เสิ่นซางหนิง "เหมียว~"ทันใดนั้น มันก็ก้มศีรษะลงและเอาหัวไปถูที่คางของนางเสิ่นซางหนิงดีใจมากกับมัน นางนั่งบนเก้าอี้ วางหนิงโหวไว้บนตักอย่างมีความสุข และลูบขนของมันเบาๆ "ลูกที่รักของข้า"ขณะที่จื่อหลิงกำลังจะออกไปเทน้ำนั้น จู่ๆ นางก็พูดขอโทษว่า "สามีตัวน้อยของเจ้ายังไม่เกิด คราวนี้เกรงว่าจะไม่สามารถช่วยเจ้าจับคู่ชีวิตให้นะ""ถึงยังไงเจ้าก็ไม่มีความทรงจำ เดี๋ยวจื่อซูจะพาใครกลับมาให้ สำหรับเจ้าแล้วก็คงไม่ได้ต่างกันสินะ"การจับคู่แบบขอไปที แมวนี่ก็น่าสงสารจริงๆทันใดนั้น มันก็นอนบนตักของเสิ่นซางหนิงโดยไม่เคลื่อนไหว ดวงตาอันสูงส่งของมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังจื่อหลิงเทน้ำเสร็จ และเดินเข้าไปในห้องอย่างลึกลับ "อะแฮ่ม เช้านี้ข้าน้อยได้ยินข่าวซุบซิบอีกเรื่องหนึ่ง"เสิ่นซางหนิงและหนิงโหวเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน"ตั้งแต่งานแต่งงานมา เจ้านายทั้งสองจากเรือนฝูฮวาก็สนิทสนมมาโดยตลอด ทุกคนก็รู้กันดี"ดวงตาของจื่อหลิงฉายแววการซุบซิบ "แต่เมื่อคืนนี้ คุณชายรองไม่
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 26
เสิ่นซางหนิงคิดกับตัวเอง "มันง่ายมาก มีสำนักนายหน้าที่ถูกต้องตามกฏหมายสามแห่งในเมืองหลวง สำนักนายหน้าหลงเหลียงให้บริการกับพวกตระกูลชั้นสูงโดยเฉพาะ เจ้าพกเงินออกไปสืบดู""ทำไมท่านไม่ไปถามซื่อจื่อโดยตรงเล่า" จื่อหลิงไม่เข้าใจ สืบสวนแบบนี้มันทั้งเสียแรงและเสียเวลามาก"เด็กรับใช้แค่มองภาพเหมือนแวบเดียวเองก็ถูกขายออกไปเลย" เสิ่นซางหนิงยิ่งรู้สึกว่าเผยหลูเยียนต้องรักสุดใจ "เขาจะยอมบอกข้าได้อย่างไร"จื่อหลิงคิดดูอีกที มันก็จริงด้วย "ก็จริง งั้นข้าน้อยจะไปตอนนี้เจ้าค่ะ"จื่อหลิงหันไปเตรียมจากไป แต่กลับเห็นกล่องยาในห้องไม่ได้ปิดลง นางจึงแวะเข้าไปปิดให้สนิท"เมี้ยว~"เสิ่นซางหนิงรู้สึกถึงความปั่นป่วนของหนิงโหว และกรงเล็บของมันก็เกาเสื้อผ้าของนางและดึงเส้นไหมออกมาด้วยนางไม่ได้ตำหนิมัน เมื่อรู้ว่ามันกำลังมีอารมณ์อีกแล้วแต่จื่อซูและอวี้เฟยยังไม่ได้นำแมวตัวผู้กลับมานางปลอบหนิงโหวอย่างอ่อนโยน "อดทนหน่อยนะ"ในเวลานี้ จื่อหลิงก็ถามอย่างสับสนว่า"หนึ่ง สอง... ฮูหยินน้อย เมื่อวานท่านใช้ยาไปสองขวดหรือ"เสิ่นซางหนิงมองนางอย่างแปลกๆ "แน่นอนว่าแค่หนึ่งขวดสิ ไม่เช่นนั้นหนิงโหวของเราจะทนทุกข์ทรม
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 27
หญิงสาวราวกับดอกไม้บอบบางที่ปลูกในเรือนกระจก ทุกการเคลื่อนไหวและรอยยิ้มของนางเผยให้เห็นถึงความไร้เดียงสาและความอ่อนหวานหน้าตานี้ เสิ่นซางหนิงคุ้นเคยดี"คุณหนูงั้นหรือ" อวี้เฟยพูดด้วยความประหลาดใจหญิงสาวที่กำลังยื่นกล่องอาหาให้เผยหลูเยียนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น ก็คืออวี๋เหมียนเหมียน ลูกพี่ลูกน้องของเผยหลูเยียน ซึ่งเป็นคุณหนูแห่งจวนผิงหยางโหวนางชอบใจเผยหลูเยียนมานานแล้ว แม้ว่านางจะไม่ถึงขั้นที่รักจนยอมเสียสละเป็นอนุ แต่นางยังรู้สึกไม่ยอม เลยทำให้นางมักไปก่อปั่นปัญหาที่จวนหนิงกั๋วกงในชาติที่แล้ว มักจะหาทางยุยงให้นางอวี๋ "สอนบทเรียน" ให้กับเสิ่นเมี่ยวอี๋มาโดยตลอด"ฮูหยินน้อย จะให้ข้าน้อยไปขอยากับซื่อจื่อหรือไม่เจ้าคะ" อวี้เฟยถามอย่างระมัดระวัง "คุณหนูอวี๋ไม่มีอะไรกับท่านซื่อจื่อนะเจ้าค่ะ"เสิ่นซางหนิงยิ้ม แน่นอนว่านางรู้ว่าพวกเขาไม่มีอะไรกันแม้แต่นางกับเผยหลูเยียน ก็บอกได้ว่าไม่มีอะไรกันเช่นกันเสิ่นซางหนิงยังไม่ละสายตา เมื่อเห็นเผยหลูเยียนรับกล่องอาหารจากมือของอวี๋เหมียนเหมียนหลังจากนั้น อวี๋เหมียนเหมียนไม่มีทีท่าจะจากไป และดูเหมือนจะต้องการขึ้นรถม้าและจากไปพร้อมกับเผยหลูเยี
Latest chapter
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 40
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 39
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 38
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 37
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 36
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 35
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 34
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 33
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 32
