แชร์
บทที่ 27
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 28
ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี๋เหมียนเหมียนก็หายวับไป ราวกับว่าถูกตบหน้าแย่างไรอย่างนั้น และเขาก็พูดอย่างอึ้งๆ ว่า "ท่านพี่ ท่าน ... ""เอาจดหมายให้ข้า เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนท่านอาของเจ้าที่เรือนหรงเหอเถอะ" เผยหลูเยียนสรุปอย่างใจเย็นทัศนคติที่ไม่อาจให้ปฏิเสธนั้นทำให้อวี๋เหมียนเหมียนระงับความไม่พอใจเอาไว้ นางยื่นจดหมายให้เผยหลูเยียน จากนั้นก็หันหลังไปยังเรือนหรงเหอเผยหลูเยียนคลายคิ้วลงก่อนจะมองไปที่เสิ่นซางหนิง และพูดด้วยเสียงนุ่มนวลกว่า "เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ"เสิ่นซางหนิงรู้สึกเหนื่อยหลังจากการเดินทาง นางพยักหน้าและถามหยั่งเชิงว่า "คืนนี้...ท่านยังมาไหม?"เผยหลูเยียนกำลังคิดแต่เรื่องสำคัญอยู่ ดังนั้นเขาจึงคิดจะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของนาง เขาจึงไม่ได้พูดตรงๆ "ค่อยว่ากันอีกที"เสิ่นซางหนิงไม่ได้รู้สึกผิดหวังมากนัก เพราะเมื่อวานนี้เขาได้พูดไปแล้วว่าเขาจะมาหาสามวันต่อเดือนแน่นอนถ้าบีบบังคับเกินไป อาจจะทำให้เขาไม่พอใจก็ได้เสิ่นซางหนิงมองไปยังแผ่นหลังที่เดินจากไปของเผยหลูเยียน นางพอจะคาดเดาเนื้อหาในซองจดหมายอย่างคร่าวๆไม่ว่าชาติ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 29
เผยหลูเยียนนั่งตัวตรงบนฟูก เผากระดาษจดหมายให้หมด และใบหน้ายังคงนิ่งๆ"ท่านพ่อ ผ่านไปตั้งยี่สิบปีแล้ว ท่านไม่เคยคิดเลยหรือว่าอาจจะเกิดเรื่องกับองค์รัชทายาทแล้ว""ไร้สาระ!" หนิงกั๋วกงขมวดคิ้ว "ฝ่าบาทมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เขาเป็นอะไรได้อย่างไร?"บอกว่ามีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เผยหลูเยียนก็แค่เคยได้ยินมาเท่านั้น เขายังไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทมาก่อนด้วยซ้ำได้ลือกันว่า อาณาจักรแห่งนี้เป็นฝ่าบาทและองค์รัชทายาทเอาชนะมาด้วยกันนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมองค์รัชทายาทถึงมีผู้ติดตามมากมาย ถึงแม้องค์รัชทายาทจะหายตัวไปหลายปี แต่ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงแต่เผยหลูเยียนใส่ใจครอบครัวของเขามากกว่า และเขาก็มีสติมากกว่า "ถ้าตามหาได้ คงได้พบมานานแล้ว"เมื่อองค์รัชทายาทออกจากเมืองหลวงมีอายุเพียงยี่สิบสามปี บัดนี้หากองค์รัชทายาทไม่ยอมปรากฏตัว แค่ใช้ภาพเหมือนในวัยหนุ่มเพื่อตามหาองค์รัชทายาทก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร"ท่านพ่อ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะกลับมา จวนกั๋วกงของพวกเราก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย"เผยหลูเยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึมและจริงจังว่า "ฝ่าบาทเข้าสู่ปีที่หกสิบแล้ว ท่านพ่อควรวางแผนล่วงหน้าขอรับ""เ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 30
นกร้องเจื้อยแจ้วอยู่เหนือเรือนหรงเหอนางอวี๋ที่มักจะเข้มงวดกับเวลานั้น วันนี้กลับนอนหลับเกินเวลาไปหนึ่งชั่วยาม หากไม่ใช่เพราะหลานมาเยี่ยม นางอาจจะยังไม่ตื่นใต้การดูแลจากสาวใช้ นางก็รีบลุกขึ้นอวี๋เหมียนเหมียนที่อยู่ข้างๆ นั้นเป็นเหมือนนกขมิ้นที่โผล่ออกมาจากหุบเขา เล่าถึงสถานการณ์ปัจจุบัน"ท่านอา ขนมที่ข้าทำกับมือ อันหนึ่งให้ท่านพี่แล้ว ชุดหนึ่งให้ท่านพี่แล้ว ชุดนี้ให้ท่าน"นางอวี๋ก็ไม่ได้รังเกียจที่หลานสาวเสียงดังโวยวาย "หายากเลยที่เจ้ามีใจเช่นนี้"อวี๋เหมียนเหมียนฝืนยิ้มออกมา "ข้าเป็นหลานสาวทางสายเลือดของท่าน แน่นอนว่าข้าจะเอาใจใส่กับท่านดีกว่าพี่สะใภ้ทั้งสองนะ"นางอวี๋ไม่ตอบอวี๋เหมียนเหมียนไม่เข้าใจความคิดของนางอวี๋ แล้วพูดว่า "จริงๆ แล้ว เมื่อเช้านี้ข้าไปรับท่านพี่ที่ประตูวัง และพี่สะใภ้ก็อยู่ที่นั่นด้วย พี่สะใภ้มีเวลาว่างเช่นนั้นก็ไม่มาคารวะท่านด้วยหรือ"นางอวี๋จ้องมองสาวใช้กกำลังจัดทรงผมให้ตนเอง และไม่มีสีหน้าไม่พอใจแต่อย่างใด "มาคารวะทุกวันทำไม นางไม่ได้แต่งงานกับข้าสักหน่อย"กฎเกณฑ์ครอบครัวในจวนกั๋วกงนั้นเข้มงวดมาก และนางอวี๋ก็ทรงพลัง หากมีใครทำผิด ต้องโดนลงโทษหนักแน
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 31
ที่นางอวี๋ถามเช่นนี้ คือต้องการให้อวี๋เหมียนเหมียนไปด้วยเพราะยังไงแล้วอวี๋เหมียนเหมียนก็เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงของท่านหญิงจาวเซวี่ย คุ้นเคยกับผู้หญิงร่ำรวยสูงส่งในเมืองมากกว่าอวี๋เหมียนเหมียนกลับหน้าซีดเผือด และปฏิเสธทันที——"ข้าไม่ไป! "เหมือนกับนางนึกถึงเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นมาอย่างนั้น เสียงของนางฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีนางอวี๋ตกตะลึง จากนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่ไปก็ไม่ไป โมโหทำไมกัน? ""ท่านอา ข้า…" อวี๋เหมียนเหมียนมีสีหน้าไม่พอใจ หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน สุดท้ายก็กลืนคำพูดกลับลงไปอีก "ยังไงก็ไม่ไป"คนปกติ ใครจะไปร่วมงานเลี้ยงของท่านหญิงจาวเซวี่ยกัน?*นอกหน้าต่าง นกบนหนีออกไป ไม่นานเมฆดำก็ลอยต่ำลงมาหยาดฝนตกปรอยๆ ราวกับเส้นไหม เสื้อผ้ารู้สึกเปียกเล็กน้อยจื่อหลิงเดินไปตามตรอกซอกซอย นางมีประสิทธิภาพมาก และวิ่งเข้าไปในร้านนายหน้าในเวลาเดียวกัน ช่างทำกุญแจของเรือนชิงอวี๋นยังคงศึกษากลไกของกุญแจภายใต้ชายคาเดียวกัน เสิ่นซางหนิงนอนอยู่บนเก้าอี้ มองท้องฟ้าที่พูดว่าเปลี่ยนไปก็เปลี่ยนไปทันที และฟังเสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหยาดฝนเย็นๆ กระเด็นลงมาบนใบหน้าของนางเป็นครั้งคราว ก็รู้สึ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 32
เสิ่นซางหนิงหันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าชายกระโปรงของจื่อหลิงเปียกแล้วจื่อหลิงไม่เพียงไม่สนใจ แต่กลับมีสีหน้าตื่นเต้น——"บ่าวผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอาคัง ตอนนั้นถูกพ่อค้าชาที่มาเมืองหลวงซื้อไป คือพ่อค้าชาหลงซี"เมื่อได้ยิน แววตาสดใสของเสิ่นซางหนิงก็มืดมนทันทีคนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ถ้าต้องการสืบ ก็น่าจะค่อนข้างลำบากเห็นได้ชัดว่าจื่อซูก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน นางพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "ฮูหยินน้อย เราไม่คนที่สามารถใช้ได้"หลงซีต้องข้ามน้ำข้ามภูเขา แน่นอนว่าไม่สามารถส่งสาวใช้ไปที่นั่นได้แต่ตอนนี้เสิ่นซางหนิงยังไม่มีบ่าวผู้ชายที่สามารถใช้งานได้ แต่สัญญาซื้อขายตัวของบ่าวผู้ชายในจวนป๋อก็ต้องอยู่ในมือของนางหลิ่วทั้งหมดบ่าวผู้ชายของตระกูลกง...หากนางให้บ่าวรับใช้ของจวนกงไปสืบ จะต้องปกปิดเผยหลูเยียนไม่ได้แน่นอนแล้วมันจะต่างอะไรกับการถามเผยหลูเยียนตรงๆแม้จะเป็นแบบนั้น เสิ่นซางหนิงก็ยังไม่ยอมแพ้ นางยังคงอยากจะรู้เรื่องราวของแม่นางกวงคนนี้"มีร้านค้าร้านหนึ่งในชื่อของข้าเหมือนจะเช่าให้กับพ่อค้าหลงซีใช่ไหม? " จู่ๆ เสิ่นซางหนิงก็ถามขึ้น——"จื่อซู เอาตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงไปเจรจากับพ่อค
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 33
เฉินซูตอบรับขึ้นว่า "ซื่อจื่อ ร่มขอรับ! "ออกจากเชิงชายที่กำบังแล้ว หยาดฝนก็ตกลงมาบนร่างของเผยหลูเยียน โชคดีที่เขาเดินเร็วเสิ่นซางหนิงเห็นเขาเดินฝ่าฝนมา และสองก้าวก็มาถึงนางทำอะไร? นางไม่เข้าใจนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเปียกฝนต่อหน้านางแล้ว ทั้งที่เป็นคนที่รักความสะอาดมาก และใช่ว่าจะไม่มีร่ม แต่เขากลับไม่ยอมรอให้บ่าวรับใช้ถือร่มให้เปียกฝนหลายครั้งเข้า มิน่าร่างกายถึงอ่อนแอลงง่ายเสิ่นซางหนิงรู้สึกว่านางทุ่มเทแรงใจหนักมาก นางชูร่มให้สูงขึ้นทันที และอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า ："ทำไมไม่เอาร่มมา? "ขณะที่นางถือร่ม ผู้ชายก็ก้มตัวลงเล็กน้อย เข้ามาในร่มเผยหลูเยียนเอาร่มมาจากมือของนาง การเคลื่อนไหวของเขาเป็นธรรมชาติราวกับเขาต้องการรับร่มมาอย่างนั้น แม้นางจะไม่ถือร่มให้เขาก็ตาม"เจ้า...แย่งร่มของข้าหรือ? " เสิ่นซางหนิงเงยหน้าขึ้น มองเขาเขาพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า : "คำพูดที่ฮูหยินพูดเมื่อวานยังจำได้อยู่หรือเปล่า? "เสิ่นซางหนิงยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้น "ประโยคไหน? "เผยหลูเยียนครุ่นคิดและพูดขึ้นว่า "เจ้าพูดว่าจะสร้างความรัก"ขณะที่เขาพูด เขาก็สังเกตเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของหญิงสาวทั้งห
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 34
เฉินซูรู้สึกว่านางตลกเล็กน้อย ทุกคำนำหน้าของนางก็ต่างเป็น "ฮูหยินน้อยบอกว่า"ใบหน้าที่เดิมทีกังวลเล็กน้อยของเขาจู่ๆ ก็มีรอยยิ้ม "เจ้าเองไม่มีอะไรพูดหรือ? ""มีสิ " จื่อหลิงรอยยิ้มหายไป หยิบถังหูหลูออกมาจากห่อผ้าไม้หนึ่ง แล้วยื่นให้เขา "ให้เจ้าไม้หนึ่ง "……กลิ่นหอมอ่อนๆ แผ่ซ่านไปทั่วทั้งรถม้าท่าทีของเผยหลูเยียนในวันนี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ เสิ่นซางหนิงจ้องเขาแวบหนึ่ง ข้อมือก็ถูกเขาปล่อยออกมานางดึงมือกลับมา และนวดข้อมือด้วยความไม่พอใจ ฟังเขาพึมพำขึ้น——"สามีภรรยาคือคนคนเดียวกัน ถ้าเจ้าเจอกับเรื่องอะไร ก็สามารถบอกกับข้าได้ ไม่จำเป็นต้องปิดบังไว้ "แววตาของเขาจริงจัง น้ำเสียงก็เช่นกันเมื่อครู่เสิ่นซางหนิงยังรู้สึกโกรธ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด สีหน้าของนางก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย ในแววตาของนางปรากฏความกังวลขึ้นนางต้องการไปที่คุกกรมราชทัณฑ์เพื่อประกันตัวคน ถ้าได้รับการช่วยเหลือจากเผยหลูเยียน ก็จะต้องราบรื่นมากขึ้นเพียงแต่…นางพิจารณาข้อดีข้อเสียอย่างรอบคอบและในเวลานี้ เผยหลูเยียนก็กำลังสังเกตสีหน้าของนางเช่นกัน เมื่อเห็นนางมีสีหน้าลังเล เขาก็คิดว่านางเจอกับเรื่องใหญ่จริงๆ ก็
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 35
น้ำเสียงสงบราวกับเป็นเรื่องปกติจากนั้น เสิ่นซางหนิงก็เห็นเขาลืมตาขึ้น มองมาที่นางด้วยสายตาเร่าร้อนดวงตาที่ไม่แยแสของเผยหลูเยียนดูเหมือนกำลังมีความแหลมคมซ่อนอยู่ และกลับเก็บซ่อนมันไว้ในดวงตา "เจ้าก็ควรจะบอกชื่ออายุของเขากับข้า ข้าได้ช่วยประกันตัวออกมาได้ง่ายหน่อย""อวิ๋นจ้าว เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับข้า" เสิ่นซางหนิงพูดขึ้นเมื่อได้ยินเผยหลูเยียนก็หรี่ตาลง ดูเหมือนจะประหลาดใจเล็กน้อย"ซื่อจื่อ กรมราชทัณฑ์ถึงแล้วขอรับ" เฉินซูตะโกนขึ้นจากด้านนอกเผยหลูเยียนตอบขึ้นคำหนึ่ง เมื่อเห็นเสิ่นซางหนิงกำลังจะลุกขึ้น เขาจึงพูดขึ้นอย่างไม่ลังเลว่า "เจ้ารอข้าอยู่ในรถม้า ข้าไปไม่นาน"เสิ่นซางหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็นั่งลงอีกครั้ง หยิบตั๋วเงินในกระเป๋าเงินออกมา "ท่านเอานี่ไป""ไม่จำเป็น" เขาเดินเข้าไปในกรมราชทัณฑ์ทันทีเสิ่นซางหนิงก้มหน้ามองเงินสามหมื่นตำลึงในมือ ชั่วขณะหนึ่งก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกประมาณหนึ่งในสี่ของหนึ่งชั่วยาม เผยหลูเยียนก็ออกมาจากศาลาว่าการของกรมราชทัณฑ์เมื่อออกมา ก็มีเจ้าหน้าที่ของกรมราชทัณฑ์ในชุดสีเขียวออกมาส่งด้วยรอยยิ้ม"เป็นยังไงบ้าง? " เสิ่นซางหนิงโผล่หน้าออ
บทล่าสุด
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 40
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 39
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 38
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 37
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 36
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 35
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 34
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 33
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 32
