แชร์
บทที่ 24
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 25
"อะไร ทำไมแมวตัวนี้ถึงสนิทกับท่านเร็วขนาดนี้" จื่อหลิงอุทานหนิงโหวเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่หยิ่งผยองของมันจ้องมองไปที่จื่อหลิง จากนั้นมองไปที่เสิ่นซางหนิง "เหมียว~"ทันใดนั้น มันก็ก้มศีรษะลงและเอาหัวไปถูที่คางของนางเสิ่นซางหนิงดีใจมากกับมัน นางนั่งบนเก้าอี้ วางหนิงโหวไว้บนตักอย่างมีความสุข และลูบขนของมันเบาๆ "ลูกที่รักของข้า"ขณะที่จื่อหลิงกำลังจะออกไปเทน้ำนั้น จู่ๆ นางก็พูดขอโทษว่า "สามีตัวน้อยของเจ้ายังไม่เกิด คราวนี้เกรงว่าจะไม่สามารถช่วยเจ้าจับคู่ชีวิตให้นะ""ถึงยังไงเจ้าก็ไม่มีความทรงจำ เดี๋ยวจื่อซูจะพาใครกลับมาให้ สำหรับเจ้าแล้วก็คงไม่ได้ต่างกันสินะ"การจับคู่แบบขอไปที แมวนี่ก็น่าสงสารจริงๆทันใดนั้น มันก็นอนบนตักของเสิ่นซางหนิงโดยไม่เคลื่อนไหว ดวงตาอันสูงส่งของมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังจื่อหลิงเทน้ำเสร็จ และเดินเข้าไปในห้องอย่างลึกลับ "อะแฮ่ม เช้านี้ข้าน้อยได้ยินข่าวซุบซิบอีกเรื่องหนึ่ง"เสิ่นซางหนิงและหนิงโหวเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน"ตั้งแต่งานแต่งงานมา เจ้านายทั้งสองจากเรือนฝูฮวาก็สนิทสนมมาโดยตลอด ทุกคนก็รู้กันดี"ดวงตาของจื่อหลิงฉายแววการซุบซิบ "แต่เมื่อคืนนี้ คุณชายรองไม่
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 26
เสิ่นซางหนิงคิดกับตัวเอง "มันง่ายมาก มีสำนักนายหน้าที่ถูกต้องตามกฏหมายสามแห่งในเมืองหลวง สำนักนายหน้าหลงเหลียงให้บริการกับพวกตระกูลชั้นสูงโดยเฉพาะ เจ้าพกเงินออกไปสืบดู""ทำไมท่านไม่ไปถามซื่อจื่อโดยตรงเล่า" จื่อหลิงไม่เข้าใจ สืบสวนแบบนี้มันทั้งเสียแรงและเสียเวลามาก"เด็กรับใช้แค่มองภาพเหมือนแวบเดียวเองก็ถูกขายออกไปเลย" เสิ่นซางหนิงยิ่งรู้สึกว่าเผยหลูเยียนต้องรักสุดใจ "เขาจะยอมบอกข้าได้อย่างไร"จื่อหลิงคิดดูอีกที มันก็จริงด้วย "ก็จริง งั้นข้าน้อยจะไปตอนนี้เจ้าค่ะ"จื่อหลิงหันไปเตรียมจากไป แต่กลับเห็นกล่องยาในห้องไม่ได้ปิดลง นางจึงแวะเข้าไปปิดให้สนิท"เมี้ยว~"เสิ่นซางหนิงรู้สึกถึงความปั่นป่วนของหนิงโหว และกรงเล็บของมันก็เกาเสื้อผ้าของนางและดึงเส้นไหมออกมาด้วยนางไม่ได้ตำหนิมัน เมื่อรู้ว่ามันกำลังมีอารมณ์อีกแล้วแต่จื่อซูและอวี้เฟยยังไม่ได้นำแมวตัวผู้กลับมานางปลอบหนิงโหวอย่างอ่อนโยน "อดทนหน่อยนะ"ในเวลานี้ จื่อหลิงก็ถามอย่างสับสนว่า"หนึ่ง สอง... ฮูหยินน้อย เมื่อวานท่านใช้ยาไปสองขวดหรือ"เสิ่นซางหนิงมองนางอย่างแปลกๆ "แน่นอนว่าแค่หนึ่งขวดสิ ไม่เช่นนั้นหนิงโหวของเราจะทนทุกข์ทรม
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 27
หญิงสาวราวกับดอกไม้บอบบางที่ปลูกในเรือนกระจก ทุกการเคลื่อนไหวและรอยยิ้มของนางเผยให้เห็นถึงความไร้เดียงสาและความอ่อนหวานหน้าตานี้ เสิ่นซางหนิงคุ้นเคยดี"คุณหนูงั้นหรือ" อวี้เฟยพูดด้วยความประหลาดใจหญิงสาวที่กำลังยื่นกล่องอาหาให้เผยหลูเยียนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น ก็คืออวี๋เหมียนเหมียน ลูกพี่ลูกน้องของเผยหลูเยียน ซึ่งเป็นคุณหนูแห่งจวนผิงหยางโหวนางชอบใจเผยหลูเยียนมานานแล้ว แม้ว่านางจะไม่ถึงขั้นที่รักจนยอมเสียสละเป็นอนุ แต่นางยังรู้สึกไม่ยอม เลยทำให้นางมักไปก่อปั่นปัญหาที่จวนหนิงกั๋วกงในชาติที่แล้ว มักจะหาทางยุยงให้นางอวี๋ "สอนบทเรียน" ให้กับเสิ่นเมี่ยวอี๋มาโดยตลอด"ฮูหยินน้อย จะให้ข้าน้อยไปขอยากับซื่อจื่อหรือไม่เจ้าคะ" อวี้เฟยถามอย่างระมัดระวัง "คุณหนูอวี๋ไม่มีอะไรกับท่านซื่อจื่อนะเจ้าค่ะ"เสิ่นซางหนิงยิ้ม แน่นอนว่านางรู้ว่าพวกเขาไม่มีอะไรกันแม้แต่นางกับเผยหลูเยียน ก็บอกได้ว่าไม่มีอะไรกันเช่นกันเสิ่นซางหนิงยังไม่ละสายตา เมื่อเห็นเผยหลูเยียนรับกล่องอาหารจากมือของอวี๋เหมียนเหมียนหลังจากนั้น อวี๋เหมียนเหมียนไม่มีทีท่าจะจากไป และดูเหมือนจะต้องการขึ้นรถม้าและจากไปพร้อมกับเผยหลูเยี
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 28
ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของอวี๋เหมียนเหมียนก็หายวับไป ราวกับว่าถูกตบหน้าแย่างไรอย่างนั้น และเขาก็พูดอย่างอึ้งๆ ว่า "ท่านพี่ ท่าน ... ""เอาจดหมายให้ข้า เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนท่านอาของเจ้าที่เรือนหรงเหอเถอะ" เผยหลูเยียนสรุปอย่างใจเย็นทัศนคติที่ไม่อาจให้ปฏิเสธนั้นทำให้อวี๋เหมียนเหมียนระงับความไม่พอใจเอาไว้ นางยื่นจดหมายให้เผยหลูเยียน จากนั้นก็หันหลังไปยังเรือนหรงเหอเผยหลูเยียนคลายคิ้วลงก่อนจะมองไปที่เสิ่นซางหนิง และพูดด้วยเสียงนุ่มนวลกว่า "เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ"เสิ่นซางหนิงรู้สึกเหนื่อยหลังจากการเดินทาง นางพยักหน้าและถามหยั่งเชิงว่า "คืนนี้...ท่านยังมาไหม?"เผยหลูเยียนกำลังคิดแต่เรื่องสำคัญอยู่ ดังนั้นเขาจึงคิดจะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของนาง เขาจึงไม่ได้พูดตรงๆ "ค่อยว่ากันอีกที"เสิ่นซางหนิงไม่ได้รู้สึกผิดหวังมากนัก เพราะเมื่อวานนี้เขาได้พูดไปแล้วว่าเขาจะมาหาสามวันต่อเดือนแน่นอนถ้าบีบบังคับเกินไป อาจจะทำให้เขาไม่พอใจก็ได้เสิ่นซางหนิงมองไปยังแผ่นหลังที่เดินจากไปของเผยหลูเยียน นางพอจะคาดเดาเนื้อหาในซองจดหมายอย่างคร่าวๆไม่ว่าชาติ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 29
เผยหลูเยียนนั่งตัวตรงบนฟูก เผากระดาษจดหมายให้หมด และใบหน้ายังคงนิ่งๆ"ท่านพ่อ ผ่านไปตั้งยี่สิบปีแล้ว ท่านไม่เคยคิดเลยหรือว่าอาจจะเกิดเรื่องกับองค์รัชทายาทแล้ว""ไร้สาระ!" หนิงกั๋วกงขมวดคิ้ว "ฝ่าบาทมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เขาเป็นอะไรได้อย่างไร?"บอกว่ามีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เผยหลูเยียนก็แค่เคยได้ยินมาเท่านั้น เขายังไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทมาก่อนด้วยซ้ำได้ลือกันว่า อาณาจักรแห่งนี้เป็นฝ่าบาทและองค์รัชทายาทเอาชนะมาด้วยกันนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมองค์รัชทายาทถึงมีผู้ติดตามมากมาย ถึงแม้องค์รัชทายาทจะหายตัวไปหลายปี แต่ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงแต่เผยหลูเยียนใส่ใจครอบครัวของเขามากกว่า และเขาก็มีสติมากกว่า "ถ้าตามหาได้ คงได้พบมานานแล้ว"เมื่อองค์รัชทายาทออกจากเมืองหลวงมีอายุเพียงยี่สิบสามปี บัดนี้หากองค์รัชทายาทไม่ยอมปรากฏตัว แค่ใช้ภาพเหมือนในวัยหนุ่มเพื่อตามหาองค์รัชทายาทก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร"ท่านพ่อ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะกลับมา จวนกั๋วกงของพวกเราก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย"เผยหลูเยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึมและจริงจังว่า "ฝ่าบาทเข้าสู่ปีที่หกสิบแล้ว ท่านพ่อควรวางแผนล่วงหน้าขอรับ""เ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 30
นกร้องเจื้อยแจ้วอยู่เหนือเรือนหรงเหอนางอวี๋ที่มักจะเข้มงวดกับเวลานั้น วันนี้กลับนอนหลับเกินเวลาไปหนึ่งชั่วยาม หากไม่ใช่เพราะหลานมาเยี่ยม นางอาจจะยังไม่ตื่นใต้การดูแลจากสาวใช้ นางก็รีบลุกขึ้นอวี๋เหมียนเหมียนที่อยู่ข้างๆ นั้นเป็นเหมือนนกขมิ้นที่โผล่ออกมาจากหุบเขา เล่าถึงสถานการณ์ปัจจุบัน"ท่านอา ขนมที่ข้าทำกับมือ อันหนึ่งให้ท่านพี่แล้ว ชุดหนึ่งให้ท่านพี่แล้ว ชุดนี้ให้ท่าน"นางอวี๋ก็ไม่ได้รังเกียจที่หลานสาวเสียงดังโวยวาย "หายากเลยที่เจ้ามีใจเช่นนี้"อวี๋เหมียนเหมียนฝืนยิ้มออกมา "ข้าเป็นหลานสาวทางสายเลือดของท่าน แน่นอนว่าข้าจะเอาใจใส่กับท่านดีกว่าพี่สะใภ้ทั้งสองนะ"นางอวี๋ไม่ตอบอวี๋เหมียนเหมียนไม่เข้าใจความคิดของนางอวี๋ แล้วพูดว่า "จริงๆ แล้ว เมื่อเช้านี้ข้าไปรับท่านพี่ที่ประตูวัง และพี่สะใภ้ก็อยู่ที่นั่นด้วย พี่สะใภ้มีเวลาว่างเช่นนั้นก็ไม่มาคารวะท่านด้วยหรือ"นางอวี๋จ้องมองสาวใช้กกำลังจัดทรงผมให้ตนเอง และไม่มีสีหน้าไม่พอใจแต่อย่างใด "มาคารวะทุกวันทำไม นางไม่ได้แต่งงานกับข้าสักหน่อย"กฎเกณฑ์ครอบครัวในจวนกั๋วกงนั้นเข้มงวดมาก และนางอวี๋ก็ทรงพลัง หากมีใครทำผิด ต้องโดนลงโทษหนักแน
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 31
ที่นางอวี๋ถามเช่นนี้ คือต้องการให้อวี๋เหมียนเหมียนไปด้วยเพราะยังไงแล้วอวี๋เหมียนเหมียนก็เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงของท่านหญิงจาวเซวี่ย คุ้นเคยกับผู้หญิงร่ำรวยสูงส่งในเมืองมากกว่าอวี๋เหมียนเหมียนกลับหน้าซีดเผือด และปฏิเสธทันที——"ข้าไม่ไป! "เหมือนกับนางนึกถึงเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นมาอย่างนั้น เสียงของนางฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีนางอวี๋ตกตะลึง จากนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่ไปก็ไม่ไป โมโหทำไมกัน? ""ท่านอา ข้า…" อวี๋เหมียนเหมียนมีสีหน้าไม่พอใจ หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน สุดท้ายก็กลืนคำพูดกลับลงไปอีก "ยังไงก็ไม่ไป"คนปกติ ใครจะไปร่วมงานเลี้ยงของท่านหญิงจาวเซวี่ยกัน?*นอกหน้าต่าง นกบนหนีออกไป ไม่นานเมฆดำก็ลอยต่ำลงมาหยาดฝนตกปรอยๆ ราวกับเส้นไหม เสื้อผ้ารู้สึกเปียกเล็กน้อยจื่อหลิงเดินไปตามตรอกซอกซอย นางมีประสิทธิภาพมาก และวิ่งเข้าไปในร้านนายหน้าในเวลาเดียวกัน ช่างทำกุญแจของเรือนชิงอวี๋นยังคงศึกษากลไกของกุญแจภายใต้ชายคาเดียวกัน เสิ่นซางหนิงนอนอยู่บนเก้าอี้ มองท้องฟ้าที่พูดว่าเปลี่ยนไปก็เปลี่ยนไปทันที และฟังเสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหยาดฝนเย็นๆ กระเด็นลงมาบนใบหน้าของนางเป็นครั้งคราว ก็รู้สึ
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 32
เสิ่นซางหนิงหันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าชายกระโปรงของจื่อหลิงเปียกแล้วจื่อหลิงไม่เพียงไม่สนใจ แต่กลับมีสีหน้าตื่นเต้น——"บ่าวผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอาคัง ตอนนั้นถูกพ่อค้าชาที่มาเมืองหลวงซื้อไป คือพ่อค้าชาหลงซี"เมื่อได้ยิน แววตาสดใสของเสิ่นซางหนิงก็มืดมนทันทีคนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ถ้าต้องการสืบ ก็น่าจะค่อนข้างลำบากเห็นได้ชัดว่าจื่อซูก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน นางพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "ฮูหยินน้อย เราไม่คนที่สามารถใช้ได้"หลงซีต้องข้ามน้ำข้ามภูเขา แน่นอนว่าไม่สามารถส่งสาวใช้ไปที่นั่นได้แต่ตอนนี้เสิ่นซางหนิงยังไม่มีบ่าวผู้ชายที่สามารถใช้งานได้ แต่สัญญาซื้อขายตัวของบ่าวผู้ชายในจวนป๋อก็ต้องอยู่ในมือของนางหลิ่วทั้งหมดบ่าวผู้ชายของตระกูลกง...หากนางให้บ่าวรับใช้ของจวนกงไปสืบ จะต้องปกปิดเผยหลูเยียนไม่ได้แน่นอนแล้วมันจะต่างอะไรกับการถามเผยหลูเยียนตรงๆแม้จะเป็นแบบนั้น เสิ่นซางหนิงก็ยังไม่ยอมแพ้ นางยังคงอยากจะรู้เรื่องราวของแม่นางกวงคนนี้"มีร้านค้าร้านหนึ่งในชื่อของข้าเหมือนจะเช่าให้กับพ่อค้าหลงซีใช่ไหม? " จู่ๆ เสิ่นซางหนิงก็ถามขึ้น——"จื่อซู เอาตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงไปเจรจากับพ่อค
บทล่าสุด
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 40
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 39
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 38
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 37
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 36
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 35
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 34
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 33
ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว บทที่ 32
