บททั้งหมดของ ท่านอย่าเพิ่งตาย ฮูหยินท้องแล้ว: บทที่ 31 - บทที่ 40

เสิ่นซางหนิงหันหน้าไปมอง ก็เห็นว่าชายกระโปรงของจื่อหลิงเปียกแล้วจื่อหลิงไม่เพียงไม่สนใจ แต่กลับมีสีหน้าตื่นเต้น——"บ่าวผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอาคัง ตอนนั้นถูกพ่อค้าชาที่มาเมืองหลวงซื้อไป คือพ่อค้าชาหลงซี"เมื่อได้ยิน แววตาสดใสของเสิ่นซางหนิงก็มืดมนทันทีคนไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ถ้าต้องการสืบ ก็น่าจะค่อนข้างลำบากเห็นได้ชัดว่าจื่อซูก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน นางพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "ฮูหยินน้อย เราไม่คนที่สามารถใช้ได้"หลงซีต้องข้ามน้ำข้ามภูเขา แน่นอนว่าไม่สามารถส่งสาวใช้ไปที่นั่นได้แต่ตอนนี้เสิ่นซางหนิงยังไม่มีบ่าวผู้ชายที่สามารถใช้งานได้ แต่สัญญาซื้อขายตัวของบ่าวผู้ชายในจวนป๋อก็ต้องอยู่ในมือของนางหลิ่วทั้งหมดบ่าวผู้ชายของตระกูลกง...หากนางให้บ่าวรับใช้ของจวนกงไปสืบ จะต้องปกปิดเผยหลูเยียนไม่ได้แน่นอนแล้วมันจะต่างอะไรกับการถามเผยหลูเยียนตรงๆแม้จะเป็นแบบนั้น เสิ่นซางหนิงก็ยังไม่ยอมแพ้ นางยังคงอยากจะรู้เรื่องราวของแม่นางกวงคนนี้"มีร้านค้าร้านหนึ่งในชื่อของข้าเหมือนจะเช่าให้กับพ่อค้าหลงซีใช่ไหม? " จู่ๆ เสิ่นซางหนิงก็ถามขึ้น——"จื่อซู เอาตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงไปเจรจากับพ่อค

เฉินซูรู้สึกว่านางตลกเล็กน้อย ทุกคำนำหน้าของนางก็ต่างเป็น "ฮูหยินน้อยบอกว่า"ใบหน้าที่เดิมทีกังวลเล็กน้อยของเขาจู่ๆ ก็มีรอยยิ้ม "เจ้าเองไม่มีอะไรพูดหรือ? ""มีสิ " จื่อหลิงรอยยิ้มหายไป หยิบถังหูหลูออกมาจากห่อผ้าไม้หนึ่ง แล้วยื่นให้เขา "ให้เจ้าไม้หนึ่ง "……กลิ่นหอมอ่อนๆ แผ่ซ่านไปทั่วทั้งรถม้าท่าทีของเผยหลูเยียนในวันนี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ เสิ่นซางหนิงจ้องเขาแวบหนึ่ง ข้อมือก็ถูกเขาปล่อยออกมานางดึงมือกลับมา และนวดข้อมือด้วยความไม่พอใจ ฟังเขาพึมพำขึ้น——"สามีภรรยาคือคนคนเดียวกัน ถ้าเจ้าเจอกับเรื่องอะไร ก็สามารถบอกกับข้าได้ ไม่จำเป็นต้องปิดบังไว้ "แววตาของเขาจริงจัง น้ำเสียงก็เช่นกันเมื่อครู่เสิ่นซางหนิงยังรู้สึกโกรธ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด สีหน้าของนางก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย ในแววตาของนางปรากฏความกังวลขึ้นนางต้องการไปที่คุกกรมราชทัณฑ์เพื่อประกันตัวคน ถ้าได้รับการช่วยเหลือจากเผยหลูเยียน ก็จะต้องราบรื่นมากขึ้นเพียงแต่…นางพิจารณาข้อดีข้อเสียอย่างรอบคอบและในเวลานี้ เผยหลูเยียนก็กำลังสังเกตสีหน้าของนางเช่นกัน เมื่อเห็นนางมีสีหน้าลังเล เขาก็คิดว่านางเจอกับเรื่องใหญ่จริงๆ ก็

เขากลับบอกว่าเขาเชื่อความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ไหลผ่านหัวใจของนางทันที และรอยยิ้มก็เบ่งบานออกมาจากใบหน้าของเสิ่นซางหนิงนางหยิบถังหูหลูสดใสแวววาวขึ้นมาแล้วยื่นให้เขา "ซานจาไม่แพ้ใช่ไหม? "เมื่อเห็นแก้มทั้งสองข้างของนางมีลักยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้น หัวใจของเผยหลูเยียนก็เต้นแรง แต่ใบหน้าของเขากลับรับถังหูหลูมาอย่างสงบถังหูหลูแต่ละลูกก็สดใสแวววาวดึงดูดใจ งดงามมีเสน่ห์มากยังไม่ออกน้ำตาลที่เกาะออก ก็ได้ยินเสียงแกร๊กๆ จากข้างๆ ดังขึ้น "มันหวานมาก"เผยหลูเยียนเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเสิ่นซางหนิงกัดลงไปบนก้อนน้ำตาลแล้ว น้ำเชื่อมสีแดงเคลือบบนริมฝีปากสีชมพูของนาง เหมือนกับดอกท้อที่เพิ่งจะผลิบานกลิ่นหอมหวานผสมกับกลิ่นธูปหอมในรถม้า เผยหลูเยียนเหมือนจะได้กลิ่นหอมของน้ำตาลหวานมากจริง ๆความหวานนั้น ราวกับว่าเมื่อจมดิ่งลงไปแล้วก็จะติดใจมันแววตาของเขาเป็นประกาย ละสายตาไปทางอื่น และสั่งออกไปนอกรถม้า "ไปหกกรม"พูดจบ เขาถึงจะพูดกับเสิ่นซางหนิงว่า "วันนี้ข้ายังมีภารกิจทางการ อีกเดี๋ยวให้เฉินซูส่งเจ้ากลับไป"เสิ่นซางหนิงพยักหน้าอย่างไม่แปลกใจ "ท่านก็ยุ่งกับงานของท่านเถอะ""แต่" นางหยุดลงชั่วขณะ และม

เมื่อเสิ่นซางหนิงกลับมาถึงจวน ก็ได้ยินอวี้เฟยมารายงานว่า ฮูหยินน้อยรองไปจุดธูปกราบไหว้ท่านแม่ของนางที่ห้องโถงบรรพบุรุษแล้วเสิ่นเมี่ยวอี๋มีเจตนาดีขนาดนี้จริงๆ ?นางหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังห้องโถงบรรพบุรุษท้องฟ้าปลอดโปร่งแสงแดดจ้าเสิ่นเมี่ยวอี๋ไล่สาวใช้ออกไป เดินเข้าไปข้างในคนเดียว สายตาของนางกวาดมองไปป้ายวิญญาณ จากนั้นก็มองไปที่แถวที่สามลำดับที่หกเวยเซิงเหยียนนี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นเมี่ยวอี๋รู้จักชื่อของนางเวยเซิงตระกูลเวยเซิงไม่เพียงไม่เพียงได้เข้ามาอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษของจวนกั๋วกง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชื่อของนาง น่าขำสิ้นดี!เสิ่นเมี่ยวอี๋ยิ้มเยาะ จากนั้นก็หยิบธูปสามดอกออกมาจากใต้แท่นบูชา มือขวาถือธูปแล้วจุดกับเทียนบนเชิงเทียน เมื่อเห็นว่าไฟแรงเกินไป นางก็เป่าดับทันทีนางเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจเข้ามาอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษแล้วยังไง?"คุณชายรอง ฮูหยินน้อยรองอยู่ด้านในเจ้าค่ะ" ด้านนอกเสียงของคนรับใช้ดังขึ้นเมื่อเสิ่นเมี่ยวอี๋ได้ยิน ก็ยืดตัวตรงขึ้น เมื่อด้านหลังมีเสียงฝีเท้าของผู้ชายดังขึ้น นางก็แสร้งทำเป็นพูดกับป้ายวิญญาณ——"ท่านแม่เจ้าคะ ลูกไม่เคยจุดธูปกราบไ

จากนั้นก็คลานออกมาจากบ่อน้ำ เข้าไปในสลัมที่มืดมิดชื้นแฉะ"พี่อวิ๋นจ้าว ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว! " เด็กน้อยธรรมดาหลายคนวิ่งเข้ามาหานาง ถนนไม่เรียบ เกือบจะล้มลงเด็กๆ เห็นมือทั้งสองของนางว่างเปล่า ก็จ้องมองอย่างโหยหาหลายวันที่อวิ๋นจ้าวอยู่ในคุก มีเด็กหลายคนก็หิวจนผอมแล้วแววตาของนางมืดมิดลงเล็กน้อย นึกถึงคำสัญญาเมื่อครู่ของหญิงสาวแปลกหน้า ในใจของนางก็มีความคิดใหม่เกิดขึ้น"หลายวันที่เจ้าไม่อยู่ อาหารกินหมดแล้ว" ชายหนุ่มร่างผอมนั่งอยู่ตรงมุม "ข้ารับงานหนึ่ง นายจ้างเสนอเงินให้หนึ่งร้อยตำลึง เพื่อซื้อชีวิตคนหนึ่งคน"อวิ๋นจ้าวไม่พอใจ "เราไม่ฆ่าคน""ข้ารู้ ข้าไปฆ่าเอง" ชายหนุ่มร่างผอมสีหน้ามืดมน มองไปที่อวิ๋นจ้าวแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่กลับมาแล้ว ข้าเป็นคนที่อยู่ในความมืด ไม่สามารถหาเลี้ยงชีพอย่างถูกต้องได้ และเลี้ยงดูเด็กเหล่านี้ไม่ได้"สีหน้าของอวิ๋นจ้าวบูดบึ้งทันที บรรยากาศแปลกๆ ชายหนุ่มคนนั้นอธิบายขึ้นว่า "ข้าถามแล้ว คนที่จะฆ่าคือขุนนางชั้นสูง ไม่ใช่คนดี"เมื่ออวิ๋นจ้าวได้ยิน สีหน้าของนางก็เคร่งขรึม "ขุนนางชั้นสูง หนึ่งร้อยตำลึง? ข้าคิดว่าคนที่เสนอราคาต่างห