บทที่ 9

หลังจากที่เสิ่นซางหนิงตัดสัมพันธ์กับจวนป๋อ นางคิดว่าตระกูลเวยเซิงจะอยู่เคียงข้างนาง แต่ในท้ายที่สุด หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียแล้ว พวกเขาก็เลือกเฉิงอันป๋อและเสิ่นเมี่ยวอี๋

แม้ว่าเสิ่นซางหนิงจะเป็นหลานสาวแท้ๆ ของตระกูลเวยเซิงแล้วทำไม แต่สามีของนางคือเผยเชิ่อ ซึ่งเป็นคนเสเพลที่ไร้ประโยชน์

แต่เสิ่นเมี่ยวอี๋เป็นฮูหยินของซื่อจื่อหนิงกั๋วกง

ในเวลานั้น จู่ๆ เสิ่นซางหนิงก็เข้าใจได้ว่าบางทีอาจจะมีท่านยายที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ และบางทีลุงและป้าสะใภ้ของนางก็จริงใจนิดหน่อยเช่นกัน แต่ก็สู้ผลประโยชน์ไม่ได้

ถึงยังไงพวกเขาสามารถละทิ้งลูกสาวของตัวเองได้ หลานสาวก็ยิ่งไม่มีความสำคัญอะไรเลย

เพียงแต่คราวนี้ เสิ่นซางหนิงเป็นฮูหยินซื่อจื่อ ซึ่งมีทั้งสถานะและสายเลือด

นางคิดว่าทางเลือกของตระกูลเวยเซิงอาจแตกต่างกัน

ไม่ว่าตัวเลือกก่อนหน้านี้ของตระกูลเวยเซิงจะเป็นอย่างไร เสิ่นซางหนิงจะไม่มีวันลืมว่าท่านยายปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดีจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนางอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด ร้านค้าในชื่อของนางและเงินสดที่เหลือล้วนมาจากตระกูลเวยเซิง

ดังนั้นหลังจากได้รับอำนาจแล้ว นางยังคงช่วยเหลือตระกูลเวยเซิงต่อไป

"เจ้าช่วยเขียนจดหมายถึงตระกูลเวยเซิงว่าซื่อจื่อปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ให้ท่านยายไม่ต้องเป็นห่วง แล้วสวัสดีท่านยายด้วย"

หลังจากที่เสิ่นซางหนิงสั่งการเสร็จ นางถึงนั่งลงที่โต๊ะอาหารและเตรียมกินอาหารเช้า

เมื่อถึงเวลานี้ อาหารเช้าก็เย็นแล้ว เมื่ออวี้เฟยเห็นจื่อซูจากไป นางรู้ว่าเจ้านายและบ่าวสองคนได้พูดจบแล้ว นางจึงเดินเข้าไป——

"ฮูหยินน้อยเจ้าคะ ต้องให้อุ่นก่อนค่อยทานหรือไม่เจ้าคะ"

เสิ่นซางหนิงเหลือบมองนางแวบหนึ่งและรู้ว่านางมาจากเรือนชิงอวี๋น และมีความประทับใจในตัวนาง

ในชาติก่อน เสิ่นเมี่ยวอี๋ไม่ได้ให้ความสำคัญกับอวี้เฟยมากเท่าไร ถึงขั้นสงสัยว่าอวี้เฟยต้องการปีนขึ้นไปบนเตียงของสามี ดังนั้นนางจึงขับรถอวี้เฟยออกไปนอกลานเพื่อทำงานที่หนักหน่วง

โดยไม่คาดคิดแม่ของอวี้เฟยเป็นแม่นมของเผยหลูเยียน และในที่สุดเผยหลูเยียนก็ส่งอวี้เฟยไปหานางอวี๋

"ไม่ต้อง บัดนี้เจ้าเป็นหัวหน้าผู้ดูแลเรือนชิงอวี๋น งั้นมาเล่าสถานการณ์ของเรือนชิงอวี๋นให้ข้าหน่อยสิ"

เสิ่นซางหนิงพูดขณะที่นางคีบเกี๊ยวเย็นๆ ขึ้นมา

"เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย"

อวี้เฟยยืนอยู่ด้านข้างด้วยน้ำเสียงสงบและผ่อนคลาย "มีคนสิบแปดคนในเรือนชิงอวี๋น นอกเหนือจากสาวใช้ที่มาพร้อมกับท่านแล้ว ยังมีสาวใช้ชั้นสองสองคน สาวใช้ชั้นสามสี่คน สาวใช้แรงงานและบ่าวรวมกันมีหกคน ครัวเล็กมีสามคน ไม่นับยามที่เฝ้าประตูลานบ้าน"

หลังจากพูดจบ นางก็จงใจกล่าวเสริมอีกว่า "แต่เดิม คนรับใช้ในเรือนนี้ส่วนใหญ่เป็นชายรับใช้ ซื่อจื่อคิดว่ามันไม่สะดวกสำหรับท่านที่จะอยู่ที่นี่ ดังนั้นซื่อจื่อจึงเปลี่ยนให้เป็นสาวใช้และบ่าวที่มีอายุ ซื่อจื่อได้รักษาตัวเองอย่างดี เลยไม่มีสาวใช้ต้นห้องและอนุด้วย"

เสิ่นซางหนิงไม่รู้ว่าทำไมนางถึงอธิบายเรื่องนี้โดยเฉพาะ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองอวี้เฟย และพบว่านางมีนิสัยบางอย่าง——

ความสามารถ

เสิ่นซางหนิงพอจะเข้าใจว่าความรู้สึกวิกฤตของเสิ่นเมี่ยวอี๋มาจากไหน

เสิ่นเมี่ยวอี๋มีใบหน้ารูปไข่และดวงตาเรียวยาว หากแสร้งทำเป็นอ่อนโยนสักหน่อย ดูราวกับผู้หญิงที่จับผู้ชายเก่งๆ ไม่ผิดเลย

แม้ว่าอวี้เฟยจะเป็นสาวใช้ แต่นางก็ดูเหมือนคุณหนูที่แท้จริงมากกว่าเสิ่นเมี่ยวอี๋เสียอีก

"อวี้เฟย" เสิ่นซางหนิงเก็บความคิดฟุ้งซ่านในใจไว้และถามจริงจังว่า "แต่ก่อนซื่อจื่อก็อยู่ในห้องหนังสือบ่อยๆ หรือ แล้วทานข้านที่ห้องหนังสือด้วยหรือ"

อวี้เฟยส่ายหัว "ส่วนใหญ่แล้วซื่อจื่อจะพักผ่อนที่ห้องนอน ทานข้าวที่ห้องหนังสือก็เป็นเรื่องบ่อยครั้ง"

"ในเมื่อไม่กินข้าวที่ลานบ้าน ทำไมถึงสร้างครัวเล็กด้วยล่ะ?" เสิ่นซางหนิงไม่เข้าใจ

ครัวเล็กนี้มีอยู่ในชาติที่แล้ว และมีเพียงนางอวี๋และเผยหลูเยียนสองคนในจวนมีสิทธ์พิเศษนี้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อวี้เฟยก็ยกมุมปากขึ้น "ฮูหยินน้อยคงไม่รู้ ครัวเล็กนี้ซื่อจื่อสร้างขึ้นเพื่อท่านโดยเฉพาะ เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อเดือนที่แล้วเจ้าค่ะ"

เสิ่นซางหนิงไม่เชื่อเรื่องนี้เลย อาจเป็นการคาดเดาส่วนตัวของอวี้เฟยก็ได้

เขาดูไม่เหมือนคนที่จะตามใจภรรยาของเขาเองเลย

ห้องครัวเล็กนั้นน่าจะสร้างโดยนางอวี๋ พราะนางกลัวว่าเผยหลูเยียนจะหิว

"ฮูหยินน้อย" จู่ๆ เสียงของอวี้เฟยก็เบาลงทันที "ข้าน้อยรู้สึกได้ว่าเมื่อกี้ซื่อจื่อแค่พูดด้วยความโกรธ ท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ใครๆ ก็มองออกว่าซื่อจื่อตั้งหน้าตั้งตารอที่จะแต่งงานกับท่านเลย"

เสิ่นซางหนิงสงสัยว่าอวี้เฟยกำลังพยายามเอาใจนางก็เท่านั้น

ถึงกระนั้นนางก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ทำไมถึงพูดเช่นนั้น?"

"สามวันก่อนงานแต่งงาน ความอยากอาหารของซื่อจื่อลดลง" อวี้เฟยรู้สึกว่าการควบคุมน้ำหนักของคนใดคนหนึ่งอย่างเข้มงวดกะทันหันต้องเป็นเพราะเขาจะแต่งงานกับคนรักของเขา

เสิ่นซางหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย สาเหตุที่เขากินไม่เยอะ ไม่ได้เพราะเขาเครียดเกินไปหรือ

จะบอกว่ามีความสุขและความคาดหวังได้จากที่ไหน เห็นได้ชัดว่าอวี้เฟยคิดมากเกินไป

เสิ่นซางหนิงถอนหายใจ โดยไม่หมกมุ่นอยู่กับความคาดหวังอะไรมั่วๆ "แล้วเมื่อคืนเจ้าได้ยินบทสนทนาระหว่างข้ากับเขาหรือไม่"

บางทีที่เผยหลูเยียนโกรธ มีเหตผลส่วนหนึ่งคือนางจำสิ่งที่เขาบบอกไม่ได้ก็ได้

นางอยากรู้เหมือนกันแต่นางไม่ได้ยินจริงๆ เลย

ในเวลานี้ ทำได้เพียงอธิษฐานขอให้อวี้เฟยได้แอบฟังมาบ้าง

อวี้เฟยส่ายหัว "ฮูหยินน้อยสบายใจได้เลย บทสนทนาระหว่างท่านกับซื่อจื่อ ข้าน้อยจะไม่กล้าแอบฟังหรอกเจ้าค่ะ"

……

หน้าลานบ้าน

เมื่อเผยหลูเยียนกลับห้องหนังสือ ชายเสื้อผ้าของเขามีคราบสกปรกเล็กน้อยอีกครั้ง เขาก้มศีรษะลงด้วยความรังเกียจ

วันที่ฝนตกมันยุ่งยากจริงๆ

เขาเดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งลง บนโต๊ะมีหนังสือคุณธรรมที่เขาอ่านเมื่อคืนนี้ เขาหยิบหนังสือนั้นขึ้นมาอ่านตามปกติ

ในฐานะซื่อจื่อของจวนกั๋วกง ทุกคนจึงตั้งความหวังสูงกับเขาตั้งแต่เขายังเด็ก นับตั้งแต่เขาจำความได้ ท่านปู่จึงใช้มาตรฐานทายาทมากำหนดเขา

ต้องการให้เขามั่นคงเพราะเขาควบคุมชะตากรรมของครอบครัว

ต้องการให้เขาเร็วเพราะถ้าไม่ก้าหน้าก็เท่ากับถอยหลัง

เขาจำเป็นต้องรู้ทุกอย่างอย่าละเอียด เข้าใจสถานการณ์โดยรวมอย่างดี และเข้มงวดกับตนเอง เขาจะต้องไม่ทำผิดพลาดใดๆ

เมื่อเกิดตัณหาต้องถูกยัดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อไม่ให้มีจุดอ่อน

เขาไม่สามารถมีความรัก ความอยาก ความโลภ ความปรารถนาอันแรงกล้าได้... เขาห้ามีทั้งนั้น

ความปรารถนาใช้เพื่อล่อลวงผู้อื่น ไม่ใช่ควบคุมตนเอง

เขาได้อ่านคัมภีร์เต้าเต๋อจิงและมนต์ใจบริสุทธิ์มาแล้วหลายร้อยครั้งตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก และจดจำมันได้ขึ้นใจแล้ว

ปกติก็สามารถทำทุกอย่างอย่างสงบ แต่วันนี้เขากลับรู้สึกหงุดหงิดมาก

เผยหลูเยียนหายใจเข้าลึกๆ และไม่มีสมาธิเลย

หนังสือเล่มนี้ไม่มีประโยชน์

เขาเพียงวางหนังสือลงแล้วมองดูต่างหูผีเสื้อสีเงินบนโต๊ะ

อยู่ตัวเปล่า เหมือนกับเขา

ความสนใจของเผยหลูเยียนถูกดึงดูด เขาหยิบต่างหูขึ้นมาและลูบไล้มรกตด้วยนิ้วชี้

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากตู้ไม้ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นค่อยๆ พันต่างหูไว้ในผ้าเช็ดหน้า แล้วใส่ลงในกล่องไม้กฤษณา แล้วนำไปใส่ในตู้ไม้อีกที

"เฉินซู" เผยหลูเยียนตะโกน

เมื่อเฉินซูเดินเข้าไปห้องหนังสือ ตู้ไม้ก็ยังไม่ได้ปิดลง

เฉินซูไม่รู้ว่าซื่อจื่อได้ใส่สมบัติอะไรเข้าไป และก็เห็นเสื้อผ้าชุดเก่าๆ ที่อยู่ด้านล่างตู้ไม้ผ่านช่องว่างนั้น

เสื้อผ้าชุดนี้เป็นของโปรดของซื่อจื่อเมื่อเขายังเด็ก

ส่วนที่เผยออกมานั้นได้เห็นออกว่ามันเป็นลายอีกา