บทที่ 17

นางหลิ่วเงียบไปสักพัก และในที่สุดก็ทำได้เพียงสนับสนุนลูกสาวอย่างไม่มีเงื่อนไข

"ช่วงนี้จวนป๋อก็ขาดเงินเหมือนกัน อีกหน่อยรอคนของตระกูลเวยเซิงมาก็จะมีเงิน!"

เมื่อเทียบกับเงินแล้ว นางหลิ่วกังวลเรื่องอื่นมากกว่า "เมี่ยวเมี่ยว เผยเช่อดีต่อเจ้าหรือไม่ พวกอนุในเรือนของเขา เจ้าต้องจัดการได้อยู่มัดนะ"

"ท่านแม่ไม่ต้องกังวล" ดวงตาของเสิ่นเมี่ยวอี๋ฉายแววด้วยความภาคภูมิใจ และนางพูดอย่างมั่นใจ "ในอนาคต ท่านรองจะไล่อนุทั้งหมดออกเพื่อข้า และในจวนหลังมีข้าเป็นเพียงคนเดียว"

นางหลิ่วสงสัย "เขาสัญญากับเจ้าเหรอ?"

ไม่ได้สัญญาหรอก

เพียงแต่ว่าเสิ่นเมี่ยวอี๋จำพัฒนาการของชาติที่แล้วได้ และนางก็เชื่ออย่างลึกซึ้ง

นางไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเดินออกไปพร้อมกับนางหลิ่ว

เมื่อเห็นเช่นนั้น เสิ่นซางหนิงก็ดึงแขนเสื้อของเผยหลูเยียนขึ้นแล้ววิ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม

พวกเขาไม่หยุดจนกว่าจะไม่เห็นเงาของแม่ลูกนางหลิ่ว

นางอ้าปากหอบหายใจ "ยามนี้ถึงต้องไปทานข้าวจริงๆ แล้ว"

"เจ้า..." ใบหน้าของเผยหลูเยียนมืดมน เขาหยุดชะงัก

แม้ว่าเขาเคยได้ยินเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับเฉิงอันป๋อ แต่เขาก็ยังคงรู้สึกผิดหวังและกังวล

เขาได้เห็นแผนการในแวดวงราชการและความวุ่นวายระหว่างตระกูลชั้นสูง ในขณะนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธกับความไร้ยางอายของนางหลิ่ว

จู่ๆ เสิ่นซางหนิงก็ยิ้ม "ท่านเป็นห่วงข้างั้นหรือ"

เผยหลูเยียนไม่พูดอะไร และความซับซ้อนในดวงตาของเขาก็หายไป

"เมื่อกี้เจ้าได้ยินสิ่งที่นางพูดหรือเปล่า" ดวงตาของเสิ่นซางหนิงเป็นประกาย

นางยิ้มอย่างอ่อนหวาน

"ถ้ามีลูกไม่ได้ ข้าคงจบเห่แน่"

แม้ว่าคำดั้งเดิมจะไม่เป็นเช่นนี้ แต่ก็สามารถเข้าใจแบบนี้ด้วย

เผยหลูเยียนมองดูริมฝีปากสีชมพูของนางขยับขึ้นลง และดวงตาที่ยิ้มแย้มของนางก็เปล่งประกายด้วยแสงอันเจ้าเล่ห์

"เสิ่นซางหนิง"

หายากที่เขาไม่ได้เรียกนางว่าฮูหยิน แต่มาเรียกชื่อของนางแทน เขาทำท่าจริงจัง——

"ไม่ว่าจะมีทายาทหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวว่าเจ้าจะยากจนหรือข้าชอบเจ้าหรือไม่"

เสิ่นซางหนิงตกตะลึง

นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในบรรยากาศที่จริงจังแบบนี้

ควรจะขอบคุณเขาหรือ

ก่อนที่นางจะเอ่ยปากได้ นางก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่ไพเราะราวดังขึ้น

"ท่านหญิง ท่านพี่เขย พวกพี่อยู่นี่เอง!"

หญิงสาวมีรูปลักษณ์ที่สดใสและสวมกระโปรงสีม่วงล้าสมัยเล็กน้อย นางเดินไปโดยจับชายกระโปรงแล้วพูดว่า "อาหารมือเที่ยงเริ่มแล้วนะ ท่านพ่อให้ข้ามาหาพวกพี่"

เสิ่นซางหนิงมองหาเสียงและเห็นเสิ่นลั่วอวี่ น้องสาวต่างแม่ของนางเดินเข้ามาใกล้ "อืม เราจะไปเดี๋ยวนี้"

นางหันกลับไปกระซิบกับเผยหลูเยียน "สำหรับเรื่องทายาทนั้น เราค่อยกลับไปหารือที่บ้านดีๆ อีกที"

เผยหลูเยียนไม่คิดว่านางจะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องทายาทขนาดนี้ เขามีความคิดต่างๆ นานาในขณะมองดูแผ่นหลังของนางด้วยสีหน้าซับซ้อน

ลานหน้าบ้านของจวนป๋อ

โต๊ะใหญ่มีคนเต็ม และลูกๆ ของอนุในจวนป๋อก็อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา

บางทีเสิ่นยี่อาจสั่งไว้ล่วงหน้าว่าพี่เขยและให้น้องๆ เหล่านี้ให้เรียกพี่เขยอย่างสนิทด้วย เพื่อให้พี่น้องตระกูลเผยได้รู้สึกมีความสุข

ไม่ต้องพูดถึงคนโง่อย่างเผยเช่อ ที่หลงทางเสิ่นเมี่ยวอี๋จนหัวปักหัวปำ ยามนี้คงยิ่งดีใจกับคำว่าพี่เขยเสียอีก

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เผยหลูเยียนก็ดูสงบกว่ามาก

เสิ่นยี่ยังคงพูดคุยกับเผยหลูเยียนราวกับว่าเขาลืมความไม่พอใจในเมื่อกี้ไปแล้ว "ด้วยความสามารถของลูกเขย ทั้งได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทด้วย คาดว่าจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นเจ้ากรมภายในสิบปี!"

สิบปี?

เสิ่นซางหนิงรู้สึกเสียใจในขณะกินข้าวด้วย

ในความเป็นจริง ด้วยความสามารถและการทำงานหนักของเผยหลูเยียน เขาไม่ต้องเวลาถึงสิบปีเลย

แปดปีที่เพิ่มขึ้นนั้น ควรจะไปเอากับใครเล่า

เผยหลูเยียนขมวดคิ้วโดยเงียบๆ "ท่านพ่อระวังคำพูดด้วย ฝ่าบาททรงมีความคิดของตนเอง อย่าไปคาดเดาดีกว่า"

"โธ่เอ๊ย" เสิ่นยี่ยิ้ม ใบหน้าของเขาย่น "ข้าพูดกันเอง พูดกันเอง"

หลังจากพูดจบ เขาก็ยังสังเกตความชอบของเผยหลูเยียนด้วย

เมื่อเห็นเขาดินอาหารทุกจานด้วย โดยคีบเพียงสองครั้งต่อจานเท่านั้น

สิ่งเดียวที่คีบมาสามตะเกียบนั้นก็คือปลากะพงนึ่ง

"ลูกเขยชอบกินปลากะพงสินะ" เสิ่นยี่มองไปที่เสิ่นซางหนิง และพูดอย่างตรงๆ ว่า "สามีของเจ้าชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร เจ้าต้องจดจำไว้ ในเวลาว่างๆ ก็เรียนทำอาหารได้ด้วย"

เสิ่นซางหนิงเพิ่งกัดเกี๊ยวทอดเข้าปากแล้วส่งเสียงกรอบๆ

หลังจากได้ยินคำสั่งนี้ นางก็รู้สึกว่าหมดความอยากในทันที

"ท่านพ่อ เขาไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร" เสิ่นซางหนิงกลืนอาหารเข้าปาก "แค่ปลาอยู่ใกล้ เลยกินสะดวก"

เมื่อนางพูดจบ เสิ่นยี่ก็ขมวดคิ้วอย่างดุเดือด ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ เสียงหัวเราะต่ำก็ดังขึ้น

เสียงหัวเราะนี้มาจากเผยเช่อ เขาไม่ใช่การเหน็บแนม แต่เพราะเขาไม่สามารถกลั้นไว้ได้

หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ เผยหลูเยียนทำหน้าสงบ แต่หลังจากนั้น เขาไม่ได้แตะต้องปลากะพงอีกเลย

ในช่วงเวลานี้ เสิ่นยี่ยังคงขมวดคิ้วแน่นตลอด บางทีอาจรู้สึกไม่พอใจที่ลูกสาวมาฉีกหน้าเขา

จนกระทั่งหลังอาหาร เมื่อคู่บ่าวสาวทั้งสองคู่กลับไปจวนกั๋วกง เขาถึงแสดงสีหน้าโกรธเคืองออกมา

"ปีกกล้าขาแข็งจริงๆ กล้าโต้แย้งข้าต่อหน้าทุกคน คิดว่าการเป็นฮูหยินของเผยหลูเยียนก็จะอยู่เหนือกว่าใครๆ ทั้งนั้นหรือ"

"เป็นผู้หญิงที่ไม่อาจเอามาเชิดหน้าชูตาอย่างกับแม่ของนาง หากไม่มีจวนป๋อ แล้วนางมีคุณสมบัติอะไรในการแต่งงานเข้าจวนกั๋วกง ถ้าไม่มีจวนป๋อคอยหนุนหลังให้นาง แล้วใครจะเห็นนางอยู่ในสายตาล่ะ?"

นางหลิ่วปิดประตูแน่น เดินไปที่ข้างๆ เสิ่นยี่ และลูบหลังเบาๆ เพื่อปลอบใจเขา

"คุณท่าน บัดนี้นางแต่งงานไปแล้ว แม้ว่าในอนาคตนางจะเห็นขี้ดีกว่าไส้ ท่านก็ทำอะไรไม่ได้นะ"

"ฮึ่ม" เสิ่นยี่ยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนี้ "ในเมื่อสามารถยัดลูกสาวสองคนเข้าไปได้ งั้นก็สามารถยัดสามคนด้วย ถ้านางไม่เชื่อฟัง ก็มีหลายวิธีที่จะจัดการนาง!"

"สาม? คุณท่านต้องการ…" คำพูดของนางหลิ่วหยุดกะทันหัน

มีบุตรีอนุในจวนที่ยังไม่ได้ออกเรือนหรือผ่านวัยปักปิ่นด้วย

แต่ว่า

"ถ้าเรื่องนี้กระจายออกไป มันจะไม่น่าฟังเลย พี่น้องที่รับใช้สามีคนเดียวกันย่อมทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ" นางหลิ่วกลัวที่จะทำให้ลูกสาวโดนเดือดร้อนด้วย "สู้ไม่ได้หาสาวใช้ที่รับมือได้ง่ายไปดีกว่า" "

เสิ่นยี่ปัดมือของนางหลิ่วออกไป "ความคิดเห็นที่ไม่ได้เรื่องของผู้หญิง ผู้ที่ต้องการบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไม่ควรยึดติดกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ สาวใช้และคุณหนูจะเหมือนกันได้ยังไง"

สถานะของสาวใช้ย่อมด้อยกว่าคุณหนูที่จริงจังโดยธรรมชาติ

แต่ในเวลานี้เสิ่นยี่ไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ จวนหนิงกั๋วกงเป็นตระกูลอะไรกัน คิดว่าจะส่งคนไปให้อย่างง่ายๆ งั้นหรือ

"เจ้ค่ะๆๆ" สีหน้าของนางหลิ่วเปลี่ยนไป "ลั่วอวี๋อยู่ในวัยที่เหมาะสม และนางก็เชื่อฟังมาโดยตลอด"

เสิ่นยี่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "เจ้าไปอบรมนางด้วยตนเองสักระยะเวลาหนึ่ง จากนั้นให้นางไปอยู่ใต้ชื่อเจ้า อีกหน่อยข้าจะส่งนางไปที่จวนกั๋วกง"

นอกประตู

เสิ่นลั่วอวี่ได้ยินการสนทนาลับๆ ระหว่างท่านพ่อและท่านแม่ และนางเลิกคิ้ว

นางเกิดมาจากอนุ ซึ่งอนุมีฐานะยากจน โดนขายตัวเข้าจวนป๋อ

อนุไม่มีทางเลือก แต่อนุได้สอนนางตลอดว่า

นาง เสิ่นลั่วอวี่เป็นคุณหนูสามของจวนป๋อ นางมีตัวเลือกมากมาย นางสามารถแต่งงานกับขุนนางให้เป็นภรรยาเอก

แต่ตั้งแต่นางปักปิ่นก็ไม่มีใครมาขอนางแต่งงานเลย

ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆ ที่เป็นคุณหนูหรือคุณชายจากจวนป๋ออื่นๆ ที่มีฐานะเช่นเดียวกัน แต่ต่างก็ดูถูกนาง หรือบอกอีกนัยว่าดูถูกเฉิงอันป๋อ

"อ๊ะ"

เสิ่นลั่วอวี่จมอยู่กับความคิดจนไม่สังเกตเห็นนางหลิ่วกำลังเปิดหน้าต่าง นางหลิ่วจึงพบนางเข้า

"เจ้าหนูนี่ มานั่งยองๆ อยู่ที่นี่ทำไม" นางหลิ่วรู้สึกประหลาดใจ "ในเมื่อเจ้าได้ยินแล้ว ก็ไม่ต้องให้ข้าเสียน้ำลายอีก"

"เจ้ายอมหรือไม่?"

นางหลิ่วแค่ถามอย่างขอไปที

ในความเป็นจริง ไม่ว่าเสิ่นลั่วอวี่จะเห็นด้วยหรือไม่นางก็ต้องถูกพวกเขาควบคุมอยู่ดี

เสิ่นลั่วอวี่ยืนขึ้น คิดถึงพี่เขยที่นางเพิ่งเห็น แววตาเย็นชาของเขาก็โผล่ต่อหน้าต่อตาเขา

ชื่อเสียงของเขาเป็นที่รู้จักสำหรับทุกคนในเมืองหลวง

คนที่เป็นเหมือนเทพ หญิงสาวมากมายต่างก็อยากอยู่กับเขา

หากนางพลาดเขาไป เสิ่นลั่วอวี่ต้องหาผู้ชายดีๆ สู้เขาไม่ได้อีก

"ท่านแม่ ข้ายอม และจะเชื่อฟังท่านพ่อด้วย"

เมื่อมองไปที่นางหลิ่ว เสียงของเสิ่นลั่วอวี่ก็นุ่มนวลและใบหน้าของนางก็สดใส

ขณะที่นางหลิ่วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ นางก็ได้ยินคำพูดอย่างน่าตกใจ

"แต่ลูกไม่อยากเป็นอนุ"

ถ้าจะแต่งก็ต้องเป็นภรรยาเอก