บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 631 - บทที่ 640

หลังกลายเป็นแฟนของฟู่เซิง เธอก็ไปทำความเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลฟู่มา เคยเห็นรูปของฟู่เจิงในอินเทอร์เน็ตเพียงแต่ไม่นึกว่าพวกเขายังมาเดินช็อปปิงที่ห้างด้วยกันแม้จะหย่ากันไปแล้ว คงคิดจะกลับมาแต่งงานกันใหม่อีกครั้ง?“อืม ฟู่เจิง” เวินเหลียงพูดแนะนำฟู่เจิง “นี่เซี่ยหมิ่น แฟนของพี่สาม”ฟู่เจิงมองเซี่ยหมิ่นชืด ๆ ทีหนึ่ง ไม่ได้โต้ตอบหรือพูดต่อบนหน้าของเซี่ยหมิ่นเผยความอิหลักอิเหลื่อออกมาสายหนึ่ง เธอมองเวินเหลียงเวินเหลียงพูดแก้สถานการณ์ให้ “นิสัยเขาเป็นแบบนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบคุณหรอกนะคะ”เซี่ยหมิ่นพยักหน้าอย่างแข็งทื่อ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณเวินคะ อยากจะเข้าไปช็อปปิงไหมคะ? ร้านเราเพิ่งมีแบบใหม่เข้ามาล็อตหนึ่งพอดีเลย”“งั้นเข้าไปดูหน่อยก็แล้วกันค่ะ” เวินเหลียงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเซี่ยหมิ่นเดินนำพวกเขาเข้าไปทั้งยิ้มแย้ม เธอแนะนำสินค้าใหม่ประจำฤดูใบหไม้ผลิให้เวินเหลียงฟู่เจิงหอบเหล่าตุ๊กตาเดินตามอยู่ด้านหลังเวินเหลียงอากาศอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ และถึงเวลาต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของฤดูใบไม้ผลิพอดี เวินเหลียงเลือกกระโปรงยาวแฟชันประจำฤดูใบไม้ผลิไปลองในห้องลองเสื้อผ้า ฟู่เจิงรอเธอ

หลังเพลงร็อกจบลง ชายหญิงที่อยู่ในฟลอร์เต้นรำยังคงทยอยเข้าไปอย่างต่อเนื่องนักร้องที่อยู่บนเวทีลงจากเวที เบื้องหลังตัดเพลงที่อินโทรฟังสบาย ๆ ขึ้นมาเพลงหนึ่ง ก่อนจะส่งไมโครโฟนให้ฟู่เจิงฟู่เจิงเดินขึ้นเวทีไป เงาร่างที่สูงตระหง่านยืนอยู่ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าอันหล่อเหลาทำเอาผู้คนละสายตาไม่ได้“เมื่อดวงดาวที่อยู่ตรงเส้นขอบฟ้าปรากฏขึ้น...”เสียงผู้ชายประสานเข้ามาตามจังหวะ เย็นชาและเหินห่าง เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งเป็นเพลงความรักที่สวรรค์ลิขิตของคุณหลี่เจี้ยน“เธอรู้ไหมฉันเริ่มคิดถึงเธออีกแล้ว แม้จะรักมากแค่ไหนก็ทำได้เพียงมองอยู่ห่าง ๆ ดั่งเช่นแสงจันทร์สาดส่องไปบนผืนทะเล...”เวินเหลียงมองเงาร่างที่อยู่บนเวทีพลางเลิกคิ้ว เธอถือโทรศัพท์ขึ้นมาเริ่มกดอัดบันทึกก่อนหน้านี้เธอไม่เคยฟังฟู่เจิงร้องเพลงมาก่อนเลยเธอรู้แค่ว่าเขาเล่นเปียโนเป็น แต่นึกไม่ถึงว่าจะร้องเพลงเพราะขนาดนั้นด้วยตอนแรกเธอยังมีเจตนาเย้ยหยันอยู่สองสามส่วน ทว่ายิ่งฟังก็ยิ่งจมดิ่งสู่ความลุ่มหลง“พวกเราที่ยังเยาว์วัยเคยคิดว่า คนที่รักกันจะไปถึงนิรันดร เมื่อเราเชื่อว่าความรักลึกซึ้งจนมาคบกัน ไม่ได้ยินเสียงลมหายใจในสายลม ใคร

เหมือนว่าเซี่ยมู่จะมองอะไรบางอย่างออก เวินเหลียงรู้จักกับผู้หญิงที่ไร้เหตุผลที่ชื่อหลินอี้หน่วนตรงหน้าคนนี้ฉวยโอกาสในตอนที่ทั้งสองคนมีปากเสียงกัน เวินเหลียงส่งสายตาให้เธอ บอกเป็นนัยว่าให้เธอออกไปก่อนเซี่ยมู่ไม่ไป ถ้าเธอออกไปหลินอี้หน่วนได้ไปคิดบัญชีเวินเหลียงแทนแน่หลินอี้หน่วนคงไม่คิดจะแจ้งตำรวจจริง ๆ เธอจ้องมองเวินเหลียงเขม็งทีหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปเห็นเงาเบื้องหลังของเธอหายไปตรงมุมโค้ง เวินเหลียงก็ชักสายตากลับมาแล้วหันไปยิ้มให้เซี่ยมู่ “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเวิน”“ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยินคุณบอกว่า วันนี้จะมาทำงานที่นี่เป็นวันสุดท้าย?”“อืม” เซี่ยมู่อธิบาย “ก่อนหน้านี้พ่อฉันสุขภาพไม่ค่อยดี ฉันเลยดรอปเรียนเอาไว้ ตอนนี้สุขภาพพ่อฉันดีขึ้นมากแล้ว ฉันเลยอยากไปทำเรื่องเข้าเรียนใหม่น่ะค่ะ”“ดีใจด้วยนะคะที่คุณลุงหายแล้ว”“ขอบคุณค่ะ ฉันไปเอาไม้กวาดมากวาดตรงนี้ก่อนนะคะ”“ไปเถอะค่ะ”เวินเหลียงเองก็จะไปห้องน้ำเช่นกันหลังกลับมาจากห้องน้ำ เธอก็เห็นว่าที่นั่งตรงหน้าฟู่เจิงที่เดิมที่ตนเคยนั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่พอเข้าไปมองใกล้ ๆ เป็นหลินอี้หน

แม้เวินเหลียงจะบอกว่าไม่มีความคิดจะกลับไปแต่งงานใหม่กับเขา แต่ฟู่เจิงยังสัมผัสได้เช่นเดิมว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเวินเหลียงดูแน่นแฟ้นขึ้นมากดูสนิทกว่าตอนยังไม่หย่าเสียด้วยซ้ำตอนนั้นโดยพื้นฐานแล้วเธอจะไม่โต้เถียงเขา หรือปฏิเสธเขาเรียกได้ว่าเชื่อฟัง และเรียกได้ว่าห่างเหิน ขี้เกรงใจ มีมารยาททว่าตอนนี้เธอเริ่มสนิทสนมกับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอเผยอารมณ์ขี้หงุดหงิด นิสัยเอาแต่ใจของตัวเองต่อหน้าเขา มันยิ่งทำให้เขาชอบ และไม่จงใจใช้คนอย่างเมิ่งเซ่อ เฮ่อหมิงมายั่วให้เขาโกรธอีกบางทีถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ต้องมีสักวันที่เวินเหลียงจะคืนดีกับเขาทว่าตอนนี้เขาจำเป็นต้องจัดการสิ่งกีดขวางระหว่างพวกเขาอย่างหนึ่งก่อนขณะที่ฟู่เจิงเยื้องย่างเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ฟู่ชิงเยว่กำลังกินข้าวเที่ยงอยู่เธอยิ้มพลางมองฟู่เจิงทีหนึ่ง “อาเจิงมาแล้วเหรอ? กินข้าวเที่ยงหรือยัง ไม่งั้นมากินด้วยกันไหม?”ฟู่เจิงมองเธอลงไปจากเบื้องบน “ไม่ละครับ คุณอา ผมมาพูดไม่กี่ประโยคเดี๋ยวก็ไปแล้ว”ฟู่ชิงเยว่สัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่อยู่ในน้ำเสียงของฟู่เจิง เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยทีท่าจริงจัง “เธอจะพูดอะไร?”ฟู่เจิงโ

จู่ ๆ เวินเหลียงก็นึกถึงวันที่เธอตามฟู่เจิงไปบริษัทวันนั้น ฟู่เจิงเสร็จจากการประชุมกลับมาก็รีบออกไปหลังได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง ตอนกลับมาบนหน้าเต็มไปด้วยรอยแผล สะบักสะบอมไปทั้งตัว เอาแต่กอดเธอไม่พูดไม่จา อารมณ์ดูเปลี่ยนไปแปลก ๆ ไม่ว่าถามยังไงเขาก็ไม่ยอมปริปาก...เขาต้องรู้เรื่องในตอนนั้นแน่ฝั่งหนึ่งก็พี่ชายคนโตของเขา ฝั่งหนึ่งก็พ่อของเธอ ฉะนั้นหลังฟู่เจิงรู้เรื่องจึงไม่ได้บอกเธอทันที แต่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไปสองสามวัน ถึงพาฟู่เยว่มามอบตัวก่อนจางกั๋วอันจะมาถึงเจียงเฉิงถ้าฟู่เยว่เป็นคนบงการ อย่างนั้นเป็นไปได้มากว่าความคิดที่ว่าโยนทุกอย่างไปให้ฉู่ซืออี๋ ฟู่เจิงจะเป็นคนต้นคิดออกมา บางทีในสองสามวันมานี้ อาจพอให้เขาไปเช็ดล้างหลักฐานบางส่วน และสร้างหลักฐานบางอย่างขึ้นมาก็ได้แต่ว่าฟู่เจิงจะใช้วิธีพรรค์นี้ช่วยให้ฟู่เยว่พ้นโทษเหรอ?เวินเหลียงไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากว่ารู้จักฟู่เจิงดี แต่เธอรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น...ตอนแปดโมงเช้า ฮั่วตงเฉิงผลักประตูเดินเข้าไปในห้องรับรอง ฟู่ชิงเยว่นั่งดื่มชาด้วยท่าทางสุขุมอยู่ตรงหน้าโซฟาอยู่ก่อนแล้วเขาปิดประตูก่อนเดินเข้าไป ภายใต้สีหน้าเย็นชาแฝงค