บทที่ 634

หลังเพลงร็อกจบลง ชายหญิงที่อยู่ในฟลอร์เต้นรำยังคงทยอยเข้าไปอย่างต่อเนื่อง

นักร้องที่อยู่บนเวทีลงจากเวที เบื้องหลังตัดเพลงที่อินโทรฟังสบาย ๆ ขึ้นมาเพลงหนึ่ง ก่อนจะส่งไมโครโฟนให้ฟู่เจิง

ฟู่เจิงเดินขึ้นเวทีไป เงาร่างที่สูงตระหง่านยืนอยู่ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าอันหล่อเหลาทำเอาผู้คนละสายตาไม่ได้

“เมื่อดวงดาวที่อยู่ตรงเส้นขอบฟ้าปรากฏขึ้น...”

เสียงผู้ชายประสานเข้ามาตามจังหวะ เย็นชาและเหินห่าง เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

เป็นเพลงความรักที่สวรรค์ลิขิตของคุณหลี่เจี้ยน

“เธอรู้ไหมฉันเริ่มคิดถึงเธออีกแล้ว แม้จะรักมากแค่ไหนก็ทำได้เพียงมองอยู่ห่าง ๆ ดั่งเช่นแสงจันทร์สาดส่องไปบนผืนทะเล...”

เวินเหลียงมองเงาร่างที่อยู่บนเวทีพลางเลิกคิ้ว เธอถือโทรศัพท์ขึ้นมาเริ่มกดอัดบันทึก

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยฟังฟู่เจิงร้องเพลงมาก่อนเลย

เธอรู้แค่ว่าเขาเล่นเปียโนเป็น แต่นึกไม่ถึงว่าจะร้องเพลงเพราะขนาดนั้นด้วย

ตอนแรกเธอยังมีเจตนาเย้ยหยันอยู่สองสามส่วน ทว่ายิ่งฟังก็ยิ่งจมดิ่งสู่ความลุ่มหลง

“พวกเราที่ยังเยาว์วัยเคยคิดว่า คนที่รักกันจะไปถึงนิรันดร เมื่อเราเชื่อว่าความรักลึกซึ้งจนมาคบกัน ไม่ได้ยินเสียงลมหายใจในสายลม ใคร