บทที่ 631

“เราก็หน้าหนาไปด้วยกัน”

“คุณหน้าหนากับผีไปเถอะ”

ฟู่เจิงได้แต่ยิ้มทว่าไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปไม่กี่นาที ก็มีผู้ปกครองอีกสองสามคนพาลูกมานั่งรถไฟ

หลังรวบรวมจนได้จำนวนคนพอแล้ว รถไฟขบวนน้อยก็ออกเดินทางได้

หลังเวินเหลียงกับฟู่เจิงเข้าไปนั่งในรถ รถไฟขบวนน้อยออกเดินทางแล่นวนรอบห้างสรรพสินค้ารอบหนึ่ง

เมื่อบรรดาผู้คนสัญจรไปมาที่เดินช็อปปิงอยู่ด้านหน้าได้ยินเสียงรถไฟขบวนน้อย ต่างก็พากันหลีกทางให้ พร้อมทอดสายตามองมาโดยไม่คิดอะไรทีหนึ่ง

ขณะที่พวกเขาชำเลืองมาเห็นเวินเหลียงและฟู่เจิง ก็มักจะหันกลับมามองเพิ่มอีกทีหนึ่ง

เด็ก ๆ ประหลาดใจกับรูปร่างหน้าตาของพวกเขา อยากจะลองเล่นรถไฟขบวนน้อยดู

ผู้ใหญ่ประหลาดใจที่พวกเขาอายุอานามขนาดนี้แล้วยังมานั่งรถไฟขบวนน้อยนี่อยู่อีก

โดยเฉพาะคนรุ่นผู้สูงอายุส่วนใหญ่ที่มีความคิดว่าผู้ชายควรจะเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกเป็นสามีที่ดี มีความเป็นผู้ใหญ่ มั่นคงและมีความรับผิดชอบ เมื่อเห็นว่าฟู่เจิงอายุก็ไม่น้อยแล้ว ทำไมถึงยังมานั่งรถไฟขบวนน้อยแสนไร้เดียงสาขนาดนั้น อย่างกับเด็กน้อย?

หน้าตาก็ดูหล่อเหลา คงเป็นคนหน้าหนาคนหนึ่งแน่

เวินเหลียงชำเลืองมองฟู่เจิงด้วยสีหน้าคงเดิมทีหนึ่