Lahat ng Kabanata ng สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Kabanata 611 - Kabanata 620

“เยี่ยมครับ ๆ ๆ” ผู้กำกับซ่งลุกขึ้นยืนด้วยความดีอกดีใจ เขาหยิบบทละครขึ้นมาเล่มหนึ่ง แล้วรีบเปิดหาฉากของซูเมี่ยวฉากหนึ่งจนเจอด้วยความรวดเร็ว “เอาตรงนี้ก็แล้วกันครับ คุณลองอ่านดูสิครับ”เวินเหลียงรับมา สายตาตกไปอยู่บนบทละคร เธอตั้งใจอ่านเป็นอย่างมากพล็อตเรื่องในท่อนนี้เกิดขึ้นตอนใกล้จะจบเรื่องแล้ว ซูเมี่ยวถูกพระเอกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส เป็นบทสนทนากับพระเอกก่อนตาย แสดงที่มานิสัยตัวละครของตัวนางหลังบทสนทนาจบ ซูเมี่ยวหลับตาลง หวนนึกเรื่องราวเก่า ๆตอนเด็ก ๆ ซูเมี่ยวเคยประสบกับความน่าเศร้าสลดพ่อแม่หนึ่งคนหนึ่งจิ้งจอก เธอเกิดมาในร่างคนที่มีหูของจิ้งจอก เร่ร่อนพเนจรอยู่ในโลกมนุษย์ ถูกเหล่าชาวบ้านด่าประจานและขับไล่เพราะเห็นเป็นสัตว์ประหลาด ร่อนเร่พเนจรไปจนกระทั่งอายุสี่ขวบ ก็ถูกคุณปู่คนหนึ่งรับเลี้ยงเอาไว้ฐานะทางบ้านของคุณปู่ยากจน ซูเมี่ยวร่างกายซูบผอม มักจะถูกคนอายุเท่ากันรังแกและเย้ยหยัน ไม่มีใครยอมเล่นกับนางครั้งหนึ่งหลังจากที่นางถูกคนรังแก นางก็หนีไปร้องไห้อยู่ข้างบ่อน้ำเพียงลำพังสาวน้อยที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันอายุห่างกับนางไม่มากคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในตอนที่นางถูกเด็กคนอื่นรั

ห้าโมงเย็น เวินเหลียงมารออยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลตรงเวลาภายใต้การนำของคุณครู บรรดาหนูน้อยเข้าแถวเดินออกมาที่ประตูใหญ่แถวของนกแพนกวินตัวน้อยที่ตัวเท่า ๆ กัน ในเวลาเพียงชั่วครู่เวินเหลียงมองจนตาลายไปเล็กน้อยเมื่อฟู่ซือฝานเห็นเวินเหลียง ก็ฉีกยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปีติ กำลังจะเรียกออกไป ทว่าจู่ ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงปิดปากเงียบไปอีกครั้งเธอบอกกับคุณครูก่อนจะวิ่งเหยาะไปทางเวินเหลียงในตอนนี้เองเวินเหลียงถึงได้เห็นเธอ เวินเหลียงเดินขึ้นหน้าไปสองก้าว “ฝานฝาน”เมื่อมาถึงตรงหน้าเวินเหลียง ฟู่ซือฝานก็หันหน้าไปมองเพื่อนร่วมชั้นของตนทีหนึ่ง ถึงได้เอ่ยขึ้นว่า “คุณป้า เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”“อืม” เวินเหลียงปลดกระเป๋าเป้ใบน้อยบนหลังเธอลงมาถือ พร้อมจูงมือจ้ำม่ำน้อย ๆ ของเธอไปที่รถยนต์ “ฝานฝาน วันนี้ที่โรงเรียนอนุบาลรู้สึกยังไงบ้าง?”“ไม่เลวเลยค่ะ เพื่อน ๆ เฟรนด์ลี่กันมาก ๆ ส่วนคุณครูก็ดีแลหนูดีสุด ๆ ทำเหมือนว่าหนูทำอะไรไม่เป็นเลยอย่างนั้น...”คุณครูรู้ว่าฐานะทางบ้านของฟู่ซือฝานไม่ธรรมดา แถมเพิ่งย้ายกลับมาจากต่างประเทศอีก กลัวว่าเธอจะปรับตัวไม่ได้ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะใส่ใจเยอะหน่

เวินเหลียงมองเข้าไปในนัยน์ตาของฟู่เจิง กระทั่งผ่านไปนานสองนานท้ายที่สุดเธอก็มั่นใจว่าฟู่เจิงไม่ได้กำลังโกหกเธอเวินเหลียงอ้าปากค้างเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความฉงนว่า “ทำไมถึงเป็นฟู่เยว่ไปได้?”เป็นฟู่เยว่ไปได้ยังไง?เธอสับสนไปหมดอยู่เล็กน้อย ราวกับถูกฟ้าผ่าอย่างนั้นฟู่เยว่ไปเกี่ยวข้องกับคดีลักพาตัวแล้วก็การตายของพ่อเธอได้ยังไง?!คุณปู่เคยบอกเธอว่า แรกเริ่มเดิมทีฟู่เยว่เป็นคนเสนอความคิดให้รับเลี้ยงเธอ บอกว่าเพื่อเป็นการขอบคุณการบริจาคตับของพ่อที่ช่วยต่อชีวิตคุณปู่ ฉะนั้นเธอจึงเคารพเขามาตลอด...ทันใดนั้นในสมองเธอก็วาบแสงสายหนึ่งขึ้นมา นึกถึงสิ่งที่เมิ่งเซ่อเคยบอก มือซ้ายของคนที่ไปส่งครอบครัวพวกเขาออกต่างประเทศมีหกนิ้ว คนขับรถของฟู่เยว่เองก็มีนิ้วมือหกนิ้วเหมือนกัน เพียงแต่เดิมทีเธอไม่ได้ปะติดปะต่อพวกเขาเข้าด้วยกันเท่านั้น...เห็นเวินเหลียงถามขึ้นมาแบบนี้ ฟู่เจิงก็ยิ้มอย่างขมขื่น “ช็อกมากใช่ไหม? ตอนที่เพิ่งรู้เรื่องนี้ ฉันเองก็มีปฏิกิริยาเดียวกับเธอนั่นแหละ”“ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่?” เวินเหลียงยังคงสับสนมึนงง “ทำ...ทำไมเขาถึงต้องไปลักพาตัวฉู่ซืออี๋ด้วย...”ตอนนั้นฉู่ซือ

ฟู่ชิงเยว่ออกมาจากร้านจิวเวลลี่ หางตาเหลือบไปเห็นเงาร่างแสนคุ้นเคยเงาร่างหนึ่งขณะที่เธอหันไปมอง เงาร่างนั้นก็หายไปตรงหน้าประตูที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแล้วฟู่ชิงเยว่เงยหน้ามองป้ายหน้าประตูร้านนั้น เป็นบาร์แห่งหนึ่งเวินเหลียงไปบาร์นั่นเหรอ?เธอเดินต่อไปข้างหน้าสองสามก้าว มองสำรวจไปรอบ ๆ พบรถของเวินเหลียงอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆนัยน์ตาของฟู่ชิงเยว่ประกายแสงดำมืดออกมาสายหนึ่ง เธอล้วงโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาหมายเลขหนึ่งตอนกลางวันภายในบาร์ไม่ค่อยมีคนเท่าไรพนักงานสองสามคนย้ายลังเข้า ๆ ออก ๆ ง่วนอยู่กับการเติมสต็อกน้องชายที่อยู่บนโต๊ะบาร์เองก็กำลังเติมส่วนผสมของค็อกเทลเวินเหลียงสั่งเหล้ามาสองสามขวด ก่อนจะหาที่นั่งนั่งลงโดยไม่คิดอะไรมากมาย เธอเปิดขวดเหล้าเทเหล้าให้ตัวเองแก้วหนึ่ง จากนั้นเงยหน้ากลืนมันลงไปในรวดเดียวของเหลวรสชาติขมฝาดไหลลงไปในคอ คิ้วอันงดงามของเวินเหลียงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ความกดดันและความเจ็บปวดที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจไม่ได้ถูกเจือจางไปเลยเวินเหลียงเติมเหล้าให้ตัวเองอีกสองสามแก้วตรงหน้าพลันปรากฏเงาร่างของพ่อขึ้นมา ทั้งคุ้นเคยและทั้งห่างเหิน เบ้าตาเวินเหลียงอดไ

ตอนที่เวินเหลียงไปเรียนหนังสืออยู่ที่ต่างประเทศ เขาเคยมีความรู้สึกดีต่อเธอจริง ๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ดูแลเธอเป็นพิเศษหรอกเธอรู้ว่างานอดิเรกของเขาคือการถ่ายรูป เขาเองก็ค้นพบว่าเธอมีพรสวรรค์ในด้านนี้อยู่นิดหน่อย เขายังเคยถามว่าเธออยากเรียนถ่ายภาพไหม ทว่าเธอปฏิเสธเพียงแต่หลังจากนั้นไม่รู้ทำไมเวินเหลียงถึงตีตัวออกห่างจากเขา แถมยังย้ายออกจากอะพาร์ตเมนต์ที่เขาแนะนำให้ด้วยต่อมาเวินเหลียงก็กลับประเทศ ลบช่องทางการติดต่อทุกอย่างของเขาทิ้งทั้งหมด ทั้งสองคนจึงขาดการติดต่อกันไปความรู้สึกดีเพียงน้อยนิดนั่นไม่พอสนับสนุนให้เขาตามเธอกลับประเทศ และเขาเองก็ค่อย ๆ ละทิ้งคนคนนี้ไว้เบื้องหลังเช่นกันจนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเปิดกลุ่มแชตในโทรศัพท์ระหว่างทำงาน แล้วไปเห็นบัญชีที่ดูคุ้นตาบัญชีหนึ่งเข้า...บางทีอาจเป็นเพราะสองสามปีมานี้ไม่ค่อยได้ใช้จีเมล เธอยังไม่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์และชื่อเล่นอันที่จริงเขาคือหนึ่งในผู้จัดการแข่งขันการถ่ายภาพซานเหอในตอนแรกเริ่ม และเป็นหนึ่งในกรรมการของซีซันก่อนหน้ามาตลอดฮั่วตงเฉิงคิดไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้งเพราะการถ่ายภาพ และยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่าเวินเหลียงจ