บทที่ 618

ฟู่ชิงเยว่ออกมาจากร้านจิวเวลลี่ หางตาเหลือบไปเห็นเงาร่างแสนคุ้นเคยเงาร่างหนึ่ง

ขณะที่เธอหันไปมอง เงาร่างนั้นก็หายไปตรงหน้าประตูที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแล้ว

ฟู่ชิงเยว่เงยหน้ามองป้ายหน้าประตูร้านนั้น เป็นบาร์แห่งหนึ่ง

เวินเหลียงไปบาร์นั่นเหรอ?

เธอเดินต่อไปข้างหน้าสองสามก้าว มองสำรวจไปรอบ ๆ พบรถของเวินเหลียงอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

นัยน์ตาของฟู่ชิงเยว่ประกายแสงดำมืดออกมาสายหนึ่ง เธอล้วงโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาหมายเลขหนึ่ง

ตอนกลางวันภายในบาร์ไม่ค่อยมีคนเท่าไร

พนักงานสองสามคนย้ายลังเข้า ๆ ออก ๆ ง่วนอยู่กับการเติมสต็อก

น้องชายที่อยู่บนโต๊ะบาร์เองก็กำลังเติมส่วนผสมของค็อกเทล

เวินเหลียงสั่งเหล้ามาสองสามขวด ก่อนจะหาที่นั่งนั่งลงโดยไม่คิดอะไรมากมาย เธอเปิดขวดเหล้าเทเหล้าให้ตัวเองแก้วหนึ่ง จากนั้นเงยหน้ากลืนมันลงไปในรวดเดียว

ของเหลวรสชาติขมฝาดไหลลงไปในคอ คิ้วอันงดงามของเวินเหลียงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ความกดดันและความเจ็บปวดที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจไม่ได้ถูกเจือจางไปเลย

เวินเหลียงเติมเหล้าให้ตัวเองอีกสองสามแก้ว

ตรงหน้าพลันปรากฏเงาร่างของพ่อขึ้นมา ทั้งคุ้นเคยและทั้งห่างเหิน เบ้าตาเวินเหลียงอดไ