All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 591 - Chapter 600

เวินเหลียงไม่ได้สนใจฟู่ชิงเยว่ เธอมุ่งหน้าตรงไปยังสถานีตำรวจเลยตอนนี้ฉู่ซืออี๋ยังคงถูกคุมขังอยู่ในห้องขังเจ้าหน้าที่พาเวินเหลียงไปห้องสอบสวนห้องหนึ่ง ฉู่ซืออี๋กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ถูกใส่กุญแจมือไว้บนโต๊ะเมื่อเห็นเวินเหลียงเข้ามา เธอก็จ้องเวินเหลียงด้วยสายตาเปล่งประกาย ราวกับมีอะไรอยากจะโพล่งพูดออกมา ทว่าเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดกลั้นเอาไว้อีกครั้ง“พวกคุณสองคนพูดคุยกันเลยครับ ผมขอตัวออกไปก่อน อย่าให้นานเกินไปล่ะ” เจ้าหน้าที่พูดจบก็ผลักเปิดประตูออกไปภายในห้องสอบสอน ฉู่ซืออี๋จ้องเวินเหลียงเขม็ง นัยน์ตาประกายความอำมหิตออกมาสายหนึ่ง แฝงความกระหืดกระหอบอยู่หน่อย ๆ “เวินเหลียง ตกลงกันเรียบร้อยแล้วไงว่าวันรุ่งขึ้นฉันจะไประบุตัวคนร้ายให้ ไม่นึกเลยว่าเธอจะกล้าผิดสัญญา แล้วแจ้งตำรวจจริง ๆ?!”เวินเหลียงยิ้มเยาะเสียงหนึ่ง ก่อนจะจับพนักพิงเก้าอี้ลากไปข้างหลัง แล้วนั่งลงตรงหน้าฉู่ซืออี๋ “คนที่ผิดสัญญาไม่ใช่เธอหรือไง? เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ เธอเตะถ่วงเวลาระบุตัวคนร้ายแล้วลอบส่งข่าวให้เมิ่งจินถัง เธอไม่เคยคิดจะออกหน้ามาระบุตัวคนร้ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”ฉู่ซืออี๋ “น่าขำจริง

ฟู่เจิงมองใบหน้าของเวินเหลียงอย่างมีความรู้สึกลึกซึ้ง มุมปากเผยรอยยิ้มที่ยิ้มแต่เหมือนไม่ยิ้ม “ไหน ๆ เธอก็อยากรู้แล้ว ไปทำข้อตกลงกับเขาไม่สู้มาทำข้อตกลงกับฉันดีกว่าไหม เทียบกับเขาแล้วฉันไม่มีทางทำร้ายเธอแน่”ไอ้โรคปากไม่ตรงกับใจของเธอ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยโชคดีที่ไม่เปลี่ยนเขาชอบโดยเฉพาะตอนที่เธอตะโกนว่า ‘อย่านะ’ บนเตียงเวินเหลียงเงยหน้าถลึงตาใส่เขาทีหนึ่งเขานี่ช่างเสนอเก่งจริง ๆแต่จะว่าไปแล้วทำข้อตกลงกับฟู่เจิง ก็คุ้มค่ากว่าทำข้อตกลงกับฉู่ซืออี๋จริง ๆถึงยังไงความเกลียดแค้นที่ฉู่ซืออี๋มีแต่เธอก็มาก่อนหน้าโจรเรียกค่าไถ่ ถ้าให้อภัยฉู่ซืออี๋ไป ใครจะรู้ได้ว่าฉู่ซืออี๋จะทำเรื่องที่ทำร้ายเธอออกมาหรือเปล่าส่วนฟู่เจิง เขาอยากแลกเปลี่ยนอะไร ก็พอจะเดาออกได้ไม่ยาก ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องเล็กน้อยระหว่างชายหญิงนั่นเห็นเวินเหลียงเงียบไป ฟู่เจิงก็หุบรอยยิ้มบนหน้าไปในทันใด “เธอคงไม่ได้คิดจะเขียนหนังสือยอมความให้ฉู่ซืออี๋จริง ๆ ใช่ไหม?”เวินเหลียงรีบพูดขึ้นว่า “แน่นอนว่าไม่มีทางอยู่แล้ว ฉันไม่ใช่คนโง่ซะหน่อย”พูดจบดวงตากลมโตของเธอก็หันไปมองฟู่เจิง “ฟู่เจิง ถึงยังไงเขาก็เป็นแฟนเก่าของ

ในช่วงเวลาที่แต่งงานกัน พวกเขาไม่เคยเปิดตัวต่อสาธารณะ นอกจากสายของเลขาหยางแล้ว เวินเหลียงจะไม่มีทางรับสายคนอื่นเป็นอันขาด แต่เธอเองก็จะไม่ละเลยโทรศัพท์ของเขาเช่นกันเพียงแต่นับตั้งแต่วันครบรอบแต่งงานในวันนั้น เธอก็ไม่ดูโทรศัพท์ของเขาอีกเลยราวกับว่าไม่รู้เริ่มตั้งแต่ตอนไหน เธอไม่เคยเปิดไฟรอเขาตอนเขากลับดึกอีกเลย ไม่จัดเตรียมของที่ต้องสวมใส่ต้องพกติดตัวไปในวันต่อมาอีกเลย ไม่สนใจว่าเขาจะกินข้าวตรงเวลาหรือเปล่าอีกเลย และไม่เรียกเขาว่า ‘อาเจิง’ อีกเลย...เธอค่อย ๆ ตีตัวออกห่างจากเขาทว่าเขากลับไม่เคยสังเกตเห็นอะไรเลย แถมยังเพ้อฝันว่าจะรั้งให้เธออยู่ได้เวินเหลียงเห็นสีหน้าของฟู่เจิงแปลก ๆ ไป จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “เป็นอะไรเหรอ? ผลการประชุมไม่เป็นอย่างที่คิด?”“เปล่า” ฟู่เจิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเมื่อเขาปัดหน้าจอขึ้นเพื่อปลดล็อก ก็เห็นสายไม่ได้รับของลู่เย่าสายหนึ่ง เขากดโทรกลับไปเวินเหลียงปิดนิตยสารที่อยู่ในมือลง ก่อนจะลวดวางไว้บนโต๊ะ “ตอนนี้คุณว่างแล้วเหรอ?”“เดี๋ยวก่อน”หลังปลายสายรับโทรศัพท์ ฟู่เจิงก็ส่งสัญญาณมือ พร้อมแนบโทรศัพท์ไปข้างหู “ฮัลโหล มีเรื่องอะไรเหรอ?

“ทำไมน่ะเหรอ?”ฟู่เยว่พูดซ้ำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เพราะนายเป็นแค่ลูกชู้ลูกนอกสมรส แต่คุณปู่ดันเข้าข้างนายไปหมดซะทุกเรื่อง กระทั่งยังคิดยกบริษัทให้นายอีก! ทำไมกัน? ฉันต่างหากที่เป็นผู้สืบทอดในอนาคตของตระกูลฟู่!”“เพราะงั้นแสดงว่าพี่ไม่เคยเห็นผมเป็นพี่น้องเลย แต่เป็นศัตรูที่ทำให้พ่อแม่ของพี่ต้องตาย และช่วงชิงตระกูลฟู่กับพี่?” ฟู่เจิงก้มหน้ามองเขาฟู่เยว่แค่นเสียงฮึทีหนึ่ง พลางมองฟู่เจิงด้วยความเย็นชา “หรือว่าไม่ใช่หรือไง?”ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือนอกบ้าน ภาพลักษณ์ที่ฟู่เยว่แสดงให้ผู้คนได้เห็นล้วนมีแต่ความอ่อนโยนและความสง่างามเสมอมา ดุจดั่งสายลมยามวสันต์ฟู่เจิงคิดว่าสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและเคียดแค้นเช่นนี้ไม่มีทางปรากฏขึ้นบนตัวเขาอีกครั้งก่อนฟู่เยว่เคยเผยสายตาเช่นนี้ออกมา ทว่ายังเป็นตอนอยู่ประถม เขาโยนกระเป๋าหนังสือของฟู่เจิงลงไปในแม่น้ำ ตอนที่ฟู่เจิงถือท่อนไม้ไปเกี่ยวกระเป๋าขึ้นมา เขายังไปผลักฟู่เจิงให้ตกลงไปซ้ำอีก และหลังจากฟู่เจิงอ้อนวอนอยากจะปีนขึ้นมาสมดังใจแล้ว ก็ขู่เขาไม่ให้ไปบอกคุณปู่หลังกลับไป เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเสื้อผ้าที่เปียกโชก การอธิบายของฟู่เจิงคือตัวเขาไม่ท

ใช่แล้ว จุดเริ่มต้นของเรื่องราวมันมาจากคำพูดทีเล่นทีจริงพร้อมแฝงไปด้วยเจตนาทำให้ฉู่ซืออี๋ลำบากของฟู่เยว่ประโยคนี้นี่เองทว่าฟู่เยว่ไม่เคยจินตนาการถึงความรู้สึกศรัทธาของฉู่ซืออี๋มาก่อนเลยหลังจากนั้นผ่านไปพักใหญ่ ๆ ฉู่ซืออี๋ก็ไม่ได้มาหาฟู่เยว่อีก ฟู่เยว่คิดแค่ว่าเธอล้มเลิกไปเพราะรู้ว่ามันยาก...ฟู่เจิงก็ไม่ใช่คนที่จะจีบติดได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นฟู่เยว่เองก็ไม่เคยเห็นว่ารอบตัวฟู่เจิงมีผู้หญิงอะไรเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าฉู่ซืออี๋จะทำได้จริง ๆตอนนั้นฟู่เจิงเพิ่งเข้ามาฝึกงานที่บริษัท มีอยู่วันหนึ่งหลังเลิกงานตอนเที่ยง ฟู่เยว่ชวนฟู่เจิงไปกินข้าวด้วยกัน นึกไม่ถึงเลยว่าจะเห็นฟู่เจิงตอบกลับข้อความพอทั้งสองคนกินข้าวเสร็จแล้วเดินออกมาจากในร้านอาหาร มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนรออยู่หน้าประตู เมื่อเห็นพวกเขาก็เข้ามารับหน้าฟู่เจิงแนะนำกับเขาว่า นี่คือแฟนของเขา ฉู่ซืออี๋ฉู่ซืออี๋ทำเป็นไม่รู้จักเขาอย่างนั้น พลางเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ทั้งยิ้มเล็กน้อยฟู่เยว่มองสีหน้าของฉู่ซืออี๋ จากนั้นก็มองฟู่เจิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรข้าง ๆ ทีหนึ่ง สีหน้าเขามีความชื่นชมว่าเยี่ยมยอดอยู่เล็กน้อยคืนนั้นหลังเขากลับไป ฉู่ซืออี๋ก็