All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 571 - Chapter 580

พูดไปพลางเธอก็กระดกดื่มอึกเดียวหมด เกลี้ยงจนเห็นก้นแก้วแวววับเด็กใหม่อีกคนกลัวว่าจะสู้ไม่ได้ จึงเริ่มดื่มเหล้าคารวะเช่นกัน และเวินเหลียงก็ดื่มเหล้าแทนฉู่ซืออี๋อย่างเดิมหลังดื่มแก้วนี้หมด ต่อมานักแสดงคนอื่น ๆ ก็เริ่มมาดื่มเหล้าคารวะด้วยเช่นกัน ต่างพูดคุยกับฉู่ซืออี๋ ทว่าชนแก้วเหล้ากับเวินเหลียงหลังหญิงสามชายสองดื่มเหล้าคารวะกันเสร็จ ฉู๋ซืออี๋กับเวินเหลียงก็อื่มคารวะให้กับทุกคนที่อยู่บนโต๊ะหลังคารวะผู้กำกับเจิ้งเสร็จ ฉู่ซืออี๋ก็รินเหล้าให้เวินเหลียง พร้อมพยักหน้าให้รองผู้กำกับหม่า “รองผู้กำกับหม่าคะ ต่อไปตอนทำงานร่วมกันฝากเนื้อปากตัวด้วยนะคะ”“ฉันขอดื่มเหล้าคารวะคุณแทนคุณฉู่ค่ะ” เวินเหลียงยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับแก้วของรองผู้กำกับหม่ารองผู้กำกับหม่ายิ้มตาหยี “เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว เราร่วมแรงร่วมใจกัน ปีหน้าต้องดังระเบิดระเบ้อแน่นอน”ไม่รู้ว่าเวินเหลียงรู้สึกไปเองหรือเปล่า เธอมักรู้สึกว่าสายตาที่รองผู้กำกับหม่ามองเธอมันดูแปลก ๆดื่มลงคอไปแก้วแล้วแก้วเล่า เวินเหลียงรู้สึกได้ว่าในท้องมีเปลวเพลิงกำลังแผดเผาอยู่ก้อนหนึ่ง หลังดื่มเหล้าไปแก้มก็แดงระเรื่อไปหมด ดวงตาทั้งสองชุ่มน้ำ ค่อ

คนที่โทรเข้ามาก็คือคนที่เธอส่งไปคอยจับตาดูหน้าห้องนั่นแหละเมื่อเห็นว่าเป็นเขา ฉู่ซืออี๋ก็ประหลาดใจ หลังกดรับสายเธอก็ถามขึ้นว่า “มีอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”คนที่อยู่ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง “เมื่อกี้มีรถพยาบาลมารับตัวรองผู้กำกับหม่าไปแล้วครับ”ฉู๋ซืออี๋ “?”หรือว่ารองผู้กำกับหม่าทำกิจหลังดื่มเหล้า แล้วไม่ได้ระวังน้องชายติดอยู่ข้างใน?ฮึ ตาแก่วัยสี่สิบกว่าปี ไขมันเต็มตัว เกิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้นฉู่ซืออี๋ไม่แปลกใจเลยสักนิด!ทุกครั้งที่อยู่กับรองผู้กำกับหม่า สำหรับเธอแล้วราวกับถูกทรมานด้วยการเลาะกระดูกเมื่อนึกถึงว่าเวินเหลียงเองก็ต้องมาประสบพบเจอเหตุการณ์เช่นเดียวกัน อารมณ์ของฉู่ซืออี๋ก็ดีขึ้นไม่น้อย“เมื่อกี้ผมเข้าไปดูใกล้ ๆ เสื้อผ้าของรองผู้กำกับหม่ายังอยู่ครบครับ เหมือนว่าบนหัวจะถูกคนทุบจนแตกด้วย...”ฉู่ซืออี๋เอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “นายว่าอะไรนะ? นายแน่ใจนะว่ามองไม่ผิด?!”“ไม่ผิดแน่ครับ”ฉู่ซืออี๋ “...”เธอไม่รู้ว่าควรอธิบายอารมณ์ในตอนนี้ยังไงดีเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ หัวใจของฉู่ซืออี๋ก็เต้นตึกตักขึ้นมาเสียงหนึ่ง ก่อนจะถามออกไปว่า “นายเข้าไปด

“โอเค เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง”ตอนทุ่มครึ่ง เวินเหลียงและถังซือซือมาถึงยังสถานที่จัดงานเลี้ยงบอกว่าเป็นงานเลี้ยง แต่ดูเหมือนค็อกเทลปาร์ตี้เสียมากกว่า บุคคลที่ประสบความสำเร็จใส่สูทผูกไทสวมรองเท้าหนังมันวาวมากมายยืนจับกลุ่มพูดคุยกันกลุ่มละสองสามคนทั้งสองคนหยิบขนมหวานมานิดหน่อย ก่อนจะไปนั่งหลบอยู่ในมุมเวินแหลียงถามขึ้นว่า “คู่นัดบอดของเธอคนนั้นมาหรือยัง?”ถังซือซือมองโทรศัพท์ทีหนึ่ง พร้อมกินเค้กไปพลาง “ยังไม่มา”ทว่ามีลูกท่านหลานเธอหนุ่มคนหนึ่งเดินมาชวนพวกเธอทั้งสองคนคุย เมื่อเห็นพวกเธออย่างเย็นชา จึงเดินออกไปทั้งเบื่อหน่ายผ่านไปครู่หนึ่ง ถังซือซือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะตอบกลับข้อความไปด้วยพร้อมเอ่ยขึ้นไปด้วยว่า “เขามาแล้ว เดี๋ยวฉันไปพูดคุยกับเขาสองสามคำก็กลับมาแล้ว”“อืม”ถังซือซือเดินไปทางระเบียงแล้ว เวินเหลียงนั่งอยู่บนโซฟาต่อทันใดนั้นเธอก็ได้รับสายจากผู้กำกับการคดีนี้พิเศษเป็นอย่างมาก ผ่านไปหลายปีแล้วผู้ต้องสงสัยก็ยังไม่ถูกนำตัวมาดำเนินคดี และเกี่ยวข้องมาถึงคดีพ่อเวินเหลียงด้วยเมิ่งจินถังเป็นเพียงตัวกลางเชื่อมระหว่างคดีลักพาตัวและคดีอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเวินห

ถังซือซือกำลังลิ้มลองเค้กก้อนน้อย พร้อมทั้งชำเลืองมองเงาร่างของฟู่เจิง กะพริบตาปริบ ๆ “อาเหลียง ทำไมถึงยังไม่กลับอีกล่ะ? เธออย่าบอกฉันนะว่าเป็นเพราะอีตามืดบอดฟู่น่ะ?!”“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ?” เวินเหลียงเลิกคิ้ว “มีเรื่องอื่นจริง ๆ เธอคอยดูก็สิ้นเรื่องแล้ว”“โอเค” ถังซือซือฝืนเชื่อเธอเงยหน้ามองสีหน้าของเวินเหลียง ก่อนจะเม้มริมฝีปากล่าง “อาเหลียง...ฉันถามอะไรเธออย่างหนึ่งสิ...”คำถามนี้มันติดค้างอยู่ในใจเธอมานานแล้ว แต่เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเวินเหลียง ก็เลยไม่เคยถามออกมา“อะไรเหรอ? เธอถามมาสิ”“ก่อนหน้านี้เธอ...ชอบอีตามืดบอดฟู่มากใช่ไหม?”ในตอนที่ถังซือซือรู้ว่าเวินเหลียงกับฟู่เจิงแต่งงานกัน การแต่งงานของพวกเขาก็เข้าสู่ภาวะวิกฤติแล้ว แต่คบหากันมานานขนาดนี้แล้ว เธอก็ยังสัมผัสร่องรอยอะไรออกนิดหน่อย...เวินเหลียงคงเคยชอบฟู่เจิงอย่างน้อยในช่วงที่อยู่กินกันฉันสามี เธอน่าจะชอบฟู่เจิงบางทีความรู้สึกยังลึกซึ้งอยู่ ไม่อย่างนั้นเพิ่งจะหย่ากันแท้ ๆ เวินเหลียงคงไม่ชินชาขนาดนั้น แม้ว่าความรู้สึกเจ็บปวดส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะลูก...เวินเหลียงชะงักไป พลางเม้มปากแล้วยิ้ม “ใช่”ใบหน้าของถังซ

ลิฟต์ลงมาจากชั้นสิบทว่าทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าแว่วดังมาจากที่ห่างไม่ไกลออกไป ดังขึ้นชัดเจนเป็นอย่างมากภายใต้ลานจอดรถใต้ดินที่เงียบสงัดถังซือซือไม่ได้สนใจ กำลังถือโทรศัพท์พิมพ์ก๊อกแก๊ก ๆ รับมือกับคำถามของพ่อตัวเองเวินเหลียงเม้มริมฝีปากล่าง พลางก้มหน้าไม่รู้ทำไมในใจเธอเกิดลางสังหรณ์แปลก ๆ ขึ้นอย่างหนึ่ง เธอรู้สึกว่าเสียงฝีเท้านี้เป็นของฟู่เจิงแต่เขาน่าจะเข้ามาไม่ได้สิถึงจะถูก“อาเหลียง”เบื้องหลังมีน้ำเสียงแสนคุ้นเคยแว่วดังขึ้นมาเวินเหลียง “...”เธอหันหน้ากลับไปพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางมองฟู่เจิง “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”ฟู่เจิงเดินเข้ามาอย่างไม่รีบและไม่ช้า “เพนท์เฮ้าส์ย่านนี้ดูไม่เลว ก็เลยซื้อไว้ห้องหนึ่งน่ะ”ซึ่งอยู่ชั้นบนของบ้านเวินเหลียงเวินเหลียง “...”‘ติ๊ง...’เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นแรกประตูก็เปิดออกเวินเหลียงกำลังจะเดินเข้าไป ทว่าฟู่เจิงคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แน่น “อย่าเพิ่งไป ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”“ปล่อย!” เวินเหลียงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แต่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”“แค่ไม่กี่นาที เสียเวลาเธอแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ” ฟู่เจิงยืนกรานไม่ปล่อยมือเว