Share

บทที่ 580

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเศร้าสลดในแววตาของฟู่เจิง เวินเหลียงก็เม้มริมฝีปากล่าง กำปั้นที่ห้อยอยู่กำแน่น

ที่เธอพูดอยู่ไม่ใช่ความจริงหรอกเหรอ?

เขามีอะไรให้ต้องเศร้าสลดอีก?

“ใช่! ฟู่เจิง คุณทำแบบนี้ไม่ใช่แค่เหยียดหยามความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับฉู่ซืออี๋ แต่เป็นการดูถูกฉันด้วย คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะชอบคุณเหรอ? ไม่มีทางซะหรอก! ไม่ว่าคุณอยากจะได้อะไรจากฉันก็ตาม ฉันแนะนำว่าคุณหยุดอยู่แค่ตรงนี้ซะเถอะ!” เวินเหลียงพูดขึ้นอย่างเย็นชา

เส้นเลือดบนหน้าผากของฟู่เจิงกระตุก นัยน์ตาทั้งสองจ้องเวินเหลียงเขม็ง “ฉันอยากได้อะไรจากตัวเธอ? เธอว่ามาสิ ฉันอยากได้อะไร?”

“ฉันก็อยากถามคุณเหมือนกัน แต่เกรงว่าเรื่องนี้จะมีแต่ตัวคุณที่รู้” เวินเหลียงเลิกคิ้ว

ฟู่เจิงเดือดดาลจนโพล่งหัวเราะออกมา เขาเลียฟันกรามซี่หลัง จ้องเวินเหลียงด้วยนัยน์ตาส่องแสงเป็นประกาย ก่อนจะสาวเท้าก้าวยาวเดินหน้าเข้ามาใกล้

เมื่อสบกับนัยน์ตาลึกไม่เห็นก้นของเขา เวินเหลียงก็ถอยหลังก้าวหนึ่งตามสัญชาตญาณ ถอยจนส้นเท้าไปชนเข้ากับผนังข้างประตูลิฟต์ “คุณ...คุณคิดจะทำอะไร?”

แขนของฟู่เจิงค้ำอยู่บนผนัง เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ลมหายใจอุ่นร้อนรดอยู่บนกกหูข
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status