บทที่ 579

ลิฟต์ลงมาจากชั้นสิบ

ทว่าทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าแว่วดังมาจากที่ห่างไม่ไกลออกไป ดังขึ้นชัดเจนเป็นอย่างมากภายใต้ลานจอดรถใต้ดินที่เงียบสงัด

ถังซือซือไม่ได้สนใจ กำลังถือโทรศัพท์พิมพ์ก๊อกแก๊ก ๆ รับมือกับคำถามของพ่อตัวเอง

เวินเหลียงเม้มริมฝีปากล่าง พลางก้มหน้า

ไม่รู้ทำไมในใจเธอเกิดลางสังหรณ์แปลก ๆ ขึ้นอย่างหนึ่ง เธอรู้สึกว่าเสียงฝีเท้านี้เป็นของฟู่เจิง

แต่เขาน่าจะเข้ามาไม่ได้สิถึงจะถูก

“อาเหลียง”

เบื้องหลังมีน้ำเสียงแสนคุ้นเคยแว่วดังขึ้นมา

เวินเหลียง “...”

เธอหันหน้ากลับไปพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางมองฟู่เจิง “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

ฟู่เจิงเดินเข้ามาอย่างไม่รีบและไม่ช้า “เพนท์เฮ้าส์ย่านนี้ดูไม่เลว ก็เลยซื้อไว้ห้องหนึ่งน่ะ”

ซึ่งอยู่ชั้นบนของบ้านเวินเหลียง

เวินเหลียง “...”

‘ติ๊ง...’

เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นแรกประตูก็เปิดออก

เวินเหลียงกำลังจะเดินเข้าไป ทว่าฟู่เจิงคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แน่น “อย่าเพิ่งไป ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”

“ปล่อย!” เวินเหลียงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แต่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”

“แค่ไม่กี่นาที เสียเวลาเธอแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นแหละ” ฟู่เจิงยืนกรานไม่ปล่อยมือ

เว