All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 621 - Chapter 630

เขานั่งอยู่บนโซฟา มีโน้ตบุ๊กวางอยู่ตรงหน้าเขาเครื่องหนึ่ง ราวกับกำลังทำงานอยู่เวินเหลียงค้ำมือลุกขึ้นนั่งด้วยความประหลาดใจ พร้อมกวาดสายตามองไปรอบ ๆห้องนี้มีร่องรอยของการใช้ชีวิตอย่างชัดเจนจริง ๆ ด้วย ไม่เหมือนห้องที่เพิ่งเปิดใหม่เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”ฮั่วตงเฉิงกระตุกยิ้มมุมปาก “เธอคิดว่าไงล่ะ?”เวินเหลียงตั้งใจครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คุณเป็นคนพาฉันกลับมาจากบาร์?”ฉะนั้นคนที่ช่วยแก้สถานการณ์ให้เธอในตอนนั้นไม่ใช่ฟู่เจิง แต่เป็นฮั่วตงเฉิง เพียงแต่ตอนนั้นเธอดื่มเหล้าเยอะไปหน่อยก็เลยจำผิด?ฮั่วตงเฉิงเพียงเลิกคิ้วทว่าไม่ได้ปฏิเสธ“พี่ตงเฉิง ขอบคุณที่ช่วยแก้สถานการณ์ให้ฉันนะคะ” เวินเหลียงยิ้มอย่างรู้สึกผิด พร้อมกับถามลองเชิงว่า “ฉันดื่มเยอะไปหน่อย ไม่ได้พูดจาอะไรล่วงเกินไปใช่ไหมคะ?”อย่างเช่นเรียกเขาว่าฟู่เจิงเลยอะไรทำนองนี้?แม้จำผิดคนจะไม่นับว่าหนักหนาสาหัสเท่าไร แต่สำหรับคนที่ถูกจำไม่ได้นั้น ดูจะไม่ค่อยมีมารยาทนัก ยิ่งเป็นคนอย่างฮั่วตงเฉิงแบบนี้ด้วยแล้วฮั่วตงเฉิงยิ้มเล็กน้อย “ไม่ได้พูดอะไรนะ”เวินเหลียงถอนหายใจออกเล็กน้อย “ไม่ได้พูดอ

ฟู่เจิงคว้าข้อมือของเธอเอาไว้เวินเหลียงชะงักฝีเท้าพร้อมหันไปมองเขา “ฟู่เจิง คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”ฟู่เจิงมองเธอด้วยนัยน์ตาเปล่งประกาย “เธอ...”ไปอยู่กับฮั่วตงเฉิงมาใช่ไหม?พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ เขาก็ชะงักไป ครึ่งประโยคหลังจมหายอยู่ในลำคอ บนหน้าเผยสีหน้าขมขื่นทุรนทุรายออกมาเธอบอกว่าตัวเธอเองต้องการอยู่เงียบ ๆ เขากลัวเธอคิดไม่ตก ทีแรกอยากจะไปหาเธอใครจะรู้ได้เลยว่าระหว่างทางดันได้รับสายของฟู่ชิงเยว่เสียก่อนฟู่ชิงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง บอกว่าเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ จะทำการผ่าตัดต้องการให้คนในครอบครัวไปเซ็นชื่อฟู่เจิงไม่ระแคะระคายเรื่องอื่น เขาเปลี่ยนเส้นทางมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล ถูกฟู่ชิงเยว่รั้งเอาไว้อยู่เป็นเวลานานเมื่อออกมาจากโรงพยาบาล ฟู่เจิงก็ต่อสายโทรหาเวินเหลียง ไม่มีคนรับ ในตอนที่โทรอีกครั้งก็ปิดเครื่องไปแล้วหลังจากนั้นเขาก็ไปเจอรถของเธออยู่หน้าบาร์ หลังเข้าไปสอบถามพนักงานในร้านถึงได้รู้ว่า เธอดื่มจนเมาและออกไปกับผู้ชายอีกคนแล้วเขาออกตามหาเธอไปทั่วทุกหนทุกแห่งราวกับเป็นบ้าทว่าในวินาทีนี้กลับได้รับรูปถ่ายเซ็ตหนึ่งในรูปภาพสองรูปแรก เวินเหลียงถูกฮั่วต

ร่างกายท่อนบนเย็นยะเยียบ เวินเหลียงพลันตื่นเต็มตามากขึ้น เธอเอ่ยขึ้นอย่างสะลึมสะลือว่า “...ฟู่เจิง! อย่านะ...”วินาทีถัดมา เข่าทั้งสองข้างของฟู่เจิงก็กางอยู่ขนาบสองข้างของลำตัวเธอ จากนั้นยกลำตัวท่อนบนขึ้นมาพลางจ้องมองเธอ สายตาชำเลืองไปด้านล่างทีละนิ้ว ๆ นัยน์ตาเริ่มประกายความลึกซึ้งออกมา ทั้งตัวแฝงไปด้วยเปลวเพลิงประหลาดเธอเดือดพล่านจนหน้าอกพองขึ้นยุบลงอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังสั่นระเรื่อเล็กน้อยเมื่อเวินเหลียงเห็นนัยน์ตาของเขา สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ เธอพยายามสลัดข้อมือออก ทว่าก็สลัดไม่ออก “ฟู่เจิง คุณปล่อยฉันไปนะ ถ้าขืนคุณยังทำแบบนี้อีกฉันจะโกรธแล้วนะ!”สีหน้าฟู่เจิงนิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเวินเหลียงอย่างนั้น เขาคลี่เนกไทออกด้วยมือเดียวเวินเหลียงอึ้งไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นฟู่เจิงใช้เนกไทมัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยกันเวินเหลียงก็ดิ้นพล่านขึ้นมาอย่างแรง “ไม่ได้นะ! ฟู่เจิง คุณใจเย็นหน่อยสิ!”ฟู่เจิงยังไม่หยุดการกระทำ เขาวนเนกไทรอบข้อมือเวินเหลียงสองรอบก่อนจะผูกโบว์“ฟู่เจิง คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? มีอะไรก็พูดกันดี ๆ โอเคไหม? คุณไปหลับให้เต็มอิ่มสักตื่น พรุ่งนี้เ

ทำไมเธอถึงได้...ถึงได้...ถูกเขาปรนนิบัติให้ลุ่มหลงได้สบาย ๆ อย่างนั้น!น่ารังเกียจชะงัด นี่มันจิ้งจอกตัวผู้ชัด ๆขณะอาบน้ำ เมื่อเวินเหลียงเห็นร่องรอยด้านในต้นขาก็ยิ่งอับอายเข้าไปกันใหญ่อ๊า ๆ ๆ ๆ...ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานตอนเช้าเธอยังน้อยเนื้อต่ำใจอย่างสุดขีดอยู่แท้ ๆ พอตกดึกทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนั้นไปได้...ทั้งหมดเป็นเพราะฟู่เจิงบังคับขืนใจเธอ!เวินเหลียงพยายามล้างสมองตัวเองสุดชีวิตขณะหลังเวินเหลียงจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยและออกไปจากห้องนอน สถานการณ์ทุกอย่างก็นิ่งสงบลงตั้งนานแล้ว ราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อนภายในห้องรับแขกไม่มีใครอยู่เวินเหลียงมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย หรือว่าเขาไปแล้ว?ในขณะนี้เองก็มีเสียงหั่นของแว่วดังขึ้นมาจากในห้องครัวอ๋อที่แท้ก็ยังไม่ได้ไปชุดนอนพาดอยู่บนข้างโซฟา เวินเหลียงเดินไปเก็บขึ้นมา ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวนี้เองฝีเท้าก็เป็นอันต้องชะงักไปในฉับพลันบนโซฟามีรอยเปียกชื้นดวงใหญ่มากดวงหนึ่งตำแหน่งตรงนั้น...สีหน้าเวินเหลียงพลันแดงก่ำขึ้นมา แถมยังร้อนผ่าวจนจะหุงข้าวสุกอยู่แล้วเธอมองซ้ายมองขวา ก่อนจะลวดมือหยิบหมอนโยนไปใบหนึ่งกลัวว่าจะปิดไม่ม

เวินเหลียงเลือกโซฟาที่ทำด้วยวัสดุผ้าลินินมาสองแบบและทำด้วยวัสดุหนังวัวมาสองแบบ จากนั้นถ่ายวิดีโอส่งไปให้ถังซือซือสุดท้ายถังซือซือเลือกโซฟาที่ทำด้วยวัสดุลินินแบบหนึ่งในนั้น โซฟาแบบนี้ออกแบบมาให้มีความกว้างและนุ่มสลายเวินเหลียงเองก็ชอบเช่นกัน จึงตัดสินใจอย่างมีความสุขแล้วฟู่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่งเวินเหลียงถลึงตาใส่เขาสองทีฟู่เจิงเป็นคนจ่ายเงินค่าโซฟา สามารถไปส่งสินค้าให้ถึงห้องในบ่ายวันนี้หลังออกมาจากร้านเฟอร์นิเจอร์ ฟู่เจิงก็ได้รับสายหนึ่งเป็นสายของเลขาหยางที่โทรเข้ามาเมื่อวานฟู่เจิงหัวหมุนสุด ๆ ทว่าเขาไม่พบร่องรอยอะไรบนตัวเวินเหลียง การแสดงออกของเธอราวกับไม่รู้ว่าเขาโกรธมาก่อนฟู่เจิงสัมผัสได้ถึงความปิดปกติบางอย่าง ตอนเช้าพอตื่นขึ้นมาก็ให้เลขาหยางไปตรวจสอบทันทีเลขาหยางตรวจสอบจนแจ่มชัดแล้วก็มารายงานกับเขา ฟู่เจิงถึงรู้ว่าหลังฮั่วตงเฉิงไปส่งเวินเหลียงที่โรงแรม เขาก็เปลี่ยนชุดออกไปข้างนอกทันที ผ่านไปนานสองนานถึงกลับมาทว่าคนที่ถ่ายรูปส่งมาให้เขาละเลยจุดนี้ไป ราวกับจงใจทำให้เขาเข้าใจผิดถ้าเมื่อคืนเขาไม่ได้มาพิสูจน์ยืนยันด้วยตัวเอง บางทีเขาอาจยังเข้าใจเรื่องนี้ผิดไปตลอด