บทที่ 629

“ไม่เอา”

ฟู่เจิงปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะลงจากรถไป

ผ่านไปสิบนาทีฟู่เจิงก็กลับมา เขาส่งถุงกระดาษคราฟต์ในมือให้เวินเหลียง “ขนมเปี๊ยะกรอบไส้ทุเรียนเพิ่งออกจากเตาใหม่ ๆ”

เวินเหลียงรับมา เปิดถุงไปด้วยพลางบ่นพึมพำไปด้วย “ทำไมถึงได้ช้าขนาดนี้ล่ะ?”

“คนต่อคิวค่อนข้างเยอะน่ะ”

เวินเหลียงแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะคีบขนมเปี๊ยะกรอบไส้ทุเรียนขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง

ผ่านไปไม่นาน ในรถก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นทุเรียน

ฟู่เจิงไม่ได้รังเกียจกลิ่นทุเรียน ทว่าก็รับไม่ได้ที่จะมีกลิ่นนี้ติดไปทั้งตัวขณะอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ

เขากำลังคิดจะเปิดกระจก ทว่าเวินเหลียงดันพูดตัดหน้าเขา “ฉันหนาว เปิดฮีตเตอร์แรงหน่อย”

ฟู่เจิง “...”

เยี่ยมไปเลย

เวินเหลียงที่เชื่อฟังและประสีประสากลายเป็นสาวน้อยร้ายกาจจอมเอาแต่ใจ

ฟู่เจิงยิ้มอย่างจนใจทีหนึ่ง ทว่าในใจพอใจสุด ๆ

เขากลัวว่าเธอจะเกลียดเขา ไม่แยแสเขาอีกเพราะเรื่องเมื่อคืน ภายใต้การเปรียบเทียบ เดิมทีการลงโทษเล็กน้อยในตอนนี้ไม่มีความสลักสำคัญใด ๆ กลับกันยิ่งเหมือนมีอรรถรสเพิ่มมากขึ้น

เมื่อมาถึงยังร้านอาหารขายเนื้อแกะแถวถนนมหาวิทยาลัยแล้ว เวินเหลียงก็เดินมุ่งหน้าเข้าไปในร้านทันที

ฟู