บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 161 - บทที่ 170

“เหอะๆ......ไม่จำเป็นหรอกมั้ง”ซูหรานเผยยิ้ม เสียดายที่ไม่ได้ปิดปากเขาตั้งแต่แรกความต้องการแบบนี้เขาเอ่ยมันออกมาได้ยังไง?ซูหรานมองไปรอบๆ ตั้งใจจะเตือนเขาว่านี่คือที่สาธารณะ การป้อนอาหารในที่สาธารณะแบบนี้ เธอไม่อายที่จะป้อน แล้วเขาไม่อายที่จะกินเหรอ?แต่เธอกลับไม่เข้าใจความคิดของฟู่จิ้นหานเลยสักนิดที่สาธารณะแล้วจะทำไม？เขากินอาหารที่ภรรยาเขาป้อน ไม่ได้กินของที่คนอื่นป้อนสักหน่อย！ฟู่จิ้นหานหลบตาลงอย่างเศร้าหมอง “ผมหวังดีช่วยคุณ เงินห้าพันล้านผมไม่ได้เก็บดอกเบี้ยจากคุณด้วยซ้ำ......”“......”ซูหรานแทบจะโพล่งออกมา: รบกวนคิดดอกเบี้ยด้วย เรื่องป้อนข้าวน่ะไม่มีทางหรอก!แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ดอกเบี้ยเงินห้าพันล้านหากคำนวณออกมามันต้องมากขนาดไหน อยู่ ๆ ซูหรานก็รู้สึกว่าความจริงการป้อนข้าวก็ไม่ได้ยากอะไรสูดหายใจเข้าลึก ๆ ซูหรานรีบหั่นสเต๊กเนื้อหนึ่งชิ้นแล้วรีบยัดเข้าไปในปากของสามีตัวพ่อของเธออย่างรวดเร็วในขณะที่ทำท่าทางเหล่านี้ สายตาของซูหรานก็มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเธอถึงจะสบายใจ แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่กล้ารอช้าแม้แต่ครู่เดียว หลังจากที่ยัดสเต๊กเข้าไปในป

ฟู่จิ้นหานกำลังจะเค้นถาม ซูหรานก็รีบวางสายในทันที“......”ฟู่จิ้นหานจ้องมองโทรศัพท์ ในหัวเต็มไปด้วยคำถามดึกขนาดนี้แล้ว เธอทักทายใครอยู่กันแน่?ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคนคนนึงขึ้นมา ในใจแทบอยากจะรู้ความจริงเดี๋ยวนี้ ฟู่จิ้นหานจึงโทรศัพท์หาเย่ถิงเซินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงสองครั้งก็รับสาย“ฮัลโหล?” เย่ถิงเซินรับสายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายต่อให้มีโทรศัพท์คั่นอยู่ รอยยิ้มผยองบนใบหน้าของเขาก็ถูกส่งมาราวกับว่ายืนอยู่ต่อหน้าฟู่จิ้นหาน“ซูหรานล่ะ?” ฟู่จิ้นหานถามอย่างร้อนรนแต่เย็นชาเย่ถิงเซินเหลือบมองซูหราน เขานึกว่าเมื่อสักครู่ซูหรานกำลังโทรศัพท์อยู่กับสามีของเธอ กลับนึกไม่ถึงว่าเป็นฟู่จิ้นหานดึกขนาดนี้ยังจะโทรหาซูหราน ไม่เอาสามีของซูหรานไว้ในสายตาบ้างเลยจริง ๆ สินะ!“เธอเป็นหลานสาวที่คุณปู่เพิ่งจะยอมรับ ซูหรานก็เป็นคนตระกูลเย่ ตอนเย็นกลับมาที่วิลล่าตระกูลเย่ก็สมเหตุสมผลใช่ไหม”รอยยิ้มที่มุมปากของเย่ถิงเซินยิ่งชัดขึ้นแต่สีหน้าของฟู่จิ้นหานกลับยิ่งดูไม่ได้ที่แท้ก็เป็นแบบนี้!แววตาของมืดมนแล้ววางสายไปขณะที่สองคนโทรคุยกัน เสียงของเย่ถิงเซินเบามาก ซูหรานที่มีระเบียงคั่นอยู่จึ

ในระยะเวลาเพียงสั้น ๆ เรือสําราญก็ได้ออกจากท่าเรือแล้ว “ทํายังไงดี?” ดวงตาของเย่ซือเหยียนเต็มไปด้วยคําขอโทษ “ฉันแค่อยากพาเธอมาพักผ่อน แต่ฉันนึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะเป็นคนแบบนี้ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย พวกเขาก็ไม่เป็นแบบนี้......”“หรานหราน เธอรอฉันก่อน ฉันจะให้พวกเขาขับเรือสําราญกลับไป”เย่ซือเหยียนรีบหันหลังกลับ และไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อเธอออกมาอีกครั้ง เธอก็คว้ามือของซูหรานด้วยใบหน้าขอโทษ: “หรานหราน เรือสําราญถูกตั้งค่าด้วยการล่องเรืออัตโนมัติ เมื่อมันเริ่มสตาร์ทแล้ว และจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ดังนั้นจึงไม่มีทางกลับไปได้ในตอนนี้ เธอว่า......” ดูเหมือนว่าเย่ซือเหยียนก็ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไร ซูหรานมองไปที่ผิวน้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุดรอบตัวเธอ แล้วขมวดคิ้วเป็นปม“หรานหราน เรือสําราญลํานี้ใหญ่มาก ไม่งั้นพวกเราก็อยู่กันก่อนชั่วคราว พวกเราเล่นของเราเอง ไม่ไปเจอพวกเขา”“ฉันสัญญาว่าจะเตือนพวกเขา ถ้าหากทำให้เธออารมณ์เสียอีก ตระกูลเย่จะทำให้ธุรกิจที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาหายไปในชั่วข้ามคืน” เย่ซือเหยียนจ้องมองซูหราน รอท่าทีของเธอซูหรานอยู่ในภวังค์ และในเวลานี้เย่ซือเหยียนยังคงท่าทางปกป

ร่างของซูหรานกระแทกราวกั้น แต่ก็ยังไม่สามารถทรงตัวได้ขณะที่พลิกข้ามราวกั้น ซูหรานคิดว่าตัวเองคงต้องตายแล้วซูหรานร่วงลงน้ำ ทำให้เกิดละอองน้ำขนาดใหญ่ น้ำทะเลเย็นเฉียบโถมเข้าใส่ ในสมองของซูหรานมีภาพมากมายแวบผ่าน...แม่... เสิ่นยวน...เธอยังไม่ได้ค้นหาสาเหตุการตายของแม่ และไม่ได้พบเสิ่นยวนมานานแล้วยังมีคุณปู่เย่อีกถ้าเธอตาย คุณปู่เย่คงไม่สามารถหาความปลอบประโลมจากความคิดถึงลูกสาวผ่านตัวเธอได้อีกแล้วสินะ?แล้วก็พี่ชายเย่...สุดท้าย ในสมองของเธอปรากฏใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรสัญญากับสามีคนดังของเธอยังมีผลอยู่ เธอยังเป็นหนี้เขาห้าพันล้านบาท ถ้าเธอตาย สามีคนดังคงจะขาดทุนแย่เลย!จู่ๆ เธอก็อยากรู้ว่าตอนนี้สามีคนดังกำลังทำอะไรอยู่แต่ดูเหมือนว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นอีกแล้วความรู้สึกหมดเรี่ยวแรงเข้าครอบงำ ซูหรานค่อยๆ หลับตาลง...ขณะนั้น ในบาร์ เย่ซือเหยียนก็ "เห็น" สายเรียกเข้าจากเย่ถิงเซินในที่สุดเธอแกล้งทำเป็นรีบร้อนโทรกลับ "ฮัลโหล พี่? มีอะไรรีบร้อนขนาดนั้น..."ปลายสาย เย่ถิงเซินขมวดคิ้ว มองเรือสำราญลำหนึ่งด้านหน้า กำลังจะถามถึงซูหรานจู่ๆ คนขับเรือก็

ซูหรานจับมือเย่ถิงเซินแน่นมากเย่ถิงเซินโน้มตัวลงเล็กน้อย แรงนั้นทำให้เขาเสียหลักอย่างไม่ทันตั้งตัว เกือบจะล้มทับซูหรานแต่ในจังหวะสำคัญ เขาใช้มืออีกข้างยันขอบเตียงไว้ ทำให้ทรงตัวได้ถึงอย่างนั้น ใบหน้าของซูหรานก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมขนตาของเย่ถิงเซินสั่นไหว หัวใจเต้นเร็วขึ้น เขาถึงกับไม่ได้สนใจว่าซูหรานพูดอะไรตอนคว้ามือเขาจนกระทั่งซูหรานละเมออีกครั้ง"ที่รัก ช่วยฉันด้วย!"ครั้งนี้สีหน้าซูหรานดูสงบขึ้น แต่ยังขมวดคิ้วอยู่ มือที่จับเขาก็ยังออกแรงไม่หยุดที่รัก...เย่ถิงเซินก้มหน้า แววตาหม่นหมองวูบหนึ่งไม่นาน เขาเม้มปาก ยกมือลูบคิ้วซูหรานเบาๆ หวังจะคลายความกังวลของเธอ"หรานหราน ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว"เย่ถิงเซินปลอบเสียงนุ่มนวลค่อยๆ คิ้วของซูหรานคลายลง ราวกับในฝันเธอพ้นจากอันตรายแล้ว แต่มือที่จับเย่ถิงเซินก็ยังไม่ปล่อยเย่ถิงเซินปล่อยให้เธอจับมือเขาแบบนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงพอบ้านจากชั้นล่าง"คุณชายสามฟู่ มาแล้วหรือครับ ท่านมาหาคุณหนูหรือคุณชายใหญ่...""ฉันมาหาซูหราน!"พอบ้านชะงัก ดูเหมือนไม่คิดว่าคุณชายสามฟู่จะรู้จักคุณหนูหรานเขามองไปที่ชั้นสองโดยไม