บทที่ 162 ไม่กลับบ้านทั้งคืน

เมื่อซูหรานกลับมาถึงบริษัท ฟู่จิ้นหานก็ยังคงทำตัวล่อยลองราวกับคนว่างงานและอยู่ที่ห้องรับรองของซิงหลานจิวเวลรี่ทั้งช่วงบ่าย

เย่ซือเหยียนตามไปจนถึงล่างตึกไป๋ลี่ แล้วจ้องทางออกของตึกอยู่อย่างนั้น

ในที่สุดหลังจากที่ทั้งตึกเลิกงาน ซูหรานและฟู่จิ้นหานก็จูงมือกันเดินออกมา

สายตาของฟู่จิ้นหานมองอยู่ที่ซูหรานตลอดเวลา

พอเห็นทั้งสองคนขึ้นรถ มือของเย่ซือเหยียนที่กำพวงมาลัยรถอยู่ถึงกับสั่น

เธอตามทั้งสองคนมาตลอดทางจนมาถึงเจินหลินย่วน

สองคนเหมือนกับคู่สามีภรรยาทั่วไปที่กลับบ้านด้วยกัน ถ้าหากไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ทำยังไงเย่ซือเหยียนก็คงจะไม่เชื่อ ฟู่จิ้นหานคนที่เมื่อผู้หญิงคนอื่นเข้าใกล้ก็จะมองด้วยสายตาอาฆาตคนนั้น กลับดูเหมือนว่าจะเป็นคนติดกับซูหรานมาก

เย่ซือเหยียนกลับมาถึงวิลล่าที่คุณปู่อาศัยอยู่

พอคุณปู่เย่เห็นเย่ซือเหยียนก็ถึงกับขมวดคิ้ว “หรานหรานล่ะ? ทำไมหรานหรานยังไม่กลับมา?”

เย่ซือเหยียนกำหมัดแน่น

แต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเผยยิ้มออกมา “คุณปู่ลืมแล้วเหรอคะ? หรานหรานเธอไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่สักหน่อย”

“หลานสาวตระกูลเย่ แน่นอนว่าต้องอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลเย่” คุณปู่เย่อย