บทที่ 163 เขารู้สึกยังไงกับซูหราน

ฟู่จิ้นหานกำลังจะเค้นถาม ซูหรานก็รีบวางสายในทันที

“......”

ฟู่จิ้นหานจ้องมองโทรศัพท์ ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม

ดึกขนาดนี้แล้ว เธอทักทายใครอยู่กันแน่?

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคนคนนึงขึ้นมา ในใจแทบอยากจะรู้ความจริงเดี๋ยวนี้ ฟู่จิ้นหานจึงโทรศัพท์หาเย่ถิงเซิน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงสองครั้งก็รับสาย

“ฮัลโหล?” เย่ถิงเซินรับสายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

ต่อให้มีโทรศัพท์คั่นอยู่ รอยยิ้มผยองบนใบหน้าของเขาก็ถูกส่งมาราวกับว่ายืนอยู่ต่อหน้าฟู่จิ้นหาน

“ซูหรานล่ะ?” ฟู่จิ้นหานถามอย่างร้อนรนแต่เย็นชา

เย่ถิงเซินเหลือบมองซูหราน เขานึกว่าเมื่อสักครู่ซูหรานกำลังโทรศัพท์อยู่กับสามีของเธอ กลับนึกไม่ถึงว่าเป็นฟู่จิ้นหาน

ดึกขนาดนี้ยังจะโทรหาซูหราน ไม่เอาสามีของซูหรานไว้ในสายตาบ้างเลยจริง ๆ สินะ!

“เธอเป็นหลานสาวที่คุณปู่เพิ่งจะยอมรับ ซูหรานก็เป็นคนตระกูลเย่ ตอนเย็นกลับมาที่วิลล่าตระกูลเย่ก็สมเหตุสมผลใช่ไหม”

รอยยิ้มที่มุมปากของเย่ถิงเซินยิ่งชัดขึ้น

แต่สีหน้าของฟู่จิ้นหานกลับยิ่งดูไม่ได้

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้!

แววตาของมืดมนแล้ววางสายไป

ขณะที่สองคนโทรคุยกัน เสียงของเย่ถิงเซินเบามาก ซูหรานที่มีระเบียงคั่นอยู่จึ