บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 181 - บทที่ 190

ด้านในรถหรู เย่ซือเหยียนโบกมือให้เธอ “หรานหราน ขึ้นมาเร็ว”ซูหรานตอบสนองต่อความกระตือรือร้นของเธอด้วยรอยยิ้ม หลังจากขึ้นรถแล้ว เย่ซือเหยียนก็เห็นแหวนที่อยู่บนมือของเธอมองแค่แวบเดียว เย่ซือเหยียนก็เบี่ยงสายตาไปทางอื่น โดยที่ไม่รู้สึกอยากที่จะหาคำตอบอะไรเพิ่มเติมอีก เพราะเธอรู้ดี ว่าจะต้องเป็นฟู่จิ้นหานที่มอบแหวนวงนั้นให้เธอแน่นอนเมื่อคุณท่านเย่เห็นซูหราน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มก็ซ่อนเอาไว้ไม่อยู่หลังรับประทานอาหารเสร็จ ซูหรานและเย่ถิงเซินก็ช่วยกันวัดตัวให้คุณท่านเย่แล้วเย่ถิงเซินก็ได้สังเกตเห็นแหวนที่อยู่บนนิ้วของซูหรานเขามองแค่แวบเดียวก็จำได้ทันที นั่นคือเครื่องประดับที่ใช้เข้าร่วมการแข่งขัน แล้วก็เป็นเครื่องประดับชิ้นเดียวกันกับที่ถูกฟู่จิ้นหานประมูลไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ก็แวบขึ้นมาในดวงตาของเย่ถิงเซินและในขณะที่พวกเขากำลังช่วยคุณท่านเย่วัดตัวอยู่นั้น เย่ซือเหยียนเองก็ได้ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับแหวนที่อยู่ในมือของซูหราน“สองพันห้าร้อยล้าน......”เธอพอจะเคยได้ยินมาบ้าง ว่าฟู่จิ้นหานทุ่มเงินกว่าสองพันห้าร้อยล้านเพื่อประมูลแหวนคู่เซ็ตหนึ่งที่ซูหรานเป็นคนออกแบบ แต่กลับคิด

เมื่อเห็นว่าใบหน้าเริ่มน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ หลินเยว่เยว่ก็พูดขึ้นทันที“อวี้หมิง วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เดิมฉันไม่ควรพูดอะไรพวกนี้เพื่อให้กระทบจิตใจของเธอ แต่ว่าพวกเราคือเพื่อนกันนะ บางเรื่องฉันก็ไม่อยากที่จะปิดบังเธอ”ในที่สุดปฏิกิริยาของซ่งอวี่หมิงก็อ่อนลงซงอวี่หมิงกระตุกมุมปากทันที แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอหวังดีกับฉัน แต่ว่า......”แต่เธอชอบเย่ถิงเซินมาตั้งแต่เด็กแล้ว แม้จะผ่านมานานหลายปี เธอก็กลับไม่เคยเปลี่ยนใจเลยสักครั้ง!เมื่อหญิงสาวคนอื่น ๆ เห็นว่าจู่ ๆ ซ่งอวี่หมิงก็เศร้าขึ้นมากะทันหัน จึงรีบมุ่งเป้าไปที่ลูกพี่ลูกน้องที่หลินเยว่เยว่พูดถึงทันที“ลูกพี่ลูกน้องของเธอคือใคร? ดีกว่าอวี่หมิงของพวกเรานักรึไง? มีภูมิหลังที่ดีกว่าอวี่หมิงอีกงั้นเหรอ?”“นั่นสิ อวี่หมิง เธอไม่ต้องกังวลนะ หลินเยว่เยว่ เธอบอกชื่อลูกพี่ลูกน้องของเธอมาเลยนะ ฉันจะไปสั่งสอนเธอเดี๋ยวนี้ ให้เธอได้รู้ซะบ้าง ว่าจะมาอ่อนผู้ชายมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้”หญิงสาวเหล่านั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองซึ่งมันก็เป็นไปตามที่หลินเยว่เยว่ปรารถนาพอดีหลินเยว่เยว่ขมวดคิ้ว “เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน แม้ว่ารูปร่

กลุ่มชายหญิงที่ตัวเปียกชุ่มเดินไปทางเย่ถิงเซิน ในขณะที่กำลังจะขอโทษ กลับถูกเย่ถิงเซินหยุดเอาไว้“ไม่จำเป็น”น้ำเสียงของเย่ถิงเซินฟังดูเย็นชาตอนแรกคนเหล่านั้นคิดว่าเย่ถิงเซินคงจะเห็นแก่หน้าของคุณลุงซ่ง ถึงได้ไม่ต้องการให้พวกเขาขอโทษ ขณะที่กำลังได้ใจอยู่นั่นเอง ไม่นานเสียงของเย่ถิงเซินก็พูดขึ้นว่า “คนที่พวกเขาควรขอโทษไม่ใช่ผม แต่เป็นเธอ”เย่ถิงเซินแทบไม่หันไปมองคนเหล่านี้ด้วยซ้ำเขากวาดสายตาไปทางซ่งเหลียน สุดท้ายจึงกลับมามองที่ซูหราน“เธอเหรอ?” ใบหน้าของหญิงสาวเหล่านั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจก็แค่ผู้หญิงที่คุณชายใหญ่เย่พามาด้วย จะแบกรับคำขอโทษจากพวกเธอไหวได้ยังไง?ซ่งเหลียนเองก็เหลือบมองไปทางซูหราน แต่เขาก็ไม่ได้แสดงเจตนาอยากจะพูดแต่อย่างใดมีความรู้สึกเย็นชาในแววตาของซูหราน ทันใดนั้น เธอก็ดึงความสนใจของเย่ถิงเซิน “พี่คะ ฉันหนาว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”หลังพูดจบ ซูหรานก็หมุนตัวกลับ เธอที่เพิ่งจะก้าวเท้าออกไป เย่ถิงเซินก็รีบก้าวตามไปทันที ในขณะเดียวกันนั้นเอง ซ่งฉีก็เดินตามซูหรานไปด้วย“ผมก็จะไปกับคุณด้วย......”“ผมจะไปส่งคุณเอง”พวกเขาทั้งสองแทบจะ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของของฟู่จิ้นหานขณะที่รถกำลังจะขับไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ฟู่จิ้นหานก็พูดขึ้นว่า “หยุดรถ”ฉินฟั่งสะดุ้งนิดหน่อย คิดว่าบาดแผลของเขามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบหยุดรถ พร้อมกับถามออกไปด้วยความกังวลว่า “คุณชายครับ หรือว่าบาดแผล......”“ฉันไม่เป็นไร” ดวงตาของฟู่จิ้นหานยังคงจ้องมองไปที่จุดที่มีแสงสว่างอยู่แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่หน้าผากของเขากลับยังมีเม็ดเหงื่อไหลออกมาไม่หยุดฉินฟั่งมองตามแนวสายตาของเขา และสังเกตเห็นจุดที่มีแสงสว่าง เขาถึงเข้าใจได้ในทันทีว่าไม่ว่ายังไงคุณชายก็จะไม่กลับบ้านแน่นอน เพียงแต่ต้องแน่ใจก่อนว่าคุณผู้หญิงจะอยู่บ้านรึเปล่า“ไปเถอะ!” ฟู่จิ้นหานกังวลว่าจะยังมีคนติดตามเขาอยู่ จึงไม่กล้าจอดรถอยู่ที่นี่นานเกินไปฉินฟั่งเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร จึงรับคำสั่ง และขับรถออกไปทันที......ณ โรงแรมไห่เฉิง เย่ซือเหยียนรีบลงจากรถเดิมทีเธออยู่ในโรงพยาบาล แต่ทันทีที่รู้ว่าฟู่จิ้นหานแอบจากไปเงียบ ๆ เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาจะต้องกลับไปหาซูหรานเธอโทรกลับไปที่วิลล่าตระกูลเย่ และถามถึงที่อยู่ของซูหราน“เธอน่าจะนอนไปแล้วค่ะ วันนี้คุณหนูหรานหรานตกน้ำ เธ

ภายในกระจก ใบหน้าของเขาดูขาวซีด และริมฝีปากก็ซีดด้วยเช่นกันแต่บนริมฝีปาก กลับมีร่องรอยที่ชัดเจนมากปรากฏอยู่ฟู่จิ้นหานนึกถึงการกัดของซูหรานเมื่อคืนนี้ และสังเกตเห็นว่าดวงตาของจี้เยี่ยนโจวเริ่มขี้เล่นมากขึ้นเรื่อย ๆ“มองอะไรอยู่ได้!” ฟู่จิ้นหานโยนกระจกกลับไปอย่างเย็นชาตาที่ว่องไวของจีเหยียนโจวจึงรับมันได้อย่ารวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ “คุณชายสาม คุณได้รับบาดเจ็บมา แต่กลับไม่รู้จัดหักห้ามใจหน่อยเลยนะ!"“ไสหัวออกไป!” ฟู่จิ้นหานหลับตาลง แล้วออกคำสั่งไล่แขกทันทีเขารู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ถ้าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เมื่อคืนเขาก็อาจจะทำมากกว่าจูบก็ได้เขาไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าซูหรานจี้เยี่ยนโจวหัวเราะเยาะ ขณะที่เขากำลังหันหลังจะจากไป ฟู่จิ้นหานก็หยุดเขาเอาไว้ก่อน “เยี่ยนโจว......”“......” จี้เยี่ยนโจวหันกลับมา “คุณชายสาม มีอะไรจะรับสั่งเหรอครับ?”“ช่วยฉันดูแลซูหรานที” ฟู่จิ้นหานมองตรงเข้าไปในดวงตาของจี้เยี่ยนโจว แล้วพูดด้วยท่าทีที่ดูเคร่งขรึม:“ยังมีคนสะกดรอยตามฉันอยู่ ช่วงนี้ฉันไม่สะดวกที่จะออกไปพบหน้าซูหราน”หากทางฝั่งจิงเฉิงรู้ว่าซูหรานคือจุดอ่อนของเขา