บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 191 - บทที่ 200

“เหอะ หลานสาวของฉัน พวกเธอก็ละเลยและรังแกได้อย่างงั้นเหรอ?”คุณท่านเย่เหลือบมองซ่งเหลียนด้วยความไม่พอใจ แต่ครู่ต่อมา ในตอนที่เขามองไปทางซูหราน สายตาก็กลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในทันทีคุณท่านเย่ตบหลังมือของซูหราน แล้วพูดขึ้นว่า “หรานหราน วันนี้พวกเขามาเพื่อขอโทษน่ะ แต่ยังไงซะ ถ้าหลานไม่อยากให้อภัยก็ไม่เป็นไรเลยนะ ขอแค่หลานมีความสุขก็พอ”หลังจากที่คุณท่านเย่พูดแบบนั้น สีหน้าของซ่งเหลียนและคุณหญิงซ่งกลับตระหนกยิ่งกว่าเดิมก่อนหน้านี้พวกเขาต่างก็คิดว่าซูหรานไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับคุณท่านเย่แน่นอน แต่วันนี้ซ่งอวี่หมิงก็เพิ่งจะมาบอกกับพวกเขาว่า ซูหรานเป็นหลานสาวคนใหม่ของคุณท่านเย่ในขณะเดียวกันนั้นเอง ตระกูลเย่ก็ได้ประกาศออกมาว่า ตระกูลเย่ตัดสินใจยกเลิกเงินลงทุนที่เดิมทีจะลงทุนที่ไห่เฉินไปซ่งเหลียนก็เพิ่งจะตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ และเขาก็ไม่กล้าชักช้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขารีบนำตัวคนที่หาเรื่องซูหรานเมื่อวานนี้มา กระทั่งพ่อแม่ของคนพวกนั้นเองก็พาตัวมาด้วยทั้งหมดนี่ก็เพื่อมาขอโทษซูหราน!ก่อนที่ซูหรานจะกลับมา คุณท่านเย่ก็ได้แสดงเจตนารมณ์ของเขาเอาไว้อย่างชัดเจน: เขาสามาร

ใบหน้าของซูหรานเปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย แต่จู่ ๆ เธอก็เสียอาการ“คุณ......คุณ......คุณ......”นี่มันคำพูดน่าขนลุกอะไรกันเนี่ย?ซูหรานลูบแก้มที่ร้อนผ่าว พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ ยากมากกว่าเธอจะสงบจิตสงบใจลงได้ แล้วพูดออกไปตรง ๆ “ใครคิดถึงคุณกัน?”“คุณ......”รอยยิ้มของฟู่จิ้นหานกว้างจนไม่สามารถหุบยิ้มได้ คำพูดหยอกล้อแค่หนึ่งประโยค ก็ทำเอาซูหรานแทบไปไม่เป็นซูหรานกำลังจะวางสายโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกอาย แต่จู่ ๆ ฟู่จิ้นหานก็ไม่สามารถระงับเสียงหัวเราะของเขาได้ ทำให้แผลตรงสะบักตึง จนต้องเผลอร้องครวญครางออกมาเบา ๆซูหรานตกใจนิดหน่อย “คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”ฟู่จิ้นหานก้มศีรษะลงมอง และเห็นว่าบาดแผลมีเลือดไหลออกมาอีกแล้วเขาไม่อยากให้ซูหรานกังวล แต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาต้องการที่จะลุกขึ้น ก็เกิดอาการวิงเวียนศีรษะขึ้นมา ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะทรงตัวได้ แต่กลับไม่ทันระวังจนเผลอไปชนเข้ากับแก้วน้ำที่อยู่ข้าง ๆฉินฟั่งที่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก็รีบเข้าไปในห้องทันที “คุณชาย......”เสียงที่ถูกเปล่งออกมาว่า “คุณชาย” นั้น ซูหรานก็บังเอิญได้ยินเข้า ย

พอเย่ถิงเซินพูดกำชับออกไปแบบนั้นเสร็จ เขาก็วางสายไปจี้เยี่ยนโจวไม่มีโอกาสที่จะเอ่ยปากถามเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่กล้าที่รอช้าด้วยเช่นกัน เขารีบขับรถมุ่งตรงไปที่หลิวกวงบาร์ทันทีจี้เยี่ยนโจวเพิ่งออกไปได้ไม่นาน เย่ซือเหยียนก็กลับมาที่วิลล่าตระกูลเย่พอดีทันทีที่เห็นร่างนั้น เธอก็จำได้ทันทีว่าคือจี้เยี่ยนโจว“คุณชายจี้มาทำอะไรที่นี่กัน?” เย่ซือเหยียนรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย จี้เยี่ยนโจว ฟู่จี้หาน เย่ถิงเซิน ทั้งสามคนเคยเป็นเพื่อนที่สนืทกันมากแต่หลังจากที่อาเหยียนหายตัวไป ฟู่จิ้นหานกับเย่ถิงเซินก็ทะเลาะกัน และเย่ถิงเซินก็พยายามตีตัวออกห่างจี้เยี่ยนโจวด้วยเช่นกันพวกเขาไม่ได้ติดต่อกันมานานหลายปีแล้ว แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงได้มาโผล่ที่ประตูบ้านได้ล่ะ?“เมื่อวานคุณชายจี้ดื่มหนักมาก คุณชายใหญ่เลยพาคุณชายจี้กลับบ้านครับ เขาพักอยู่ที่นี่หนึ่งคืน เมื่อกี้ที่คุณชายจี้มา เห็นเขาบอกว่าลืมของทิ้งเอาไว้ แต่ก็ไม่ทราบว่ามันคืออะไร อย่างไรก็ตาม......คุณชายจี้ดูแปลก ๆ นิดหน่อยครับ จู่ ๆ ก็ถามถึงคุณหนูหรานหราน แต่นั่นก็ไม่น่าจะแปลกเท่าไหร่ อยู่ที่ไห่เฉิงเหมือนกัน คุณชายจี้ก็อาจจะรู้จักคุณหนูหรานหรานอยู่แล้วก็

ลูกเตะนี้ ทำให้หน้าอกของลู่ซิวหนิงเจ็บปวดเป็นอย่างมาก จนแทบอาเจียนออกมาเป็นเลือด“ซูหราน เธอ......” แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่ลืมที่จะโน้มน้าวซูหรานให้รับผิดแทนอยู่ดีแต่คราวนี้ ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ ฉินฟั่งก็เหยียบหน้าอกของเขาเสียก่อน ใบหน้าของฉินฟั่งที่เดิมก็ดูโหดอยู่แล้ว บวกกับสีหน้าที่ดูมืดมนของเขาตอนนี้ก็ยิ่งน่ากลัวกว่าเดิมแค่การจ้องมองเพียงครั้งเดียว ลู่ซิวหนิงก็กลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกสายตาของซูหรานจับจ้องไปทางกล้องตัวนั้นอยู่นานสองนาน ในที่สุดเธอก็ยื่นมือไปคว้ากล้องขึ้นมา เหมือนว่ามันเพิ่งจะบันทึกความรู้สึกอัปยศอดสูเมื่อกี้เอาไว้ได้ฉินฟังและจี้เยี่ยนโจวก็เพิ่งจะสังเกตเห็นการมีอยู่ของกล้องตัวนั้นด้วยความฉลาดของพวกเขาทั้งสอง แค่มองแววเดียวก็เข้าใจวัตถุประสงค์ของกล้องตัวนั้นได้ในทันทีรอจนซูหรานเดินออกจากห้องไป เมื่อเห็นว่าเธอเดินห่างไปไกลมากพอ ฉินฟั่งก็เริ่มรัวหมัดแรง ๆ ใส่หน้าลู่ซิวหนิงทันที ทันใดนั้น ลู่ซิวหนิงถูกทำร้ายอย่างหนักหน่วงจนดวงดาวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แล้วบริเวณข้างหูของเขา ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น:“ลู่ซิวหนิง มึงนี่มันชิงหมาเกิดจริง ๆ !”แววตาข

ที่เธอจะสื่อก็คือ ห้ามไม่ให้เขารบกวนเธอ ทางที่ดีก็ควรจะออกไปซะฟู่จิ้นหานหยุดกะทันหัน มือของเขาสั่นเล็กน้อย และหัวใจของเขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกดทับเอาไว้ และเขาไม่สามารถระงับความเจ็บปวดนี้ได้เขาไม่อยากออกไป เขาอยากอยู่กับเธอ แต่เขาก็กลัวว่าการกระทำใด ๆ ก็ตามแต่ของเขาจะทำให้เธอหงุดหงิด“คุณนอนเถอะ ผมอยู่หน้าประตูนะ คุณนอนพักให้สบาย” ฟู่จิ้นหานหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปทางซูหรานที่อยู่บนเตียงโดยไม่ละสายตาอยู่พักใหญ่หลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงได้ค่อย ๆ ก้าวเบา ๆ ออกไปที่ประตูเขาไม่ได้เดินออกไป เขาแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ แทนซูหรานไม่ได้พูดอะไรอีกถ้าไม่อยากออกก็ไม่ต้องออกเธอต้องการที่จะนอนจริง ๆ!เธอไม่อยากปล่อยให้สมองโล่ง แล้วต้องกลับไปนึกถึงฉากที่น่ารำคาญพวกนั้นบางทีเธอก็อาจจะเหนื่อยเกินไปจริง ๆ หลังจากนั้นไม่นาน ซูหรานก็ผล็อยหลับไปพอได้ยินเสียงหายใจของซูหรานที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ สงบลง ฟู่จิ้นหานก็ยังคงอยู่ในห้องนั้นต่ออีกเป็นเวลานาน จนกระทั่งฟ้าสว่าง เขาถึงได้เดินออกจากห้องไปทั้งที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ฟู่จิ้นหานก็กลับไม่ได้รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อยเขาเดิน