บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 1 - บทที่ 10

"ฉันจะซื้อคุณหนึ่งคืน ราคาแล้วแต่คุณจะคิดเลย"ที่เย่หลินบาร์ ซูหรานถูกวางยาเสียแล้ว!เนื้อตัวของเธอร้อนวูบวาบไปหมด ก่อนที่เธอจะอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่และทำเรื่องโง่ๆต่อหน้าสาธารณะเหล่านั้นลงไป เธอก็สบสายตาไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอแล้วในตอนนี้เย่หลินบาร์เป็นคลับบาร์ผู้ชายที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองไห่เฉิง เหล่าบรรดาชายหนุ่มพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ลูกค้าผู้หญิงที่อยู่รอบข้างพอใจ แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่นั่งอยู่ในบูธตรงมุมห้องเขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาและดูสูงส่ง มันช่างเป็นออร่าที่ไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบเลยแม้แต่น้อยโดยแววตาที่เขามองมายังเธอนั้น ดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความไม่พอใจอยู่เขากำลังหนักใจว่าเธอจะไม่มีปัญญาจ่ายใช่ไหม?"ไม่ต้องห่วง ฉันรวยมาก" ซูหรานต้องการหยิบบัตรในกระเป๋าออกมา เพื่อพิสูจน์สภาพทางการเงินของตัวเองแต่แล้วจู่ๆ เท้าของเธอก็อ่อนลง และเธอก็ล้มไปที่ตัวของชายหนุ่มคนนั้นอย่างเต็มแรงดวงตาของฟู่จิ้นหานฉายประกายความเย็นชาออกมา และคิดว่าเธอก็คงจะเหมือนหญิงสาวเหล่านั้นที่ต่างก็พากันกระโจนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาเขาเพิ่งจะมาถึงเมืองไห่เฉิง และคนพวก

ภาพถ่ายของบาร์เมื่อคืนนี้!ใครเป็นคนถ่ายอย่างนั้นเหรอ?ในหัวของซูหรานมีแต่เสียงหึ่งๆ เต็มไปหมด"คุณพ่อคะ คุณพ่ออย่าโกรธจนเป็นผลเสียต่อสุขภาพไปเลยนะคะ ที่พี่สาวทำแบบนั้นก็คงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นนะคะ ยังดีที่พี่ซิวหนิงได้ซื้อรูปภาพเหล่านั้นเอาไว้แล้ว ไม่งั้นหากรูปภาพเหล่านี้ถูกเปิดเผยออกมา มันคงมีผลกระทบต่อหุ้นของซิงหลานจิวเวลรี่อย่างแน่นอน"ซูอินที่อยู่ข้างๆ พูดปลอบโยนเบาๆ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีในความโชคร้ายของคนอื่นแบบสุดๆเมื่อคืนเธอขอให้หลินเยว่เยว่หลอกล่อซูหรานให้ไปที่เย่หลินบาร์ โดยที่เธอได้จัดเตรียมผู้ชายที่แข็งแกร่งสองสามคนเอาไว้ให้ เดิมทีเธอต้องการถ่ายภาพซูหรานที่กำลังทำตัวน่าขายหน้าขายตาท่ามกลางฝูงชนแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ในตอนที่หลินเยว่เยว่กลับมานั้น ซูหรานกลับถูกชายคนหนึ่งพาตัวไปแล้วหลินเยว่เยว่สามารถถ่ายรูปได้เพียงไม่กี่ภาพเท่านั้นแต่ด้วยภาพถ่ายเพียงไม่กี่ใบนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับซิ่วหนิงที่จะยกเลิกการหมั้นกับซูหรานซูอินจ้องมองซูหรานด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาราวกับดอกไม้ที่แสนจะบริสุทธิ์ ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นเสื้อเชิ้ตของผู้ชายบนตัวของเธอ "พี่คะ เสื้อของพี่..

รอยยิ้มที่เยาะเย้ยของฟู่จิ้นหานแข็งค้างอยู่บนใบหน้า และแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองหลังจากเวลาผ่านไปนานราวกับหนึ่งศตวรรษ ฟู่จิ้นหานก็ค่อยๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "คุณ...พูดว่าอะไรนะ พูดอีกครั้งซิ!"ซูหรานกะพริบตาปริบๆ และพูดด้วยความจริงใจว่า "เราแต่งงานกันเถอะ!"เธอสามารถจ่ายได้!เธอคิดทบทวนดีแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น วิธีการที่ดีที่สุดก็คือการแลกเปลี่ยนกัน ไม่ต้องมีใจ ไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกันทั้งนั้น เธอจ่ายเงิน เขารับเงิน และผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้านี้ อาชีพของเขาพิเศษ และเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด!หลังจากที่ฟู่จิ้นหานสามารถย่อยเรื่องราวได้ ดวงตาของเขาก็มีความรังเกียจและไม่แยแสเพิ่มเข้ามาเขาเข้าใจเจตนาของเธอแล้ว!เหอะ……แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่รู้จักตัวตนของเขา แต่เธอก็คงเห็นเขาที่มีเงินมากมายอย่างนั้นน่ะสิดังนั้นเธอจึงกลับไปคิดทบทวน และก็มาหาเขาอีกครั้ง เพื่อต้องการที่จะปีนป่ายสามีที่ร่ำรวย? หรือแค่ต้องการเงินสักก้อน?เมื่อคิดถึงรอยแดงบนผ้าปูที่นอนในตอนเช้า ร่องรอยความรู้สึกผิดที่ซ่อนอยู่ในใจของฟู่จิ้นหานก็หายไปทันทีเพราะท้ายที่สุดแล้ว เมื่อคืนวานเขาได้ตัวของเธอ และเขาก

ทันทีที่ซูหรานกลับมาถึงวิลล่าจิ่งหยวน เธอก็ถูกล็อกไว้ที่นอกประตูใหญ่"มันยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ ซุนฉิน คุณรีบไล่ตะเพิดมันออกไปเดี๋ยวนี้!" เสียงตะคอกของซูจี้ไห่ดังออกมาจากด้านในของประตู"จี้ไห่ คุณอย่าโกรธไปเลยนะ เดี๋ยวจะเป็นผลเสียต่อสุขภาพเอาได้…""คุณพ่อคะ ให้พี่สาวเข้ามาเถอะค่ะ การที่พี่สาวได้ทำเรื่องทรยศต่อคุณชายลู่นั้น อาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบก็ได้นะคะ ผู้ชายที่อยู่ในสถานที่แบบเย่หลินบาร์นั้นต่างก็ทำ...อาชีพแบบนั้นอยู่แล้วนะคะ เรื่องแบบนี้ พี่สาวให้เงินไป คนคนนั้นก็คงไม่ไปป่าวประกาศเรื่องไปทั่วหรอกนะคะ…"ในห้องนั่งเล่น ดูเผินๆแล้ว ซุนฉินและซูอินเหมือนจะออกหน้ามาพูดแทนซูหราน แต่ทุกคำกลับเหมือนราดน้ำมันลงบนเปลวไฟอย่างไงอย่างงั้นทันใดนั้น คำด่าทอของซูจี้ไห่ก็ยิ่งรุนแรงมากยิ่งขึ้น"มันไม่รักดี! คนอย่างซูจี้ไห่ไม่มีที่สำหรับลูกสาวที่ไร้ยางอายแบบมันอยู่หรอกนะ! ต่อไปอย่าให้มันก้าวเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้ได้อีก จะได้ไม่ต้องเอากาลกิณีมาแปดเปื้อนบ้าน อินอิน ลูกจิตใจดีและไร้เดียงสา อย่างได้เอามันเป็นเยี่ยงอย่างเด็ดขาด"ซูหรานอดไม่ได้ที่จะจุกในหัวใจ เธออดกลั้นเอาไว้จนรู้สึกเจ็บเธอรู้

คฤหาสน์ตระกูลลู่ พื้นที่วิลล่าเขตเชิงเขาในเมืองไห่เฉิง เหล่าบรรดาแขกเหรื่อต่างทยอยกันมาถึงซูอินตั้งใจมาที่นี่ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วในห้องของลู่ซิวหนิงบนชั้นสอง หลังจากที่ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนกัน ซูอินก็นอนบนตัวของลู่ซิวหนิง และคิดที่จะเกลี้ยกล่อมเขาต่อไปลู่ซิวหนิงจับมือเธอเอาไว้ "ลุงสามฟู่น่าจะมาถึงแล้วนะ คุณย่าให้ผมไปต้อนรับด้วยตัวเอง โอกาสที่หายากขนาดนี้ ผมจะพลาดไม่ได้นะ"ซูอินหางตาตกอย่างสิ้นหวัง ท่าทางที่บอบบางและน้อยเนื้อต่ำใจแบบนั้นของเธอ มันทำให้ลู่ซิวหนิงลำบากใจเป็นอย่างมากแต่เมื่อนึกถึงงานสำคัญในวันนี้ ลู่ซิวหนิงก็ช่วยสวมชุดในซูอินด้วยตัวเองชุดราตรีสีขาวบนตัวของเธอ ราวกับเจ้าหญิงที่บอบบางและไร้เดียงสาอย่างไม่มีที่ติ และก็ด้วยความไร้เดียงสานี้เอง ที่ทำให้เมื่อครู่ที่ผ่านมาเขาไม่สามารถยับยั้งชั่งใจเอาไว้ได้"ผมไม่เคยเห็นคุณสวมชุดนี้มาก่อนเลยนะ มันสวยมาก และการออกแบบก็ไม่เลวเลย!"ลู่ซิวหนิงถามออกมาอย่างสบายๆ แต่ดวงตาของซูอินกลับมีความประหม่าแวบเข้ามา จากนั้นก็แสร้งทำเป็นไร้เดียงสา พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบของที่หรูหรา แต่วันนี้เป็นงานเลี้ยงแซย