คฤหาสน์ตระกูลลู่ พื้นที่วิลล่าเขตเชิงเขาในเมืองไห่เฉิง เหล่าบรรดาแขกเหรื่อต่างทยอยกันมาถึงซูอินตั้งใจมาที่นี่ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วในห้องของลู่ซิวหนิงบนชั้นสอง หลังจากที่ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนกัน ซูอินก็นอนบนตัวของลู่ซิวหนิง และคิดที่จะเกลี้ยกล่อมเขาต่อไปลู่ซิวหนิงจับมือเธอเอาไว้ "ลุงสามฟู่น่าจะมาถึงแล้วนะ คุณย่าให้ผมไปต้อนรับด้วยตัวเอง โอกาสที่หายากขนาดนี้ ผมจะพลาดไม่ได้นะ"ซูอินหางตาตกอย่างสิ้นหวัง ท่าทางที่บอบบางและน้อยเนื้อต่ำใจแบบนั้นของเธอ มันทำให้ลู่ซิวหนิงลำบากใจเป็นอย่างมากแต่เมื่อนึกถึงงานสำคัญในวันนี้ ลู่ซิวหนิงก็ช่วยสวมชุดในซูอินด้วยตัวเองชุดราตรีสีขาวบนตัวของเธอ ราวกับเจ้าหญิงที่บอบบางและไร้เดียงสาอย่างไม่มีที่ติ และก็ด้วยความไร้เดียงสานี้เอง ที่ทำให้เมื่อครู่ที่ผ่านมาเขาไม่สามารถยับยั้งชั่งใจเอาไว้ได้"ผมไม่เคยเห็นคุณสวมชุดนี้มาก่อนเลยนะ มันสวยมาก และการออกแบบก็ไม่เลวเลย!"ลู่ซิวหนิงถามออกมาอย่างสบายๆ แต่ดวงตาของซูอินกลับมีความประหม่าแวบเข้ามา จากนั้นก็แสร้งทำเป็นไร้เดียงสา พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "คุณก็รู้ว่าฉันไม่ชอบของที่หรูหรา แต่วันนี้เป็นงานเลี้ยงแซย
และในเวลานี้ สีหน้าของเหล่าบรรดาคุณหนูนั้นก็เปลี่ยนไปทันทีแต่ซูหรานกลับกระตุกรอยยิ้มที่เย็นชาออกมา เดินเข้าไปจัดชุดราตรีที่ดูจะใหญ่กว่าตัวให้กับซูอิน จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สบายๆว่า"ชุดของ K&K ทั้งหมดทำตามไซซ์ของผู้ซื้อ อินอิน ขนาดไซซ์ของเราต่างกันนะ เธอชอบชุดนี้ทำไมไม่บอกฉันล่ะ ฉันจะได้ส่งคืนให้พวกเขาแก้ไขให้ ใส่แบบนี้มันไม่ค่อยจะพอดีตัวเท่าไหร่เลยนะ"จากนั้นเหล่าบรรดาคุณหนูถึงได้สังเกตเห็นว่า ชุดราตรีของซูอินไม่ค่อยเหมาะกับตัวสักเท่าไหร่พวกเธอลืมไปทันทีว่าซูอินดูน่าสงสารแค่ไหน และดวงตาที่มองมานั้นก็เต็มไปด้วยความดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด"ที่แท้ก็ไม่ใช่ชุดของเธอเหรอ? เธอคงไม่ได้ขโมยชุดของพี่สาวเธอมาหรอกนะ ดูเหมือนว่าจะไซซ์เดียวกับคุณหนูใหญ่ซูเลยนะ""คิดไม่ถึงเลยว่า คุณหนูรองซูจะความฟุ้งเฟ้อได้ขนาดนี้ ได้ยินมาว่าเธอเป็นลูกติดที่แม่เลี้ยงลากมาด้วยใช่ไหม คนแบบนี้จิตใจร้ายกาจกว่าลูกนอกสมรสเสียอีกนะ!"ลูกติด...ลูกนอกสมรส...ซูอินไม่สามารถปั้นหน้าได้อีกต่อไป โดยมือที่กำหมัดเอาไว้นั่นก็สั่นตามไปด้วยแต่เธอก็ต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้ หลังจากที่เหล่าบรรดาพวกคุณหนูได้เดินออกไปแล้วนั้น
ซูหรานมองไปรอบๆ และเห็นแผ่นหลังของชายร่างสูงผ่านม่านห้องน้ำชาแผ่นหลังแบบนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อนในขณะที่ซูหรานกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ลู่ซิวหนิงกลับเดินเข้ามาหาเธอ และบังสายตาของเธอเอาไว้ "หรานหราน เร็วเข้าสิ ผมจะพาคุณไปแนะนำตัวกับคุณลุงสามนะ"ลู่ซิวหนิงคิดที่จะดึงมือของซูหราน แต่ซูหรานกลับหลบเลี่ยงด้วยความรังเกียจมีร่องรอยของความไม่พอใจแวบเข้ามาในดวงตาของลู่ซิวหนิง แต่เมื่อคิดถึงลุงสามฟู่ เขาก็ทำได้เพียงระงับอารมณ์ไว้เท่านั้น"ซูหราน สำหรับผม สำหรับตระกูลลู่ล้วนแต่เป็นโอกาสที่ดีในวันนี้ ตระกูลฟู่เป็นใหญ่หนึ่งในสามของเมืองจิงเฉิง และลุงสามก็เป็นผู้กุมอำนาจคนใหม่แบบนี้อีก ขอแค่ลุงสามยอมมาเป็นสักขีพยานในการแต่งงานของพวกเรา ประกอบกับซิงหลานจิวเวลรี่ที่คอยช่วยหนุนอยู่ ตำแหน่งทายาทของตระกูลลู่ก็จะตกมาเป็นของผมอย่างสมบูรณ์แล้วนะ!"แม้ว่าลู่ซิวหนิงจะเป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลลู่ แต่ในตอนนี้ลู่ซิงหวาพ่อของเขาได้ควบคุมธุรกิจส่วนใหญ่ของตระกูลลู่อยู่ลู่ซิงหวามีลูกชายนอกสมรสอยู่ข้างนอก ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ลู่ซิงหวาได้เลื่อนตำแหน่งลูกชายนอกสมรสคนนั้น ซึ่งเป็นภัยคุกคามร
ซูหรานพยายามดิ้นรนโดยสัญชาตญาณ แต่จู่ๆ ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายคนนั้นก็จับมือเธอเอาไว้ และนิ้วของพวกเขาก็ประสานกันอย่างคลุมเครือใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่ไหล่ของเธอ ลมหายใจที่หนักหน่วงปะทะกระดูกไหปลาร้าของเธอ และรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาซูหรานอดไม่ไหวที่จะตัวสั่น และเตะไปตรงส่วนสำคัญด้านล่างของผู้ชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว แต่เธอเพิ่งจะยกขาขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่นั้นก็มาจับเอาไว้ที่หัวเข่าของเธอเสียแล้วในความมืด ดวงตาของฟู่จิ้นหานมืดมนอย่างน่ากลัว และเสียงของเขาก็ประชดอย่างเย็นชาว่า "ช่างไร้ความปรานีเสียจริงๆ!"คืนก่อนเธอยังซื้อเขาหนึ่งคืนอยู่เลย และในคืนนี้เธอก็คิดที่จะให้เขาสิ้นลูกสิ้นหลานเสียแล้ว?ยัยบ้าซูหราน!ทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง เขาก็จำเธอได้แล้วเขาจึงจงใจสาดไวน์ลงบนพื้น เพื่อให้กลิ่นของไวน์ฟุ้งไปในอากาศและกลบลมหายใจของเขาในเวลานี้ เขาจงใจลดเสียงของเขาลงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอจำเขาได้และรอยลิปสติกบนปกเสื้อของลู่ซิวหนิงก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง และมันก็ทำให้ไฟที่อธิบายไม่ได้ในใจของฟู่จิ้นหานได้ลุกโหมขึ้นมาอีกครั้ง "ใครบอกให้คุณมา? ลู่ซิวหนิง?"ซูหรานนึกถึงข้อความ "ไม่ใช่คุณเหรอที่
ในห้องบนชั้นสอง ฟู่จิ้นหานได้คลายริมฝีปากที่กัดไหล่ของซูหรานออกแล้วในความมืด ดวงตาอันแหลมคมของเขาจ้องมองไปที่เธอจากข้อมูลที่จี้เยี่ยนโจวส่งให้เขาเมื่อคืนที่ผ่านมา เย่ซิงหลานเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบปีก่อน และก็ได้ตัดสินว่ามันคืออุบัติเหตุหรือว่าการตายของเธอยังมีสาเหตุอื่นอยู่อีก?และการที่ซูหรานได้มาหาเขา ไม่ใช่เพื่อลู่ซิวหนิง แต่เพราะการตายของแม่เธอต่างหาก?หลังจากรออยู่นาน แต่ไม่ได้รับคำตอบแต่อย่างใด ซูหรานก็ร้อนใจขึ้นมาแล้ว "ขอแค่คุณบอกความจริงเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในปีนั้นกับฉันมา คุณจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทุกอย่าง"ดวงตาของฟู่จิ้นหานมืดมนและไม่ชัดเจน "ผมต้องการให้คุณมาเป็นผู้หญิงของผม คุณจะยอมหรือไม่?"ซูหรานสะดุ้งเล็กน้อย และใบหน้าหล่อเหลาของ "สามีตัวพ่อ" ของเธอก็แวบขึ้นมาในหัวทันทีเมื่อได้เห็นการแสดงออกแบบนี้ ท่าทางที่ดีขึ้นของฟู่จิ้นหานก็กลับมืดมนอีกครั้ง และน้ำเสียงที่ไม่มีความสุขของเขาก็ผสมกับความหึงหวง พร้อมกับพูดว่า "ทำไมล่ะ? ทนไม่ได้ที่จะแยกทางกับคู่หมั้นของคุณอย่างนั้นเหรอ?"ซูหราน "???"ลู่ซิวหนิง?เขาคู่ควรด้วยเหรอ? !แต่แล้วใบหน้าขอ
"ได้ครับๆ ผมจะลงไปเตรียมพร้อมเดี๋ยวนี้เลยครับ" ลู่ซิวหนิงพยักหน้าเห็นด้วยทันทีลุงสามเป็นคนที่เรียบง่ายและลึกลับ เขาน่าจะไม่อยากให้ใครมาเห็นใบหน้าของเขามากเกินไปอย่างแน่นอนแต่ฟู่จิ้นหานแค่ไม่อยากให้ลูกแมวป่าเห็นใบหน้าของเขาก็เท่านั้นสายตาของเขาเหลือบมองกระเป๋าถือใบเล็กบนเตียง มันเป็นของซูหราน!ริมฝีปากของฟู่จิ้นหานกระตุกด้วยความสนใจ จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปที่ชั้นล่าง ซูหรานที่เพิ่งเดินเข้าไปในห้องโถง ก็หยุดกะทันหัน เพราะเธอลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องนั้นเสียแล้ว!มีทะเบียนสมรสของเธออยู่ในกระเป๋านั้นด้วย!กระเป๋าเธอไม่ต้องกลับไปเอาก็ได้ แต่ทะเบียนสมรสนั่นมันมีประโยชน์เป็นอย่างมากในค่ำคืนนี้!และในเวลานี้ ชายคนนั้นน่าจะออกไปแล้วนะ!ซูหรานกัดฟัน และทำได้เพียงแค่พนันกับตัวเองเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาจากผู้คน เธอเลือกที่จะใช้บันไดเพื่อไปชั้นสอง เมื่อเธอไปถึงห้องเมื่อครู่นี้ และในห้องก็ไม่มีใครอยู่ตามที่เธอคิดเอาไว้จริงๆแต่เมื่อไม่มีใครแล้ว กระเป๋าเธอก็ได้หายไปด้วย!ผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นคนเอาไปอย่างแน่นอน!หากต้องการกระเป๋าคืน จำเป็นต้องตามหาผ
เสียงนี้สามารถยืนยันความคาดเดาของซูหรานได้เป็นอย่างดีนั่นคือเขา! นั่นคือเขา!ซูหรานตื่นตระหนกมาก มากเสียจนไม่สามารถจะมากได้แล้ว เธอรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านตัว และซูหรานก็ต้องการจะผลักเขาออกไปโดยแทบจะเป็นสัญชาตญาณ แต่ฟู่จิ้นหานดูเหมือนจะเจาะลึกจิตใจของเธอได้ตั้งนานแล้ว เขากดฝ่ามือใหญ่ตรงเอวด้านหลังของเธอ และทำให้เธอแนบชิดเข้ามายิ่งกว่าเดิมเสียอีก "อย่าขยับ! หรือคุณอยากให้ทุกคนรู้ว่า คุณเพิ่งเข้ามาในห้องเพื่อยั่วยวนผม?""ฉัน..." ไม่ได้ยั่วนะ!ซูหรานต้องการหักล้าง แต่ภายใต้สายตาชั่วร้ายของเขาที่เต็มไปด้วยคำเตือน ซูหรานก็ยอมอดทนเอาไว้!รอยยิ้มภายใต้หน้ากากของเธอนั้นดูแย่เอาเสียมากๆ และก็เต้นรำตามเขาไปต่ออย่างเชื่อฟัง โดยที่ร่วมมือกันอย่างแนบแน่นแต่ดูเหมือนว่าฟู่จิ้นหานจะไม่ค่อยพอใจ เพราะร่างกายของเธอดูตึงเครียดจนเกินไป"ผ่อนคลาย!" ฟู่จิ้นหานตบเอวของเธอโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ซูหราน "!!!"ด้วยการกระทำที่หยอกเย้ากระเซ้าแย่แบบนี้ นี่เขากำลังเอาเปรียบเธออยู่ใช่ไหม!ซูหรานจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ประท้วงฟู่จิ้นหานเลิกคิ้วและก็ยิ้มๆพวกเขาได้จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาตามกฎหมายแ
ในเวลานี้ ณ ศูนย์กลางลานเต้นรำในห้องโถงเมื่อการเต้นรำจบลง ฟู่จิ้นหานยังคงไม่พอใจเล็กน้อย แม้ว่าซูหรานจะถูกบังคับให้ดำเนินกิจการทุกขั้นตอน แต่เขากลับรู้สึกว่ามันน่าสนใจเป็นอย่างมากมือของเขาวางไว้บนเอวของเธอ และทำใจยากที่จะปล่อยมือได้“ลุงสาม ปล่อยได้รึยังเหรอคะ?”ซูหรานแสยะยิ้มฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว น้ำเสียงเผด็จการและหึงหวงเอ่ยพูด“ฉันเป็นลุงสามของเธอที่ไหนกัน?ครั้งต่อไปไม่อนุญาตให้เรียก”ซูหรานสงสัยว่าความหึงหวงของเขามาจากที่ไหน ทันใดนั้นฟู่จิ้นหานก็นำกระเป๋าใบหนึ่งยัดใส่ในมือของเธอกระเป๋าของเธอ!ภายในใจของซูหรานก็ดีใจขึ้นมา อยากที่จะเอ่ยขอบคุณต่อเขา แต่เมื่อนึกถึงรอยที่ถูกเขากัดที่ชั้นสองเมื่อสักครู่ ในตอนนี้ไหล่ก็ยังคงเจ็บปวดเล็กน้อยกัดเธอ ซ้ำยังขโมยกระเป๋าของเธอคำสองคำหลุดออกมาจากปากของซูหรานอย่างไร้ความเมตตา“หมา……ขโมย”เสียงของเธอเบามาก แต่ถึงอย่างไร ก็ยากที่จะปลุกปั่นผู้อาวุโสตรงหน้าได้แต่ฟู่จิ้นหานกลับได้ยิน เธอว่าเขาหมาขโมย!“เฮอะ……”ฟู่จิ้นหานกำลังที่จะไล่ตาม ซูหรานถอยหลังด้วยความรวดเร็ว หันหลังกลับอย่างแนบเนียนและซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนฟู่จิ้นหานใช้สายสายตาไล่ตามห