บทที่ 12 เป็นผู้หญิงที่ไร้ความปรานีเสียจริงๆ

ซูหรานพยายามดิ้นรนโดยสัญชาตญาณ แต่จู่ๆ ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายคนนั้นก็จับมือเธอเอาไว้ และนิ้วของพวกเขาก็ประสานกันอย่างคลุมเครือ

ใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่ไหล่ของเธอ ลมหายใจที่หนักหน่วงปะทะกระดูกไหปลาร้าของเธอ และรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมา

ซูหรานอดไม่ไหวที่จะตัวสั่น และเตะไปตรงส่วนสำคัญด้านล่างของผู้ชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว แต่เธอเพิ่งจะยกขาขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่นั้นก็มาจับเอาไว้ที่หัวเข่าของเธอเสียแล้ว

ในความมืด ดวงตาของฟู่จิ้นหานมืดมนอย่างน่ากลัว และเสียงของเขาก็ประชดอย่างเย็นชาว่า "ช่างไร้ความปรานีเสียจริงๆ!"

คืนก่อนเธอยังซื้อเขาหนึ่งคืนอยู่เลย และในคืนนี้เธอก็คิดที่จะให้เขาสิ้นลูกสิ้นหลานเสียแล้ว?

ยัยบ้าซูหราน!

ทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง เขาก็จำเธอได้แล้ว

เขาจึงจงใจสาดไวน์ลงบนพื้น เพื่อให้กลิ่นของไวน์ฟุ้งไปในอากาศและกลบลมหายใจของเขา

ในเวลานี้ เขาจงใจลดเสียงของเขาลงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอจำเขาได้

และรอยลิปสติกบนปกเสื้อของลู่ซิวหนิงก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง และมันก็ทำให้ไฟที่อธิบายไม่ได้ในใจของฟู่จิ้นหานได้ลุกโหมขึ้นมาอีกครั้ง "ใครบอกให้คุณมา? ลู่ซิวหนิง?"

ซูหรานนึกถึงข้อความ "ไม่ใช่คุณเหรอที่ขอให้ฉันมา?"

ฟู่จิ้นหานกระตุกริมฝีปากอย่างเสียดสี ลู่ซิวหนิงบอกเธอ เขาให้เธอขึ้นมาไม่ใช่เหรอ?

"เหอะ..." ลู่ซิวหนิงใจดีมากที่ส่งคู่หมั้นมาที่ห้องของเขาแบบนี้!

คืนก่อนที่เย่หลินบาร์ รวมถึงคืนนั้นที่เร่าร้อน ลู่ซิวหนิงจะรู้หรือเปล่า?

หรือมันจะเป็นแผนการที่เธอและลู่ซิวหนิงได้วางเอาไว้ตั้งแต่แรก?

ดวงตาที่น่ากลัวของฟู่จิ้นหานเปล่งประกายด้วยแสงที่คมชัด ราวกับว่าเขาจงใจตอบโต้ เขาคว้าข้อมือของเธออย่างแรงแล้วโยนเธอลงบนเตียงอย่างไร้ความปรานี

"อา……"

ซูหรานสัมผัสได้ว่าโลกหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นร่างของชายคนนั้นก็กดทับลงมา และขาเรียวยาวของเขาก็รั้งเธอไว้ข้างใต้เขาอย่างแน่นหนา

และเขาก็ได้แผ่รังสีของความอำมหิตออกมาทั่วทั้งตัว

ซูหรานกลืนน้ำลาย และเตือนไปอย่างเกรี้ยวกราดว่า "คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ลู่ซิวหนิงเป็นคู่หมั้นของฉัน หากคุณกล้าทำอะไรกับฉัน เขาจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!"

แม้ว่าเธอและลู่ซิวหนิงจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันมาเป็นเวลานาน แต่วิธีเดียวที่จะข่มขู่เขาคือต้องยกลู่ซิวหนิงซึ่งเป็นเจ้าของบ้านตระกูลลู่ออกมา

แต่ฟู่จิ้นหานกลับยิ้มอย่างเย็นชา

เธอจำได้เพียงว่าลู่ซิวหนิงเป็นคู่หมั้นของเธอ แต่ลืมไปเลยว่าพวกเขาได้จดทะเบียนสมรสกันเมื่อวานนี้แล้ว!

ดวงตาของฟู่จิ้นหานหรี่ลง ราวกับว่าเขาต้องการลงโทษเธอ และเขาก็หายใจเข้าที่หูของเธออย่างคลุมเครือ

ร่างกายของซูหรานตึงเครียดและสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าเธอตกอยู่ในอันตราย แต่ในขณะนี้ เธอรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยจริงๆ

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?

ขณะที่เธอกำลังสำรวจว่าความคุ้นเคยนี้มาจากไหน ลมหายใจของฟู่จิ้นหานก็มาถึงไหล่ของเธอและหยุดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ๆ เขาก็กัดไหล่ของเธอ...

"อา……"

ซูหรานตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด

เขากัดเธอโดยไม่ปล่อย เหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังกัดเหยื่ออยู่

ในที่สุด ฟู่จิ้นหานก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เขาได้กลิ่นหอมหวานบนร่างกายของเธอ และก็คลายริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าบนตัวเธอจะมีพลังที่วิเศษ มันจึงทำให้ใครๆ ต่างก็หลงจนหัวปักหัวปำ

เขาไม่ใช่คนที่บ้ากาม แต่คนนั้นเขากลับต้องการเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

ซูหรานสังเกตเห็นว่าแรงจู่โจมที่ริมฝีปากของชายคนนั้นได้เบาลง และไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นๆ เมื่อคิดถึงข้อความนั้นแล้ว ซูหรานก็ถามอย่างหยั่งเชิงออกมาว่า "แม่ของฉันตายได้อย่างไร?"

ในความมืด ซูหรานรอคำตอบอย่างกระวนกระวายใจ

……

ชั้นล่างในเวลานี้ งานเลี้ยงเต้นรำกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว แต่ลู่ซิวหนิงกลับไม่พบตัวของซูหรานแต่อย่างใด และเขาก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเบาๆออกมา "ซูหรานนะซูหราน อย่าทำให้เรื่องของฉันต้องเสียนะ!"

ซูอินที่อยู่ข้างๆ ปลอบเขาเบาๆ "พี่สาว อาจมีเรื่องที่สำคัญอะไรก็ได้นะคะ"

ในเวลานี้ ผู้จัดการฉีในห้องชั้นสองคงจะทำสำเร็จแล้ว

"ผมจะไปเชิญคุณลุงสามให้ลงมาก่อนนะ" ลู่ซิวหนิงเดินไปที่ชั้นสอง

ภาพแผ่นหลังของลุงสามฟู่ยังคงติดตรึงอยู่ในใจของซูอิน เธออยากจะหาโอกาสเป็นเพื่อนกับเขา แต่แล้วจู่ๆ เธอก็ได้รับข้อความจากผู้จัดการฉีว่า

[ที่รัก คุณอยู่ไหนน่ะ? หากคุณยังไม่ปรากฏตัว ผมจะลงไปหาคุณแล้วนะ]

ใบหน้าของซูอินเปลี่ยนไปทันที เกิดอะไรขึ้น?

ซูหรานไม่ได้ไปหาผู้จัดการฉีหรอกหรือ?

เธอใช้การตายของแม่ซูหรานเพื่อหลอกล่อซูหรานให้มาติดกับ ไม่มีทางที่เธอจะไม่ไป!

เมื่อมองขึ้นไป เธอเห็นร่างของลู่ซิวหนิงหายไปจากบันไดบนชั้นสองและเดินเข้าไปในทางเดินอีกด้านหนึ่ง ซูอินกัดฟันและตัดสินใจไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นที่ห้องของผู้จัดการฉี