บทที่ 13 เป็นผู้หญิงของผม คุณก็ยอมอย่างนั้นเหรอ

ในห้องบนชั้นสอง ฟู่จิ้นหานได้คลายริมฝีปากที่กัดไหล่ของซูหรานออกแล้ว

ในความมืด ดวงตาอันแหลมคมของเขาจ้องมองไปที่เธอ

จากข้อมูลที่จี้เยี่ยนโจวส่งให้เขาเมื่อคืนที่ผ่านมา เย่ซิงหลานเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบปีก่อน และก็ได้ตัดสินว่ามันคืออุบัติเหตุ

หรือว่าการตายของเธอยังมีสาเหตุอื่นอยู่อีก?

และการที่ซูหรานได้มาหาเขา ไม่ใช่เพื่อลู่ซิวหนิง แต่เพราะการตายของแม่เธอต่างหาก?

หลังจากรออยู่นาน แต่ไม่ได้รับคำตอบแต่อย่างใด ซูหรานก็ร้อนใจขึ้นมาแล้ว "ขอแค่คุณบอกความจริงเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในปีนั้นกับฉันมา คุณจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทุกอย่าง"

ดวงตาของฟู่จิ้นหานมืดมนและไม่ชัดเจน "ผมต้องการให้คุณมาเป็นผู้หญิงของผม คุณจะยอมหรือไม่?"

ซูหรานสะดุ้งเล็กน้อย และใบหน้าหล่อเหลาของ "สามีตัวพ่อ" ของเธอก็แวบขึ้นมาในหัวทันที

เมื่อได้เห็นการแสดงออกแบบนี้ ท่าทางที่ดีขึ้นของฟู่จิ้นหานก็กลับมืดมนอีกครั้ง และน้ำเสียงที่ไม่มีความสุขของเขาก็ผสมกับความหึงหวง พร้อมกับพูดว่า "ทำไมล่ะ? ทนไม่ได้ที่จะแยกทางกับคู่หมั้นของคุณอย่างนั้นเหรอ?"

ซูหราน "???"

ลู่ซิวหนิง?

เขาคู่ควรด้วยเหรอ? !

แต่แล้วใบหน้าของสามีตัวพ่อคนนั้นก็วนเวียนอยู่อย่างนั้น และซูหรานก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

การตอบสนองของเธอแบบนี้ ในใจของฟู่จิ้นหานกลับเป็นความผิดในใจไปเสียนี่ ตามคาด เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ เธอตัดใจจากลู่ซิวหนิงไม่ได้จริงๆ!

ฟู่จิ้นหานหัวเราะอย่างเย็นชา และความโกรธในใจของเขาที่ถูกดับลงก็เริ่มลุกเป็นไฟอีกครั้ง

เขาอยากจะลงโทษผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง แต่จู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู แล้วก็มีเสียงที่นับถือและประจบประแจงดังขึ้นมาว่า "ลุงสามครับ คุณลุงพักผ่อนหายเหนื่อยหรือยังครับ?"

ลู่ซิวหนิง!

จู่ๆ ซูหรานก็กลับมามีสติอีกครั้ง และหัวใจของเธอก็จุกไปจนถึงลิ้นปี่

เธอไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่ลู่ซิวหนิงเรียกชายคนนั้นในห้องเสียด้วยซ้ำ ในหัวมีเพียงเสียงสะท้อนที่ว่า : หากเธอถูกจับได้ว่าอยู่ที่นี่กับผู้ชายคนหนึ่ง แผนการในคืนนี้จะต้องล้มเหลวไม่เป็นท่าอย่างแน่นอน!

เมื่อสัมผัสได้ถึงความกังวลใจของเธอ ใบหน้าของฟู่จิ้นหานก็มืดลง

ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นจากซูหรานและเดินตรงไปที่ประตู

น้ำหนักบนร่างกายได้หายไป ก่อนที่ซูหรานจะทันได้สัมผัสกับความโชคดี เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตู และแสงหนึ่งก็ได้ลอดเข้ามา

ฟู่จิ้นหานอยู่ท่ามกลางแสงสว่างนั้น และไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเขาได้

เสียงของลู่ซิวหนิงดังขึ้นอีกครั้ง "งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฟู่จิ้นหานก็ขัดจังหวะเขาอย่างเย็นชา "ในห้อง มีสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เข้ามาน่ะ... "

ฟู่จิ้นหานยิ้มๆ จงใจที่จะทำให้ซูหรานกังวลมากขึ้น

หัวใจของซูหรานแทบจะกระโดดออกมาจากอก เธอต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!

แต่นี่คือชั้นสอง ทุกห้องมีหน้าต่าง แต่มีผ้าม่านขนาดใหญ่ปิดอยู่ นั่นเป็นทางออกเดียวในขณะนี้ ซูหรานจึงรีบวิ่งไปที่หน้าต่างโดยไม่ต้องคิดแต่อย่างใด

ฟู่จิ้นหานสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอ และท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

เขาเกือบจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับเธอโดยสัญชาตญาณ แต่ซูหรานก็เลื่อนผ่านดวงตาของเขาไปอย่างรวดเร็ว เธอเปิดม่านอย่างชำนาญและกระโดดลงไปทันที

หัวใจของฟู่จิ้นหานดูเหมือนจะเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที เขาค่อยๆ หายใจอย่างช้าๆ และกำลังจะออกคำสั่งช่วยคน

แต่ทว่าในเวลานี้ ซูหรานก็ได้ลุกขึ้นจากพื้น

ซูหรานเคยมาที่บ้านของตระกูลลู่หลายครั้ง และรู้ว่าชั้นล่างของห้องนี้เป็นสวนที่มีดินอ่อน ประกอบกับเธอยังเรียนเทควันโดมาสองสามปีและรู้วิธีกระโดดลงโดยไม่ได้รับบาดเจ็บอีกต่างหาก

เธอสบายดี เพียงแต่เมื่อเธอกระโดดลงไป ชายกระโปรงของเธอก็ไปติดอะไรบางอย่างและฉีกขาดเท่านั้น

"น่าเสียดายจริงๆ!"

ซูหรานรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าจะถูกคนค้นพบในสถานที่เมื่อครู่นี้

ซูหรานเงยหน้าขึ้นมองห้องบนชั้นสอง หน้าต่างมืดและเธอยังมองไม่เห็นอะไรเลย

ซูหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฉีกผ้าที่ขาดออกจากกระโปรงซึ่งยังคงอยู่ท่ามกลางดอกไม้ แล้วหันหลังกลับเพื่อจากไปอย่างสง่างาม

ถัดจากหน้าต่างชั้นสอง

ฟู่จิ้นหานได้มองทุกสิ่งที่เกิดขึ้น และมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเธอ พร้อมกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

"ลุงสามครับ มีอะไรตกลงไปหรือเปล่าครับ?" ลู่ซิวหนิงเปิดไฟในห้อง และรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเขามองไม่เห็นอะไรเลย

ดวงตาของฟู่จิ้นหานยังคงจ้องมองไปที่สวนนอกหน้าต่าง "เมื่อกี้ลูกแมวป่าอยู่ในห้องน่ะ"

ลูกแมวป่า?

ทำไมมีลูกแมวป่าอยู่ในบ้าน?

ลู่ซิวหนิงไม่ได้สำรวจอะไรมากนัก เพราะใจของเขาจดจ่ออยู่ที่งานเต้นรำที่จะเริ่มต้นเร็วๆ นี้เสียมากกว่า "ลุงสามครับ งานเลี้ยงเต้นรำจะเริ่มขึ้นแล้ว เชิญคุณลุงลงไปชมหน่อยนะครับ คุณลุงยังไม่ได้เจอคู่หมั้นของผม เธออยู่ด้านล่าง กำลังรอพบคุณลุงอยู่นะครับ"

ลู่ซิวหนิงคำก็คู่หมั้นสองคำก็คู่หมั้น ฟู่จิ้นหานฟังแล้วรู้สึกเสียดแทงแก้วหูเป็นอย่างมาก

เขาจ้องเขม็งไปที่ลู่ซิวหนิงด้วยสายตาที่ล้ำลึก

เมื่อถูกจ้องมองแบบนี้ ลู่ซิวหนิงก็รู้สึกชาไปทั้งตัว

เขารู้สึกได้ว่าสายตาที่ลุงสามมองเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว ก่อนหน้านี้ สายตาที่ลุงสามมองมามีความไม่แยแสและห่างเหิน ราวกับว่าไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาแต่อย่างใด

แต่ในขณะนี้ เขารู้สึกจริงๆ ว่าดวงตาของลุงสามที่มองมายังเขานั้นมีความเกลียดชังเพิ่มเข้ามา

เขารู้สึกประหม่าและทำอะไรไม่ถูก จู่ๆ ฟู่จิ้นหานก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะตั้งหน้าตั้งตาฉันจริงๆ หรือเปล่า แต่ว่างานเต้นรำ...เปลี่ยนมาเป็นงานเต้นรำสวมหน้ากากดีกว่านะ!"