บทที่ 14 คุณกำลังตามหาผมอยู่หรือเปล่า

"ได้ครับๆ ผมจะลงไปเตรียมพร้อมเดี๋ยวนี้เลยครับ" ลู่ซิวหนิงพยักหน้าเห็นด้วยทันที

ลุงสามเป็นคนที่เรียบง่ายและลึกลับ เขาน่าจะไม่อยากให้ใครมาเห็นใบหน้าของเขามากเกินไปอย่างแน่นอน

แต่ฟู่จิ้นหานแค่ไม่อยากให้ลูกแมวป่าเห็นใบหน้าของเขาก็เท่านั้น

สายตาของเขาเหลือบมองกระเป๋าถือใบเล็กบนเตียง มันเป็นของซูหราน!

ริมฝีปากของฟู่จิ้นหานกระตุกด้วยความสนใจ จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป

ที่ชั้นล่าง ซูหรานที่เพิ่งเดินเข้าไปในห้องโถง ก็หยุดกะทันหัน เพราะเธอลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องนั้นเสียแล้ว!

มีทะเบียนสมรสของเธออยู่ในกระเป๋านั้นด้วย!

กระเป๋าเธอไม่ต้องกลับไปเอาก็ได้ แต่ทะเบียนสมรสนั่นมันมีประโยชน์เป็นอย่างมากในค่ำคืนนี้!

และในเวลานี้ ชายคนนั้นน่าจะออกไปแล้วนะ!

ซูหรานกัดฟัน และทำได้เพียงแค่พนันกับตัวเองเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาจากผู้คน เธอเลือกที่จะใช้บันไดเพื่อไปชั้นสอง เมื่อเธอไปถึงห้องเมื่อครู่นี้ และในห้องก็ไม่มีใครอยู่ตามที่เธอคิดเอาไว้จริงๆ

แต่เมื่อไม่มีใครแล้ว กระเป๋าเธอก็ได้หายไปด้วย!

ผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นคนเอาไปอย่างแน่นอน!

หากต้องการกระเป๋าคืน จำเป็นต้องตามหาผู้ชายคนนั้น!

แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน?

ซูหรานคิดถึงการต่อสู้ท่ามกลางความมืดเมื่อครู่นี้ และก็คิดถึงรายละเอียดเหล่านั้น พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง จู่ๆ เธอก็เห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งถูกทิ้งไว้นอกห้องตรงอีกฟากหนึ่งของทางเดิน

เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ ทันใดนั้นพ่อบ้านของตระกูลลู่ก็รีบขึ้นมาที่ชั้นบน

"คุณหรานครับ หาคุณเจอสักที ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ? คุณชายไม่สามารถผละออกจากคุณชายสามฟู่ได้ เลยให้กระผมเอาสิ่งนี้มาให้คุณค่ะ งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณรีบลงไปเถอะนะครับ"

พ่อบ้านยื่นหน้ากากให้ซูหราน

หน้ากากสีแดงเข้ากับชุดสีแดงของเธอ

ซูหรานเหลือบมองห้องตรงสุดทางเดิน จากนั้นก็สวมหน้ากากแล้วลงไปชั้นล่าง

แขกในห้องโถงต่างก็สวมหน้ากาก ซูหรานปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและมองไปรอบๆ เพื่อหาร่องรอยของชายคนนั้นเมื่อสักครู่นี้

ไม่ไกลนัก ฟู่จิ้นหานมองเห็นหญิงสาวที่กวาดตามองไปทั่ว และเขาก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ท่านหญิงลู่เห็นว่าเขาดูอารมณ์ดี จึงประกาศเริ่มการเต้นรำทันที

ลู่ซิวหนิงยิ่งแทบรอไม่ไหว "ลุงสามครับ ผมและคู่หมั้นของผมยินดีที่จะเต้นรำเป็นคู่แรกให้คุณลุงสามได้รับชมนะครับ หวังว่า... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาถูกฟู่จิ้นหานขัดจังหวะเอาเสียดื้อๆ

ฟู่จิ้นหานเหลือบมองรอยลิปสติกบนคอเสื้อของลู่ซิวหนิงด้วยสายตาที่เย็นชา "เต้นรำไม่จำเป็นหรอก ฉันกำลังหากิจกรรมยืดเส้นยืดสายพอดี การเต้นรำนี้ให้เป็นหน้าที่ของฉัน นายคงไม่ถือสาใช่ไหม?"

"ไม่...ไม่ถือสาครับ..."

เหงื่อแตกเป็นชั้นบนหลังของลู่ซิวหนิง เขาจะกล้าถือสาได้อย่างไร?

"ดีมาก!"

ฟู่จิ้นหานเดินไปยังศูนย์กลางของฟลอร์เต้นรำด้วยความพึงพอใจ

เขาสวมชุดสูทสีดำและหน้ากากสีดำ ราวกับราชาแห่งรัตติกาล เขาเดินไปหาฝูงชนและเหล่าบรรดาคุณหนูจากตระกูลเศรษฐีในเมืองไห่เฉิงซึ่งเต็มไปด้วยความปรารถนาในตัวเขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก

เหล่าบรรดาคุณหนูจากตระกูลเศรษฐีต่างก็ตกอยู่ในภวังค์กันเป็นระนาว

"โอ้มายก็อต เขาหนุ่มและหล่อมากๆ นี่เขากำลังจะเลือกคู่เต้นรำอยู่ใช่ไหม?"

"ว้าว หากสามารถเต้นรำกับคุณชายสามฟู่ได้ ถึงตายคุ้มค่านะ และหากสามารถแต่งกับเขา…"

"เลือกฉัน...เลือกฉัน...เลือกฉัน..."

เหล่าบรรดาคุณหนูจากตระกูลเศรษฐีต่างก็หวังว่าคุณชายสามฟู่จะเลือกพวกเธอ แต่ฟู่จิ้นหานกลับเดินไปหาซูหราน และหยุดฝีเท้าลง

"..."

ห้องโถงเงียบสงบ และซูหรานก็สับสน

เกิดอะไรขึ้นที่นี่?

เขาเชิญเธอเต้นรำงั้นเหรอ?

ลู่ซิวหนิงสังเกตเห็นความตั้งใจของลุงสามฟู่และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เพราะการที่ซูหรานต้องเต้นรำกับลุงสาม มันเป็นการตอกหน้าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย!

ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าและหยุดเขา "ลุงสามครับ เธอคือซูหราน ผม..."

ก่อนที่เขาจะพูดคำว่า "คู่หมั้น" ดวงตาที่เย็นชาของฟู่จิ้นหานก็จ้องมองเขาด้วยความเป็นศัตรู

หัวใจของลู่ซิวหนิงสั่นเทา จนเขาลืมที่จะพูดอะไรออกมา

ฟู่จิ้นหานยิ้มและโค้งคำนับ เชิญซูหรานมาเต้นรำด้วย

ท่วงท่าอันสง่างามของเขาซึ่งอยู่ในตำแหน่งสูงมาเป็นเวลานาน ทำให้เกิดการบังคับขู่เข็ญอย่างปฏิเสธไม่ได้ ซูหรานสับสนอยู่ครู่หนึ่ง เธอสังเกตเห็นใบหน้าที่ดูแย่ของลู่ซิวหนิงและรีบวางมือบน "ลุงสาม" คนนี้ทันทีโดยไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย

แต่นาทีต่อมา เธอก็เสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้

เหล่าบรรดาคุณหนูที่อยู่รอบตัวเธอต่างมองเธอด้วยความอิจฉาริษยา เธอกลัวว่า เธอจะกลายเป็นศัตรูของเหล่าบรรดาคุณหนูในเมืองไห่เฉิงไปเสียแล้ว

แต่ซูหรานก็สงบลงในไม่ช้า

อย่างไรก็ตาม เธอจะประกาศว่าเธอ "แต่งงาน" ในภายหลัง และแม้ว่าเธอจะเป็นศัตรูสาธารณะ มันก็จะเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น

ซูหรานถูกพาไปที่ใจกลางฟลอร์เต้นรำ และเต้นรำไปกับท่วงทำนองเพลง ดวงตาของเธอยังคงมองดูผู้คนรอบตัวเธอโดยไม่รู้ตัว พยายามตามหาผู้ชายที่หยิบกระเป๋าของเธออย่างรวดเร็ว!

แต่ไม่ว่าเธอจะหาอย่างไร เธอก็ไม่สามารถหาคนที่คล้ายกับคนคนนั้นได้

ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงความเป็นไปได้ และเงยหน้าขึ้นทันทีเพื่อสบตาชายตรงหน้าเธอ

ดวงตาเหล่านั้นมืดมนและลึกล้ำ และวิธีที่เขามองเธอก็แปลกๆ อีกด้วย

เมื่อเห็นว่าในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นเขา ฟู่จิ้นหานก็กระตุกรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา และกระซิบข้างหูของเธอราวกับปีศาจที่พึมพำว่า "คุณ... กำลังมองหาผมอยู่หรือเปล่า?"