บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลังจากเดินออกจากสำนักงานกฎหมายซิงเฉิน ซูหรานก็เต็มไปด้วยความคิด และไม่สามารถสงบสติอารมณ์เอาไว้ได้เลยลุงกู้บอกว่าแม่ของเธอทิ้งพินัยกรรมลับเอาไว้ด้วย และอธิบายว่าพินัยกรรมนั้นจะถูกเปิดเผยได้หลังจากที่เธอได้รับมรดกซิงหลานจิวเวลรี่เท่านั้นพินัยกรรมของแม่ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า ราวกับว่าแม่ของเธอนั้นรู้ว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอซึ่งพินัยกรรมลับฉบับนี้ มันยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับซูหรานมากยิ่งขึ้นว่า อุบัติเหตุในตอนนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายอย่างแน่นอน!ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น และก็เป็นเสิ่นยวนเพื่อนสนิทของเธอที่โทรเข้ามาทันทีที่ต่อสายได้ เสียงที่เป็นกังวลของเสิ่นยวนก็ดังขึ้น "หรานหราน เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม ต้องขอโทษจริงๆ สองวันมานี้ฉันต้องซ้อมเต้นรำในทีม มือถือถูกยึดไป ตอนนี้ฉันถึงได้รู้เรื่องของเธอ หลินเยว่เยว่ทำแบบนี้ได้อย่างไร นำเรื่องนี้ไปป่าวประกาศไปทั่ว หากฉันอยู่ ฉันจะต้องฉีกปากเธอให้เป็นชิ้นไปเลย!"ข่าวที่ว่าซูหรานได้ไปมั่วสุมกับผู้ชาย จนถูกตระกูลซูไล่ออกจากบ้าน ตอนนี้ได้แพร่กระจายไปในกลุ่มศิษย์เก่าแล้วแต่เธอไม่เชื่อหร

ครึ่งชั่วโมงต่อมาซูหรานและเสิ่นเหยี่ยนรีบเดินเข้าไปในโรงแรมเมืองไห่เฉิง ลู่ซิวหนิงและซูอินที่รออยู่ที่นี่มานานแล้วก็เห็นพวกเขาทันทีเมื่อเห็นเสิ่นเหยี่ยน ซูอินก็รู้สึกอิจฉาจนแทบจะคลุ้มคลั่งดูเหมือนว่าเธอจะพูดอย่างไม่ตั้งใจว่า "ฉันอิจฉาพี่สาวจริงๆ ที่สวยขนาดนี้ โดยข้างกายไม่เคยขาดคนที่มาคอยตามจีบเลย"จู่ๆ สายตาที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของลู่ซิวหนิง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรออก "มีชายคนหนึ่งมากับเธอด้วย ให้เธอสลัดเขาออกไป"ในล็อบบี้ของโรงแรม ซูหรานได้รับสายจากหมายเลขที่ไม่รู้จักอีกครั้ง [สลัดคนข้างๆ ออกไป!]ซูหรานรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพุ่งเป้ามาที่เธอเธอไม่เคยสร้างศัตรู ยกเว้นลู่ซิวหนิง!ดูเหมือนว่าการเตะในวันนี้จะเบาไปแล้วซูหรานยิ้มๆ แล้วหันไปหาเสิ่นเหยี่ยนแล้วพูดว่า "รุ่นพี่คะ ขอบคุณรุ่นพี่นะคะที่มาส่งฉัน ฉันต้องไปพบเพื่อนเก่าน่ะค่ะ รุ่นพี่กลับไปก่อนได้เลยนะคะ"แต่ทว่าเสิ่นเหยี่ยนไม่เชื่อแต่อย่างใดแต่เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ซูหรานก็แลบลิ้นออกมาอย่างร่าเริง "ต้องขอโทษด้วยนะคะรุ่นพี่ ไม่ใช่เพื่อนเก่าหรอกค่ะ แต่เป็น... สามีของฉัน!"เสิ่นเหยี่ยนหยุดชะงัก และห

ร่างกายของซูหรานอ่อนระทวย รุ่มร้อนจนทนไม่ไหว ซึ่งความรู้สึกเช่นนี้ เธอคุ้นเคยเสียเหลือเกินแต่ครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งที่แล้ว เพราะครั้งที่แล้วเธอยังสามารถเลือกด้วยตัวเองได้ แต่ในครั้งนี้น่ากลัวว่าแม้แต่โอกาสจะเลือกก็ไม่มีเสียด้วยซ้ำ"เหอะๆ สาวน้อย เธอมาแล้วเหรอ…"จู่ๆ ก็มีเสียงออดอ้อนที่ชวนให้เลี่ยนดังขึ้นซูหรานเงยหน้าขึ้น และมองเห็นชายอ้วนหัวโล้นคนหนึ่งที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเอาไว้"แม่งเอ๊ย ไอ้สารเลวลู่ซิวหนิง!" ซูหรานอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเขาพยายามไปหาผู้ชายแบบนี้มาทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงใช่ไหม?ผู้จัดการฉีไม่สนใจหรอกว่าคนที่มาทำไมไม่ใช่ซูอิน และเมื่อเขาเห็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยกว่าซูอินมากแบบนี้ ดวงตาของเขาก็จ้องเขม็ง และก็กระโจนเข้ามาด้วยแรงปรารถนาที่โชติช่วงซูหรานกัดฟัน และเมื่อเขากำลังจะตะครุบเธอ เธอก็ใช้แรงทั้งหมดวิ่งลอดใต้วงแขนของเขา พุ่งไปยังห้องน้ำ ปิดประตูและล็อกไว้อย่างแน่นหนา!สีหน้าของผู้จัดการฉีเปลี่ยนไปทันที จากนั้นเขาก็เกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงที่เย้าแหย่ "สาวน้อย ปิดประตูทำไม? รีบเปิดประตูเร็วๆ เข้า พี่อยากจะเล่นอะไรที่วาบหวิวกับเธอสักหน่อยนะ... "ใน

ในห้อง หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ฟู่จิ้นหานก็สวมเสื้ออยู่ที่หน้าต่าง ดูแล้วอารมณ์ดีเอาเสียมากๆเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความถึงฉินฟั่ง เพื่อให้เขาช่วยเตรียมชุดของผู้หญิงและนำมาส่งที่โรงแรม จากนั้นเขาก็หันหลังพิงหน้าต่าง มองดูซูหรานที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายๆ พร้อมกับกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาการจ้องมองที่ลุกโชนทำให้ซูหรานหน้าแดงทันทีซูหรานจ้องมองเขาอย่างดุเดือด และทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงปัญหา เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอเป็นคนเริ่ม และเธอก็ควรที่จะต้องจ่ายเงินจำนวนนั้น!แต่เมื่อครู่ที่ผ่านมา ทั้งๆ ที่เขาเป็นฝ่ายที่เริ่มก่อน และเธอก็ถูกบังคับนะ!ดังนั้นอย่าคาดหวังว่าความผิดจะตกอยู่กับเธอในตอนนี้!และเงินที่ไม่สมควรจ่าย เธอจะไม่จ่ายแม้แต่แดงเดียว!"อะแฮ่ม…" ซูหรานกระแอมในคอและเตรียมต่อรองแต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกมา ประตูก็เปิดออกทันที"ซูหราน?"เสิ่นเหยี่ยนรีบกระโจนเข้ามาและเห็นซูหรานนอนอยู่บนเตียง มีเพียงแขนและศีรษะของเธอเท่านั้นที่โผล่ออกมานอกผ้าห่ม แต่มันก็ยังคงสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ได้อย่างรวดเร็วเสิ่นเหยี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธ และต้องการชกต

จะฟู่จิ้นหานก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันทีขณะที่เขากำลังกังวลว่าสถานะจะถูกเปิดเผยออกมา ซูหรานกลับคิดว่าคุณชายสามฟู่อยู่ด้านหลัง จึงก่นด่าสาปแช่งเบาๆ คว้าตัวของฟู่จิ้นหาน รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น โดยที่พลางเดินพลางภาวนาไปด้วย "อย่าให้เขาเห็น อย่าให้เขาเห็น…"หลังจากที่ผู้จัดการโรงแรมที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังกล่าวขอโทษมากมาย เขาก็เงยหน้าขึ้น และเห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงหน้า จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสับสนซูหรานได้ดึงฟู่จิ้นหานเดินออกไปไกล ในที่สุดเธอก็คิดว่าปลอดภัยแล้ว เธอถึงหยุดฝีเท้าของตัวเองลงซูหรานเหลือบมองแถวรถหรูและถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อไม่เห็นเขา "เกือบไปแล้ว! ใครดีที่เขาไม่เห็นเรา ฉันจะบอกกับคุณเอาไว้เลยนะ ต่อไปเมื่อได้ยินคำว่าคุณชายสามฟู่ ทางที่ดีที่สุดก็คือการเดินออกมาห่างๆ เข้าใจหรือเปล่า?""อา? โอ้" ฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว จ้องไปที่ซูหรานด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิดในขณะนี้ ฉินฟั่งที่เดินตามมาได้ส่งสัญญาณให้กับคุณชายของเขา เพื่อถามว่าจะให้เขาขับรถมาให้หรือไม่แต่ฟู่จิ้นหานได้พูดออกมาก่อนว่า "ฉินฟั่ง เรียกแท็กซี่หน่อย"…" ฉินฟั่งคิดว่าตัวเองคงได้ยินผิดไปรถยนต์ของคุณชายจอด