บทที่ 1 รนหาที่เอง อย่าเสียใจภายหลัง

"ฉันจะซื้อคุณหนึ่งคืน ราคาแล้วแต่คุณจะคิดเลย"

ที่เย่หลินบาร์ ซูหรานถูกวางยาเสียแล้ว!

เนื้อตัวของเธอร้อนวูบวาบไปหมด ก่อนที่เธอจะอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่และทำเรื่องโง่ๆต่อหน้าสาธารณะเหล่านั้นลงไป เธอก็สบสายตาไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอแล้วในตอนนี้

เย่หลินบาร์เป็นคลับบาร์ผู้ชายที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองไห่เฉิง เหล่าบรรดาชายหนุ่มพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ลูกค้าผู้หญิงที่อยู่รอบข้างพอใจ แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่นั่งอยู่ในบูธตรงมุมห้อง

เขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาและดูสูงส่ง มันช่างเป็นออร่าที่ไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบเลยแม้แต่น้อย

โดยแววตาที่เขามองมายังเธอนั้น ดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความไม่พอใจอยู่

เขากำลังหนักใจว่าเธอจะไม่มีปัญญาจ่ายใช่ไหม?

"ไม่ต้องห่วง ฉันรวยมาก" ซูหรานต้องการหยิบบัตรในกระเป๋าออกมา เพื่อพิสูจน์สภาพทางการเงินของตัวเอง

แต่แล้วจู่ๆ เท้าของเธอก็อ่อนลง และเธอก็ล้มไปที่ตัวของชายหนุ่มคนนั้นอย่างเต็มแรง

ดวงตาของฟู่จิ้นหานฉายประกายความเย็นชาออกมา และคิดว่าเธอก็คงจะเหมือนหญิงสาวเหล่านั้นที่ต่างก็พากันกระโจนเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เขาเพิ่งจะมาถึงเมืองไห่เฉิง และคนพวกนี้ก็ได้จัดสาวงามมาให้กับเขาเสียแล้ว

ฟู่จิ้นหานกระตุกรอยยิ้มที่ดูแคลนออกมา มันทั้งเย็นชาและไม่แยแสเอาเสียมากๆ "ผู้หญิงอย่าคุณ ผมเห็นมาเยอะแล้ว หากครั้งต่อไปหากคิดที่จะยั่วยวนใครเขา อย่าลืมทำตัวให้บอบบางและไร้เดียงสาด้วย ไม่แน่นะว่า อาจจะสามารถกระตุ้นความตื่นเต้นของผู้ชายก็เป็นไปได้"

บอบบางและไร้เดียงสา! !

ซูหรานรู้สึกได้ถึงความน้อยเนื้อต่ำใจที่ถาโถมเข้ามา

ตามคาด พวกผู้ชายก็ชอบแบบที่บอบบางและไร้เดียงสากันทั้งนั้น!

ดังนั้นลู่ซิวหนิงคู่หมั้นของเธอจึงไปมีความสัมพันธ์กับซูอินหญิงสาวที่แสนจะบอบบางลับหลังเธอนั่นเอง!

เมื่อนึกถึงภาพที่หญิงโฉดชายชั่วได้เปลือยกายและพันกันอยู่อย่างนั้น ซูหรานก็รู้สึกโกรธเอาเสียมากๆ

เพราะความโกรธนั้นไม่สามารถบรรเทาลงได้ เธอจึงฟังคำแนะนำของหลินเยว่เยว่ และมาที่เย่หลินบาร์เพื่อแก้แค้นแบบนี้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกวางยาแบบนี้ได้

ในเวลานี้ เธอรู้สึกราวกับว่าทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอถูกมดนับหมื่นตัวรุมกัด และเธอก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

แต่ฟู่จิ้นหานกลับผลักเธอออกไปอย่างไร้เยื่อใย จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและจากไปอย่างเย็นชา

ซูหรานไม่ต้องการอยู่ที่นี่และเผชิญกับชะตากรรมที่ไม่รู้ได้ เธอจึงพยายามอดกลั้นต่อความอาย จากนั้นก็ดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้ "ฉันถูกวางยา ได้โปรด... ช่วยฉันด้วย..."

…

ซูหรานถูกพาตัวออกจากเย่หลินบาร์

สิบนาทีต่อมา โรงแรมซีอ้าน

ฟู่จิ้นหานมองดูซูหรานที่ตกอยู่ในความสะลึมสะลือบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลามืดครึ้ม

นี่อะไรมาดลใจเขาอย่างนั้นเหรอ เขาถึงได้รับปากที่จะช่วยเธอแบบนี้!

ฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลข จากนั้นก็พูดราวกับคำลั่นง "โรงแรมซีอ้าน ห้อง 602 ให้แพทย์ส่วนตัวของคุณมาเดี๋ยวนี้.. "

ก่อนที่ฟู่จิ้นหานจะพูดจบ โทรศัพท์ของเขาก็ถูกแย่งไป

สายโทรศัพท์ถูกตัดไปทันที และวินาทีต่อมา ริมฝีปากของหญิงสาวก็ได้แนบชิดเขาแล้ว

เธอเร่าร้อนไปทั้งตัว แต่จูบนั้นกลับเคอะเขินเอาเสียมากๆ

ฟู่จิ้นหานไม่ใช่ชายเจ้าชู้ และก็ไม่ฉวยโอกาสตอนที่ใครเขาตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ด้วย แต่จูบของเธอนั้นมันทั้งเร่าร้อนและเขินอาย และกลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆในใจและร่างกายขึ้นมาในฉับพลัน

มือของเธอคืบคลานไปในเสื้อเชิ้ตของเขา

ดวงตาของฟู่จิ้นหานหรี่ลง เขาพลิกตัวและกดเธอลง เสียงของเขาเต็มไปด้วยการลงโทษที่ถูกระงับเอาไว้ "คุณรนหาที่เองนะ อย่าเสียใจภายหลังล่ะ!"

ซูหรานตกใจกลัวกับแสงสลัวๆ ในดวงตาของเขา แต่แล้วการจูบอันท่วมท้นของชายหนุ่ม ก็ราวกับน้ำเย็นที่พัดพาความร้อนในใจของเธอออกไปและยั่วยวนให้เธอตามจังหวะของเขาโดยไม่รู้ตัว...

มันเป็นคืนที่บ้าคลั่ง และไม่ได้หยุดจนถึงรุ่งสาง

ซูหรานเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย ราวกับว่ากระดูกใกล้จะหักเอาเสียให้ได้

เธอจ้องมองไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของชายหนุ่มอย่างว่างเปล่า จากนั้นก็ย่อยสลายความจริงที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะล่วงเกินใครเขาเข้าให้แล้ว!

เธอนอนกับบาร์โฮสต์อย่างนั้นเหรอ!

เธอไม่เคยทำอะไรบ้าๆแบบนี้มาก่อน!

โชคดีที่เขาหลับอยู่ เธอจำเป็นต้องรีบหนีไปเสียแล้ว

เมื่อมองดูกระโปรงขาดๆ บนพื้น ภาพเหตุการณ์ที่เข้มข้นของเมื่อคืนที่ผ่านมาก็กระโดดเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง ซูหรานกลืนน้ำลายลงคอด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและหัวใจที่เต้นรัว จากนั้นเธอก็หยิบเอาเสื้อเชิ้ตของผู้ชายขึ้นมาและรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

สิบนาทีต่อมา ซูหรานก็ออกมาจากห้องน้ำโดยสวมเสื้อเชิ้ตของฟู่จิ้นหาน

เธอหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา และจงใจกดเสียงให้ต่ำลง "วางใจได้ เสื้อผ้าของคุณ ฉันก็จ่ายเงินนะ!"

นอกจากนี้ เขายังจ่าย "ค่าบริการ" ของเขาเมื่อคืนนี้ด้วย

แต่แล้วจู่ๆ มือของซูหรานที่กำลังจะเปิดกระเป๋าสตางค์ออกมาก็ต้องแข็งทื่อ "..."

เธอไม่ได้เอาเงินสดมาด้วยเลย!

ทำไงดีล่ะ?

ซูหรานกัดฟัน ตัดสินใจหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าด้วยความขมขื่น แล้ววางลงบนโต๊ะตรงข้ามเตียง