บทที่ 4 เราแต่งงานกันเถอะ

"โอเค งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปพบลุงสามก็แล้วกัน ผู้ใหญ่น่ะ ต้องเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่อยู่แล้ว คุณวางใจได้ ฉันจะทำให้ดีที่สุด"

…

หลังจากที่ลู่ซิวหนิงจากไปแล้ว ซูหรานก็เข้ามาหยิบรูปถ่ายบนพื้นขึ้นมา จากนั้นก็เหลือบมองไปที่หลินเยว่เยว่อย่างเย็นชา "รูปน่ะถ่ายได้ดี แต่น่าเสียดายอย่างเดียวว่า ไม่ได้ถ่ายเห็นหน้าของเขาด้วยน่ะสิ"

หน้าตาของชายหนุ่มเมื่อวานนี้ ไม่แพ้ดาราหนุ่มเหล่านั้นเลยจริงๆ

หลินเยว่เยว่รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอรู้ว่าซูหรานจะต้องสงสัยเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอย่างแน่นอน

ในขณะที่เธอกำลังจะอธิบาย ซูหรานกลับมองไปที่ซูอินเสียนี่

ซูอินเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา อ่อนโยนและไร้พิษภัยราวกับดอกไม้สีขาวเล็กๆตลอดเวลา แต่ในใจกลับมีแต่ความเกลียดชังอย่างเต็มเปี่ยม

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ขนาดจับได้ว่าซูหรานได้ไปยั่วยวนและพัวพันกับผู้ชายแบบนั้นแล้ว แต่ลู่ซิวหนิงกับไม่ยอมถอนการหมั้นหมายแต่อย่างใด

เธอไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ และกำลังคิดที่จะอาศัยโอกาสนี้ให้พ่อไล่ซูหรานออกจากวิลล่าไป แต่ซูหรานกลับกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมา และพูดคำที่เสียดแทงหัวใจของซูอินอย่างจังขึ้นมาว่า

"คืนพรุ่งนี้จะเป็นงานแซยิดของคุณหญิงย่าลู่ ซิวหนิงขอให้ฉันเตรียมตัวดีๆ บอกว่าจะปรึกษาเรื่องงานแต่งน่ะ อินอิน เธอจะไปด้วยไหมล่ะ?"

"..." ซูอินโกรธจัดจนตัวสั่นไปหมด

ซิวหนิงไม่เคยยอมให้เธอไปที่ตระกูลลู่ และก็ไม่เคยให้เธอได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเลยสักครั้ง

แต่เพราะเหตุใด ทั้งๆที่เป็นลูกสาวของตระกูลซูเหมือนๆกัน ซูหรานสามารถออกหน้าออกตาได้ แต่เธอทำได้เพียงหลบๆซ่อนๆ และไม่สามารถพบหน้าใครได้แบบนั้นด้วย? !

การแสดงออกที่อ่อนโยนและไม่เป็นอันตรายของซูอินค่อยๆ แตกสลาย และในที่สุดก็กลายเป็นความไม่เต็มใจและความอิจฉา

ซูหรานมองดูเธอพร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชาออกมา

ในใจของลู่ซิวหนิง นี่คือดอกไม้สีขาวเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาและพร้อมที่จะสละสถานะของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?

ก่อนที่เธอจะได้พบว่าพวกเขากำลังเล่นผีผ้าห่มกันอยู่นั้น เธอก็ได้รับข้อความว่าลู่ซิวหนิงเรียกเธอเข้าไปหา

ซูอินเป็นคนส่งข้อความนั้นหรือเปล่า?

เหอะ ตามคาด ช่างเป็นคนที่จิตใจ "ไร้เดียงสา" เสียจริงๆ!

ซูหรานเหลือบมองซูอินอย่างเหน็บแนม หยิบรูปถ่ายแล้วเดินออกจากวิลล่าไป

เธอจะไม่แต่งงานกับลู่ซิวหนิงอย่างเด็ดขาด!

แต่เธอจะ "เซอร์ไพรส์" ให้เขาในงานแซยิดวันพรุ่งนี้!

ลู่ซิวหนิงต้องการซิงหลานจิวเวลรี่ ดังนั้นความปรารถนาของเขาจะไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้

ซึ่งวิธีการที่ดีที่สุดก็คือเธอแต่งงานแล้ว แต่เจ้าบ่าวไม่ใช่เขานั่นเอง!

แต่จะไปหาใครมาเป็นเจ้าบ่าวดีล่ะ?

ทันใดนั้น ซูหรานก็เห็นแผ่นหลังของชายคนนั้นในรูปถ่ายในมือ และเธอก็หรี่ตาลง

"เหอะๆ มีแบบสำเร็จรูปไม่ใช่เหรอ?"

…

ซูหรานมาถึงเย่หลินบาร์

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน และบาร์ก็ยังไม่เปิดทำการ

ซูหรานจ้องมองประตูที่ปิดอยู่ และครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะติดต่อผู้ชายคนเมื่อคืนได้เร็วที่สุด

ในห้องบนชั้นสองของเย่หลินบาร์ บอดี้การ์ดได้แสดงวิดีโอของกล้องวงจรปิดบนแท็บเล็ตให้ฟู่จิ้นหานดู "บอสครับ มีผู้หญิงคนหนึ่งแอบย่องมาที่ประตู เราจะใช้มาตรการพิเศษหรือไม่ครับ?"

จี้เยี่ยนโจวเป็นบอสของบาร์แห่งนี้ในนามอย่างเปิดเผย แต่ฟู่จิ้นหานต่างหากที่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบาร์

หลังจากที่มาเมืองไห่เฉิงและพบกับการลอบสังหาร ฟู่จิ้นหานก็ขอให้ลุงชีและกลุ่มบอดี้การ์ดมาพักที่โรงแรมเมืองไห่เฉิง เขามาที่นี่เพียงลำพังและไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

ในขณะนี้ ในหัวของเขาก็เต็มไปด้วยผู้หญิงที่ขโมยเสื้อของเขาไปเมื่อคืน และยังใช้เศษเงินเหรียญเพื่อเป็นการดูถูกเขาอีกต่างหาก!

เขากำลังจะให้บอดี้การ์ดไล่คนออกไป

แต่จู่ๆ หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงในกล้องวงจรปิดขึ้นมา...

เธอนั่นเอง!

ดวงตาที่เฉียบคมของฟู่จิ้นหานหรี่ลง และรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็เย็นชาและอันตราย "เชิญเธอ... เข้ามา!"

ผ่านไปสักพัก ประตูของบาร์ก็ถูกเปิดออก

ชายรูปร่างกำยำหลายคนในชุดสูทสีดำรีบวิ่งเข้ามาหาซูหราน "คุณผู้หญิงครับ มีคนอยากจะพบคุณครับ!"

เมื่อซูหรานถูกรายล้อมอยู่ในบาร์ เธอก็รู้สึกงุนงงเอาเสียมากๆ

หลังจากดึงสติกลับมาได้อีกครั้ง ซูหรานก็คิดขึ้นมาได้ทันทีว่า เธอสามารถถามที่อยู่การติดต่อของผู้ชายคนนั้นจากปากของพวกเขาได้นี่นา

แต่ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยปากถามขึ้นมา เธอกลับพบว่าตัวเองไม่รู้ชื่อของชายคนนั้นเสียด้วยซ้ำ!

เรียกเขาว่า...ตัวพ่อ?

ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ดูดีขนาดนั้น และจิตวิญญาณการให้บริการที่เต็มเปี่ยม หากไม่เรียกเขาว่าตัวพ่อ แล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ?

"ขอโทษนะคะ ตัว..."

ก่อนที่จะพูดจบ ประตูด้านหลังก็ถูกกระแทกปิดเสียงดังปัง

จากนั้นซูหรานถึงได้รู้ตัวว่า ตัวเองถูกพาตัวเข้าไปในห้องเสียแล้ว

แสงไฟในห้องนั้นสลัว โดยที่แหล่งกำเนิดแสงเพียงแหล่งเดียวได้ตกไปบนภาพสีน้ำมันบนผนังฝั่งตรงข้าม ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าภาพเขียนสีน้ำมัน

ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีดำแบบเดียวกับที่เธอสวม หลังของเขาสูงและตรง แผ่นหลังแบบนี้...ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นจากที่ไหนมาก่อน

จู่ๆ ชายคนนั้นก็หันกลับมา และเมื่อซูหรานเห็นใบหน้านั้น ดวงตาของเธอก็ตื่นเต้นด้วยความดีใจ "คุณนั่นเอง!"

นี่...นี่มันตัวพ่อที่เธอตามหาอยู่ไม่ใช่เหรอ?

ฟู่จิ้นหานจ้องมองหญิงสาวที่ประตูอย่างสลัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา "ผมเอง!"

ขณะที่เขากำลังตามหาเธอ เธอก็เอาตัวมาประเคนให้ถึงห้องแล้ว

เธอยังคงสวมเสื้อเชิ้ตที่ขโมยมาจากเขา และรอยจูบที่ปรากฏบนปกเสื้อก็ทำให้เขานึกถึงการสูญเสียการควบคุมเมื่อคืนนี้ และความอัปยศของเหรียญเมื่อเช้านี้ขึ้นมาทันที

ทำให้เขาต้องอับอาย เธอจะต้องชดใช้อย่างสาสมแน่นอน!

ฟู่จิ้นหานกระตุกยิ้มอันตรายออกมา ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆ ซูหรานก็เดินเข้ามาคว้าข้อมือของเขาเอาไว้อย่างตื่นเต้น และมองมาที่เขาอย่างร้อนใจและมีความหวัง

"พวกเราแต่งงานกันเถอะ!"