All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: Chapter 201 - Chapter 210

แม้กระทั่งจนถึงตอนนี้ ลู่ซิวหนิงก็ยังคงคิดว่าตัวเองอาจจะพอมีโชคอยู่บ้างแต่ความจริงก็คือ ไม่มีที่ว่างสำหรับโชคของเขาตั้งนานแล้วฟู่จิ้นหานหัวเราะเยาะออกมา ลู่ซิวหนิงที่ถูกคลุมศีรษะเอาไว้ กระทั่งสีหน้าของคุณชายสามฟู่เป็นยังไง เขาเองก็มองไม่เห็นด้วยซ้ำ แต่ความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากที่เสียงหัวเราสิ้นสุดลง กลับทำให้ความกลัวในใจของเขาพุ่งสูงขึ้นจนถึงขีดสุดทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ ว่าในระบบสำนักกิจการพลเรือน เขาไม่สามารถตรวจสอบคู่สมรสของซูหรานได้ใครบ้างที่มีอำนาจมากพอที่จะสามารถสั่งให้สำนักกิจการพลเรือนซ่อนข้อมูลส่วนตัวได้?เกรงว่าจะมีเพียงคุณชายสามฟู่เท่านั้นที่ทำได้!เมื่อลู่ซิวหนิงนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับซูหราน จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนมีมีดห้อยอยู่บนหัวของเขา มีดเล่มนั้นอาจร่วงหล่นเมื่อใดก็ได้ หัวจะหลุดจากบ่าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้“อาสามครับ......ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ผมไม่ควรทำกับซู......”เดิมลู่ซิวหนิงกำลังจะเรียกชื่อซูหรานออกไปตรง ๆ แต่จู่ ๆ ก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้ เขาจึงรีบกลับคำทันที “อาสะใภ้สาม......ใช่ ผมไม่ควรมีความคิดเลว ๆ ต่ออาสะใภ้สามแบบนั้นเลย”ลู่ซิวหนิงเตือนเ

ซูหรานสลัดความคิดของเธอทิ้งไป หลังจากไปเข้าห้องน้ำเพื่อใส่ยาแล้ว เธอก็กลับรู้สึกรำคาญใจขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องเพื่อไปรับอากาศ ทันทีที่เปิดประตู ร่างสูงก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอสามีตัวพ่อเหรอ?เขายังคงสวมเสื้อผ้าตัวเดียวกันกับเมื่อคืน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่รู้ว่าเป็เพราะเขาไม่ได้นอนมาทั้งคืนรึเปล่า หนวดของเขาถึงได้ยาวขนาดนี้ตอนแรกซูหรานคิดว่าเธออาจจะตาฝาดไปจนกระทั่งเสียงของเขาดังขึ้น “ซูหราน คุณตื่นแล้วเหรอ? เมื่อคืนผมเห็นคนใส่ยาที่ปาก ให้ผมพาคุณไปให้โรงพยาบาลตรวจให้เถอะนะ”ฟู่จิ้นหานพูดอย่างระมัดระวังสายตาที่เขามองซูหราน เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ราวกับลูกสุนัขที่กำลังคาดหวังคำตอบจากเจ้าของซูหรานกระตุกมุมปาก แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรทุกการเคลื่อนไหวของปาก ก็จะทำให้มีอาการปวดบริเวณแผลซูหรานยกมือขึ้น และส่งสัญญาณให้สามีตัวพ่อหลีกทางฟู่จิ้นหานก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว และเคลื่อนตัวออกไปให้พ้นทาง ซูหรานเดินผ่านเขาไป เขาเดินตามเธอไปทันที ตลอดทั้งเช้า แทบจะทุกที่ที่ซูหรานเดินไป ฟู่จิ้นหานก็จะเดินตามไปตลอดในขณะเดียวกัน ซูหรานก็หยิบการ์ดหน่วยความจำของกล้องออกมา แล้วทำลายมันทิ้ง พร้อ

สายตาของซูหรานยังคงจับจ้องอยู่ที่เดิม เธอไม่อยากที่จะพลาดการแสดงออกใด ๆ ของสามีตัวพ่อเลยแม้แต่วินาทีเดียวคำว่า “คุณชายสามฟู่” ทำให้ฟู่จิ้นหานแทบหายใจไม่ออก รู้สึกประหม่าอย่างเห็นได้ชัดในขณะนั้นเอง เขาถึงขั้นทำใจเอาไว้แล้วด้วย ว่าถ้าหากซูหรานเดาตัวตนของเขาออกจริง ๆ เขาก็จะหงายไพ่ของเขาออกไปตรง ๆ เลยในหัวของฟู่จิ้นหานกำลังคิดว่าจะอธิบายความรู้สึกแย่ ๆ ที่เธอมีต่อ “คุณชายสามฟู่” ยังไงดีแต่หลังจากนั้น คำพูดของซูหรานก็ทำให้เขาหยุดคิดยู่ครู่หนึ่ง“.......ลูกพี่ลูกน้อง?”ซูหรานขมวดคิ้ว ราวกับว่าเธอรู้สึกว่าการคาดเดาของเธอไม่น่าเชื่อถืออย่างยิ่ง“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้” ลูกพี่ลูกน้องของคุณชายสามฟู่ เช่นนั้นฐานะของเขาก็จะต้องสูงส่งด้วยสิ ส่วนสามีตัวพ่อของเธอ ดู ๆ แล้วก็ค่อนข้างสูงส่งเหมือนกัน แต่ตระกูลฟู่......สูงส่งกว่านั้นเยอะ!ซูหรานส่ายหัวหลายต่อหลายครั้งฟู่จิ้นหานที่เห็นแบบนั้น ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นว่าซูหรานไม่ได้ถามคำถามอะไรอีก เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเช่นกัน แต่หลังจากนั้นไม่นาน ซูหรานก็พูดขึ้นว่า “อีกเดี๋ยวฉันว่าจะไปที่ตึกฟู่ซือกรุ๊ปหน่อยนะ”ตึกฟู่ซือกรุ๊ปง

ฉินฟั่งมองไปที่กองเอกสารขนาดใหญ่ตรงหน้าเขา และอยากจะตายหัวทิ่มไปกับกองเอกสารสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือการส่งสัญญาณขอความเมตตาจากเจ้านาย“คุณซู อันที่จริง ที่วันนั้นผมไปที่นั่นได้ทันเวลา เป็นเพราะคำสั่งของคุณชายสามฟู่กับสามีของคุณ...ผมก็แค่ถูกไหว้วานมา เขาต่างหากครับที่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณมากที่สุด…”ฉินฟั่งรู้ว่าคุณชายของเขาได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขอความเมตตาในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ซูหรานมองไปที่สามีดีเด่น เธอไม่สามารถปกปิดความประหลาดใจต่อสิ่งที่ฉินฟั่งพูดได้เห็นได้ชัดว่าฟู่จิ้นหานดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษราวกับว่าเขาไม่อยากจะโชว์เกินไป เขาไอเบา ๆ แล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณไม่มีเวลา ผมก็ไม่บังคับหรอก รีบกลับบ้านเถอะ”คำว่า “รีบกลับบ้านเถอะ” ของฟู่จิ้นหานทำให้ฉินฟั่งรู้สึกเหมือนได้รับการอภัยทานเขาแทบจะทรุดตัวลงแล้วก้มหัวคำนับขอบคุณหลังจากวางสายโทรศัพท์ มีความคลุมเครือในบรรยากาศอันไม่อาจอธิบาย ฟู่จิ้นหานสบตากับซูหรานโดยไม่ลังเล แต่จู่ ๆ ซูหรานก็เลี่ยงสายตาของเขาด้วยการกะพริบตา“นายน้อยจี้ละอยู่ไหน” ซูหรานเลี่ยงที่จะสบตากับเขาและเปลี่ยนเรื่อ

ซูหราน: “…”ซูหรานจ้องมองสามีดีเด่นของเธอก่อนจะสั่งว่า “ต้องไป!”“ได้ เว้นแต่คุณจะสัญญากับผมก่อน ว่าที่ผมพูดไปทั้งหมดนั่นคุณจะยอมรับ”ซูหราน: “…”ยอมรับ? ยอมรับอะไร?ในเวลานี้ ซูหรานคิดแต่ว่าเธอไม่อยากรีรออีกต่อไปแล้ว เกิดเขาไข้ขึ้นจนเกิดสมองอ๋องไปจริง ๆ ละ เธอไม่สนใจสิ่งที่เขาเพิ่งพูด เพราะคิดว่าเขาเป็นเพราะไข้ อีกสักพักเขาอาจจะสถานการณ์ไม่ได้“โอเค ๆ ฉันยอมรับ ฉันยอมรับแล้ว ตอนนี้ไปโรงพยาบาลได้หรือยัง”ทันใดนั้นฟู่จิ้นหานก็เชื่อฟัง: “ได้ครับ”ซูหรานพาสามีลงไปชั้นล่างแล้วขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลซินเหอทันทีที่เขาเข้าโรงพยาบาล ก็มีคนจำหน้าเขาได้ ก่อนที่ซูหรานจะทันได้ลงทะเบียน เจ้าหน้าที่จำนวนมากก็เข้ามาพาตัวฟู่จิ้นหานแยกออกจากซูหรานพื่อไปที่ห้องฉุกเฉินซูหรานมึนงงตั้งแต่กระบวนการให้น้ำเกลือไปตลอดจนกระบวนการเข้ารับการรักษาในวอร์ดเธอไปเช็คอินแต่ได้รับแจ้งว่าคุณชายฟู่ได้ทำตามขั้นตอนทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว“คุณคือคุณซูหรานใช่ไหมคะ คุณฟู่...กำลังเรียกชื่อคุณอยู่น่ะค่ะ…” นางพยาบาลตามหาซูหรานและมองซูหรานด้วยสายตาที่เคารพเป็นพิเศษทั้งโรงพยาบาลต่างก็รู้ดีว่าคนที่นอนอยู่ในวอร์ดวีไอพีคน