บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 221 - บทที่ 230

ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังสามารถทำให้คุณท่านเย่ทำลายซิงหลานจิวเวลรี่ของซูหรานทิ้งได้อีกด้วย!พอคิดแบบนั้นแล้ว ในใจซูอินก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกและหลังจากที่ปลอบใจซูจี้ไห่สองสามประโยคแล้ว ซูอินก็วางสายไป ขณะที่เธอเดินออกจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงครึกครื้นของงานเลี้ยงค็อกเทลดังขึ้นมาหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงของเย่ถิงเซิน:“คุณปู่ครับ คุณปู่กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนเถอะครับ ผมจะดูแลหรานหรานเอง”“ปู่แก่แล้ว อันที่จริงร่างกายนี้ก็......ถิงเซิน ปู่มักจะคิดว่าหรานหรานเหมือนกับอาของหลานมาก เพราะงั้นหลานจะต้องดูแลเธอแทนปู่ให้ดี ๆ อย่าปล่อยให้เธอถูกคนรังแกโดยเด็ดขาด”คุณท่านเย่กำชับเป็นพิเศษพอเอ่ยถึงซูหราน น้ำเสียงของเขาก็อ่อนโยนลงมาก เห็นได้ชัดว่ามันเต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดูการดูแลที่เขาพูดถึง ไม่ใช่แค่การดูแลเธอในคืนนี้เท่านั้นเย่ถิงเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง พร้อมกับให้สัญญาอีกครั้ง “คุณปู่วางใจเถอะครับ ผมจะต้องดูแลเธอให้ดีแน่นอนครับ”“ดี มีหลานอยู่ ปู่ก็สบายใจ” คุณท่านเย่ถอนหายใจ และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า “ปู่กะว่า จะยกบริษัทอัญมณีตระกูลเ

ซูหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงใบหน้าที่หล่อเหลาของสามีตัวพ่ออยู่ใกล้แค่เอื้อม ภายใต้การจ้องมองของเขา ท่าทางการปิดปากของเธอก็ดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัดซูหรานไอเบา ๆ พร้อมกับเอามือออกเธอปรับสีหน้าใหม่ แล้วพูดขึ้นว่า “แล้วจู่ ๆ คุณจะเข้ามาใกล้ทำไม?”แววตาที่ดูลึกล้ำของฟู่จิ้นหานกำลังมองริมฝีปากสีแดงสดของเธอ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้น เขาอดไม่ได้ที่จะพุ่งเข้าไปจูบเธอ“วู้......”ดวงตาของซูหรานเบิกกว้างด้วยความตกใจหลังจากในหัวของเธอขาวโพลนไปชั่วขณะ เธอก็ได้สติคืนมา นี่เขาจูบเธอแล้วจริง ๆแต่เมื่อกี้เขาก็บอกชัดเจนแล้วนี่ ว่าเขาไม่ได้มีความตั้งใจที่จะจูบเธอ แล้วทำไมตอนนี้เขาถึง......ซูหรานที่ลืมหลับตาลง ก็เหมือนว่าเธอจะกำลังใช้สมาธิจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาอยู่......ใบหน้านี้นี่มัน......หายนะชัด ๆ!ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นเอง ฝ่ามือใหญ่ก็เอื้อมมาปิดตาของเธอลงซูหรานตกใจเล็กน้อย แต่ครู่ต่อมา ในที่สุดชายคนนั้นก็ปล่อยเธอ และเอาหัวซบลงบนไหล่ของเธอ“คุณ......”“คุณ......”ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูแปลก ๆ ทันใดนั้นทั้งคู่ก็พูดขึ้นมาพร้อมกันเ

รอยสักบนแผ่นหลังของซูอิน เหมือนกับลวดลายบนตราประทับทุกประการตราประทับนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ภรรยาของเขา ที่ซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเหยียนเหยียนทิ้งเอาไว้ให้ในตอนนั้น เขาเองก็ใช้ตราประทับนั้นเพื่อยืนยันตัวตนของเหยียนเหยียน และพาเหยียนเหยียนกลับตระกูลเย่เพียงแต่ในปีนั้น ความขัดแยกระหว่างเขากับเหยียนเหยียนก็ปะทุขึ้น จนทำให้เหยียนเหยียนต้องหนีออกจากบ้านอีกครั้ง ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่พบร่องรอยของเธออีกเลยแต่ร่างกายของซูอินกลับมีรอยสักลวดลายเดียวกับตราประทับ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?“เป็นเธอ ฉันเจอเธอแล้ว......” สีหน้าของคุณท่านเย่ดูตื่นเต้นเป็นอย่างมากพ่อบ้านที่อยู่ข้าง ๆ เองก็ไม่สามารถซ่อนความสุขของเขาเอาไว้ได้เช่นกัน “สวรรค์ช่างมีตาจริง ๆ คุณท่านครับ อิงตามอายุของคุณหนูซูแล้ว ตอนที่เธอเกิด น่าจะเป็นตอนที่คุณหนูเหยียนเหยียน......”“ใช่ ลูกสาวของเหยียนเหยียน จะต้องเป็นลูกสาวของเหยียนเหยียนแน่นอน......”เดิมทีคุณท่านเย่ยอมแพ้ไปแล้ว เขาคิดว่าที่พระเจ้าลิขิตให้เขาได้เจอกับซูหราน ถือว่าเป็นการไถ่ถอนบาปของเขาแล้วแต่คิดไม่ถึงเลยว่า สวรรค์จะยังเมตตาเขาอยู่เขาตามหาลูกสาวของเหยียนเหยีย

“พี่คะ”เสียงของซูอินที่ไม่ได้ดังหรือบาจนเกินไปก็ลอยเข้ามาในหูของซูหราน จนซูหรานเกือบจะคิดว่าตัวเองหูฝาดไปแล้วที่นี่คือวิลล่าตระกูลเย่ ซูอินจะมาอยู่ที่วิลล่าตระกูลเย่ได้ยังไง?เธอจึงเพิกเฉยต่อเสียงนั้น แต่ไม่นานซูอินก็เรียกออกมาอีกครั้ง:“พี่คะ......”ซูหรานขมวดคิ้ว แล้วค่อย ๆ หันศีรษะของเธอไปช้า ๆ ทันทีที่เธอสังเกตเห็นซูอินที่อยู่หลังโซฟา เธอก็ขมวดคิ้วทันทีสำหรับครอบครัวของซูจี้ไห่และซูอิน เดิมทีซูหรานก็รู้สึกรังเกียจมากพออยู่แล้วดังนั้น เมื่อเธอเห็นว่าซูอินอยู่ที่วิลล่าตระกูลเย่ ซูหรานจึงเริ่มตั้งรับโดยสัญชาตญาณ “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”น้ำเสียงของเธอที่เปล่งออกมาค่อนข้างดัง ราวกับต้องการจะทำให้ซูอินตกใจซูอินหดตัวอย่างเห็นได้ชัด ราวกับกระต่ายขาวตัวน้อยที่หวาดกลัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัวที่มีต่อซูหราน และด้วยความกลัวนั้น ก็ดูเหมือนเธอยิ่งอยากจะเดินเข้าใกล้ซูหรานมากกว่าเดิม“พี่คะ ฉัน......ฉันคิดถึงพี่ค่ะ ดังนั้นงานเลี้ยงต้อนรับของพี่ในวันนั้น ฉันก็เลยแอบไปที่งาน พี่คะ วันนั้นหนูมองพี่จากที่ไกล ๆ พี่สวยมากเลยนะคะ พี่มีความสามารถมากขนาดนั้น พอได้ทำงานที่บริษัทอัญมณ

คุณท่านเย่ที่เห็นว่าเธอร้องไห้ออกมาราวกับสายฝน บวกกับสีหน้าที่ดูไม่รู้เรื่องอะไรเลยนั่นอีก แววตาของเขาก็ยิ่งรู้สึกสงสารหนักกว่าเดิมเขาเอื้อมมือไปจับมือของซูอิน แล้วบอกเรื่องที่เย่ถิงเซินตรวจสอบมาได้กับเธอ“เมื่อก่อน หนูเคยใช้ชื่อฉินอินใช่ไหม?”ซูอินขมวดคิ้ว “คุณปู่รู้ได้ยังไงคะ? เมื่อก่อนหนูชื่อว่าฉินอิน หลังจากที่แม่แต่งงานกับพ่อเลี้ยงคนปัจจุบันแล้ว หนูก็เปลี่ยนมาใช้นามสกุลซูตามพ่อเลี้ยงคนปัจจุบัน แต่ว่า......”ซูอินกัดริมฝีปากของเธอ แล้วมองดูคุณท่านเย่ “คุณปู่รู้ได้ยังไงคะ?”แน่นอนว่าคนที่ตรวจสอบจนเจอคือเย่ถิงเซินคุณท่านเย่มองดูซูอินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูมากขึ้น “หนูรู้ไหม ว่าทำไมหนูถึงนามสกุลฉิน?”“แม่บอกว่า ตั้งแต่ตอนที่แม่รับหนูมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หนูก็ใช้นามสกุลฉินมาก่อนแล้ว เดิมแม่อยากจะให้หนูใช้นามสกุลฉินต่อนะคะ แต่แม่ก็กังวลว่าหากหนูมีนามสกุลไม่เหมือนพ่อแล้วคนอื่นจะดูถูกหนู เพราะงั้นเธอจึงให้หนูเปลี่ยนมาใช้นามสกุลซูค่ะ”คุณท่านเย่ถอนหายใจ “นับว่าเธอดีกับหนูมากจริง ๆ แต่ว่า ที่เมื่อก่อนหนูใช้นามสกุลฉิน ก็เป็นเพราะแม่ของหนู ลูกของปู่เองก็ใช้นามสกุลฉินเช