บทที่ 228 เธอเป็นสายเลือดแท้ ๆ ของตระกูลเย่

ขณะที่ซูหรานเดินไปข้างหน้า ซูอินก็รีบหดตัวลงอย่างเห็นได้ชัด

ท่าทีที่เธอแสดงต่อซูหรานดูขัดแย้งเป็นพิเศษ

ราวกับว่าเธออยากจะเข้าใกล้ แต่ก็ยังกลัวซูหรานอยู่ แม้แต่เย่ซือเหยียนที่เดินเข้ามาพร้อมกันกับซูหรานเห็นฉากนั้น เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ และคิดว่าซูอินนั้นช่างเป็นนักแสดงมืออาชีพจริง ๆ

นี่ถ้าเกิดว่าเธอไม่รู้มาก่อนว่าซูอินเกลียดซูหราน เย่ซือเหยียนคงหลงเชื่อการแสดงฉากนี้ของเธอไปแล้ว

เย่ซือเหยียนรู้สึกว่ามันน่าสนใจ เธอจึงเหลือบมองไปทางคุณท่านเย่

ในเวลานี้ ใบหน้าของคุณท่านเย่ดูมืดมน ซูหรานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คุณท่านเย่ เธอรออยู่นานแต่ก็ไม่มีการตอบกลับใด ๆ

“คุณปู่คะ พวกเราไปกันเถอะค่ะ” ซูหรานพูดขึ้นอีกครั้ง

เธอกังวลว่าคุณท่านเย่จะวิตกกังวลมากเกินไป ไม่ว่ายังไงท่านก็อายุเยอะแล้ว ทั้งยังมีโรคประจำตัวอีก จะให้เกิดเรื่องอะไรผิดพลาดขึ้นไม่ได้

แต่ขณะที่เธอยื่นมือออกไปเพื่อที่จะเข็นรถให้เขา ทันใดนั้นคุณท่านเย่ก็พูดขึ้นมา “ซูหราน!”

น้ำเสียงของคุณท่านเย่ฟังดูเย็นชา และคำที่เขาเรียกเธอก็คือ “ซูหราน” ไม่ใช่ “หรานหราน”

ซูหรานรู้สึกอึดอัดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กลับไม่ได้สนใจ แต่ครู่ต่อมา เธอก